Castro Valnera, planina u planinskom lancu Kantabrije čija sjeverna strana pripada regiji Valles Pasiegos, u Kantabriji.
Prva stvar koja privlači pažnju putnika koji gleda na Valles Pasiegos je originalna struktura njegovog krajolika. Doline su uske i koketne, ni tako zamršen kao baskijski, ni širok kao galicijski. Pored reka koje ih hrane, vile s debelim kamenim fasadama i balkonima uzdižu se prema jugu, prema suncu da se zimi uvek treba sunčati.
Zujanje terasa, trgova i kuglana Čuje se svake nedjelje u vilama Pasa, ljudska buka koja nestaje čim se popnemo prema obroncima dolina. Tamo su životinje koje vladaju; ovce, krave tudanca, koze i konji, razbacani po zatvorenim livadama koje se, kao da je nepomičan pastir, nalaze trajno čuvan kamenom kolibom sa krovom od ljuspica.
Are hiljade zgrada ovog tipa u Valles Pasiegos, pretvaranje padina planine u plimu zelenih pašnjaka koja bi oduševila svakog dizajnera tapeta. Čini se da takvi pejzaži, boje i sela u veličini dolaze iz uma nadahnutog dekoratera.
Krave pasu u Valles Pasiegos pored tradicionalne kamene kolibe sa krovom od ljuspica.
PEJZAŽ I NAČIN ŽIVOTA
Međutim, pejzaž Pasi rezultat je načina života koji se u ovim dolinama održavao do 1980-ih. U dolinama Pas, Miera i Pisueña, stočarstvo je oduvijek bilo glavni ekonomski pokretač, a retka je bila porodica u pasiegueriji koja nije bila posvećena stoci.
Briga o kravama zahtijeva prilagođavanje potrebe životinja, kojima su uvijek potrebni svježi pašnjaci, pa se porodica Pasiega naselila na onim parcelama svog imanja koje su to mogle garantovati tokom cijele godine. Kada je trava završena, porodica je izvršila promjenu, sele sa svim svojim stvarima na drugu parcelu bez iscrpljivanja.
Ovako je život velike većine pasiegosa sve do tehničke tehnike terena, a ulazak stočne hrane i poljoprivredne mehanizacije učinio je taj potez nepotrebnim. Film Život koji te čeka (Manuel Gutiérrez Aragón, 2004), s Luisom Tosarom i Martom Eturom na svojim počecima, vrlo je uspješno audiovizuelno svjedočanstvo o kako je bilo živjeti u Valles Pasiegos prije dolaska “modernosti”.
Emigracija je također bila vrlo popularna opcija 1980-ih, slijedeći put poznate žene pasiega koje su tokom čitavog 19. veka njegovale decu kastiljske više buržoazije.
Sada, međutim, ništa nije ostalo od bede koju je José Manuel Miner Otamendi ispričao u svom grubom delu Prokleti gradovi Španije (Espasa-Calpe, 1978). Doline Pasiegos su znale konjugirati a krajolik koji je rezultat napornog i iskusnog načina života s blagodatima koje je sama priroda isklesala u svojim dolinama . A rezultat, za posjetioca, ne može biti spektakularniji.
Dolina Miere ne može biti bukoličnija.
SAN ROQUE DE RIOMIERA
Put koji vodi do izvora rijeke Miere niz je krivina i pruga dostojan najboljeg žičara, ispod strmih zidina gdje crnike i ne rastu. Planine Miere, sa golim krečnjačkim vrhovima, uvek gledaju odozgo, pokazuje put do luke Lunada (1.316m).
The odsustvo velikih drveća na padinama doline Miere To je zbog njegove eksploatacije vekovima, praktično desetkovajući šume u regionu za livnicu topova u obližnjoj Real Fábrica de la Cavada, i brodove u brodogradilištima u Santanderu. Iz dalekih godina u kojima je drvo bilo 'zlato Miere', ostala je ogromna rampa na padinama luke Lunada, slična nasip prekriven zemljom, koji se koristi za spuštanje trupaca niz dolinu, poznat kao Lunada slajd, a datiran 1791.
Rijeka Miera dok prolazi kroz grad Lierganes.
San Roque de Riomera je a sićušno jezgro kamenih kuća nad kojima se nalazi kuglana koji gleda na impozantne visine Cueto de los Cabrones. Gradski fudbalski teren jedno je od mjesta vrijednih reklamiranja energetskih pića, i planinski paprikaš restorana Vicente, uporediv sa ljepotom krajolika. A ispod grada, pored Miere, vodi staza koja vodi do kampa Lunada, čija je kuhinja primjer tipičnih jela ovog kraja: jaretina, junica, gulaš, quesada, kolači od sira...
U planinama je dijeta nasilna jer su sile neophodne. Iz San Roquea, možemo uzeti uski put koji vodi do izolovane doline Valdició, gde je vreme davno stalo. Enklava je toliko visoka da je nisu ni dirali drvosječe kastilskih kraljeva, a jedino mjesto u Mieri gdje se možete diviti stoljetnim šumama poput bukove šume Fernosa.
Vrijedi penjati se između kabina, preskačući ograde od kamena i pahuljica, izbjegavajući uvijek mirne poglede krava, sve do Cueto de los Cabrones (1.052 m.n.v.). Od ove lako dostupne stijene, čija ruta počinje u Valdicióu, Može se diviti praktično cijeloj Kantabriji, od Picos de Europa do planina Asón, i jedan od najspektakularnijih zalazaka sunca koje autonomna zajednica može pružiti.
Tradicionalna kamena kuća u San Roque de Riomieri.
Za one koji, međutim, više vole da voze nakon što napune stomak, najbolja ruta bi bila da se suoče sa prevojom Caracol (815 m.n.v.), prekrasna ruta koja spaja doline Miere i Pisueña, i put od vitalnog značaja za artikulaciju Valles Pasiegosa.
Nakon ostavljajući za sobom vijugave krivine koje bi oduševile svakog biciklistu, diveći se ta kantabrijska zelena isklesana srebrnim i smaragdnim tonovima, pogledat ćemo novu dolinu Pasiego, onu kroz koju protiče rijeka Pisueña. To je ova, i nijedna druga, kolevka sobaoa i quesada, koji sa toliko strasti ukrašavaju Casa El Macho i Sobaos Joselín, oboje iz Selaye. Međutim, slatko dolazi sa sljedećim člankom: divlje i slano Valles Pasiegos ostaje, skriveno, iza planina Miera.