Ζώντας σε έναν φάρο: αυτό το όνειρο, αδύνατο;
Ποιος δεν έχει αναρωτηθεί ποτέ πώς θα ήταν να ζεις σε έναν φάρο; Πώς θα μοιάζει από μέσα; Θα κάνει κρύο; Τι θα συμβεί αν αρρωστήσετε; Πώς τρίζει ο φάρος; Τι ακούγεται; Δεν θα σε τρελάνει ο αδιάκοπος άνεμος ή η μοναξιά των μηνών;
Λίγες περιοχές τόσο γόνιμες στη φαντασία όσο ο φάρος. Ένα μέρος συμβολικό, ικανό να τραβήξει όλα τα βλέμματα ενώ ρίχνει φως και αυτό, αν γίνουμε μεγαλοπρεπείς, θα μπορούσαμε να το ορίσουμε ως απόρθητο φωτιστικό σε μόνιμο διάλογο με τον Θεό και την αυθαίρετη τρομερή του.
Παρ 'όλα αυτά, τη ζωή που μας λέει ο Julio Vilches στη Sálvora. Το ημερολόγιο ενός φαροφύλακα (Επιμ. Hoja de Lata) δεν είναι καθόλου ερημίτης ούτε σταματά στις θεοδικίες . Είναι, στην πραγματικότητα, μια καθημερινή ζωή που είναι τόσο πεζή όσο και εξαιρετική.
Μια ζωή επίπονου εμπορίου που απαιτεί καθαρισμό των ατμοποιητών άνθρακα, απολίπανση των οπτικών, γέμισμα των δεξαμενών λαδιού κάθε δύο μέρες, ανεβείτε και κατεβαίνετε τη στενή σκάλα για να ανάψετε τον φακό. σπρώξτε το καρουζέλ των κρυστάλλων ώστε να αποκτήσει την αδράνειά του...
εγκαταλελειμμένο παράδεισο
Αλλά ο άνθρωπος δεν ζει (ούτε πεθαίνει) μόνο από τη δουλειά, αφού κατά τη διάρκεια των 37 ετών που ο φαροφύλακας ήταν εγκατεστημένος στη Sálvora, Εκείνος ο θύλακας των εκβολών της Αρούσας δέχτηκε μια αδιάκοπη ροή φίλων και ναυαγών.
Είναι δυνατή μια θορυβώδης μοναξιά; Στις σελίδες του blog του τα πάρτι, τα χαράματα, τα βιβλία αφθονούν. τα βαρέλια που τρώγονται σαν πίπες? τις νύχτες της κιθάρας, του τζακιού και των αστεριών στο τηλεσκόπιο. Οι κοσμογυριστές που έρχονται και φεύγουν, οι εσωτερικές συναυλίες. τα ελάφια, τα άγρια άλογα, οι έρωτες και οι δύο κόρες που ανατράφηκαν στο φως του φάρου: τα κορίτσια Ίσλα και Βέρα.
Συνοψίζοντας, μια ζωή ως χίπης της δεκαετίας του '80, αντικομφορμιστής και εικονοκλάστης, αλλά με την ησυχία του να κερδίσει έναν κρατικό διαγωνισμό για Τεχνικός Ναυτιλιακών Σημάτων , που ήταν τότε εγγύηση για υπερβολική και άγρια ζωή, αλλά πολύ καλά αμειβόμενη.
Ιδανική ύπαρξη για έναν λάτρη των στοιχείων και του άλατος, ο οποίος για 37 χρόνια είχε τον ιδιαίτερο επίγειο παράδεισο του στο νησί Sálvora.
«Σαλβόρα. Ημερολόγιο ενός φαροφύλακα», του Julio Vilches
ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ SALVORA;
Sálvora (τώρα στις ειδήσεις λόγω της πρεμιέρας του Το νησί των ψεμάτων, μια ταινία που αφηγείται την ιστορία του ναυαγίου του πλοίου Santa Isabel το 1921 και η ηρωική παρέμβαση τριών χωρικών) είναι δύο τετραγωνικά χιλιόμετρα παραλίες και παρθένα δάση στις εκβολές της Αρούσας.
Σήμερα ανήκει στην Xunta de Galicia και αποτελεί μέρος της Εθνικό Πάρκο Νήσων του Ατλαντικού. Όπως και το Cíes, είναι δυνατό να το επισκεφθείτε.
Όμως το 1980, όταν έφτασε ο Julio Vilches, με την αντίθεσή του στον φαροφύλακα στο σακίδιο του, το νησί ήταν ακόμα «φεουδαρχική ιδιοκτησία» των μαρκησίων της Revilla και στο φέουδο των αρχόντων ζούσε ένας αρχαίος επιστάτης, που κρατούσε μακριά τους κυνηγούς κουνελιών.
«The island of lies», σε σκηνοθεσία Paula Cons
Σε αυτό το απόσπασμα, ο συγγραφέας περιγράφει πώς ήταν ο ψυχρός πόλεμος αυτών των δύο ανταγωνιστικών κόσμων: αυτός του φάρου και αυτός των «ιδιοκτητών»:
«Όπως κάθε καλοκαίρι τον Αύγουστο, οι ιδιοκτήτες του νησιού έχουν έρθει για να περάσουν δύο εβδομάδες, με παιδιά, παιδιά και συγγενείς…, περίπου 20 άτομα που εγκαθίστανται στο αρχοντικό του λιμανιού. Δεν θέλουμε επιπλοκές, οπότε φαίνεται ότι έχουμε μια άρρητη συμφωνία: οι αριστοκράτες κινούνται στο ανατολικό μισό του νησιού, ενώ εμείς από το φάρο αρκεστούμε στο δυτικό μισό. (…) Αλλά μια μέρα κάποια παιδιά από τη μαρκησία ανακάλυψαν μερικούς φίλους που είχαν έρθει να μας δουν να κάνουμε ηλιοθεραπεία διακριτικά χωρίς σουτιέν ανάμεσα σε μερικούς βράχους στη νότια ακτή. Ειδοποίησαν τους γονείς τους και πήγαν να τους επιπλήξουν με τον επιστάτη σε μια σκανδαλώδη σκηνή γεμάτη προσβολές και απειλές».
Sálvora: δύο τετραγωνικά χιλιόμετρα παραλίες και παρθένα δάση στις εκβολές της Αρούσας
Για να «εκδικηθούν», ο Βίλτς και οι φίλοι του μπαίνουν στο λιμάνι τη νύχτα και προδοσία και ζωγραφίζουν ένα πράσινο σουτιέν στη γοργόνα στις καρτ ποστάλ.
«Το πράσινο στήθος της γοργόνας Sálvora έγινε διάσημο –λέει ο φαροφύλακας– γίνοντας μέρος των θρύλων των εκβολών». Και είναι ότι παρά τη σιδερένια θέληση των υπηρεσιών καθαριότητας να το εξαλείψουν, η ζωγραφική συνεχίστηκε εκεί για μήνες, προς έξαρση των μαρκησίων.
Ένας κόσμος προ-ιντερνετ και προ-κινητού τηλεφώνου στον οποίο Η ραδιοεπικοινωνία έγινε το συνδετικό νήμα μεταξύ του φάρου και του κόσμου, αλλά, κυρίως, μεταξύ των φαροφυλάκων της Sálvora και των φαροφυλάκων του Ons, ότι ήταν φίλοι και δημιούργησαν τη δική τους ραδιοφωνική εκπομπή αργά τη νύχτα την οποία τηλεφώνησαν The Voice of Bisland , ένα φανταστικό βασίλειο με τα βόρεια (Sálvora) και τα νότια (Ons) εδάφη του, όπου οι ψαράδες μπορούσαν να εισέλθουν αρκεί να έλεγαν τη λέξη breiko.
Ένα ολόκληρο ταξίδι αυτού του βιβλίου σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια και του οποίου τα υπολείμματα κινδυνεύουν να εξαφανιστούν, αφού ο φάρος του τεχνίτη, δηλαδή ο φάρος της φωτιάς, έχει αυτοματοποιηθεί εδώ και χρόνια και ο άνθρωπος γίνεται όλο και πιο δευτερεύων στη διαδικασία.
Ευτυχώς έχουμε ακόμα λογοτεχνία στη λογοτεχνία. Γιατί αν μας το πάρουν και από τα φώτα, τελικά τι θα μας μείνει; Η κοιλιά μιας φάλαινας;
"Ένα ταξίδι σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια και του οποίου τα υπολείμματα κινδυνεύουν να εξαφανιστούν"