Juno Temple στο «Wonder Wheel».
Ένα χαμογελαστό πρόσωπο φαίνεται από σχεδόν κάθε γωνιά Coney Island. Είναι το έμβλημα αυτής της γειτονιάς της παραλίας, των λούνα παρκ και των επώνυμων χοτ-ντογκ (Nathan's) στα νοτιοδυτικά του Μπρούκλιν. Ένα χαρούμενο πρόσωπο που γελάει πονηρά. Δεν υπάρχει αφέλεια στο γέλιο του, ούτε στο βλέμμα του. Μοιάζει σχεδόν σαν μια επανερμηνεία του Τζόκερ, του εχθρού του Μπάτμαν, που κοροϊδεύει τη σοβαρότητα του Γκόθαμ, εκείνης της κωμικής Νέας Υόρκης.
Και στο πρόσωπό του οι αξίες αυτού του τόπου διακοπών, του χώρου αναψυχής, της ξεκούρασης και της διασκέδασης των Νεοϋορκέζων που ήρθαν να αποκαλούν «Σόδομα δίπλα στη θάλασσα» και αυτό τώρα ξαναγεννιέται από μια εγκατάλειψη σχεδόν πέντε δεκαετιών χάρη στις προσπάθειες των αφοσιωμένων γειτόνων του και την άφιξη του έργου αστικής τέχνης **Coney Art Walls,** νέα αξιοθέατα και συναυλίες.
Έμβλημα λούνα παρκ στιλ.
«Η γειτονιά έχει αγωνιστεί για δεκαετίες και έχει χάσει μεγάλο μέρος της σπίθας που κάποτε προσέλκυε εκατομμύρια ανθρώπους κάθε καλοκαίρι από τη Νέα Υόρκη και πέρα», εξηγεί ο Joseph Sitt, Διευθύνων Σύμβουλος της Thor Equities, της εταιρείας επενδύσεων σε ακίνητα, που ανέθεσε στην Coney. Art Walls δίπλα στον επιμελητή Jeffrey Ditch και προσπαθεί να επαναφέρει αυτή τη λάμψη εδώ και χρόνια. «Μακροπρόθεσμα, θέλουμε να είναι ο Coney ΟΧΙ μονο η παιδική χαρά των Νεοϋορκέζων, αλλά και του υπόλοιπου κόσμου». συνεχίζει ο Sitt, ο οποίος από μικρός είχε το παρατσούκλι Joey Coney Island.
Το 2015, την πρώτη χρονιά της Coney Art Walls τοποθέτησαν 20 τοίχοι στην οδό Bowery 1320, ανάμεσα στη θάλασσα και το λούνα παρκ Coney Island, και επέλεξε μια ομάδα διεθνών καλλιτεχνών γκράφιτι, όπως π.χ. Crash, Lee Quinones, Futura, Kenny Scharf και η Βαρκελώνη Μις Βαν. Το Coney Art Walls επρόκειτο να είναι ένα μεμονωμένο έργο, αλλά δεδομένου του αριθμού του κοινού που προσέλκυσε το 2017, γιόρτασε την τρίτη του έκδοση με 35 τοίχους από τους καλύτερους αστικούς καλλιτέχνες.
Η τοιχογραφία της Μις Βαν.
Αυτό ήταν το πρώτο βήμα για να δώσουμε στη γειτονιά τη ζωή που είχε όπως περιγράφεται Ο José Martí στο χρονικό του 1883, In Coney Island New York αδειάζει: «Οι εφημερίδες της Βόρειας Αμερικής είναι γεμάτες υπερβολικές περιγραφές των αυθεντικών ομορφιών και μοναδικών αξιοθέατων ενός από αυτά τα καλοκαιρινά μέρη, που ξεχειλίζουν από κόσμο, είναι διάσπαρτα από πολυτελή ξενοδοχεία, διασχίζονται από έναν εναέριο σιδηρόδρομο, διακοσμημένα με κήπους, περίπτερα, μικρά θέατρα, ζυθοποιεία , των τσίρκων, των σκηνών, των μαζών των αμαξών, των γραφικών συνελεύσεων, των περιπτέρων ταξιδιού, των βεντούτας, των σιντριβανιών».
Όταν ο Μάρτι αντήχησε «Η εκτυφλωτική ποικιλία, η ηρακλειακή ώθηση, η εκπληκτική πτυχή του Coney Island», η περιοχή ζούσε μια δεύτερη χρυσή εποχή. Από τότε που αυτή η γωνιά στο άλλο άκρο του Μαχάταν έγινε παιδική χαρά τη δεκαετία του 1820, έχει περάσει από περισσότερα σκαμπανεβάσματα και βρόχους από ποτέ. το Cyclone, το πιο διάσημο τρενάκι του και αρχαία στέκεται ακόμα.
Ο τροχός του λούνα παρκ Coney Island και ο τύπος Woody Allen.
Μεταξύ του τέλους του 19ου αιώνα και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, χτίστηκαν τρία λούνα παρκ στο Coney Island: Luna Park, Steeplechase και Dreamland. Υπήρχε ένας τροχός λούνα παρκ, ένα γαϊτανάκι, τρενάκια λούνα παρκ, βόλτες που μιμούνταν το ταξίδι του Μελιές στο φεγγάρι, ακόμη και ένας μεταλλικός πύργος από τον οποίο πέταξαν με αλεξίπτωτο. Πτώση με αλεξίπτωτο, κάτω από το Ρέκβιεμ για ένα όνειρο, του Ντάρεν Αρονόφσκι (αρχικά από το Coney) και σήμερα ονομάζεται ιστορικό ορόσημο.
Το Coney Island μετατράπηκε από πολυτελές σημείο διακοπών σε παιδική χαρά της μεσαίας τάξης με την εμφάνιση του μετρό και των αυτοκινήτων. ο "Nickel Empire" το μετονόμασαν, λόγω των πέντε λεπτών που κόστισε το μετρό. Ήταν ένα φρικτό σόου στο οποίο οι Νεοϋορκέζοι είδαν πράγματα που ούτε καν είχαν φανταστεί. Ως τα δίδυμα από το Γιουκατάν, ο Πιπ και ο Φλιπ, γεννημένοι στην Τζόρτζια και ένας από τους πολλούς πρωταγωνιστές που Τοντ Μπράουνινγκ βρέθηκε σε αυτή τη γωνιά της Νέας Υόρκης να Η στάση των τεράτων.
Η γεμάτη παραλία στο Coney Island.
Το 1940, Weegee, Ο φωτογράφος σκιών της πόλης απαθανάτισε χιλιάδες ηλιόλουστους να συνωστίζονται στην παραλία. Τα σαράντα και τα πενήντα ήταν ακόμα καλές δεκαετίες για τη γειτονιά. ο beatniks Αναζήτησαν έμπνευση εκεί. Τι Λόρενς Φερλινγκέτι και το βιβλίο του με παραισθήσεις ποιημάτων από Ένα Coney Island of the Mind (1958). Η γειτονιά ήταν ένα σμήνος ιδεών και ελευθερίας και τα έργα του Walker Evans, Diane Arbus, Joseph Stella ή Basquiat.
«Η συνεχής καινοτομία του θέρετρου έκανε το Coney Island ένα σαγηνευτικά απελευθερωτικό μέρος για τους καλλιτέχνες» λέει ο Robin Jaffee Frank, επιμελητής της έκθεσης ότι η μουσείο του Μπρούκλιν αφιερωμένο στη γειτονιά πριν από ένα χρόνο. «Αυτό που είδαν οι καλλιτέχνες από το 1861 έως το 2008 εδώ, και η ποικιλία των τρόπων που το απεικόνισαν, αντανακλούσε τις φιλοδοξίες και τις απογοητεύσεις της εποχής και της χώρας. Μαζί αυτές οι εικόνες θαύματος και απειλής, ελπίδας και απελπισίας, ονείρων και εφιάλτων, γίνονται μεταφορές για τη συλλογική ψυχή ενός έθνους.» Η σύγχρονη αμερικανική μαζική κουλτούρα γεννήθηκε εκεί, λέει ο Frank.
Η αγκαλιά: Κλειστά μάτια και χαμόγελο. Coney Island, 1982
Ο Γούντι Άλεν έχει εντοπίσει Wonder Wheel, την 50η ταινία του στο Coney Island, μια από τις αγαπημένες του γειτονιές στην αγαπημένη του Νέα Υόρκη. «Το αποκορύφωμά του ήταν πολύ πριν γεννηθώ», λέει, «αλλά όταν πήγαινα ήταν ακόμα πολύ διασκεδαστικό. Πάντα με εντυπωσίαζε. Υπήρχε τόσοι πολύχρωμοι άνθρωποι, διαφορετικές και πολύπλοκες δραστηριότητες, Ήταν μια πολύ ζωτική ατμόσφαιρα.” Μια τέλεια ενέργεια για να τοποθετήσει το μελόδραμά του, και πάλι με τον Tennessee Williams στο προβάδισμα, για εκείνη τη γυναίκα **(Kate Winslet)** στα όρια των νεύρων του.
Το Wonder Wheel διαδραματίζεται στα τέλη της δεκαετίας του 1950, όπως είπε ο αφηγητής του, ο επίδοξος θεατρικός συγγραφέας ναυαγοσώστη **(Justin Timberlake)** προσπαθεί να εξηγήσει ότι το Coney Island δεν είναι αυτό που ήταν. Εκείνα τα χρόνια άρχισε να γίνεται αισθητό, αλλά ήταν στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα και στη δεκαετία του εβδομήντα του 20ού αιώνα όταν επιτάχυνση και επιμήκυνση της παρακμής ακόμη και μέχρι την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Η βόλτα στον ξύλινο πεζόδρομό του ακόμα και σήμερα προκαλεί μερικές φορές μια ελκυστική αίσθηση φθοράς. Ένα τρελό παρελθόν γίνεται αισθητό στη ρόδα του με τις καμπίνες της τραμπάλας και στο τρίξιμο του τρενάκι του, «μια σκοτεινή αθωότητα», όπως λέει Πάτι Σμιθ, στο οποίο τραγούδησαν και αυτοί Γούντι Γκάθρι, Ο Λου Ριντ ή ο Τομ Γουέιτς, και φαινόταν ότι δεν θα επέστρεφε ποτέ.
Για τη φθορά έφταιγαν οι συνεχείς πυρκαγιές, η άφιξη κλιματιστικών στα σπίτια, το ανελέητο χέρι του πολεοδόμου Ρόμπερτ Μόουζες που απαγόρευσε κάθε διασκέδαση και αφαίρεσε μεγάλο μέρος της άδειας γης για οικιστική χρήση και τελικά κοινωνική στέγαση. Έφταιγε η αδηφαγία του Ο Φρεντ Τραμπ, πατέρας του σημερινού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, που ήρθε να στείλει προσκλήσεις μια φανταστική κηδεία του Coney Island, αν και ποτέ δεν εκπλήρωσε τα επιθετικά του όνειρα για ακίνητα. Μαζί, μετέτρεψαν την περιοχή σε ένα ημι-εγκαταλελειμμένο μέρος όπου οι συμμορίες και η μαφία περιφέρονταν ελεύθερα, σχεδόν όπως είπε ο Walter Hill στο Οι πολεμιστές.
Ο Justin Timberlake και η Kate Winslet στον πεζόδρομο στο Coney.
Και παρά τα πάντα, σε ορισμένες ημερομηνίες του χρόνου, το Coney Island συνέχισε να ανακτά αυτόν τον αέρα της εορταστικής, αφελούς και κιτς ελευθερίας. Όπως το πρώτο Σαββατοκύριακο του καλοκαιριού, όταν οι γοργόνες και οι γοργόνες πλημμυρίζουν τον πεζόδρομο στο γοργόνα, Ανεπίσημη έναρξη του καλοκαιριού της Νέας Υόρκης και μια παρέλαση που έχει γίνει νονοί διάσημων υποστηρικτών του Coney όπως ο Lou Reed, ο Moby ή ο Harvey Keitel. Ή όπως στις 4 Ιουλίου, όταν το Nathan's φιλοξενεί τον ετήσιο διαγωνισμό χοτ-ντογκ. ή την πρώτη μέρα του χρόνου, όταν εκατοντάδες ατρόμητοι κολυμβητές που κολυμπούν από το κέφι βγαίνουν στη θάλασσα για να γιορτάσουν το παλαιότερο κολυμβητικό κλαμπ της Αμερικής, το Πολική αρκούδα Coney Island.
Σύμφωνα με το New York City Parks Council, το 2014 ήταν η καλύτερη χρονιά του Coney Island εδώ και δεκαετίες: 11,45 εκατομμύρια άνθρωποι επισκέφτηκαν την παραλία και τον πεζόδρομο στην υψηλή του περίοδο. Τα εγκαίνια της αποκατάστασης του κλασικού τρενάκι Thunderbolt (όπου έμενε ο μικρός Alvy Singer AnnieHall), η βελτίωση των υπολοίπων αξιοθέατων και του παραλιακού δρόμου προκάλεσε για άλλη μια φορά την περιέργεια Νεοϋορκέζων και τουριστών. Μάλλον δεν θα είναι ξανά το «Sodom by the Sea», αλλά είναι ακόμα η επίσημη παιδική χαρά της Νέας Υόρκης.