«Η ακτή των κουνουπιών»
Στον κινηματογράφο ταξίδευε κανείς πριν ξεκινήσει το ταξίδι. Τώρα είναι διαφορετικά. Υπάρχουν εικονικές περιηγήσεις στα μουσεία και περιπάτους με το Street View.
Έτσι, μια ανάγνωση, ένα ρεπορτάζ ή μια ταινία, πυροδότησε τη φαντασία. Το Pont Neuf, ένα γλυπτό του Bernini, το Bellagio στο Λας Βέγκας ή η αφρικανική σαβάνα αναδύθηκαν στον ορίζοντα του εφικτού.
Σήμερα, η περίσσεια κορεστεί στον αμφιβληστροειδή. Οι οθόνες των συσκευών μας διαμορφώνουν ξενοδοχεία (ακόμα και δωμάτια), δρόμους, μνημεία και εστιατόρια (ακόμα και πιάτα). Η εικόνα δεν χρειάζεται να είναι πραγματική, αλλά η ακρίβειά της διαμορφώνει τη φαντασία μας. Η ονειροπόληση του μακρινού είναι pixelated.
Μπροστά στη χιονοστιβάδα, υπάρχει μόνο αποδοχή ή απόρριψη. Μερικές φορές προσπαθώ να είμαι ριζοσπαστικός: δεν βλέπω τίποτα, δεν ξέρω τίποτα και άφησα τον εαυτό μου να φύγει. Αλλά δεν λειτουργεί? η νεύρωση μου καταλήγει να πυροβολεί Αναζητήσεις σε απομακρυσμένα ιστολόγια. Τα δεδομένα και οι συντεταγμένες κινούν το καταφύγιο προς το μυθιστόρημα, προς τον κινηματογράφο.
Στο διηγημένο η συνάντηση τόπου και χαρακτήρα κάτι αλλάζει, κάτι ξυπνά. Αυτό το είδος αποκάλυψης δεν είναι συνηθισμένο στην πραγματικότητα. Παρά την ετικέτα «εμπειρία-ταξίδι», είναι σπάνιο να το βρεις σε μια απόδραση το Σαββατοκύριακο ή μια εβδομάδα ή δύο. Δεν το κατακρίνω. Αισθητική απόλαυση, γαστρονομική απόλαυση, η ηρεμία που προκαλεί τη ρήξη της καθημερινότητας, είναι επιθυμητές από μόνες τους. Επιθυμητό, αλλά ανεπαρκές.
Ο συναισθηματικός στόχος είναι μια μυθοπλασία που, αν και ανέφικτη, τρέφει το μονοπάτι. Ίσως γι' αυτό αναζητώ ταινίες στις οποίες το ταξίδι μεταμορφώνεται. Δεν αρκεί ένα μακρινό περιβάλλον. Πρέπει να υπάρχει κάποιος να περάσει.