«Ο φωτογράφος του κοριτσιού από το Αφγανιστάν. Αυτό θα είναι το μοιρολόι του», λένε μόλις ξεκινήσει το ντοκιμαντέρ McCurry, η αναζήτηση του χρώματος. Υ Στηβ ΜακΚάρι γνέφει σιωπηλά. Ξέρει. Είναι η πιο διάσημη φωτογραφία του, αυτή που τον έκανε ένας από τους πιο διάσημους φωτογράφους και γνωστό στον κόσμο.
Εκείνα τα πράσινα μάτια γεμάτα αξιοπρέπεια μπροστά στην αδικία του πολέμου και της ανθρωπότητας ήταν γεμάτα αλήθεια και πόνο. Η σύγχρονη Μόνα Λίζα, ένα βλέμμα ανεξιχνίαστο που ο Αμερικανός μπόρεσε να αποτυπώσει μέσα σε λίγα λεπτά μπαίνοντας σε σχολείο θηλέων σε καταυλισμό προσφύγων στο Αφγανιστάν.
Ωστόσο, το ντοκιμαντέρ McCurry, η αναζήτηση του χρώματος (Θεατρική κυκλοφορία 3 Ιουνίου) Πηγαίνει πολύ πέρα από αυτήν την εμβληματική φωτογραφία. Ταξιδέψτε στο πριν και το μετά. Στην παιδική ηλικία του McCurry και σε όλη τη μετέπειτα ζωή του, τέσσερις δεκαετίες αφιερωμένες, όπως λέει ο τίτλος, «Αναζητήστε το χρώμα, αναζητήστε τη διαφορετικότητα». Γιατί χρώμα για αυτόν δεν είναι μόνο τα κόκκινα, τα πράσινα ή τα μπλε που μπορούν να αναδείξουν ένα στιγμιότυπο, αλλά και είναι οι διαφορετικές φυλές, οι διαφορετικοί λαοί, οι πρωτόγονοι πολιτισμοί: η ανθρωπότητα.
Στο στούντιο του, περνώντας από παλιές διαφάνειες.
«Φωτογράφηση σημαίνει να ξέρεις να εκτιμάς τον κόσμο» Εξηγώ. Έχει μάθει να το εκτιμά, να το αγαπά και να το σέβεται περνώντας το στο σύνολό του. Σε ζώνες και στιγμές συγκρούσεων, όπως ξεκίνησε η επιτυχία της καριέρας του, και σε ειρηνικούς τόπους και εποχές. Στα 72 του χρόνια, προσπαθεί ακόμα να ανακαλύψει απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη, αν και διαβεβαιώνει με κάποια λύπη ότι δεν υπάρχουν πια. Η παγκοσμιοποίηση και η πρόοδος τους κατατρώει.
Πριν από λίγο καιρό επισημάνθηκε ένας ζωτικός στόχος: «Δημιουργήστε ένα άλμπουμ φωτογραφιών του είδους μας». φτιάξτε το πριν από αυτό ασταμάτητη η πρόοδος απορροφά τα πάντα. Και σε αυτά είναι. Στο ντοκιμαντέρ, το οποίο έχει γυριστεί πάνω από επτά χρόνια, πηγαίνει από Παπούα Νέα Γουινέα προς Ινδία, του Νέα Υόρκη, όπου έχει το στούντιο 35 χρόνια και νιώθει ακόμα ξένος, βόρεια της Μογγολίας ή του Αρκτικού Ωκεανού.
Στην Παπούα, αναζητώντας πρόσωπα και ιστορίες.
Λίγοι γνωρίζουν ότι, εκτός από φωτογράφος του πολέμου και του ανθρώπινου είδους, Ο McCurry είναι ένας χαλαρός πορτραίτης της φύσης και της άγριας ζωής. Τα ανθρώπινα πορτρέτα είναι τα πιο γνωστά, αλλά έχει μια μεγάλη συλλογή αυτής της φύσης που είναι πιο σοφή από εμάς και θα παραμείνει όταν θα φύγουμε όλοι. Είναι πεπεισμένος.
ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΛΑ
Στο ντοκιμαντέρ μιλάει ο ίδιος ο McCurry, ο οποίος ξεκινά ορίζοντας τον εαυτό του ως «οπτικός αφηγητής, καλλιτέχνης», όχι ως φωτογράφος ή φωτορεπόρτερ. Η οικογένειά του, οι φίλοι και οι συντάκτες του μιλούν επίσης για τις τέσσερις δεκαετίες που κρατάει μια φωτογραφική μηχανή (ή πολλές) στη ρυμούλκηση.
Όλα ξεκίνησαν από παιδί, λέει η αδερφή του. Πρώτα σημαδεύτηκε από την ασθένεια και τον θάνατο της μητέρας του. και μετά μια πτώση που υπέστη σε ηλικία πέντε ετών, προφανώς ακίνδυνος, επηρέασε τα νεύρα του και άφησε το δεξί του χέρι σχεδόν ακίνητο, ακόμα και σήμερα. Οι άνθρωποι που τον γνωρίζουν από πάντα λένε ότι αυτές οι τραγωδίες τον μετέτρεψαν σε ένα αποτραβηγμένο παιδί που προτιμούσε να παρατηρεί παρά να τον παρατηρούν. Πιθανώς στην παιδική του ηλικία και στην εφηβεία να είναι όταν έμαθε η υπερδύναμή του ή «η κοινωνική του σοφία»: αορατότητα. Αυτή που τον εξαφανίζει όταν φωτογραφίζει, αποτυπώνει πραγματικότητες, ψάχνει για αλήθειες.
Ένας οπτικός αφηγητής.
Το πρώτο του ταξίδι στην Ινδία το 1979 Τον άνοιξε στον κόσμο των χρωμάτων. Αργότερα τον αναζήτησε ο πόλεμος και όχι το αντίστροφο. Και του Το Αφγανιστάν τον όρισε ως φωτορεπόρτερ για τον υπόλοιπο κόσμο. Ωστόσο, τη δεκαετία του 1990 και μετά τη σύγκρουση στο Κουβέιτ, αφιερώθηκε στην αποφυγή των συγκρούσεων «και αναζητήστε μια πιο ανθρωπιστική και ποιητική προσέγγιση», που διακόπηκε μόνο για λίγο και οδυνηρά από την 11η Σεπτεμβρίου.
Τα τελευταία χρόνια, στα 67, ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε και έχει μια μικρή κόρη. Το να βρει την αγάπη, να αφήσει κάτι σε αυτόν τον κόσμο πέρα από τις φωτογραφίες του φαίνεται να είναι αυτό που του έχει δώσει ευτυχία. Αυτόν που στη μοναχική του ζωή και την καριέρα του δεν αναζήτησε ποτέ: «Αναζητούσα την αυθεντικότητα, την αρχοντιά, την αξιοπρέπεια, το βάθος» λένε για αυτόν. Κι όμως, χωρίς να το ψάξει, είναι από τους λίγους που έχουν βρει το κλειδί της ευτυχίας: «Ότι η ζωή είναι πολύτιμη, είναι σπάνια».
