Γιατί μας αρέσουν τόσο πολύ τα ερείπια;
ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΚΑΛΟΥΝ ΣΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΑΣ
Όπως κάθε άλλο έργο τέχνης, ** τα ερείπια είναι αντικείμενα περισυλλογής **. Αυτή η αξία αναπηδά στο προσκήνιο αν αφήσουμε κατά μέρος την ιστορική της αξία. Η αποσύνδεση έρχεται πιο εύκολα μακρινά μέρη Δεν είναι μέρος του πολιτισμού μας.
Σε angkor , πριν το κτίρια πνιγμένα από βλάστηση , οι αντιλήψεις που έχουμε για το παρελθόν του είναι σιωπηλές . Στους ναούς μπαίνουμε από αισθητική. Η τεράστια συμμετρία των κατασκευών, οι μνημειακές όψεις, τα ανάγλυφα που καλύπτουν τους τοίχους, συνθέτουν ένα ενιαίο κομμάτι που εκτείνεται σε ένα περιβάλλον ζούγκλας.
«Το τοπίο της ερήμωσης είναι τοπίο. Υπάρχει ομορφιά στα ερείπια». ― Σχετικά με τον πόνο των άλλων, Σούζαν Σόνταγκ.
Ta Prohm στο Angkor Wat
ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Τα ερείπια σώζονται ως μάρτυρες μιας εποχής. Σε ένα μουσείο μπορούμε να δούμε ένα μαρμάρινο γλυπτό που αναπαριστά έναν σάτυρο. ο αρχιτεκτονική οριοθετεί το χώρο που καταλάμβανε ο σάτυρος στην αρχαιότητα.
Όσοι ζούσαν στα κτίρια που σήμερα είναι ερείπια λάτρευαν τους θεούς τους εκεί, μαγείρευαν, έτρωγαν, περπατούσαν και κοιμόντουσαν. ο αρχαιολογική έρευνα και το λογοτεχνικές πηγές της εποχής πες μας πώς το έκαναν. Υπάρχουν κενά στην ιστορία αυτά τα κενά τα γεμίζει η φαντασία.
Πουθενά δεν εκτιμάται αυτό το ίχνος ζωής όπως στο Ρωμαϊκές πόλεις θαμμένες από την έκρηξη του Βεζούβιου . Από μια επίσκεψη στην Πομπηία οι δρόμοι, τα γκράφιτι και λίγα άλλα μένουν: η χιονοστιβάδα των επιβατών της κρουαζιέρας ακυρώνει κάθε προσπάθεια επίκλησης. Το απόρρητο διατηρείται ασφαλές στο Herculaneum. Η ζυγαριά διατηρεί την εντύπωση παραθαλάσσιας πόλης. Οι αυλές διακοσμημένες με μωσαϊκά σιντριβάνια, τα μικρά, οικογενειακά λουτρά.
Πομπηία, το μεγάλο δείγμα
Αλλά είναι στο Βίλα της Ποππαίας, στον Οπλόντη , όπου το πνεύμα του α ξεθωριασμένο παρελθόν . Στην ανασκαφή του ανασύρθηκαν οι χειρονομίες των καμένων υπηρετών, μέσω γύψινων εκμαγείων, αλλά και τα παντζούρια μιας κρεβατοκάμαρας, οι τουαλέτες, οι τοιχογραφίες που καλύπτουν τους τοίχους, την πισίνα.
«Αν η ποίηση αντιπροσωπεύει αυτό που σκέφτηκε και ένιωσε ένας λαός, η αρχιτεκτονική είναι αυτό που έχουν αγγίξει τα χέρια τους , τι έχει χτίσει τη δύναμή του, τι έχει συλλογιστεί το βλέμμα του, μέρα με τη μέρα». ― Οι επτά λάμπες της αρχιτεκτονικής, John Ruskin.
Βίλα της Ποππαίας, στον Οπλόντη
ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ
Σε Οζυμανδιάς , ένα ποίημα που έγινε γνωστό μετά την εμφάνισή του στη σειρά Breaking Bad, η Shelley λέει για έναν ταξιδιώτη που βρίσκει ένας κολοσσός έπεσε σε μια μακρινή χώρα. Δίπλα του υπάρχει ένα βάθρο με μια επιγραφή που αναγγέλλει τη λαμπρότητα της πόλης που δημιούργησε ένας μεγάλος βασιλιάς. Γύρω του όμως υπάρχουν μόνο ερείπια.
Οι στίχοι δίνουν σχήμα σε μια εικόνα: ο χρόνος που γκρεμίζει την εξουσία, που δείχνει το κενό της ματαιοδοξίας. Το σύμβολο υλοποιείται στα ερείπια, σε ό,τι ήταν και δεν είναι πια.
Λέγεται ότι το ποίημα προέκυψε αφού συλλογίστηκε α Άγαλμα Ραμσή Β' στο Βρετανικό Μουσείο, αλλά πολύ πιο υποβλητικό από αυτό το μνημειώδες γλυπτό είναι ο ταφικός ναός του Φαραώ, ο Ramesseum, στη Θήβα . Τα απομεινάρια του αναπαράγουν πιστά το τοπίο που περιγράφει η Shelley. Εκεί, το μεγάλους κίονες και υπολείμματα μνημειακών μορφών Ξαπλώνουν σπασμένα στην έρημο.
«Δεν έχει μείνει τίποτα στο πλευρό του. Γύρω από τη φθορά / από αυτά τα κολοσσιαία ερείπια, άπειρα και γυμνά / απλώνονται, στο βάθος, η μοναχική και επίπεδη άμμος.» ― Οζυμανδιάς, Οστρακώδης.
Ramesseum, στη Θήβα
ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΜΑΣ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ
Η ποίηση έχει χρησιμοποιήσει επίσης τα ερείπια ως μεταφορά για μια κατάσταση ζωής. Όταν περπατάτε μέσα από το Αβαείο Jumièges , στη Νορμανδία, αναδύεται η εικόνα ενός απογυμνωμένου και καταβεβλημένου σώματος.
Η πρόσοψη παραμένει συμπαγής, πλαισιωμένη από δύο πύργους. Αλλά όταν διασχίζουν το κάλυμμα, οι κολώνες του πλοίου υψώνονται προς το κενό. γκρεμισμένα θησαυροφυλάκια, στοές που ανοίγουν σε μοναχικούς τοίχους, δωμάτια που έχουν χάσει το νόημα, τη λειτουργία, συνοχή.
Τα δέντρα γέρνουν πάνω από τα στηρίγματα και το γρασίδι σκεπάζει το πεζοδρόμιο. Εγκατάλειψη και παρακμή. Δύο ιδέες που εκτιμήθηκαν ιδιαίτερα από τον ρομαντικό ταξιδιώτη.
«Είναι όμορφο να ατενίζεις τα ερείπια των πόλεων, αλλά είναι ακόμα πιο όμορφο να ατενίζεις τα ερείπια των ανθρώπων». ― Τα τραγούδια του Maldoror, Count of Lautréamont.
Αβαείο Jumièges
Τα ερείπια μιλούν για ζωή , και αν οδηγήσει σε πτώση, σηματοδοτεί και αναγέννηση. Η αρχιτεκτονική είναι χώρος και αυτός ο χώρος, όταν εγκαταλείπεται, δεν σβήνει. Γίνεται.
Δεν είναι η καταστροφή που δίνει σχήμα στο ερείπιο, αφού αυτό θα οδηγούσε μόνο στο λατομείο, όπως συνέβαινε μέχρι τον 18ο αιώνα. Ο χαλασμός δημιουργείται από το βλέμμα μας. Και αυτό το βλέμμα διαμορφώνει ένα νέο αντικείμενο, που ερμηνεύεται ως τόπος περισυλλογής, ως σήραγγα σε μια περασμένη εποχή ή ως μεταφορά για μια κατάσταση του νου.
Η λύτρωση, αυτή ακριβώς η κινηματογραφική ιδέα, λοιπόν από το netflix , είναι επίσης στα ερείπια.
«Ήταν η δίψα και η πείνα, κι εσύ ήσουν ο καρπός / Ήταν το πένθος και τα ερείπια, κι εσύ ήσουν το θαύμα». ― Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα απελπισμένο τραγούδι, Πάμπλο Νερούδα.