30 προκαταλήψεις για την ισπανική γαστρονομία
Για μια εβδομάδα η Έκθεση της Βαρκελώνης έχει ντυθεί με τάσεις, γαστρονομική καινοτομία και καλοφαγάδες να κάνουν ανελέητα instagram: ο παράδεισος του gastrocanapero. Αναφερόμαστε σε φαγητό —Διεθνής Έκθεση Τροφίμων και Ποτών, στην οποία συμμετείχαν περισσότερα από 50 αστέρια Michelin, τέσσερις χιλιάδες εκθέτες και περισσότεροι από εκατόν σαράντα χιλιάδες (πολύ) πεινασμένοι επισκέπτες, με τσάντα στο χέρι. Η δικαιολογία μου ήταν να συμμετάσχω σε ένα στρογγυλό τραπέζι στο Street Food που διοργάνωσε ο Marqués de Riscal, μαζί με τον αγαπημένο μου Mikel Iturriaga και την Alejandra Ansón.
Σήμερα θα μιλήσουμε για τα στερεότυπα του υπόλοιπου κόσμου σχετικά με την ισπανική γαστρονομία —Πολίτες και εκθέτες από περισσότερες από 140 χώρες επισκέπτονται την Alimentaria. Σε αυτό προστίθεται το έργο του Yanko Tsvetkov, ενός Βούλγαρου σχεδιαστή και εικονογράφου που έχει γράψει μερικά φανταστικά βιβλία που ονομάζονται «Χάρτες των στερεοτύπων». Τόσο λευκό και εμφιαλωμένο, γάλα: ιδού 30 προκαταλήψεις για την ισπανική γαστρονομία από τις οποίες δεν θα είναι εύκολο να ξεφύγεις.
1) Paella. Όλη η ισπανική γαστρονομία χωράει σε μια λέξη: παέγια.
2)Ferran Adria. Λοιπόν, ίσως δύο: paella και Adrià.
3)(Πολύ) καλλιεργητές καφέ. Στην Ισπανία, ο καφές πίνεται, το τσάι δεν πίνεται, τα αφεψήματα δεν πίνονται, πολύ λιγότερο οι δίαιτες αποτοξίνωσης. Ο καφές πίνεται.
4) Ελαιόλαδο. Από τη Γαλλία και πάνω, βούτυρο. Στην Ισπανία, ελαιόλαδο και olé.
5) Λα Ριόχα. Στο la piel de toro (δυστυχώς) πίνεται πολύ περισσότερη μπύρα παρά κρασί. Απείρως περισσότερες (πάνω από 110 λίτρα μπύρας ανά άτομο το χρόνο για 15 λίτρα κρασί) ωστόσο, για τον ξένο, η Ισπανία είναι La Rioja και point ball.
6) Μυρίζει σκόρδο. Το λέει η Victoria Beckham και… ποιοι στο διάολο είμαστε εμείς που θα αντικρούσουμε την Posh Spice;
7) Street food; Τι street food ή τι διάολο… εδώ το street food λέγεται churerías, κάστανα και buñuelos.
8) Φάτε πρωινό σαν φτωχός, μεσημεριανό σαν πρίγκιπας και δείπνο σαν βασιλιάς. Αν στο Españistán τα κάνουμε όλα αντίστροφα, δεν θα ήμασταν λιγότεροι με την παραγγελία της pitanza.
9)Δρομολόγια Guateque. Τρώμε στις τρεις και δειπνούμε στις δέκα, και από τραπέζι σε κρεβάτι. Όλη η πέψη εκεί, χορεύοντας πολύ δυνατά την Maria Caipirinha του Carlinhos Brown.
10) Παχουλός και όμορφος. Η Ισπανία είναι το έδαφος των πολύ πλούσιοι Ανδαλουσιανών και Βάσκων με ενσωματωμένες ντουλάπες. Στην Κοπεγχάγη όμως είναι αδύνατοι και τρώνε φυτά.
11) Επιτραπέζιος υπολογιστής Corleone. Γλέντι, καφές, επιδόρπιο, ποτό, ποτήρι, πούρο, άλλος καφές. Και ούτω καθεξής μέχρι τις έξι και μετά να κλαίω πολύ δυνατά στην οθόνη.
12) Τσιρίγγος. Δεν ήξεραν ότι το πρώτο beach bar φύτεψε την ομπρέλα του στο Sitges και ότι το όνομα προήλθε από τον César González-Ruano; —ο καλύτερος αρθρογράφος που έχει βγάλει αυτή η χώρα, δάσκαλος των Umbral, Campany, Cambra και τόσων άλλων. Chiringo: παφλασμός καφέ.
13) Σέρι. Ότι δεν είναι κρασί (εννοώ, ναι, είναι — ουάου, είναι, αλλά για έναν 50χρονο πολυτελή Mayfair, ένα Sherry δεν είναι κρασί, είναι Sherry).
14)Δωρεάν τάπας! Μέχρι σήμερα, περισσότεροι από δύο και περισσότεροι από τρεις Βέλγοι παραμένουν έκπληκτοι από τη δωρεάν τάπα με ένα καλαμάκι στη Γκράνα. Στο Los Diamantes, χωρίς να πάμε παρακάτω.
15) Περιοχή σάντουιτς. Μποκάτα, φως της ζωής μου, φωτιά των σπλάχνων μου. Η αμαρτία μου, η ψυχή μου. Bo-ca-ta: η άκρη της γλώσσας αναλαμβάνει ένα ταξίδι τριών βημάτων από την άκρη της υπερώας για να ακουμπήσει, στο τρίτο, στην άκρη των δοντιών. Bo.Ca.Ta
16) «Η διαδρομή» της υψηλής γαστρονομίας. Η Ισπανία είναι συνώνυμη με την παέγια, τις μπράβες και τα σάντουιτς, ναι: αλλά το 90% των επισκεπτών στα Τρία αστέρια Michelin είναι ξένοι. Εάν κάνετε "The Route" (Can Roca, Mugaritz, Aponiente, DiverXO, Nerua, Quique Dacosta, Camarena, Atrio...) είναι πιθανό να βρείτε περισσότερους από έναν Jap να κρατούν σημειώσεις.
17) Θαλασσινά της Γαλικίας. Θαλασσινά και Γαλικιανά πάνε χέρι-χέρι όπως ο Johnny Depp και ο Tim Burton ή η Lindsay Lohan και τα προβλήματα. Καβούρια, καβούρια, κοχύλια ξυραφιού, μυρτιά ή βαρέλια. Και ο Αλμπαρίνο, φυσικά.
18) Τα αυγά του Λούσιο. Ο Μάθιου ΜακΚόναχι, ο Τομ Κρουζ και ο Ματ Ντέιμον, εκτός από το ότι χτυπούν την Πενέλοπε Κρουζ, έχουν και κάτι κοινό: έχουν τσακώσει ακόμα και το Casa Lucio. Υπερεκτιμημένο; Μια θηριωδία. Αλλά ακόμα κι έτσι, μπαίνουν μέσα.
19) Χτυπήστε βερμούτ. Βρύσες από τις οποίες πηγάζει το βερμούτ, ο Ρίβεντελ τρέμει. Ισπανική μάρκα.
20) Cortadito και στο χάλι. Είναι περίεργο πόσοι συμπατριώτες δεν τρώνε τίποτα για πρωινό. Niente: ένας καφές και δουλειά. Ο εφιάλτης του ενδοκρινικού.
21) Ο ήχος και η μανία. Περίεργο παράδοξο: υπάρχουν περισσότερα ντεσιμπέλ σε ένα εστιατόριο της Σεβίλλης με βολικά διαχωρισμένα τραπέζια από ένα κοινόχρηστο τραπέζι στο Όσλο.
22) Μπαρ, τι μέρη. Η Ισπανία εμφανίζει κατά μέσο όρο ένα μπαρ για κάθε 132 άτομα, στην κορυφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης -προφανώς- και μόνο πίσω από την Κύπρο σε παγκόσμια κλίμακα. Καταραμένοι Κύπριοι.
23) Η ζωή στο μπαρ. Προσοχή στα δεδομένα: σύμφωνα με τη μελέτη «Σύνδεσμος μεταξύ πολιτών και μπαρ» το 30% των ερωτηθέντων θα άφηνε το κλειδί του σπιτιού τους στον σερβιτόρο και πάνω από τα δύο τρίτα γνωρίζουν το όνομά του.
24) Αυτονομίες; Δεν θέλω να μπω σε ένα πουκάμισο με έντεκα καλάμια αλλά: παέγια. Paella στη Barceloneta, paella στο Santiago de Compostela, στη Ronda και στο Donosti. Παέγια παντού: το τρίτο πιο καταναλωτικό πιάτο στον πλανήτη, μετά την πίτσα και το χάμπουργκερ.
25) Μπουκάλι. Και μην νομίζετε ότι είναι μόνο ένα θέμα παρνέ ή τα χρονοδιαγράμματα (επίσης) γιατί δεν υπάρχει ένα κοινωνικό δίκτυο όπως εκείνο το πάρκινγκ όπου πηγαίνουν τα παιδιά για να βγάλουν τα γαϊδούρια τους με φτηνό τζιν.
26) Η μεσογειακή διατροφή. Το οποίο έχει ένα πράγμα που μας συναρπάζει: "What You See Is What You Get", αυτό που βλέπεις είναι αυτό που παίρνεις. Δεν υπάρχουν σάλτσες εδώ, ούτε μακιγιάζ **χωρίς βούτυρο (γεια σου, Γαλλία)**. Ξέρεις τι τρως. Με άλλα λόγια: το κακό δεν μπορεί να περάσει ως καλό.
27) Πατάτες. Στην Ισπανία τρώνε τα καλύτερα πατατάκια στον πλανήτη και δεν θέλω τίποτα παρά μόνο σε αυτό το σημείο.
28) Αν δεν υπάρχει τυρί, δεν υπάρχει φιλί. Το θέμα «δεν σου δίνουν με τυρί» είναι η κυρίαρχη βλακεία: κρασί και τυρί. Και επίσης, τι τυριά…
29) Σερβιτόρος! Έχουμε δύο τρόπους να καλέσετε τον σερβιτόρο: είτε με μια κραυγή είτε χτυπώντας τα δάχτυλά σας. Αυτό το σημείο είναι ενοχλητικό, τα πράγματα όπως είναι.
30) Παέλλα. Όχι όμως στο δείπνο, για όνομα του Θεού.