Ταξίδι σε έναν πίνακα: «Burning Sun of June», του Frederic Leighton
Πολύ πριν γίνει εκατομμυριούχος συνθέτοντας Επιτυχίες του Broadway όπως η Evita, οι Cats ή το The Phantom of the Opera, Andrew Lloyd Webber ήταν ένας νεαρός φοιτητής μουσικής με ασυνήθιστα αισθητικά γούστα για κάποιον στην ηλικία του. Ιδού η απόδειξη: μια μέρα είδε σε έναν έμπορο αντίκες ένας πίνακας από τα τέλη του 19ου αιώνα που εκπροσωπούσε μια γυναίκα που κοιμάται σε μια βεράντα, και το βρήκα νόστιμο.
κοστίζει μόνο πενήντα λίρες , ποσό διόλου παράλογο, οπότε πήγε στη γιαγιά του για να χρηματοδοτήσει το καπρίτσιο. «Συγγνώμη, αλλά δεν πρόκειται να σε πληρώσω για αυτές τις βικτοριανές βλακείες». ήταν η απάντηση που πήρε.
Ήταν δεκαετία του εξήντα του περασμένου αιώνα, και ο κόσμος ήταν απασχολημένος με δραστηριότητες τόσο απορροφητικές όσο η σεξουαλική επανάσταση, ο παριζιάνικος Μάιος ή η ψυχεδέλεια, οπότε δεν υπήρχε χρόνος για υπνάκους στον ήλιο.
Επιπλέον,** ό,τι βικτωριανό ακουγόταν σαν καταστολή και ναφθαλίνη,** και επομένως είχε πολύ κακό τύπο. Ακόμα και μια βρετανίδα γιαγιά Το θεώρησα σκουπίδια, σκουπίδια. Ποιος θα έλεγε σε εκείνη την καλή γυναίκα ότι, στον 21ο αιώνα, οι Προραφαηλίτες θα έσπαγαν ρεκόρ σε δημοπρασίες έργων τέχνης (το 2013 μια απλή ακουαρέλα του Έντουαρντ Μπερν-Τζόουνς ρευστοποιήθηκε για 17 εκατ. ευρώ) και ανεβαίνει ολόκληρο στην εκτίμηση των νέων γενεών. Είναι πιθανό ότι λόγω αυτού Ο Andrew Lloyd Webber δεν κρατά τις καλύτερες αναμνήσεις από τη γιαγιά του , αφ 'ετέρου.
Ούτε στην εποχή τους οι Προραφαηλίτες απολάμβαναν ομόφωνης αναγνώρισης. Ενώ Dante Gabriel Rossetti, William Holman Hunt ή John Everett Millais ζωγράφισαν τους Προσερπίνα με λαμπερή χαίτη, οι Χριστοί του εμφανίζονται σε ένα ουράνιο τόξο και η πνιγμένη του Οφηλία, στο Παρίσι ισοπέδωσαν το ιμπρεσιονισμός και ακόμη και το μεταιμπρεσιονισμός, που ήταν το τελευταίο πράγμα, άρα τι έκαναν θεωρήθηκε κιτς και αντιδραστική. Υπέρ τους πρέπει να πούμε ότι, αν και δεν τους άρεσε καθόλου η πιο σύγχρονη τέχνη, είχαν τουλάχιστον την κομψότητα δεν θέλω να πάω δέκα, είκοσι ή πενήντα χρόνια πίσω, αλλά τέσσερις καλούς αιώνες, μέχρι τον Ιταλικό XV. Γιατί για αυτούς ήταν από τον Ραφαήλ και τον Μιχαήλ Άγγελο όταν το χάλασε ολόκληρο, οπότε στόχος του ήταν να ξαναζήσει το κομψότητα χωρίς τεχνούργημα της μεσαιωνικής και quattrocentista ζωγραφικής.
Φρέντερικ Λέιτον
Σερ Φρέντερικ Λέιτον είχε τα σκαμπανεβάσματα του με την ομάδα, αλλά στην ουσία **δεν παρέκκλινε από την εκδοτική γραμμή. **Πλέον οι πίνακές του ασχολούνταν με θέματα της ελληνολατινικής μυθολογίας σε ακαδημαϊκό στυλ που στη Γαλλία οι σύγχρονοι που αποκαλείται περιφρονητικά πομπιέ (κυριολεκτικά, «πυροσβέστης»), και που ακόμη και σήμερα συγκεντρώνει τόσους θαυμαστές όσο και επικριτές. Από όλα του τα έργα, αυτό Flaming June ("June in flames", αν και ο επίσημος τίτλος στα ισπανικά είναι Burning Sun of June) Θεωρείται το αριστούργημά του.
Μάλιστα, από την απόκτησή του από τον επιχειρηματία και Ο Πορτορικανός πολιτικός Λουίς Αλμπέρτο Φερέ για εκείνον Μουσείο Τέχνης Πόνσε (Πουέρτο Ρίκο) , διαφημίζεται –κάπως υπερβολικά, πρέπει να ειπωθεί– ως **η Μόνα Λίζα του λατινικού σύμπαντος. **Εάν προσφέρεται για πενήντα λίρες έως να συγκριθεί με τον Λεονάρντο ντα Βίντσι, ποια μεγαλύτερη φιλοδοξία θα μπορούσε να φιλοξενήσει το ταξίδι ζωής ενός πίνακα.
Δεξιά κρέμεται ένα κλαδί πικροδάφνης, ένα δηλητηριώδες λουλούδι
Ολα καλά έργα τέχνης -επίσης πολλά από τα κακά- Έχουν το δικό τους μυστήριο. Αν όταν μιλάτε για Μόνα Λίζα , η αλήθεια, παραπέμπει πάντα στο χαμόγελό του , σε αυτή την άλλη περίπτωση εφιστά την προσοχή η ιδιόμορφη στάση του πρωταγωνιστή , που χρησιμοποιεί σαν μαξιλάρι ένα δικό του μπράτσο, υποστηρίζεται με τη σειρά του στο μηριαίο: προσπαθήστε να κοιμηθείτε με αυτόν τον τρόπο στον καναπέ του σπιτιού, **και στο τέλος της εμπειρίας θα έχετε εγγυημένη τορτικόλ. **Φαίνεται ότι ο Λέιτον εμπνεύστηκε από το άγαλμα του Νύχτα , ένα από τα συστατικά της γλυπτικής ομάδας που Ο Μιχαήλ Άγγελος έφτιαξε τον τάφο του Ιουλιανού Β' των Μεδίκων, και όντως η διάθεση των μελών της μοιάζει πολύ.
Αλλά εκεί που στον Μιχαήλ Άγγελο υπήρχε πλήρες γυμνό, στο Leighton συμφωνεί το ντύσιμο υφασμάτων . Η στιβαρή και αισθησιακή σάρκα της γυναίκας γίνεται αντιληπτή κάτω από τη διάφανη ρόμπα του λαμπερού πορτοκαλιού που συνδυάζεται με τον ροδακινί τόνο των μάγουλων της. Το χρώμα, η πτώση και οι πτυχές του ενδύματος φαίνεται να μετατρέπουν αυτόν που το φοράει σε μια μεγάλη ζωντανή φλόγα, μια ανθρώπινη δάδα που ενσαρκώνει όλη η ζέστη του καύσωνα μπροστά στη Μεσόγειο Θάλασσα.
Ένα σκίτσο του Frederic Leighton για το "Burning Sun of June"
προς τα δεξιά κρέμεται ένα κλαδί πικροδάφνης, ένα δηλητηριώδες λουλούδι που το όνομά του προέρχεται από τη Δάφνη, η νύμφη που σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία μετατράπηκε σε δάφνη να φύγουν από την καταδίωξη του **Απόλλωνα. **Όλα στην εικόνα, λοιπόν, φαίνονται επιλεγμένα δημιουργούν ένταση μεταξύ αυτού που εμφανίζεται και αυτού που κρύβεται, μεταξύ αυτού που είναι επιθυμητό και αυτού που αποκηρύσσεται, ανάμεσα στη ζωή -ή το όνειρό του- και τον θάνατο.
Ο Λέιτον πέθανε λίγους μήνες αφότου ζωγράφισε αυτόν τον πίνακα, και μόλις μια μέρα αφότου έγινε βαρόνος στο βρετανικό Peerage. Καθ' οδόν προς Καθεδρικός Ναός του Αγίου Παύλου, η νεκρώσιμη ακολουθία πέρασε μπροστά από Τα γραφεία του περιοδικού Graphic, που είχε αγοράσει τον καμβά και το εξέθεσε στη βιτρίνα του ως φόρο τιμής στον εκλιπόντα. Θα ήταν προφανές να πούμε ότι αυτό ήλιος που καίει υπηρέτησε ως προαίσθημα θανάτου ο ίδιος ο συγγραφέας του, και όμως λέγεται. Μην το πάρεις με λάθος τρόπο, Είναι η ζέστη αυτού του φλεγόμενου Ιουνίου που ξεκινά.