Έχω έναν φίλο, έναν φανταχτερό δημοσιογράφο, Ο οποίος είναι καλεσμένος σε τουλάχιστον τέσσερα sarao κάθε μέρα και μου λέει χαμηλόφωνα ότι ελέγχει ήδη μια εξαιρετικά εκλεπτυσμένη τεχνική τόσων ετών και τόσο κοφτερό άλλοθι όσο ένα ακριβό μαχαίρι: λέει όχι σε ένα (Α) γιατί πρέπει να πάει σε άλλο (Β) αλλά τελικά καταλήγει να πάει σε ένα τρίτο (C) και, αν η νύχτα γίνει ανόητη, καταλήγει να περάσει από το τέταρτο (D).
Είναι ένα μικρό αστείο που το έχω κάνει έτσι γιατί ναι —πλοπ— αλλά αυτό προέρχεται από μαργαριτάρια να πω αυτό που θέλω να πω σήμερα Τόσο δυνατά που μένω άφωνος βραχνή σαν τον Rancapino. Η αλήθεια είναι ότι αυτές τις τελευταίες εβδομάδες έχω φτάσει στο όριο των σχεδίων μου στα οποία δεν θέλω να πάω επειδή είμαι τεμπέλης, τι βαρεμάρα, τι κυρίαρχο (δεν λέω ποτέ πια «γαμημένο», ότι το να ζεις είναι να μαθαίνεις να κάνεις τα πράγματα σωστά) πλήξη να στέκεσαι εκεί με το πρόσωπό σου που σε ενδιαφέρει μια mija (σχεδόν ποτέ δεν σε ενδιαφέρει, αν καταλήξεις να πας είναι για κατι που μοιάζει με δέσμευση δεν πρόκειται να σταματήσουν να σε προσκαλούν) αυτό στο οποίο υποτίθεται ότι θα πας: στην παρουσίαση εκείνου του βιβλίου του οποίου ο συγγραφέας είναι τρελός για σένα, εκείνο το σήμα που τώρα αποδεικνύεται ότι είναι βιώσιμος γάλα (αχα), εκείνο το νέο εστιατόριο του οποίου η εσωτερική διακόσμηση καταλαμβάνει σχεδόν τρεις παραγράφους του δελτίου τύπου που δεν θα διαβάσετε και που προσποιείται (αχα) τον νέο Αμαζόνιο, το νέο μέρος να είμαι από τη Μαδρίτη, πώς μπορείς να μην έρθεις αν πρόκειται να είναι το piú, Terrés: αλλά δεν θέλω να φύγω. Δεν θέλω πλέον να πάω (σχεδόν) σε σχέδια Αλλά πραγματικά, σε εκτιμώ το ίδιο.
Ένας από τους πρώτους λόγους αυτής της πλήξης είναι ότι οι συζητήσεις σε αυτά τα σουαρέ με φωτοκλήσεις καταλήγουν να γίνονται μια χοντρή λακκούβα, ότι δεν σε προσέχουν το προσωπάκι Ότι δεν τα λες και οι φράσεις καταλήγουν να πέφτουν στο πνεύμα σου σαν αυτές τις καλοκαιρινές μύγες σε ταινία της Lucrecia Martel. μην χάσετε Το έλος, Ω Θεέ μου.
Αισθάνομαι ότι κανείς δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία σε αυτό του Όσκαρ Ουάιλντ: «Υπάρχουν μόνο δύο κανόνες: Να έχεις κάτι να πεις και να το πεις». Αυτό που καταλήγει να κάνει κανείς είναι αυτό που τελικά κάνουμε όλοι λίγο, που είναι πίνεις σαν ψείρες, πιείτε ακόμα και το νερό από τις γλάστρες και μετακινήστε γρήγορα το pam pam στην περιοχή που βγαίνουν τα καναπεδάκια: κροκέτες και γκουρμέ χάμπουργκερ και καλές πικολίνες (πικολίνες για τα αυτιά) πάντα εφευρίσκοντας τον τροχό φίλοι μου catering.
Ο εκπληκτικός φίλος, του Saverio Costanzo.
Δεν ξέρω, αφού ήρθαμε Μέχρι στιγμής θα περάσουμε καλά, συλλογιζόμαστε μεταξύ θλίψης και ανακούφισης —αλλά αυτό είναι Δεν είναι αλήθεια, στάμνα ψυχή: όπου θέλουμε πραγματικά να είμαστε είναι στο σπίτι, κλιματισμός σε λειτουργία κατάψυξης, crawlies που γουργουρίζουν, My Awesome Friend στο HBO Max και ίσως δυο ποτά του Remirez de Ganuza; ναι συνολικά, με αυτό πληθωρισμός, τα χρήματα (μου λέει ο σύμβουλός μου) αξίζουν ήδη λιγότερο από το τίποτα και στην τράπεζα δεν φαίνονται πολλά, οπότε ας βάλουμε τους λογαριασμούς cecina και πλούσια τυριά.
Το νιώθω ήδη ας περπατήσουμε όλοι λίγο πάλλα, πώς θα είμαστε με αυτόν τον κόσμο που καίγεται, όταν δεν είναι άλλο πράγμα, είναι άλλο: κουνούπι τίγρης, gasofa τρία δολάρια, αποχή μέσω της στέγης. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη Λάουρα. αλλά με τηλεφωνήματα: δεν τα αντέχει — είπε "μέχρι εδώ" και ότι το να μιλάς στο τηλέφωνο είναι σαν όχι, Αφησε την ήσυχη; Σ'αγαπώ πολύ αλλά μη με παίρνεις τηλέφωνο στείλε μου ένα ηχητικό και θα σου απαντήσω όταν μπορέσω (και θέλω, φυσικά). Αναγνωρίζει ότι του είναι πολύ δύσκολο να διεκδικήσει ξανά αυτόν τον χώρο, αλλά ότι κάθε βήμα γιορτάζεται ως κατάκτηση: είναι ότι είναι.
Είναι επιτακτική ανάγκη να είμαστε τρομερά συνειδητοποιημένος της αξίας αυτού του χώρου, γιατί κάθε εκατοστό είναι ένας θησαυρός. Δεν έχουμε άλλα ότι ο χρόνος που μας μένει για να ζήσουμε, τίποτα περισσότερο.