Ένα jimador σε μια φυτεία μπλε αγαύης
Ακόμη και για έναν λάτρη των αποσταγμάτων αγαύης, όπως αυτός που υπογράφει αυτές τις γραμμές, είναι πολύ δύσκολο να φτάσει χωριό τεκίλα με hangover από χίλιους δαίμονες.
Αφού έχασε τη σύνδεση με τη Γκουανταλαχάρα στο αεροδρόμιο Μπενίτο Χουάρες, **διανυκτέρευσε στην Πόλη του Μεξικού**, άφησε τον εαυτό του να δελεαστεί από τη νύχτα τσιλάνγκα και δεν κοιμήθηκε ούτε ένα κλείσιμο του ματιού στη μισή ώρα που απέμενε για να ξεκουραστεί στο βρώμικο ξενοδοχείο όπου που μας ανέθεσε η αεροπορική εταιρεία, ο φωτογράφος –ο καλός Κρίστοφερ Πράδο , υποστηρικτικός συνεργός σε όλα αυτά τα περιστατικά – σφυροκοπήθηκε στην πόρτα του δωματίου. Το ταξί μας περίμενε ήδη και δεν μπορούσαμε να χάσουμε ξανά την πτήση.
Το όργανο που κουβαλάει στα χέρια του ο jimador είναι το coa de jima και αυτό που έχει κάτω από τις μπότες του είναι ο ανανάς αγαύης
Προσγείωση με τέτοια καθυστέρηση στη Γκουανταλαχάρα δεν υπήρχε πλέον χρόνος το γραφικό τρένο που διανύει τα 60 χιλιόμετρα που χωρίζουν την πρωτεύουσα της πολιτείας Jalisco από την τεκίλα σαν ένα πάρτι μαριάτσι, με μαργαρίτες και τρομπέτες, οπότε έπρεπε να φτάσουμε η «γη του μπλε χρυσού», Έτσι λένε το λίκνο του πιο εμβληματικού ποτού στο Μεξικό, σε ένα βαν, τι γιατρειά.
Μας υποδέχτηκαν στο γήπεδο, μέσα μια φυτεία μπλε αγαύης, το μεσημέρι, με ήλιο δικαιοσύνης. Επαγγελματίες της δημοσιογραφίας (και της καλής κατανάλωσης), αντέξαμε στωικά τη διαδήλωση που μας έκανε ένας έμπειρος jimador των διαδικασιών για τη συγκομιδή του ανανά από την αγαύη, κόβοντας τα φύλλα με ένα είδος λεπίδας που ονομάζεται coa και εκθέτοντας την ώριμη καρδιά του φυτού, η οποία στη συνέχεια εξάγεται και μαγειρεύεται για να αποσταχθεί αυτό το ευλογημένο ποτό.
Αγοράσαμε από κάποιους χωρικούς που ήταν εκεί τριγύρω ένα κρέμα φτιαγμένη από φύλλα αγαύης –αυτό το φυτό είναι καλό για όλα, ας είναι επαινετικά–, με την ελπίδα να αποφευχθεί μια ορισμένη ηλίαση.
ΗΘΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΓΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΓΗΣ
Ανεξάρτητα από την εξάντλησή μας, οι οικοδεσπότες μας πήγαν στη ** La Rojeña , το παλαιότερο αποστακτήριο στο Μεξικό :** Ο Carlos IV παραχώρησε το 1795 την άδεια παραγωγής «μεζκάλ κρασιού», που ανήκει στον José Cuervo, με ένα επιβλητικό κτίριο στο κέντρο της τεκίλα.
Κορυφαία στιγμή της επίσκεψης ήταν η γευσιγνωσία φρεσκοαποσταγμένου κονιάκ, ζεστό, με 80 βαθμούς ή ποιος ξέρει πόσους βαθμούς αλκοολικού όγκου, που τροφοδότησαν το hangover από το προηγούμενο βράδυ...
Ανανάδες αγαύης στην είσοδο του αποστακτηρίου τεκίλας La Rojeña
Μετά κατεβήκαμε στο σκοτεινό υπόγειο του κελαριού και ήρθε η σειρά μας, φυσικά, η γευσιγνωσία της πιο εκλεκτής σειράς του σπιτιού, που ολοκληρώθηκε με την πολύ αποκλειστική Reserva de la Familia, που προκύπτει από μια επιλογή από τεκίλες ηλικίας έως 30 ετών.
Δεν ήμασταν όμως για κάτι τόσο σοβαρό, αλίμονο! Ευτυχώς, οι κύριοι του Χοσέ Κουέρβο –η σημαντικότερη εταιρεία τεκίλας, που μονοπωλεί τον αλκοολικό τουρισμό στην πόλη– έχουν, μεταξύ πολλών άλλων, ένα εντυπωσιακό ξενοδοχείο, το Solar de las Ánimas, με ένα καλά φροντισμένο εστιατόριο κουζίνας όπου σερβίρουν μερικά αναζωογονητικά michelada, ίσως το πιο σημαντικό δεδομένων των συνθηκών στις οποίες βρεθήκαμε.
Το βράδυ, πιο ξεκούραστοι, μπορέσαμε να απολαύσουμε την κουζίνα του ** La Antigua Casona , μεξικάνικη με χαρακτηριστικές αποχρώσεις.** Τόσο η πρόταση όσο και η εξυπηρέτηση είναι στο επίπεδο ενός καταλύματος που σχετίζεται με το Relais & Châteaux.
Στο μενού, το οποίο σερβίρεται μόνο το βράδυ, ο σεφ προσφέρει τα φώτα της δημοσιότητας προϊόντα από το ντουλάπι Jalisco, που παρουσιάζουν τις γεύσεις της γης, χωρίς να απαλλάσσονται από κάποια σύγχρονη: Σούπα Αζτέκων, καπνιστά κέικ, ένα νόστιμο αντιβασιλικό στιφάδο... ένα σύντομο μενού εναρμονισμένο με την τεκίλα.
LAND OF WITCHES, ΠΕΤΡΙΝΑ ΜΑΞΙΛΑΡΙΑ
Δεδομένου ότι ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με πνεύματα, το ταξίδι συνεχίστηκε ακολουθώντας, πρώτον, η διαδρομή των Μαγικών Πόλεων Jalisco και Nayarit.
Εστιατόριο Old House
Χωρίς να παραλείψετε να δείτε στο δρόμο το τεράστιες φυτείες μπλε αγαύης ότι, ως αποτέλεσμα της διεθνούς επιτυχίας της τεκίλα, έχει περιθωριοποιήσει άλλες ποικιλίες αυτού του είδους, επίσης τυπικές του Jalisco, όπως π.χ. η ρελιζέρο αγαύη και η λεχουγκίλα.
Με το τελευταίο γίνεται το raiilla, μια από τις πιο μειονοτικές παραλλαγές του mezcal, που μετά βίας επιβιώνει στα βουνά αυτής της πολιτείας και ότι σε αυτό το ταξίδι είχαμε την τύχη να προσπαθήσουμε, σχεδόν τυχαία, να ακολουθήσουμε το μονοπάτι που μας έδωσε ένας παλιός τεχνίτης αποσταγματοποιός (και εκτροφέας πετεινών μάχης επίσης), Γιάννης Ντούενας. Ένα γενναίο ελιξίριο, πρέπει να το πούμε.
Μετά από μια σύντομη στάση στο Τραβήξτε (Nayarit), μια πόλη με ναρκωτικό όνομα που αυτοαποκαλείται «γη των μαγισσών» και κεφάλαιο του το μεγαλύτερο καλαμπόκι στον κόσμο, χτυπάμε τα κόκαλά μας μέσα Σαν Σεμπαστιάν της Δύσης, Jalisco.
Πόλη που ιδρύθηκε σχεδόν τέσσερις αιώνες πριν - η ισπανική παρουσία χρονολογείται από το έτος 1625 –, έζησε τα χρυσά του χρόνια όταν τα ορυχεία χρυσού και αργύρου που βρίσκονται στα γύρω του, εγκαταλελειμμένα πλέον, έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης.
ο παλιά αρχοντικά , παλιές κατοικίες που σήμερα χρησιμεύουν ως καταλύματα για ταξιδιώτες, είναι εμποτισμένες με α χαριτωμένη παρακμή, όπως είναι η περίπτωση του Hacienda Jalisco , στα περίχωρα της πόλης, που πρόσφατα έχει ξαναβρεί τη λάμψη της.
Pet Neighbors
έχουν περισσότερη ζωτικότητα Pet, επίσης στο Jalisco, άλλη μια μαγική ορεινή πόλη με ένα περίεργο όνομα, που δεν έχει καμία σχέση με οικόσιτα ζώα: το περίεργο τοπωνύμιο προέρχεται από **τη γλώσσα Teco amaxacotlán mazacotla («τόπος ελαφιών και φιδιών»)**, την οποία προτιμούσαν οι πρώτοι Ισπανοί που έφτασαν εκεί συντομογραφία ως «μασκότ», ίσως χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ότι από εκείνη τη στιγμή οι νεκροί θα θάβονταν στο νεκροταφείο της Μασκότ...
Πλαισιωμένο σε ένα πανέμορφο τοπίο, με δάση από πεύκα, έλατα και βελανιδιές, γείτονας της λιμνοθάλασσας Juanacatlán, του Pilas de Aguas Calientes και άλλα αξιοθέατα για όσους θέλουν να τρέξουν μέσα από τα βουνά και να βουτήξουν στα νερά, η Mascota διαθέτει επίσης μια πολύ αυθεντική και πολύχρωμη αποικιακή αρχιτεκτονική, ένα καλή αγορά όπου αξίζει να φας –και παίρνω πρωινό, πάνω απ' όλα– και γνήσιοι, φιλικοί και ευγενικοί άνθρωποι που ανοίγουν τις πόρτες των σπιτιών τους σε ξένους χωρίς να ζητούν αντάλλαγμα.
Είναι η περίπτωση του Francisco Rodriguez Pena μέντορας και ιδιοκτήτης του La Casa de las Piedras (και επίσης καλλιτέχνης και συγγραφέας), όπου όλα τα έπιπλα, από την τηλεόραση μέχρι τα μαξιλάρια, είναι σχολαστικά καλυμμένο με πέτρες!
ΙΠΠΙΚΑ ΚΥΜΑΤΑ
Αφήνοντας πίσω τα μαγικά πριόνια αναζητώντας το ειρηνικά νερά ήταν απαραίτητο να γίνει μια προηγούμενη στάση μέσα Tepic, πρωτεύουσα του κρατιδίου Nayarit, όπου διανυκτερεύουμε, με την ευκαιρία να δειπνήσουμε με κάποιους αξιοσέβαστους γαρίδα «κατσαρίδα». –λέγεται έτσι λόγω της τραγανής υφής του, που προκύπτει από το διπλό τηγάνισμα– και α νόστιμο φρέσκο τόνο aguachile στη βεράντα του Λόφος 42 , εκτός από το να έχετε τσιλακίλες για πρωινό στην αγορά του Morelos πριν φύγετε τελικά για την παραλία: Η Sayulita μας περιμένει.
Francisco Rodríguez Peña, μέντορας του La Casa de las Piedras
ο Ο βασικός προορισμός για σέρφινγκ του Rivera Nayarit Ξυπνάει όλες τις πιθανές προσδοκίες, ακόμη περισσότερο μετά από μια εβδομάδα περιπλάνησης κάτω από τον καυτό ήλιο στα βουνά του εσωτερικού του Jalisco και του Nayarit.
Και αυτό πρέπει να αναγνωριστεί Είναι ένα τυχερό μέρος από την άποψη του τοπίου. Αν και η ανθρώπινη παρουσία κατά καιρούς παρεμποδίζει, ειδικά στην ακουστική πτυχή. Γιατί να πάρεις ένα μουσικό σύστημα με τόσα βατ στην παραλία και να βροντοφωνάξεις την ακτογραμμή με τέτοιο τρόπο; Αυτό δεν ήταν ο Ειρηνικός; Και για να το ολοκληρώσουμε, πάντα με reggaeton...
Σε διαφορετική περίπτωση, Η Sayulita είναι ένα νόστιμο, πολυπολιτισμικό μέρος, όπου δροσεροί άνθρωποι από όλο τον κόσμο αναμειγνύονται σε συνεδρίες γιόγκα και διαλογισμού. σε καταλύματα νηφάλιας γοητείας όπως το Hotelito Los Suenos , ακουμπάει στην μπάρα του Κατάστημα κρασιού Sayulita να δοκιμάσετε και να επιλέξετε καλά κρασιά και μεζκάλ, δείπνο στο του Δον Πέδρο βασίλισσα αχιβάδα και πεταμένες γαρίδες, βλέποντας το ηλιοβασίλεμα με τα πόδια σου στην άμμο και μετά χαμένος σε αμυδρά μονοπάτια.
Κάτω από την ακτή, λίγο πιο νότια, Λιμάνι Βαγιάρτα είναι κάτι άλλο. Για να πω την αλήθεια, νόμιζα ότι θα έβρισκα σε αυτό το τουριστικό επίκεντρο του Μεξικανικού Ειρηνικού, που έγινε γνωστό το 1962, όταν ο Τζον Χιούστον αποφάσισε να γυρίσει την ταινία του τη νύχτα του ιγκουάνα , με πρωταγωνιστές τους Richard Burton, Ava Gardner, Deborah Kerr και Sue Lyon, την πρόωρη Lolita. Συγκεκριμένα σε Παραλία Mismaloya, νότια του Puerto Vallarta.
Παραλίες νότια του Puerto Vallarta
Το Πουέρτο Βαγιάρτα είναι ένα είδος Αζτέκου Benidorm: ήταν μια χαμένη πόλη μέχρι που πέρασαν τα αστέρια του Χόλιγουντ –ειδικά η Λιζ Τέιλορ, που εκείνη την εποχή ήταν η κοπέλα του Μπάρτον– και, από τότε, Ο πληθυσμός του έχει πολλαπλασιαστεί επί έξι, ξεπερνώντας τις 300.000 ψυχές και δέχεται έως και πέντε εκατομμύρια τουρίστες ετησίως.
Ευτυχώς, παρά τη βάναυση μεταμόρφωση, Το Puerto Vallarta διατηρεί ακόμα τη γοητεία του. Σήμερα, τα μεγάλα ξενοδοχεία -όπως τα άνετα The Westin Resort & Spa Puerto Vallarta – και η μαρίνα βρίσκονται σε το ολοκαίνουργιο συγκρότημα Marina Vallart.
Στον φαρδύ πεζόδρομο η ζωή του χωριού συνεχίζει να χτυπά, με πλανόδιους πωλητές που προσφέρουν χρωματιστό μαλλί της γριάς και tepache (ένα ρόφημα ανανά που έχει υποστεί ζύμωση) σε πλαστικά ποτήρια, δείχνει από Papantla Flyers, που κάνουν καθημερινά την πατρογονική ιεροτελεστία της στροφής γύρω από έναν ψηλό στύλο, κατεβαίνοντας ιλιγγιώδεις και ολόκληρες οικογένειες να κάνουν βόλτες...
Πωλητής βαμβακιού στον πεζόδρομο στο Puerto Vallarta
Για να δείτε τα καλύτερα του Puerto Vallarta, ωστόσο, πάρτε ένα αυτοκίνητο και κατευθυνθείτε νότια για λίγο περισσότερο από μισή ώρα. και σταματήστε στο παραλία Mismaloya , όπου ο Χιούστον γύρισε την ταινία του, στο Δίδυμες παραλίες, με πανοραμική θέα στις βραχονησίδες Los Arcos, στο Tomatlan , υπέροχος κόλπος με πλάτη σε έναν γκρεμό δίπλα σε ένα ψαροχώρι, στο Κινέζικα κοχύλια , με μια μοναχική παραλία που ανοίγεται στη μέση της βλάστησης...
Ή ακόμα καλύτερα: βγείτε από το αυτοκίνητο στο Παραλία των Νεκρών –το πιο διάσημο και γεμάτο κόσμο στο Puerto Vallarta–, πάρτε ένα θαλάσσιο ταξί από τη μικρή προβλήτα και οδηγήστε τα κύματα στο Hotelito Mío, στην παραλία Caballo, η πιο εξαίσια γωνιά αυτού του μέρους του κόσμου: ένα ονειρεμένο μέρος, όπου ζεις ξυπόλητος και χωρίς κινητό, σαν ένας VIP Ροβινσώνας Κρούσος, που στεγάζεται σε ένα από τα οκτώ ρομαντικά ξύλινα παλάπα με ψάθινη στέγη χαμένα στο αλσύλλιο της ζούγκλας –ναι: τα μαξιλάρια είναι από πούπουλα χήνας–, όπου τίποτα δεν έχει σημασία, το ceviche είναι φρέσκο, πολύ φρέσκο, το σπα προσφέρει τελετουργίες temazcal και το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να τεντώσετε το χέρι σας για να λάβετε την κατάλληλη δόση τεκίλα.
*Αυτή η έκθεση δημοσιεύτηκε στο αριθμός 135 του περιοδικού Condé Nast Traveler (Ιανουάριος) . Εγγραφείτε στην έντυπη έκδοση (11 έντυπα τεύχη και μια ψηφιακή έκδοση για 24,75 €, καλώντας στο 902 53 55 57 ή από την ιστοσελίδα μας). Το τεύχος Ιανουαρίου του Condé Nast Traveler είναι διαθέσιμο στην ** ψηφιακή του έκδοση για να το απολαύσετε στη συσκευή που προτιμάτε. **
Δωμάτιο στο Hotelito Mío