Η ίδια η Gabrielle Chanel ήταν που έσωσε τη Ρόμι Σνάιντερ από τη μακριά σκιά του Σίσσυ. Έτσι το είπε η ηθοποιός, είδωλο των μαζών αφού υποδύθηκε την Αυστριακή αυτοκράτειρα, έναν χαρακτήρα που είχε γίνει ασφυκτικός και που την κράτησε σαν αιώνιο παιδί μπροστά στο βλέμμα του άλλου. Οι βιογράφοι της λένε ότι όταν επισκέφτηκε την Ισπανία τη δεκαετία του 1960, ενοχλήθηκε πολύ που οι άνθρωποι τη χαιρέτησαν με αυτό το όνομα - "Σίσσυ, Σίσσυ!" Ο αισθησιακός ερμηνευτής του Η πισίνα δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με αυτή την ειλικρινή εικόνα.
Η Romy Schneider στο Παρίσι το 1962.
Η αναδρομική έκθεση που εγκαινιάστηκε αυτή την εβδομάδα στη Cinémathèque Française στο Παρίσι, Romy Schneider, η οποία θα ανοιχτό έως 31 Ιουλίου 2022, πραγματεύεται την καριέρα και τη ζωή μιας εξαιρετικής ηθοποιού που ζύγιζε πάρα πολύ έχοντας παίξει έναν ρόλο που το κοινό αφομοίωσε για πάντα με το πρόσωπό της.
Ο Σνάιντερ πάντα έλεγε ότι έπαιζαν τρία άτομα καθοριστικός ρόλος στη ζωή και τη δουλειά της ως ηθοποιός: ο Alain Delon (ο έρωτας και συμπρωταγωνιστής της), ο Luchino Visconti (χάρη στο ταλέντο του οποίου έλαμψε στη μεγάλη οθόνη)… και η Gabrielle Chanel.
Η έκθεση αντικατοπτρίζει πώς η εμβληματική σχεδιάστρια τη βοήθησε να βρει μια νέα σιλουέτα – που δεν είχε καμία σχέση με την «παστελάδα» της Βαυαρής πριγκίπισσας. Ήταν ακριβώς ο Λουκίνο Βισκόντι που παρουσίασε την Γκαμπριέλ Σανέλ για να την ντύσει για την μικρού μήκους ταινία του, Le travail, μέρος της συλλογικής ταινίας Boccace 70.
Η Romy Schneider και η Gabrielle Chanel στο διαμέρισμα του σχεδιαστή στη rue Cambon 31 στο Παρίσι, το 1965.
«Η Chanel μου δίδαξε τα πάντα χωρίς να μου δώσει ποτέ συμβουλές. Η Chanel δεν είναι σχεδιαστής όπως οι άλλοι… Επειδή είναι ένα συνεκτικό, λογικό, «διατεταγμένο» σύνολο: όπως η δωρική τάξη ή η τάξη της Κορινθίας, υπάρχει μια «τάξη Chanel», με τους λόγους της, τους κανόνες της, τις αυστηρότητες της. Είναι μια κομψότητα που χορταίνει το μυαλό περισσότερο από τα μάτια», εξομολογήθηκε σε μια περίσταση η ηθοποιός.
Για πρώτη φορά, και χάρη σε αυτή τη φιλία μεταξύ των γυναικών, αυτή που ήταν μεγάλη σαγηνευτική και παθιασμένη με το διάβασμα, δεν ήταν πια αφελής, ούτε στο πρόσωπο της γκαλερί. Ζούσε σε ένα διαμέρισμα παρόμοιο με αυτό της Mademoiselle Coco rue Cambon. Τα ίδια ράφια, οι ίδιοι μπεζ καναπέδες, οι ίδιες φτερά καρέκλες. Από τότε, η ηθοποιός φόρεσε τη μάρκα και στην οθόνη – μέσα Le combat dans l'île του Alain Cavalier, που κυκλοφόρησε το 1962 – σαν να ήταν έξω από αυτό.
Η Romy Schneider και η Gabrielle Chanel κατά τη διάρκεια ενός «ταιριάσματος» το 1963.
ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟΝ ΜΥΘΟ
Ως κύριος προστάτης της Cinémathèque Française από το 2021, η εταιρεία Chanel έχει συνεργαστεί σε αυτήν την έκθεση: συγκεκριμένα, ο σπίτι δάνεισε ένα μαρμάρινο κοστούμι τουίντ από τη συλλογή Haute Couture Φθινόπωρο-Χειμώνα 1961/62, παρόμοια με αυτή που φορούσε ο Schneider στο Boccace 70, καθώς και πέντε φωτογραφίες που τραβήχτηκαν μεταξύ 1961 και 1965 από Shahrokh Hatami και George Michalke.
Μέσα από τη φιγούρα της ηθοποιού (γεννήθηκε στη Βιέννη το 1938 και πέθανε στο Παρίσι το 1982), η έκθεση εμβαθύνει στο ποια θα μπορούσε να είναι η κατασκευή μιας σύγχρονης γυναίκας. Η καριέρα του είχε ξεκινήσει στη Γερμανία και συνεχίστηκε στη Γαλλία. Η Ρόμι είχε γίνει σταρ αγαπήθηκε πολύ από το κοινό, αλλά όσο κι αν προσπάθησε να βρει τον εαυτό της, οι περισσότεροι σήμερα θυμούνται μόνο την τραγωδία του τέλους της.
Η Romy Schneider το 1962 φορώντας μια εμφάνιση Chanel.
«Πουλάει πάντα καλύτερα να παρουσιάζεις μια γυναίκα σαν ένα σωρό νευρώσεις, επιρρεπής στη μελαγχολία και απελπισμένη ως το κόκαλο. Ειδικά αν ήταν απίστευτα όμορφη και μια από τις καλύτερες ηθοποιούς στην ιστορία του κινηματογράφου», λέει η Clémentine Deroudille. επιμελητής έκθεσης.
«Με τη Romy θέλαμε απλώς να επικεντρωθούμε σε αυτό: η τραγωδία μιας πολύ σύντομης ζωής που έπρεπε να κρύβει άλλα δράματα, άλλους πόνους που οι ταινίες του επέτρεπαν να ξορκίσουν, ξεπερνούν. Σαν να έπρεπε να πληρώνει για πάντα το τίμημα της ομορφιάς της, την υπερβολική αγάπη του για τον Αλέν Ντελόν, τις ταινίες του, τα νιάτα του και την ελευθερία του. Προσπαθώντας να βρω κάθε μικρή ένδειξη που θα οδηγούσε στο μοιραίο αποτέλεσμα, γράφτηκε, μόνο έτσι θα μπορούσε να συμβεί. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν τη Μέριλιν τους, κι εμείς έπρεπε να ονειρευόμαστε». Ο Deroudille προσθέτει στην περιγραφή μιας έκθεσης που θέλει ακριβώς να ξεφύγει από την απλοϊκότητα.
Κοστούμι από τη συλλογή Haute Couture o/i 1961-62 της Chanel, παρόμοιο με αυτό που φορούσε η Romy Schneider σε μια από τις ταινίες της.
Η Ρόμι ήταν πάνω από όλα, μια εξαιρετική ηθοποιός που έκανε εκατομμύρια θεατές να ονειρεύονται, ενέπνευσε μεγάλους σκηνοθέτες και, με τη χάρη του μπροστά στην κάμερα, επινόησε ένα στυλ παράστασης που ακόμα θαυμάζουμε και τιμούμε. «Στην προσπάθειά της να σπάσει την πορσελάνινη εικόνα της Αυστριακής πριγκίπισσας που την εξύψωσε μόλις στα 16 της, η Ρόμι πήρε τα ηνία της μοίρας της ως ηθοποιού και ήξερε, σε όλη της την καριέρα, να φτάσει εκεί που δεν περιμέναμε, πάντα να εκπλήσσει, να επανεφευρίσκει τον εαυτό της και να τον περιβάλλει με τα μεγαλύτερα», προσθέτει η επιμελήτρια.
Alain Cavalier, Claude Sautet, Luchino Visconti, Orson Welles, όλοι συμφωνούν να μιλήσουν για την ιδιοφυΐα του. Η έκθεση συλλέγει προσωπικά αντικείμενα του καλλιτέχνη, στον οποίο επιχειρείται να επιστρέψει μια δική της φωνή, αφήνοντας στην άκρη εικασίες και ιστορίες εκείνων που έχτισαν έναν τραγικό και απλοϊκό μύθο.
Αφίσα για την έκθεση «Romy Schneider» στη γαλλική κινηματογράφο.
Μέσω τα προσωπικά του χαρτιά, τα κείμενά του, οι ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές του συνεντεύξεις, το ημερολόγιό του, το η δημιουργία του των γυρισμάτων και ακόμη και της γκαρνταρόμπας του, μπορούμε να το προσεγγίσουμε ξανά με μια άλλη λιγότερο αναγωγική ματιά. Αυτή τη φορά, πιο δίκαιη.