Η μεγάλη κυκλική πισίνα
Δεν είναι εύκολο να βρεις επίθετα για να περιγράψεις την ομορφιά του ** Dá Licença: ** ξενοδοχείο, ωδή στο Jugendstil και το εκπληρωμένο όνειρο του Victor Borges και Frank Laigneau.
«Αυτό το έργο πηγάζει από την επιθυμία μας να Συγκεντρώστε τους δύο κόσμους μας, αυτόν της τέχνης και αυτόν του ανθρωποσοφικού σχεδιασμού. αλλά και από την επιθυμία να φέρουμε στο Alentejo ό,τι καλύτερο μάθαμε στο παρελθόν για να χτίσουμε ένα νέο μέλλον». Αυτοί που μιλούν είναι οι Vitor Borges και Franck Laigneau, δημιουργοί και ιδιοκτήτες του Dá Licença, Σχεδόν εξωγήινο ξενοδοχείο –και τόσο γήινο ταυτόχρονα– στο οποίο μας υποδέχονται μια καυτή αυγουστιάτικη μέρα στο Alentejo. Αύγουστος εξάχνωση.
Το μεγάλο μπάνιο της σουίτας The Rock, διαμορφωμένο ως αμφιθέατρο και με μπανιέρα από ένα κομμάτι χειροποίητο μάρμαρο Estremoz
Μέχρι που προσγειώθηκαν εδώ, σε αυτό το αγρόκτημα και οικολογικό αποθεματικό που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα από το μεσαιωνικό και μαρμάρινο Estremoz και τώρα μετατράπηκε σε κατάλυμα για μόνο τρία δωμάτια και τέσσερις σουίτες –«κανένας ίσος με τον άλλον, όπως ο άνθρωπος»–, Ο Βίτορ ήταν διευθυντής της περιοχής μεταξιού και κλωστοϋφαντουργίας Hermès στο Παρίσι αφού διεύθυνε το κατάστημα Louis Vuitton στα Ηλύσια Πεδία και πέρασε από εταιρείες όπως η Chanel, η Armani και η Prada.
Ειλικρινής, Εκτός από ηθοποιός και γκαλερίστας, είναι κάτι παραπάνω από διάσημος συλλέκτης και μελετητής του Jugendstil, καλλιτεχνικό ρεύμα που γεννήθηκε στο Μόναχο στα τέλη του αι. XIX από Art Nouveau και με το βλέμμα στον ρεφορμισμό του Ρούσκιν, το κίνημα τέχνες και χειροτεχνήματα από τον William Morris –σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ χάρη στην «ανάστασή» του μέσω Loewe– και Ανθρωποσοφία του Ρούντολφ Στάινερ. Σερβίρετε αυτήν την εγκυκλοπαιδική και γρήγορη ανασκόπηση για να την κατανοήσετε ο λόγος για την Dá Licença.
Ο λόγος για κάθε έπιπλο, κάθε δέντρο, κάθε παράθυρο. Τίποτα δεν είναι περιστασιακό εδώ, φυσικά όχι. Μόλις κάνουμε τα πρώτα μας βήματα μέσα από τη βιβλιοθήκη, μας διαφεύγει το όνομα που λείπει: Stendhal, ήδη έτοιμος να εμφανιστεί ως «σύνδρομο» μπροστά στην τόση ομορφιά.
Πισίνα με πανοραμική θέα στην ύπαιθρο του Alentejo
Ο Φρανκ χαμογελάει περήφανα. Στο τέλος της ημέρας αυτό είναι αποτέλεσμα πολλών ετών πάθους, δέσμευσης «να προωθήσει και να διαδώσει καλλιτεχνικές περιόδους λιγότερο γνωστές στο ευρύ κοινό», και το γνωρίζει αυτό εκείνο το όμορφο ντουλάπι του Patriz Huber (1899) θα μιλούσε τόσο πολύ όσο η καταπληκτική τρίθυρη γκαρνταρόμπα με την υπογραφή του Hermann Ranzenberger (περίπου 1920) που σκεφτόμαστε ξεπλυμένη. Ή τι να λεπτομερώς η καρέκλα του Αδάμ και της Εύας από τον Okänd Konstnär θα επιμήκυνε μια επιφάνεια εργασίας καθώς και πιο τρέχοντα κομμάτια, όπως π.χ το μνημειώδες υφαντικό γλυπτό της Lieva Boesten (1982) που προεδρεύει στο μπάνιο ιαπωνικής έμπνευσης στη σουίτα The Rock, ή στα τραπέζια, τους νεροχύτες και τα φωτιστικά τοίχου που έχει σχεδιάσει ο ίδιος ο Vitor με το διάσημο Μάρμαρο Estremoz ως αφετηρία.
My Pool Suite Exterior
Ξεκινάμε λοιπόν τη ρητορική του πού τελειώνει το πολυτελές ξενοδοχείο και πού αρχίζει η τέχνη που ενσωματώνεται στην πολυτέλεια ενός ξενοδοχείου, ασυναρτησίες που ξετυλίγονται και οι δύο αμέσως:
«Περισσότερο από ένα μουσείο, το Dá Licença είναι ένας χώρος που κάνει διαθέσιμο στους επισκέπτες ένα ταξίδι σε διαφορετικές εποχές και χώρες. Σκοπεύουμε να μοιραστούμε με τους καλεσμένους μας τη δημιουργική ιδιοφυΐα των τεχνιτών και καλλιτεχνών άλλων εποχών, που είχαν κοινό τον τρόπο αναζήτησης έμπνευσης από τις παραδόσεις για τη δημιουργία ενός νέου τρόπου ζωής».
Δωμάτιο όπου κυριαρχεί μια ταπετσαρία με κορνίζα του Johnny Ludécher
Και σίγουρα, υπάρχει κάτι πιο σύγχρονο από αυτό σήμερα; Με τίποτα. Γιατί, τελικά, ήταν το κίνημα τέχνες και χειροτεχνήματα πρωτοπόρος στο να δώσει αξία στο savoir faire του λαϊκού, του περιφερειακού, με στόχο τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου στον οποίο σβήνουν τα όρια ανάμεσα στη φύση και το εσωτερικό των σπιτιών.
Και η φύση στο Alentejo έχει κάτι να δώσει και να πάρει. Όπως λέει ο Βίκτωρ, «Αυτή η περιοχή είναι ένας μεγάλος παράδεισος άγνωστος ακόμα σε πολλούς, παρόλο που το όνομά της ακούγεται τόσο πολύ τώρα. Είναι το μεγαλύτερο στην Πορτογαλία, με τη χαμηλότερη πυκνότητα πληθυσμού και ένα από τα λιγότερο μολυσμένα στην Ευρώπη, εξ ου και ο έναστρος ουρανός του, οι οικογένειες αετών και πελαργών και το βαθύ άρωμα της άγριας γης του».
Victor Borges και Frank Laigneau
Εκτός από τα αστέρια, που δεν είναι ώρες, τα συνειδητοποιούμε όλα αυτά όταν αναλογιζόμαστε έναν ορίζοντα στον οποίο αναμειγνύονται το σκούρο πράσινο των ελιών, η ώχρα της γης, το έντονο μπλε του ουρανού και το λευκό διάστικτο με μερικά μικροσκοπικά σπιτάκια, εκτός από την άγρυπνη σιλουέτα του Εστρέμοζ.
Αυτός είναι ο Αλεντέχο, πράγματι. Αλλά το να είμαστε (τόσο) γήινοι μας αναγκάζει να τρίβουμε τα μάτια μας αρκετές φορές πριν η κύρια πισίνα του κτήματος, ένας τέλειος κύκλος διαμέτρου δεκαπέντε μέτρων που, ιδωμένος από την ψηλότερη οροφή του ξενοδοχείου, μας οδηγεί κατευθείαν στο φεγγάρι.
Στο λόμπι κυριαρχεί ένα μεγάλο γλυπτό από σίδερο και μόλυβδο που παραπέμπει στα τζάκια των σπιτιών του Alentejo
Το γύρω τοπίο βοηθά: τεράστια μπλοκ από ροζ μάρμαρο εξάγεται από το λατομείο και γυαλίζεται στο χέρι μαζί με λεμονιές ηλικίας άνω των εξήντα ετών ξυπνούν το φως, θα μπορούσαμε να πούμε, ενός ελληνικού νησιού. Και επίσης στο τεράστιο τρίπτυχο του Τζουζέπε Βίνερ (1902) που μόλις είδαμε μέσα στο σπίτι και του οποίου η εικόνα, επιβεβαιώνουν, τους ενέπνευσε να δημιουργήσουν αυτό το περιβάλλον.
Πλάκες από ροζ μάρμαρο σκαλισμένες από λιθοξόους από το Estremoz δημιουργούν ένα οικείο αίθριο στο δωμάτιο The Sky Cube
Τα όρια μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού είναι έτσι και πάλι ασαφή ενώ εμείς, στην πραγματικότητα, βλέπουμε να εμφανίζεται ο Stendhal. Τίποτα που δεν κατευνάζει (ή δεν προκαλεί) ένα κανονικό απεριτίφ Alentejo, με το ροζέ κρασί του, το τυρί του, τις μικροσκοπικές ελιές με εκρηκτική γεύση, τα λουκάνικα, το ψωμί του. Τότε είναι που βάζουμε στο τραπέζι άλλες αναφορές, από την ταινία Στη Λευκή Πόλη, του Alain Tanner (1983), προς βαδίζω, Το διάσημο δοκίμιο του Thoreau έχει γίνει ένα απροσδόκητο μπεστ σέλερ σήμερα.
Ανθρωποσοφικό κρεβάτι από τη δεκαετία του 1930 με την αυθεντική λάμπα από αλάβαστρο
Και, με την αίσθηση ότι το έχω επισκεφτεί Ένα μαγικό μέρος, Αν είχαν ζήσει για λίγο που θα έδινε πολλά περισσότερα από αυτή τη χούφτα σειρές, τους ρωτάμε πριν φύγουν πώς φαντάζονται το μέλλον της Dá Licença... ακόμα κι αν ακούγεται περιπετειώδες σε μια τόσο νέα ουτοπία:
«Θέλουμε να προσφέρουμε μια υποχώρηση μακριά από τις τάσεις για ευαίσθητες ψυχές που αναζητούν αποσύνδεση και αυθεντικότητα. Τίποτα περισσότερο».
Ένα γεγονός: αν έρθεις, μην ξεχάσετε να πείτε τις μαγικές λέξεις, "dá licença", αρχαία φόρμουλα πορτογαλικής ευγένειας που χρησιμοποιούσαν όσοι έρχονταν στα σπίτια έφιπποι. Και συμβαίνει, είσαι στο σπίτι.
_*Αυτό το άρθρο και η συνημμένη γκαλερί δημοσιεύτηκαν στο αριθμός 121 του περιοδικού Condé Nast Traveler (Οκτώβριος). Εγγραφείτε στην έντυπη έκδοση (11 έντυπα τεύχη και ψηφιακή έκδοση για 24,75 €, καλώντας στο 902 53 55 57 ή από την ιστοσελίδα μας ) και απολαύστε δωρεάν πρόσβαση στην ψηφιακή έκδοση του Condé Nast Traveler για iPad. Το τεύχος Οκτωβρίου του Condé Nast Traveller είναι διαθέσιμο στη διεύθυνση την ψηφιακή του έκδοση για να το απολαύσετε στην αγαπημένη σας συσκευή. _
The My Pool Suite