Οποιαδήποτε δικαιολογία για να επιστρέψετε στο Μουσείο Γκούγκενχαϊμ
ΜΙΑ ΕΚΘΕΣΗ: CEZANNE ΣΤΟ THYSSEN
Αν υπήρχαν αστέρια Michelin στον τομέα των εκθέσεων, ο Cezanne's στο Thyssen θα έπαιρνε τα 3 αστέρια χωρίς αμφιβολία. Βασικά γιατί δικαιολογεί κάθε ταξίδι στη Μαδρίτη από τον ερχόμενο Φεβρουάριο. Έχει την έλξη να εστιάζει αποκλειστικά σε έναν καλλιτέχνη του οποίου τα έργα έχουν πουληθεί σε όλο τον κόσμο, καθιστώντας το γεγονός της συλλογής τους ένα ακόμη συν για να το επισκεφτείτε. Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε τη φροντίδα όταν πρόκειται για την επιμέλεια (ο Γκιγιέρμο Σολάνα επικεφαλής) καθώς και τη σημασία του ίδιου του καλλιτέχνη ως πατέρα των Πρωτοπορίων. Αλλά η χρονιά Thyssen δεν τελειώνει εδώ. Ο φόρος τιμής του στους καλοκαιρινούς μύθους της ποπ είναι βέβαιο ότι θα ζεστάνει περισσότερο από το «Woman in the Bath» του Lichtenstein.
ΟΝΟΜΑ: EL GRECO
Φέτος το 2014 συμπληρώνονται 400 χρόνια από τον θάνατο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, ενός ζωγράφου που γεννήθηκε στην Ελλάδα του οποίου το όνομα (Ελ Γκρέκο) και η εθνικότητα (Τολεδάνο, ναι, Τολέδο) άλλαξαν στη χώρα μας. Γι' αυτό εναπόκειται στην Ισπανία να γιορτάσει ένα τέτοιο γεγονός που θα πραγματοποιηθεί σε δύο βασικές σκηνές. Το ένα, το Τολέδο, εκείνη η πόλη που ζωγράφισε με αυτόν τον τρόπο, με τα μνημεία να κυκλοφορούν και με μια κάποια τάση προς τον μανιερισμό. Η καστιλιάνικη πόλη La Mancha θα επωφεληθεί από την έλξη για να προωθήσει αυτούς που είναι γνωστοί ως «Espacios Greco» και να οργανώσει εκθέσεις όπως «El Greco y Toledo» στο Μουσείο Santa Cruz με το συγκεκριμένο Toledo vedute ως άγκυρα για να μιλήσει για τη σχέση. μεταξύ ζωγράφου και τόπου. Το άλλο υπέροχο σκηνικό θα είναι το Μουσείο Πράδο. Εδώ θα προσπαθήσουμε να συγκρίνουμε και να αναμετρήσουμε το έργο του καλού Δομήνικου με τους μεγάλους ζωγράφους του 20ού αιώνα τους οποίους ενέπνευσε σε μια φιλόδοξη έκθεση.
Το 2014 θα είναι η χρονιά του Ελ Γκρέκο
ΚΡΥΟΣ ΠΥΡΕΤΟΣ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ
Είναι πραγματικά πολύπλοκο να μπορείς να εκτιμάς το έργο της Φρίντα Κάλο χωρίς να το αποχωρίζεσαι από τον χαρακτήρα της και τον έρωτά της με τον Ντιέγκο Ριβέρα. Σήμερα δεν θα είναι εκείνη η μέρα, ούτε το 2014 θα είναι η χρονιά ούτε το Παρίσι θα είναι η πόλη στην οποία κρίνεται το έργο της χωρίς την υποκειμενική δίνη που του φέρνει ο συγγραφέας του. Ενώ στο Pompidou ο αγώνας συνεχίζεται για να γίνει κατανοητή η δουλειά τους στα παιδιά, στο L'Orangerie (αυτό το υπέροχο παρακλάδι του D'Orsay) το έργο των Kahlo και Rivera θα φέρει πιο κοντά στο παριζιάνικο κοινό, ενώνοντας την παραγωγή και των δύο ιερός γάμος.
ΛΟΝΔΙΝΟ (ΕΚΠΛΗΞΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;) ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΗ
Άλλη μια χρονιά (και είναι ήδη λίγοι), το Λονδίνο τοποθετείται ως η παγκόσμια πρωτεύουσα των προσωρινών εκθέσεων, η γη της επαγγελίας για πολιτιστικούς ταξιδιώτες με τάση επιστροφής. Μια αναδρομική έκθεση του Paul Klee είναι ήδη κρεμασμένη στους τοίχους της Tate Modern (μην ανησυχείτε, υπάρχει χρόνος μέχρι τις 9 Μαρτίου) και αυτή η νέα χρονιά έρχεται με την υπόσχεση ενός headliner που δεν αποτυγχάνει: Matisse και με τον πρώτο μεγάλο μεταθανάτιος φόρος τιμής στον Ρίτσαρντ Χάμιλτον. Αλλά για όσους πνίγονται από νεωτερισμούς, η Εθνική Πινακοθήκη δεν είναι πολύ πίσω. Πρώτα λάμπει με μια από αυτές τις εκθέσεις που είναι δύσκολο να επιμεληθούν και να οργανωθούν λόγω της πολυπλοκότητας του ζωγράφου. Πρόκειται για τον Veronese, μια φιγούρα που θα χρησιμοποιηθεί ως παρουσιάστρια της Ενετικής Αναγέννησης. Ήδη το φθινόπωρο εμφανίζεται η πάντα μαγνητική φιγούρα του Ρέμπραντ και οι ανησυχητικοί τελευταίοι πίνακές του. ω! Και μην ξεχνάτε, πάντα δωρεάν, πάντα αναζητώντας δημόσια ή ιδιωτική χορηγία για την κάλυψη των εξόδων. Οπως θα έπρεπε να είναι.
National Gallery, ένα κλασικό του Λονδίνου
Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΣΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ
Όταν φαίνεται ότι δεν υπάρχει πια τέχνη, ότι ό,τι είναι ζωγραφισμένο, γλυπτό, φωτογραφημένο και ακόμη και διασωμένο εκτίθεται ήδη σε κτίρια πιο χαρακτηριστικά του μέλλοντος, εμφανίζεται η επιστήμη. Είναι αλήθεια ότι τα μουσεία επιστήμης είναι λίγο ψωμί χωρίς αλάτι, ότι δεν είναι πολύ αστεία και ότι, εκτός και αν χρησιμοποιούν μη εγκληματικές αισθητηριακές πηγές, το περιεχόμενό τους δεν προκαλεί έκπληξη. Αλλά προσέξτε, εδώ η συσκευασία είναι αυτή που μετράει, και γι' αυτό αυτό το νέο μουσείο έχει τραβήξει έναν αρχιτέκτονα σούπερ σταρ για να προσελκύσει τα φώτα της δημοσιότητας φέτος. Μιλάμε για το Μουσείο Βιοποικιλότητας του Παναμά, το πρώτο έργο του Frank Ghery στο Νότιο Τέξας, που επιδιώκει να εδραιώσει αυτή την πόλη ως τουριστικό προορισμό με πολλή ταυτότητα (και αρκετά ετερογενή). Όπως όλα τα πράγματα Gehry, αυτό το κτίριο ξεχωρίζει για το περίπλοκο σχήμα του, αν και εδώ χρωματιστές πλάκες αντικαθιστούν το περίφημο τιτάνιο του, κάνοντάς το να μοιάζει με μια plastidecor έκδοση των πιο αναγνωρίσιμων κτιρίων του. …
ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Ένας άλλος πόρος που έχει γίνει μουσειακή τάση: Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Σε αυτή την περίπτωση, η πόλη ήταν το Γουίνιπεγκ, στον Καναδά, το οποίο θα ανοίξει το νέο του εικονίδιο το 2014, ποντάροντας στο εντυπωσιακό μοντέλο κοχυλιού που θα κοσμεί την καρτ ποστάλ του. Εκτός από την ελκυστικότητά του, αυτό το μουσείο έχει επίσης τη χάρη να είναι το πρώτο Εθνικό μουσείο μακριά από την Οτάβα. Ωστόσο, δεν θα έβλαπτε να σκεφτούμε τι εξυπηρετεί ένας τέτοιος χώρος εάν ο άνθρωπος εξακολουθεί να είναι λύκος για τον άνθρωπο. Εν ΔΡΑΣΕΙ? Μεταμέλεια?
ΚΑΛΑ ΜΟΥΣΕΙΑ, ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΑΦΙΣΕΣ
Ότι ναι, ο υπόλοιπος κόσμος δεν έχει παραλύσει, αν και τα πιο μεσάζοντα ονόματα δεν πρόκειται να ακούγονται στα πιο αναγνωρισμένα μέρη. Τα σπουδαία ελβετικά κυβερνητικά ιδρύματα παίρνουν την τούρτα στα δύο σπουδαία μουσεία της. Το Basel Kuntmuseum θα προσπαθήσει να δώσει μια εύλογη εξήγηση στο υπερθετικό σύμπαν του Malevich ξεκινώντας τον Μάρτιο. Από την πλευρά του, το Kunthaus της Ζυρίχης είναι ακόμα σε ρολό μετά από μια καλή χρονιά λόγω του Munch. Σε αυτή την περίπτωση, το στοίχημά του είναι το πάντα επιτυχημένο εξπρεσιονιστικό κίνημα τόσο στη Γερμανία όσο και στη Γαλλία. Αν αφήσουμε στην άκρη την αναδρομική έκθεση του Σεζάν στο Thyssen, η πιο ελκυστική έκθεση του 2014 θα πραγματοποιηθεί στο Guggenheim της Νέας Υόρκης, όπου θα τολμήσουν με τους Ιταλούς μελλοντολόγους. Ότι ναι, που δεν ζηλεύουν οι λάτρεις του MoMA, τους περιμένει η καλή μερίδα του Γκωγκέν. Στην περίπτωση αυτή, η έκθεση εστιάζει στη μεταμόρφωσή της, στην άγρια ανάπτυξή της στην Πολυνησία.
Έτσι μοιάζει η οροφή του Guggenheim στη Νέα Υόρκη
ΤΟ ΝΕΑΡΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΠΙΤΙ
Κανονικά, η συλλογή Frick στη Νέα Υόρκη τείνει να περνά απαρατήρητη από τους αδηφάγους και γρήγορους καλοφαγάδες των μουσείων της Νέας Υόρκης. Είναι λογικό, τα παλιά αριστουργήματα της ευρωπαϊκής ζωγραφικής, ε, δεν τραβούν την προσοχή. Ωστόσο, μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου, αυτή η έπαυλη στην 5η Λεωφόρο στεγάζει και εκθέτει το κορίτσι με ένα μαργαριταρένιο σκουλαρίκι καθώς και τα υπόλοιπα εξαιρετικά κομμάτια του Mauritishuis στη Χάγη. Θα επιστρέψουν στο σπίτι τους στις 27 Ιουνίου, όταν αυτός ο ανακαινισμένος χώρος θα είναι επιτέλους στο ίδιο επίπεδο με τα έργα που διατηρεί, αποτελώντας τη μεγάλη μουσειακή είδηση της Ολλανδίας σε πλήρη hangover μετά την επαναλειτουργία του Rijskmuseum.
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ TAGS ΤΟΥ 2013
Αν και άνοιξαν στα τέλη του 2013 (γιατί να μην το πούμε, στη μέση της χαμηλής σεζόν για να γρασάρουν τα μηχανήματα τους), αυτά τα μουσεία θα λάμψουν, πάνω απ' όλα, φέτος. Το πρώτο είναι το ανακαινισμένο Ολυμπιακό μουσείο στη Λωζάνη το οποίο, μετά από λίγα χρόνια εξορίας σε ένα πλοίο στο Leman, επιστρέφει στην αρχική του θέση. Φυσικά, είναι πιθανό οι διάσημες μασκότ να μην αναγνωρίζουν το μέρος όπου πέρασαν τόσα χρόνια αφού η διαδρομή έχει αλλάξει και οι εγκαταστάσεις εκσυγχρονίστηκαν για να κάνουν τα ορόσημα του αθλήματος πιο ελκυστικά και να προκαλούν χαμόγελα και εύκολα δάκρυα. Το δεύτερο είναι το Musée Fin de Siecle στις Βρυξέλλες, μια ανατροπή στη συλλογή της Ελεύθερης Εταιρείας Καλών Τεχνών που εστιάζει στην προβολή μόνο τέχνης από τα μέσα του 19ου αιώνα έως το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου.
ΚΑΙ Η ΛΟΥΙΖ ΒΙΤΤΟΝ ΕΓΙΝΕ ΠΑΤΡΟΝΑ
Παίζει σκληρά εδώ και μερικά χρόνια, αλλά φαίνεται ότι το 2014 θα δούμε τα εγκαίνια του μουσείου του ιδρύματος Louise Vuitton για δημιουργία. Βρίσκεται στην παρισινή γειτονιά του Bois de Boulogne, αυτό το εντυπωσιακό κέντρο σχεδιασμένο από τον Frank Gehry (πιο 'ooooh' από ποτέ) επιδιώκει να αποτελέσει σημείο αναφοράς στα σύγχρονα μουσεία χάρη στην τεχνολογία αιχμής του. Αλλά ας μην σκέφτεται κανείς λάθος πιστεύοντας ότι θα είναι ένας απλός ισχυρισμός για το εμπορικό σήμα και την πόλη. Η πρόθεση του Ομίλου LVMH είναι να το κάνει τον εξαιρετικό εκθεσιακό χώρο για νέους καλλιτέχνες, όπως κάνουν με το Ίδρυμά τους στο μουσείο τέχνης του Χονγκ Κονγκ. Αρχικά, θα ανοίξουν με ένα δείγμα που περιλαμβάνει έργα του Basquiat ή του Cyprien Gaillard, ασφαλείς αξίες για το ταξικό παριζιάνικο κοινό.
ΤΟ ΠΡΩΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΟΔΑΣ
Δύο μεγάλες εκθέσεις στη γηραιά ήπειρο συνεχίζουν να δείχνουν ότι η μόδα αξίζει μια θέση στο μουσείο. Το πρώτο και πιο φιλόδοξο, μια ανασκόπηση της ιταλικής μόδας από το 1945 έως σήμερα στο καλύτερο δυνατό σκηνικό: το Μουσείο Victoria & Albert στο Λονδίνο. Το δεύτερο, μια ματιά στη ζωή, τα θαύματα και τα σχέδια της μεγάλης Coco Chanel, ανυψωμένη στη φιγούρα του μύθου στο Αμβούργο.
Κουτάβι, του Τζεφ Κουνς, στην είσοδο του Γκούγκενχαϊμ
Η ΓΙΟΚΟ ΟΝΟ ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΥΡΟ
Μάτι, φαίνεται πως αυτή η έκθεση ξεπερνά τα νέα, την προσδοκία και το ανέκδοτο. Γιατί ναι, η Yoko Ono δεν είναι μόνο η «γυναίκα του», αλλά είναι η μεγάλη πρωτοπόρος της εννοιολογικής τέχνης, μια αληθινή οραματίστρια που γίνεται 80 φέτος. Από τις 14 Μαρτίου, στις όχθες του Νερβιόν, η δεκαετία του 1960 θα συζητηθεί από μια σκοπιά αρκετά άγνωστη στο ισπανικό κοινό.
ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ΣΤΗ ΜΑΔΡΙΤΗ, ΑΛΛΟ ΣΤΗ ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ ΚΑΙ ΛΙΓΕΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΤΟ
Στη Μαδρίτη ακόμα αναρωτιόμαστε πότε θα ανοίξει ξανά το μινιμαλιστικό εθνικό αρχαιολογικό μουσείο. Φαινόταν ότι το 2013 θα ήταν η χρονιά του, αλλά ξέρετε ήδη: η κρίση ως ασπίδα για την ανικανότητα. Από την πλευρά της, η Βαρκελώνη ελπίζει να εγκαινιάσει το μουσείο πολιτισμών της τον Ιούνιο, έναν νέο χώρο αφιερωμένο στην πιο εξωτική και μακρινή τέχνη. Ένα πρωτοποριακό μέρος στην Ισπανία που θα ανοίξει σε έναν πολύ μουσειακό θύλακα: τα γοτθικά ανάκτορα Nadal και Marqués de Llió. Τέλος, μια ευχή το 2015 να είναι επιτέλους η χρονιά κατά την οποία θα ανοίξει το Κέντρο Σύγχρονης Δημιουργίας της Κόρδοβα, γνωστό ως C4. Ένα γενναίο στοίχημα που διαρκεί πάρα πολύ. Θα μπορούσαν να πάρουν το παράδειγμα της Μάλαγα, που σε ένα χρόνο θα κυριαρχεί σε όλα τα εξώφυλλα με τη νέα Πομπιντού και το Μουσείο Καλών Τεχνών. Αν μας έλεγαν πριν από 15 χρόνια ότι η Μάλαγα θα ήταν η αιχμή του δόρατος του πολιτιστικού τουρισμού στην Ισπανία, κανείς δεν θα το πίστευε.