Ταγγέρη από τη βεράντα της μπουτίκ Majid.
Ως περίεργος ταξιδιώτης, λατρεύω τα αεροπλάνα, τα κλασικά αυτοκίνητα, τα κατασκοπευτικά μυθιστορήματα... Αυτή η επιθυμία για το μυστηριώδες ήταν που με πήγε στην Ταγγέρη. Αφού έφτασα στο αεροδρόμιο Ibn Battuta και μπήκα σε μια Mercedes 300 με έντονη μυρωδιά καπνού, κατάλαβα αμέσως ότι αυτή η πόλη, σημείο συνάντησης για πληροφοριοδότες και πράκτορες πληροφοριών κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και του Ψυχρού Πολέμου, θα με συνεπήρε.
Αμέσως φτάνουμε στο riad Aux 3 Portes. Ο ιδιοκτήτης του, Jean Louis Riccardi, μετέτρεψε το εντυπωσιακό σπίτι του στο πιο ιδιαίτερο ξενοδοχείο στην Ταγγέρη, γεμάτο νοσταλγία και εξωτισμό. Η αφοσίωσή του σε αυτό το μέρος είναι τέτοια που ο Jean Louis διαβεβαιώνει ότι «θα αγαπούσε την Ταγγέρη ακόμα κι αν ήταν κουφός και τυφλός».
Ο διάσημος Γάλλος διακοσμητής, ο ίδιος όπως Πριν από είκοσι χρόνια έδωσε ζωή στις μπουτίκ Christian Lacroix και Givenchy στο Παρίσι, καλωσορίζει τους καλεσμένους του στο ριάντ των επτά υπνοδωματίων του σαν να ήταν οικογένεια. Τσάι μέντας, σεντόνια και βιβλία Tenesse Williams στο κομοδίνο είναι μερικές από τις προσεγμένες λεπτομέρειες που θα βρείτε κατά την άφιξη. Και ένα μικρό και νόστιμο χαμάμ.
Πρόσκληση για ανάγνωση στο riad Aux 3 Portes.
Θυμάμαι ακόμα με κάποια λαχτάρα εκείνα τα πρωινά και χαλαρωτική θέα στο στενό του Γιβραλτάρ από την πισίνα. Επίσης, η πρώτη μου επίσκεψη στο παζάρι, όταν περπατώντας στη rue de la Marine, είδαμε μια μισάνοιχτη πόρτα που δεν διστάσαμε να σπρώξουμε.
Ήταν το Café Tingis, χωρίς ταμπέλα στην είσοδο και αμυδρά φωτισμένο, τόσο παρακμιακό και κομψό, και με υπέροχο καφέ. Οι πελάτες, κυρίως από την Ταγγέρη, συνομιλούν και παίζουν Parcheesi, έμοιαζαν να βγαίνουν από τις σελίδες του On the Road, του Kerouac, ή του El café de las golondrinas, του Mariano Fortuny.
Σανδάλια Duarte σε δωμάτιο στο riad Aux 3 Portes.
Μετά τον καφέ και το παιχνίδι Parcheesi, η επόμενη στάση: η μπουτίκ Majid, την οποία προτείνουν τόσοι πολλοί. Αποφάσισα να το κρίνω μόνος μου. Ο ιδιοκτήτης του, ο Abdel Majid, μας υποδέχεται με ένα αγέρωχο και όχι πολύ ευχάριστο βλέμμα, αλλά αφού έκανε κάποια σχόλια και τον ρώτησε για τα υφάσματα και τα υλικά, κάτι μου είπε ότι θα συνεννοούμασταν. Είναι οικείος με τον Μικ Τζάγκερ!
Μας ξεναγεί στον πολύτιμο επάνω όροφο του μαγαζιού του και μου προσφέρει έναν καπνό από την περίεργη πίπα του. Είναι εκεί όπου οι αισθήσεις εκτινάσσονται στα ύψη: βαμβάκι από τον Άτλαντα, μαλλί από τη Φεζ, χειροποίητα βερβερικά χαλιά, ατελείωτα λινά οικιακής χρήσης και **μια εντυπωσιακή επιλογή κοσμημάτων και απολιθωμάτων. **
abdel αφηγείται ανέκδοτα για τη φιλία του με τον αρχηγό των Rolling Stones, ο Δούκας και η Δούκισσα του Γιορκ, η Πριγκίπισσα Λάλα, ο Ντέιβιντ Χέρμπερτ... αλλά και όλα εκείνα τα πάρτι στα οποία παρευρέθηκαν οι σταρ των δεκαετιών του '60 και του '70, όταν επέλεξαν αυτή την πόλη για να αφήσουν τα μαλλιά τους.
Το πλέγμα αυτής της χρυσής ομάδας ήταν Η Tessa Codrington, μητέρα του μοντέλου Jacqueta Wheeler, που φωτογράφισε όλη αυτή την ομάδα glam σε ένα βιβλίο που ο Abdel καταλήγει να βγάζει από μια ντουλάπα για να δείξει περήφανα τις φωτογραφίες στις οποίες εμφανίζεται. Νομίζω ότι τα καταφέραμε, με προσκαλεί ακόμη και να επιστρέψω για να μοιραστώ περισσότερες ιστορίες και λεπτομέρειες από τη ζωή του Tangerine.
Το μυθικό Cinéma Rif, σύμβολο της αποικιακής εποχής της Ταγγέρης.
Είναι ώρα για δείπνο, οπότε κατευθυνόμαστε στο Saveur de Poisson, στο Escalier Waller, μια στάση που πρέπει να κάνει όποιος θέλει απολαύστε το καλύτερο μοναχόψαρο και μακό στιφάδο στην πόλη, σιγομαγειρεμένο σε πήλινο σκεύος από τον φιλικό Χασάν, που δουλεύει χωρίς μενού.
Την επόμενη μέρα, αφού φάω το πρωινό στη βεράντα του ριάντ, παίρνω τη φωτογραφική μηχανή μου για να απαθανατίσω κάθε λεπτομέρεια και θέα. Ξαφνικά, ένας άντρας πλησιάζει για να χαιρετήσει με ευφορία: «Salut, Marco, je suis Jean Louis!». Πόσο ήθελα να γνωρίσω τον αρχιτέκτονα αυτού του θαύματος... τόσο που καταλήξαμε να κουβεντιάζουμε για σχεδόν μια-δυο ώρες. Αφού αποχαιρετίσαμε, επισκεφτήκαμε το μουσείο Kasbah και γευματίσαμε στο εστιατόριο Hamadi, όπου η μουσική των Βερβέρων παίζει ασταμάτητα, ξεκινήσαμε για άκαρπες παζάρια στα διάφορα μαγαζιά με χαλιά της Μεδίνας.
Περπατάμε και στον δρόμο των πλαστογράφων, όπου η μυρωδιά του χυτηρίου αναμειγνύεται με την έντονη δυσοσμία από τα καμένα κεφάλια κατσικιών. Καθώς απομακρυνόμαστε από την σπάνια ατμόσφαιρα συναντάμε το θέατρο Θερβάντες, ένα προφανές παράδειγμα της ένδοξης Ταγγέρης που μια μέρα ήταν, όπως το μυθικό Cinéma Rif, ένα από τα αγαπημένα μέρη για τους Ευρωπαίους φοιτητές και επισκέπτες και ένα τακτικό σημείο συνάντησης.
Θέα από την πλατεία 9ης Απριλίου προς το Τζαμί Sidi Bouabid
Το επόμενο πρωί υποκύψαμε στο αγαπημένο κυριακάτικο σχέδιο της Ταγγέρης: πηγαίνετε στην παραλία Achakkar. Πριν από αυτό, κάνουμε μια βόλτα με ταξί στη γειτονιά Marshan, όπου βρίσκονται τα καλύτερα** αρχοντικά στην Ταγγέρη, συμπεριλαμβανομένης της κατοικίας της βασιλικής οικογένειας.**
Από το αυτοκίνητο δεν μπορείς να δεις τίποτα, νιώθεις μόνο μια πολυτέλεια στην οποία λίγοι έχουν πρόσβαση. Κάνουμε μια μικρή στάση στο Ο φάρος του Cape Spartel και η σπηλιά του Ηρακλή, όπου, σύμφωνα με το μύθο, ο Ρωμαίος ήρωας πέρασε τη νύχτα αφού χώρισε την Ευρώπη από την Αφρική. Αρκετός λόγος για να συρρέουν τουρίστες λες και ο ίδιος ο Ηρακλής υπέγραφε μπλουζάκια.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο Le Mirage, θησαυρός της μαροκινής ακτής: ανακτορική αρχιτεκτονική, ένα βασικό εστιατόριο, ένα λόμπι μπαρ όπου μπορείτε να δείτε και να σας δουν, και μια ημιολυμπιακή πισίνα όπου θα περιποιηθούμε τους εαυτούς μας σε μια γιορτή βιταμίνης D που τους αξίζει.
Είναι εκεί, τυφλωμένοι από τον ήλιο, όπου σταματάμε για να σκεφτούμε αν το δέρμα της Ταγγέρης, όπως το δικό μας, θα έχει ανάμνηση. Κι αν αυτές οι ακτίνες, που μας λούζουν σήμερα και μας θυμίζουν το χθες, ενθαρρύνουν την ιδέα του ξαναζήστε αυτή τη χρυσή εποχή. Αναμφίβολα, η Ταγγέρη που ήταν... μπορεί να είναι και πάλι.
Marco Llorente, συγγραφέας αυτής της έκθεσης, στο Μουσείο Kasbah