μπαρ, τι μέρη
Το μπαρ είναι ένα μπαρ (εξ ου και το όνομα) που μερικές φορές μετατρεπόταν σε ταβέρνα και ίσως γεννήθηκε ως κοκτέιλ μπαρ, που είναι ο αστός και αγέρωχος ξάδερφος του μπαρ. Σε ένα μπαρ η κουζίνα μεταμφιέζεται σε ορεκτικό και πολλές φορές -το καλύτερο- από προϊόν της αγοράς, φρέσκο, ξεδιάντροπο, εκτεθειμένο πίσω από το τζάμι περιμένοντας την παραγγελία να το γδύσουμε : “Demo one of these”. Ένα μπαρ με ποτά μπροστά στον καθρέφτη και ποτήρια που είναι καθρέφτες της πόλης που τα κουβαλάει. Στη Μαδρίτη, το βερμούτ είναι ο κανόνας (ο Don Ramón Gómez de la Serna έλεγε ότι «το βερμούτ είναι το απεριτίφ που μπορείς να αποκαλείς τον εαυτό σου»), όπως είναι η manzanilla στο Cádiz ή το txacolí στη Vizcaya. Πάντα μπαρ.
Δεν μεγάλωσα σε μπαρ. Θυμάμαι όμως τα απογεύματα μπροστά στην οθόνη των Ghouls 'n Ghosts, τον ήχο από τα σήματα της πισίνας και τις νότες της τελευταίας στιγμής, μπροστά σε έναν διπλό καφέ και ένα σάντουιτς με οτιδήποτε. Θυμάμαι δεύτερα ραντεβού στο μπαρ του πανεπιστημίου, όπως επίσης θυμάμαι γαρίδες και μανιτάρια σε ένα από τα μπαρ της ζωής μου. Σε ένα μπαρ που δεν ρωτάνε πια το όνομά μου.
Μπαρ είναι το ψάρι του ** Πιμπί στη Μάλαγα ** αλλά και το ομελέτα jurucha , οι κροκέτες του L´Hardy ή οι clóchinas με ένα (δύο, καλύτερα) albariño στο ** La Pilarica **. Ένα μπαρ είναι μερικές φορές ένα wine-bar αλλά και το παρθένο μπαρ του κόκορας , «το τελευταίο πνευματικό καταφύγιο της Μαδρίτης» διατήρησε ο Χόρχε Μπερλάνγκα με μια βότκα στο ξύλο. Ένα μπαρ είναι -λίγο- η Αρκαδία μας γιατί εκεί χαιρόμασταν και με αυτό το πνεύμα περνούσαμε καθημερινά την πόρτα του.
Ένα μπαρ είναι μερικές φορές ένα καταφύγιο (όπως το πρεσβεία , καταφύγιο για κατασκόπους σε ενέδρα συμμάχων και Γερμανών κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο) και πολλές φορές ένας κύκλος κοινωνικών συγκεντρώσεων και drones. Το ποτό ως ποτό και ως ντιβάνι, όπως υπερασπίστηκε ο Antonio Espina «τους καθρέφτες και τα μαρμάρινα τραπέζια τα έβαλαν αμέσως η Βενετία, οι μουσικοί, η Βιέννη και οι εταίρες και οι συγγραφείς, το Παρίσι». Λογοτεχνικά μπαρ όπως το Teide by González-Ruano, το **Harry´s Bar που είδε τη γέννηση της Bloody Mary** στη Rue Daunou ή -για να μην πάμε πολύ μακριά- το Tipos Infames, «το μπαρ των άπειρων ευκαιριών». Πάντα μπαρ.
Γιατί όμως αγαπάμε τα μπαρ;
ΣΠΙΤΙ Δύσκολο να φανταστεί κανείς οποιοδήποτε μπαρ άνοιξε τον τελευταίο χρόνο στη Μαδρίτη ως σπίτι. Δεν είναι ούτε το speakeasy ούτε το μοδάτο τζιν κλαμπ. Μερικά είναι φανταστικά - όχι όλα - αλλά ποτέ η ζεστασιά του σπιτιού.
ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ Περνάς από μια παμπ, είσαι σε ένα μπαρ. Υπάρχει ένα σύμπαν στην απόχρωση. Σε ένα μπαρ μπορείτε να διαβάσετε την εφημερίδα, να τρέξετε βιαστικά σε μια άλλη οθόνη του Rayman jungle run ενώ περιμένετε στο μπαρ ή αναζητήστε τη συνενοχή του μπάρμαν . Όλα είναι καλά και -το σημαντικότερο- δεν πρόκειται να σε ενοχλήσει κανείς. Και είναι ότι κάθε μπαρ πρέπει να είναι «το είδος του κλαμπ που μας λέει ότι θα βολευτούμε εκεί για να περάσουμε μια μακρά κρίση».
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΜΕ Σε αυτό το σήμερα των ευνούχων, θυμόφρονα και τρελά καλοσκεπτόμενα είναι δύσκολο να υπερασπιστείς αυτό το χαράκωμα , αλλά ορίστε: Πάω σε ένα μπαρ για να με εξυπηρετήσουν. Επιπλέον, πρόκειται να υπηρετήσω ως Θεός. Δεν πρόκειται για ταξικότητα ή αποστάσεις, απλώς για μια υπηρεσία που πληρώνεις. Το χαμόγελο, ο σεβασμός και η ελευθερία να μην σηκώνεις το φλιτζάνι του καφέ.
ΠΡΟΪΟΝ, ΠΡΟΪΟΝ ΚΑΙ ΠΡΟΪΟΝ Ούτε χαμηλές θερμοκρασίες, ούτε σιφόνια, ούτε άζωτο ούτε μισό αστείο. Ας μιλήσουμε άλλη μια μέρα για τα γαστρόμπαρ (μια λέξη που ο κριτικός José Carlos Capel πρωτοπήρε στην Ισπανία σχετικά με το Estado Puro του Paco Roncero) αλλά στα μπαρ εκεί πάνω, που είναι πάντα μπαρ, αυτό που βλέπεις είναι αυτό που παίρνεις.
ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ, ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ Ένα μπαρ δεν είναι εστιατόριο. Καλώς -και κακώς- δεν ισχύουν οι κωδικοί ενός εστιατορίου (φυσικά και υπάρχουν) σε μπαρ. στα μπαρ μας μπορείς να είσαι λίγο παραπάνω, ακόμα και να σε καταριέται.
* Απολύτως απαραίτητο για τους λάτρεις του μπαρ είναι το «Μαδρίτη σε 20 ποτά, οδηγός μπαρ». ένα ουσιαστικό έργο όπου παρουσιάζουν «είκοσι μπαρ που θα μπορούσαν να έχουν συχνάζουν οι ίδιοι οι θεοί του Ολύμπου», σύμφωνα με τα λόγια του Λουίς Αλμπέρτο ντε Κουένκα, συγγραφέα του προλόγου.