Ελβετία και πενήντα σκι.
Αν έχετε φτάσει ως εδώ χωρίς να το έχετε δει Το Μεξικάνικο Μπρέτζελ μου, χωρίς να ξέρεις τίποτα, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να σταματήσεις να διαβάζεις. Πηγαίνετε να το δείτε, να πάτε στον κινηματογράφο και να επιστρέψετε εδώ για να διαβάσετε. Στη συνέχεια, προσπαθήστε να κατανοήσετε και να αποκρυπτογραφήσετε όλες εκείνες τις εικόνες που μόλις είδατε, συνοδευόμενες από τις λέξεις ενός ημερολογίου. Απλά από περιέργεια γιατί, πιθανώς, όταν τελειώσει η ταινία δεν θα χρειαστεί να μάθετε περισσότερα από αυτά που έχετε δει και θα προσπαθήσετε να συνθέσετε τα κομμάτια του οπτικού παζλ που προτείνει ο σκηνοθέτης. Αυτός θα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να παρακολουθήσετε την ταινία Nuria Giménez Lorang.
Αλλά αν θέλετε να μάθετε περισσότερα, πριν ή αφού δείτε το My Mexican Bretzel, υπάρχουν πολλά περισσότερα να μάθετε. Όλα ξεκίνησαν το 2010. Εκείνη τη χρονιά, η Nuria Giménez Lorang συνόδευσε τη μητέρα της στη Ζυρίχη, στο σπίτι του παππού της που μόλις είχε φύγει από τη ζωή. Πήγαιναν να φροντίσουν τα πράγματά του και στο υπόγειο βρήκε 50 τροχοί μεμβράνης 8 και 16 χιλιοστών. Ο παππούς του δεν τους είχε αναφέρει ποτέ, δεν το είχε πει ποτέ αυτό Μεταξύ της δεκαετίας του 1940 και του 1960, κινηματογραφούσε κάθε ταξίδι που έκανε ο ίδιος και η γιαγιά του. Απίστευτα ταξίδια, πόσο μάλλον εκείνα τα χρόνια, στα μέσα της μεταπολεμικής περιόδου. Οι κασέτες ήταν αποθηκευμένες εκεί για 40 χρόνια και η Νούρια τις πήγε στη Βαρκελώνη φροντίστε τα, ψηφιοποιήστε τα και αρχίστε να τα μελετάτε στο χιλιοστό, στο δευτερόλεπτο, βλέποντάς τους ξανά και ξανά, πεπεισμένη ότι κάτι θα έβγαινε από εκείνο το υπνωτικό υλικό, έγχρωμο, το βλέμμα του παππού της για όλα εκείνα τα μέρη που πήγαν μαζί.
Τουρισμός ελίτ στη μεταπολεμική περίοδο.
Ο σκηνοθέτης χρειάστηκε επτά χρόνια για να δουλέψει με αυτές τις εικόνες και να ολοκληρώσει αυτήν την ταινία, My Mexican Bretzel. επτά χρόνια στα οποία Ήταν πάντα ξεκάθαρος για το τι δεν ήθελε να κάνει: ένα συμβατικό ντοκιμαντέρ. Δεν ήθελε να πει την ιστορία του παππού και της γιαγιάς του, γιατί θα ήταν ψέματα, θα ήταν εφεύρει χωρίς να έχουν τα άμεσα λόγια τους, την περιγραφή τους για εκείνα τα μέρη, ξέροντας από το στόμα τους γιατί πήγαν εκεί, πότε, με ποιον, τι. ένιωσα. Μετά άρχισε να γράφει. Όπως του λέει, φαίνεται σχεδόν σαν να ήταν αυτόματη γραφή. Έγραψε ό,τι του έμπαινε στο μυαλό, που του πρότειναν τα μπάνια της θείας του στη θάλασσα, οι εικόνες του χιονιού στην Ελβετία, τα αεροπλάνα, τα σκάφη… Επισήμανε πολύ στοχαστικά αποσπάσματα που αντανακλούσαν τις επιθυμίες, την ίδια την αφήγηση, τη ζωή.
Σε μια δεδομένη στιγμή, άρχισε να διασταυρώνει τις επιλεγμένες εικόνες, πλάνα και σκηνές που του άρεσαν περισσότερο με μερικές από αυτές τις λέξεις και φύτρωσε η μαγεία του κινηματογράφου. Αν γίνουμε πολύ τεχνικοί, η Nuria Giménez Lorang έχει ξεκινήσει από το λεγόμενο βρέθηκαν πλάνα για τη δημιουργία μιας ταινίας μη μυθοπλασίας, αυτό που δεν είναι ντοκιμαντέρ, ούτε μυθοπλασία.
Η θάλασσα είναι ένας από τους αγαπημένους προορισμούς των Barretts.
Οι εικόνες που βλέπουμε είναι αυτές των παππούδων του: Frank A. Lorang και Ilsa G. Ringer. Οι λέξεις που διαβάζουμε είναι αυτές του (μιας εφευρέσεως) Βίβιαν Μπάρετ, το προσωπικό της ημερολόγιο μιλώντας για εκείνη και Ο Λεόν, ο σύζυγός της, δημιουργοί του Lovedyn, ενός θαυματουργού χαπιού που τους έδωσε τα χρήματα, την επιτυχία και τη δικαιολογία για εκείνα τα υπέροχα ταξίδια από τη Μαγιόρκα στη Χαβάη, από το Λας Βέγκας στη Βενετία, από το Mont Saint-Michel στη Νέα Ορλεάνη. «Μέρη στη μέση του πουθενά. Μέρη χωρίς εντόσθια. Ιστότοποι που έχετε ξεχάσει όσο βρίσκεστε ακόμα εκεί. Ιστότοποι που δεν αναπνέουν. Ιστότοποι που δεν κινούνται, που δεν μυρίζουν, δεν αιμορραγούν, δεν δαγκώνουν ή δεν μιλούν. Ιστότοποι που μπορούν να περάσουν από μέσα σας χωρίς να σας αγγίξουν».
Η Βίβιαν με τη σειρά της βασίζεται στη σοφία του υποτιθέμενου γκουρού Paravadin Kanvar Kharjappali, έναν χαρακτήρα που εκμεταλλεύτηκε ο σκηνοθέτης για να βάλει στο στόμα της όλες τις φράσεις που θα έμοιαζαν αναγκασμένες στη Βίβιαν, όπως το απόφθεγμα με το οποίο ξεκινά η ταινία και που ήδη μας δίνει μια ιδέα για το τι θα δούμε στη συνέχεια: «Το ψέμα είναι απλώς ένας άλλος τρόπος να πεις την αλήθεια».
Ιστορικά γεγονότα ανακατεμένα με φανταστικές και πραγματικές επιθυμίες.
Ως κερασάκι στην τούρτα αποφάσισε ο σκηνοθέτης χωρίς φωνή και πρακτικά δεν υπάρχει ήχος περιβάλλοντος σε ολόκληρη την ταινία. Είναι σινεμά στην πιο αγνή του ουσία, αναλογικό και σχεδόν πρωτόγονο. Μόνο οι μαγνητικές εικόνες, το χαμόγελο της γιαγιάς και οι υπότιτλοι στοχασμών για την επιθυμία, τα όνειρα... Φράσεις που διαμορφώνονται, χωρίς να το καταλαβαίνει, ένα κλασικό μελόδραμα, ο Ντάγκλας Σιρκ ή ο Τοντ Χέινς είναι τα πρώτα ονόματα που δίνει. Μέσα από τα λόγια της Βίβιαν και την εικόνα της σε εκείνα τα μέρη, μας αποκαλύπτεται η ζωή εκείνων των δεκαετιών, ο ρόλος της γυναίκας και αυτός των ανδρών, που είναι αυτός που κουβαλάει την κάμερα.
Vivian Barrett ή Ilse G. Ringer.
Ο Μεξικανός Μπρέτζελ μου Είναι, φυσικά και τελικά, ένας προβληματισμός για την αφήγηση, για τον ίδιο τον κινηματογράφο, για εκείνες τις εικόνες που πιστεύουμε ότι είναι η αλήθεια, έως ότου δεν είναι. Ή αν. «Τα γυρίσματα είναι μια από τις καλύτερες μορφές αυταπάτης, ένα όμορφο μέσο εξαφάνισης». «Αν κινηματογραφείς δεν χρειάζεται να ζήσεις». «Δεν ξέρω πια αν κινηματογραφούμε αυτό που κάνουμε ή κάνουμε αυτό που κάνουμε επειδή το γυρίσαμε».
Leon και Vivian Barrett.