Η Mura και το μοσχάρι της στο καταφύγιο Fundación Valle del Bisonte, στο Riaño (León).
Αυτός από το Riaño (Leon) Δεν είναι το πρώτο ευρωπαϊκό μοσχάρι βίσονα που γεννήθηκε στην Ισπανία εδώ και περισσότερα από 10.000 χρόνια. Για να αναφέρουμε μόνο μερικά παραδείγματα, ο Cipria γεννήθηκε το 2010 στο San Cebrián de Mudá (Παλένθια) και ο Astur έφτασε τέσσερα χρόνια αργότερα στο λιβάδι του Teverga Prehistory Park (Αστούριες). Η φήμη αυτής της γέννησης έγκειται στο γεγονός ότι Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό σε συνθήκες ημιελευθερίας στη χώρα μας. όπως επιβεβαίωσε ο Pelayo García, ένας από τους έξι προστάτες του Fundación Valle del Bisonte.
«Αυτό που μας διαφοροποιεί από το Μουσείο Άγριας Πανίδας στη Valdehuesa (León), από το Bison Bonasus, από το Φυσικό Πάρκο Cabárceno και από άλλα μέρη είναι οι συνθήκες ημιελευθερίας στις οποίες ζει το κοπάδι. Είναι ένας τεράστιος δασώδης περίβολος, περίπου 500 εκταρίων, που βρίσκεται στην κοιλάδα Anciles, στην καρδιά της ακτής της Κανταβρίας, μερικώς κλειστό, αλλά διαπερατό από την υπόλοιπη πανίδα της περιοχής: ελάφια, αίγαγροι, κατσίκες του βουνού, λύκοι…», εξηγεί ο τεχνικός δασολόγος.
Ακριβώς για αυτόν τον λόγο Οι θεάσεις σε αυτό το καταφύγιο Riaño δεν είναι εγγυημένες. Μάλιστα, την ίδια μέρα με αυτή τη συνέντευξη, ο Pelayo είχε πάει για να ελέγξει την κατάσταση της μητέρας και του μοσχαριού της (θηλυκό), καθώς και για να αποκτήσει νέο γραφικό υλικό για τα μέσα ενημέρωσης και του ήταν αδύνατο να τα εντοπίσει. .
Το μικρό μοσχαράκι στην κοιλάδα Anciles, Riaño (León).
Η ΕΡΓΑΣΙΑ
Αυτό το έργο δεν έχει καμία σχέση με έναν ζωολογικό κήπο, εξηγεί ο Pelayo, αφού στο Riaño οι βίσονες πρέπει να φροντίζουν μόνοι τους για να τραφούν, καθώς και για να προστατευθούν από τις κακές καιρικές συνθήκες στα βουνά της Λεόν, και αυτό περιλαμβάνει σημαντικές χιονοπτώσεις.
Μια προσαρμογή που φαίνεται να επιβεβαιώνεται με τη γέννηση αυτού Μόσχος βίσονα Λεόν που δεν έχει ακόμη ονομαστεί (Σκέφτονται το ενδεχόμενο οι μαθητές του σχολείου της περιοχής να είναι αυτοί που το έβαλαν). Ναι, η μητέρα του, Mura (όπως η κορυφή των βουνών Riaño), και ο πατέρας του, Aragorn, έχουν δύο από αυτούς. τα μόνα τρία δείγματα που είχε το Ίδρυμα Valle del Bisonte μέχρι αυτή τη γέννηση. Η Tendeña (που πήρε το όνομά της από μια κοντινή κοιλάδα), είναι η τρίτη, μια έγκυος γυναίκα που πρόκειται να τους δώσει νέα χαρά.
«Πριν από τον Covid, είχαμε ετοιμάσει μια μεταφορά περισσότερων ζώων για να επεκτείνουμε το κοπάδι, αλλά όλα σταμάτησαν επειδή βρισκόμαστε σε ένα περιφερειακό πάρκο, σε μια κτηνοτροφική περιοχή, αλλά πριν από το τέλος του χρόνου σχεδιάζουμε να ενισχύσουμε το κοπάδι. Ειδικά για να μην υπάρχουν προβλήματα συγγένειας. Πρόκειται για την επέκταση της γενετικής μεταβλητότητας του είδους, πρέπει να ενσωματώσουμε δείγματα και να κάνουμε τα μεγαλύτερα δυνατά μείγματα», λέει ο Pelayo, ο οποίος μας υπενθυμίζει ότι η πολύ υψηλή συγγένεια που υπάρχει στην Ευρώπη οφείλεται στο γεγονός ότι οι σπάνιες 6.000 ευρωπαϊκές πεδιάδες Υπάρχων βίσονας Καυκάσου και Πεδινών Προέρχονται από 12 μοναδικά δείγματα.
Mura, Aragorn και Tendeña, στην κοιλάδα Anciles.
ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ
Επειδή ο βίσονας, μέχρι πριν από λίγο καιρό, ήταν στα πρόθυρα της εξαφάνισης σε όλο τον κόσμο, μεταξύ άλλων παραγόντων, λόγω του κυνηγιού και της καταστροφής από τον άνθρωπο των φυσικών τους οικοτόπων. Λόγος γιατί αυτού του είδους έργα, τα οποία συμβάλλουν στη διατήρηση και εκτροφή δειγμάτων να προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε την εξαφάνισή τους, είναι τόσο σημαντικά.
Επιπλέον, στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτής της λεονέζικης εφεδρείας, όπως εξηγεί ο Pelayo: «η ανθρώπινη παρέμβαση δεν υπερβαίνει τη διαχείριση για κτηνιατρικούς λόγους και επομένως μπορούμε να τα μελετήσουμε στο φυσικό τους περιβάλλον».
Ένα από τα άλογα pottoka του Ιδρύματος Valle del Bisonte.
Δεδομένου ότι ένας άλλος από τους στόχους του Fundación Valle del Bisonte είναι να έρθουν φοιτητές ή ερευνητές για να πραγματοποιήσουν τα τελικά προγράμματα σπουδών τους. «Έχουν ήδη έρθει από την Ολλανδία και τη Δανία και δεν χρειάζεται να είναι σπουδές για τους βίσονες, μπορούν επίσης να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις των φυτοφάγων, των ζώων ή της τοπικής πανίδας, ό,τι σχετίζεται με αυτό το περιβάλλον», συνεχίζει ο προστάτης του ιδρύματος.
Επίσης υπάρχει η δυνατότητα να πάτε σε σαφάρι με τα πόδια ή με 4x4 μέσα από το φυσικό καταφύγιο (εμπειρία που χρησιμεύει τόσο για τη χρηματοδότηση του έργου όσο και για την επιστροφή της τουριστικής δραστηριότητας προς όφελος της περιοχής). Μια διαδρομή στην οποία, αν είμαστε τυχεροί, μπορούμε να τρέξουμε στο κοπάδι, αλλά και με το άλογα pottokas -ιθαγενείς, ελεύθεροι και απόγονοι των Ιβηρικών αλόγων της οροσειράς της Κανταβρίας- με το οποίο οι βίσωνες μοιράζονται ένα περιβάλλον, «ένα πολύ μικτό δάσος, από οξιές, βελανιδιές και πολλά άγρια οπωροφόρα δέντρα», καταλήγει ο Pelayo García.
Οι pottokas είναι απόγονοι των Ιβηρικών αλόγων της οροσειράς της Κανταβρίας.