Περισσότεροι από 20 εκατομμύρια τουρίστες επισκέπτονται τη Βενετία κάθε χρόνο
Οι (λίγοι) κάτοικοι του κέντρου της Βενετίας έχουν βαρεθεί με αυτό που λένε «take away» τουρίστες. Είναι εκείνοι που ανακαλύπτουν πού έχουν βρεθεί μόνο αφού εκτυπώσουν ή αναπτύξουν τις φωτογραφίες ότι τους είχαν όλο το ταξίδι με τη μύτη τους κολλημένη στην κάμερα, χωρίς να απολαμβάνετε το περιβάλλον με τα μάτια σας . Οι ντόπιοι νοσταλγούν ένα πιο ανθρώπινο είδος τουρισμού στην πόλη τους, που λένε ότι γνώριζαν στο παρελθόν. Και πιστεύουν ότι όσοι την επισκεπτόμαστε έχουμε ένα μικρό κομμάτι να φταίμε.
Τουλάχιστον αυτή είναι η ιστορία του ντοκιμαντέρ Das Venedig Prinzip (Το σύνδρομο της Βενετίας), το οποίο μόλις προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κάρλοβι Βάρι. Ο σκηνοθέτης αυτού του ντοκιμαντέρ, Andreas Pichler, χρησιμοποιεί τη Βενετία ως σύμβολο για να αναστοχαστεί σε μεγάλη κλίμακα μια αλλαγή που ήδη συντελείται σε πολλές άλλες πόλεις**.** Υπάρχουν όλο και λιγότεροι κάτοικοι εκεί. Επί του παρόντος, απομένουν περίπου 58.000 και υπολογίζεται ότι μέχρι το 2030 δεν θα έχει μείνει κανένας από αυτούς στο κέντρο. Η ταινία είναι ένας φόρος τιμής σε αυτή τη φυλή που κινδυνεύει με εξαφάνιση: τον Ενετό που δεν εγκαταλείπει τον τόπο καταγωγής του, έναν θύλακα όπου η ζωή της γειτονιάς έχει καταρρεύσει λόγω των επιπτώσεων της τουριστικής βιομηχανίας.
Ωστόσο, όποιος έχει περάσει περισσότερες από 24 ώρες στην ιταλική πόλη θα έχει μπορέσει να επαληθεύσει ότι πολύ κοντά στο τουριστικό κέντρο του Αγίου Μάρκου σχεδόν φαντασμαγορικές περιοχές μπορούν να βρεθούν χωρίς προβλήματα, για παράδειγμα σε Τζιαρντίνι . Επίσης στη La Giudecca και τα νησιά της που παραμένουν ερημωμένα (εκτός από μερικά ξενοδοχεία κοντά στη στάση του βαπορέτο) . Λίγο πιο πέρα, κοντά στο Burano, το νησί Torcello είναι άμεσα εγκαταλελειμμένο.
ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ 1
Δύο ηλικιωμένες γυναίκες χαιρετούν η μία την άλλη και μιλούν για λίγο στο δρόμο προς το μαγαζί σε έναν τυπικό βενετσιάνικο δρόμο, όταν στο βάθος εμφανίζεται η σιλουέτα ενός πλοίου τερατωδών διαστάσεων. Εκατοντάδες τουρίστες κατεβαίνουν από αυτό το κρουαζιερόπλοιο σαν μυρμήγκια. Ένας ζητιάνος τους περιμένει με ένα χαρτόνι που γράφει: «Είμαι Βενετός, αλλά δεν έχω ξενοδοχείο, γόνδολα, ή κατάστημα με σουβενίρ».
ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ 2
Με την ίδια ειρωνεία, η ηλικιωμένη Tuddy Samartini παραπονιέται ότι νεότερες γενιές σαν του γιου της δεν μπορούν να ζήσουν εκεί που γεννήθηκαν. «Φεύγουν από μια μοίρα που τους αναγκάζει να πουλήσουν γυάλινες φιγούρες καθισμένες σε ένα πεζοδρόμιο σε μια πλατεία», λέει. . Ακόμη και αυτή, απόγονος των βενετικών ευγενών, αναγκάστηκε να νοικιάσει μέρος του σπιτιού της στη Via Nuova σε μερικούς από τους επισκέπτες της πόλης, πάνω από 20 εκατομμύρια ετησίως. Το κάνει για να μην χρειαστεί να εγκαταλείψει αυτό που θεωρεί έναν από τους λίγους τομείς που συνεχίζουν να του θυμίζουν το παρελθόν.
ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ 3
Ο Τζόρτζιο απολάμβανε τη δημοτικότητα της πόλης όταν εργάστηκε ως γονδολιέρης πριν από μισό αιώνα. Ήταν η εποχή που οι Αμερικανοί ανακάλυψαν τη Βενετία για να γοητευτεί από το μέρος και όταν η Joan Crawford μπορούσε να περπατήσει στα κανάλια. Στο μπαρ που πηγαίνει κάθε απόγευμα να πιει τα βερμούτ του λυπάται που ο τουρισμός σήμερα είναι τόσο βιαστικός, με σποραδικές επισκέψεις μιας μόνο μέρας και τόσο μακριά από αυτές που γνώριζε.
Τι φταίμε όμως, φτωχοί τουρίστες, που δεν μπορούμε να απολαύσουμε μεγαλύτερη διαμονή; Λιγάκι , εκτός από το να μην αντιμετωπίζουμε τους buskers σαν ανθρώπινα τζουκ μποξ, όπως μας ζητούν να κάνουμε στην ταινία. Και όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να περνούν περισσότερο χρόνο στην πόλη, ωστόσο, προτιμούν να τον επενδύσουν σε υπερβολικά πάρτι με κοστούμια σε palazzo που καταλήγουν να μοιάζουν με strip tease χώρους.
Οι άνθρωποι από τη Βενετία γνωρίζουν ότι η αύξηση των τιμών στη Βενετία οφείλεται η αυξανόμενη πώληση δημόσιου χώρου σε ιδιωτικούς φορείς (ένα από τα πιο πρόσφατα ένα τεράστιο ταχυδρομείο που έχει στα χέρια του ομίλου Benetton). Οι δημόσιες διοικήσεις εξαφανίζονται από την πόλη, σαν να μην ήταν πια μέρος της Ιταλίας, και οι κάτοικοι ακολουθούν πίσω, λόγω έλλειψης υποδομών που ο ιδιωτικός τομέας δεν εγγυάται.
ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ 4
Ο Flavio είναι ένας μεταφορέας που ουσιαστικά ζει σε ένα πλοίο. Στα πενήντα χρόνια της ζωής του έχει κάνει εκατοντάδες κινήσεις και έχει δει πώς τα παλάτια μετατράπηκαν σε πολυτελή ξενοδοχεία και τα διαμερίσματα των γειτόνων του σε Bed & Breakfast . Η επόμενη κίνηση είναι, και πάλι, δική του: δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την αύξηση του ενοικίου αυτού που ήταν το σπίτι του. Στο απέναντι σπίτι οι γείτονές του μετά βίας φαίνονται. Είναι Γάλλοι και χρησιμοποιούν το σπίτι μόνο τα Χριστούγεννα και όταν γίνεται σχετική πολιτιστική εκδήλωση. Το καλό, λέει πάντα αισιόδοξος ο Flavio στον εαυτό του, είναι ότι στο σπίτι του στη νέα περιοχή της πόλης θα βρει το γείτονες που εξαφανίζονται τα τελευταία χρόνια.