«The Mystery of the Pink Flamingo», η πιο κιτς (και κινηματογραφική) διαδρομή φλαμένκο
Αγαπώ μισώ. Τι έχει ο σκηνοθέτης Χαβιέ Πόλο με το φλαμίνγκο είναι μια ξεκάθαρη άγρια ρομαντική εμμονή. Τα βλέπει παντού, τα βρίσκει στα λιγότερο απρόσμενα μέρη, τα αγαπά, τα ποθεί... και τα απορρίπτει. Πάνω απ' όλα όμως, του φαίνονται το μεγαλύτερο αίνιγμα της φύσης. Ένα τέλειο σημείο εκκίνησης για να το ωραιοποιήσετε The Mystery Of The Pink Flamingo (Polo Brothers/Japonica Films), το ντοκιμαντέρ που εστιάζει σε αυτό εκκεντρικό εικονίδιο , φτιαγμένο από Wiggle (Rigo Pex).
Αυτή που έχει υπάρξει ταινία έναρξης της Mostra de València (επρόκειτο να κάνει πρεμιέρα στο πλέον ακυρωμένο SXSW 2020) αυτόν τον Νοέμβριο, τελικά έκανε πρεμιέρα την περασμένη εβδομάδα στο Λονδίνο, κάνοντας τη μεγαλειώδη είσοδό του στους κινηματογράφους της Μαδρίτης κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Ριζώματος (19 Νοεμβρίου στο Sala Equis ), στο κινηματογράφοι Ρενουάρ ; και στη Βαρκελώνη (στις 20, 21 και 22 Νοεμβρίου).
«Τα έχω ακόμα και στη σούπα μου και τα βλέπω παντού, αλλά, ταυτόχρονα, τα αγαπώ γιατί είναι πάρα πολύ όμορφα. Το σχήμα που έχουν, τα μάτια, ο λαιμός, το ράμφος... είναι πολύ αινιγματικοί και πάντα φαίνεται ότι ξέρουν περισσότερα από όσα νομίζουμε , που μας γελούν, ακόμη», εξομολογείται για την φλαμίνγκο ο σκηνοθέτης από τη Βαλένθια που μαζί με τον αδερφό του Γκιγιέρμο –ως διευθυντής φωτογραφίας–, μόλις έκανε πρεμιέρα ωδή στο παράξενο και κιτς σύμπαν που συνθέτει τη συλλογική φαντασία αυτού του ζώου.
Ήταν στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου τα φλαμένκο έγιναν ένα σύνολο σύμβολο οικονομικής ανάκαμψης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στην πολιτεία της Φλόριντα, αποτελώντας το τέλειο αναμνηστικό της εποχής. Για να προσθέσετε προσβολή στον τραυματισμό, Κύριε Φέδερστοουν άρχισε να τα παράγει σε πλαστικό το 1957, βάφοντας κήπους σε όλη τη χώρα σε ένα ζωντανό ροζ. το 2020, φλαμίνγκο είναι παντού : με τατουάζ σε σώματα rockers και millennials, διακοσμώντας σπίτια (η βεράντα της Αλάσκα και του Mario στη Μαδρίτη είναι ήδη ορόσημο), που είναι το λογότυπο των vintage καταστημάτων σε gentrized γειτονιές, ως «κολλητικά αναμνηστικά» ταξιδιών σε παραθαλάσσιους προορισμούς, σε μπαρ και χαριτωμένα» εστιατόρια, ή ως ουσιαστική διακόσμηση για καταστήματα και franchises όπως το Tiger ή το Primark... Υπάρχουν παντού, ναι, αλλά η σημασία τους διαφέρει μεταξύ γενεών και αστικών φυλών.
«Τα φλαμίνγκο ήρθαν στη ζωή μου σε ένα συγκεκριμένο σημείο, το 2015. Από τότε δεν έχω σταματήσει να εστιάζω σε αυτά, να παρατηρώ πού ήταν (παντού!). Το ντοκιμαντέρ εκπληρώνει το αυτοβιογραφικό μέρος γιατί ως βασικός μας ήρωας ένιωθα διωγμένος από αυτούς», εξηγεί ο σκηνοθέτης Αυτός ο χαρακτήρας είναι Ρίγκο Πεξ –παίζεται από τον αληθινό και απόλυτα ανταγωνιστικό, στην πραγματική ζωή, Rigo Pex–, α μηχανικός ήχου σοβαρός, λογικός αλλά εκκεντρικός που ονειρεύεται ένα περίεργο φαινόμενο που τον ταράζει: Το Ροζ Φλαμίνγκο. Έτσι, ο Ρίγκο γίνεται οδηγός σε ένα ταξίδι που αποκαλύπτει πώς τα εικονίδια μπορούν να μας βοηθήσουν να βρούμε τη δική μας ταυτότητα και, τελικά, να αλλάξουμε τη ζωή μας.
"ΕΝΑ Ρίγκο τον συνάντησα κάνοντας Ευρώπη σε 8 bit και από τότε με γοήτευε ο χαρακτήρας του», θυμάται ο Polo, «Γίναμε φίλοι και ταξιδέψαμε μαζί για να παρουσιάσουμε την ταινία. Στο τέλος η σχέση βάθυνε και ζώντας μαζί του κατάλαβα ότι αυτό που μου αρέσει περισσότερο σε αυτόν είναι η ελευθερία του. Δεν έχει ενδοιασμούς, δεν έχει ντροπή, είναι σούπερ αυθόρμητος και πολύ ευδιάθετος . Τον επέλεξα για αυτό που είναι και όχι για να εφεύρω έναν χαρακτήρα» συνεχίζει.
«Όταν είπα στους ανθρώπους για αυτό το έργο, δεν καταλάβαιναν τίποτα, αλλά μετά υπέφεραν το ίδιο με εμένα, ήταν σαν να ένας ιός φλαμίνγκο που εξαπλώθηκε . Στο τέλος, τραβώντας το νήμα και κοιτάζοντας τους ανθρώπους που είχαν εμπνευστεί από αυτά, καθώς και την επίδραση που είχαν στους ανθρώπους σε όλη την ιστορία – από τον μύθο του Φοίνικα έως τους χαρακτήρες αντικουλτούρας όπως Τζον Γουότερς ή καλλιτέχνες όπως ο Πικάσο ή ο Νερούδα – Κατάλαβα ότι έχουν κάτι που εμπνέει και μάλιστα επηρεάζει».
Με οπτική αισθητική Εξαιρετικά προσεκτικό και σπάνια χρησιμοποιείται στο είδος του ντοκιμαντέρ, το Polo παίζει με εξωτερικές αναφορές όπως αυτές του Wes Anderson –από άποψη συμμετρίας, split screens, συνεντεύξεων ή αφήγησης– αλλά και με την έκρηξη του χρώμα david lachapelle , ή πιο ζωηρές αποχρώσεις όπως αυτές του χαρτιού υγείας, εναλλάσσοντας τα ροζ με πολύ ποπ. «Η εκκίνηση ξεκινά με θέσεις τρίποδων και αρχιτεκτονικά σχέδια να συνοδεύσει έναν χαρακτήρα που είναι κλειδωμένος σε έναν μονότονο «κύβο» και από τότε ξεκινάει το ταξίδι... όταν η κάμερα αρχίζει να κινείται και να γίνεται πιο άγρια και πιο αυθόρμητη . Είναι μια εξέλιξη που πηγαίνει χέρι-χέρι», εξηγεί ο Javier.
«Είναι αστείο γιατί η ταινία στην αρχή φαίνεται σαν α ανάλυση του σύγχρονου πολιτισμού για να γίνει τότε μια σειρά από εξομολογήσεις από δημιουργικούς ανθρώπους – όπως η αίσθηση του Διαδικτύου, Ροζ Κυρία του Χόλιγουντ ; ο μουσικός γκουρού Άλι Γουίλις , το ποπ συγκρότημα Kero Kero Όμορφη είτε Έντουαρντ Καζανόβα , ο οποίος ανοίγει τις πόρτες του σπιτιού του στο κινηματογραφικό συνεργείο για να εξηγήσει το δικό του όραμα και τη λατρεία του «κακού γούστου»–. Για το λόγο αυτό, κατά κάποιο τρόπο δεν θέλαμε να βάλουμε υπότιτλους που να τους αναγνωρίζουν μέσα στην ταινία, έτσι ώστε αυτό που έχει σημασία είναι η μήνυμα Υ όχι ποιος λέει . Η ταινία ξεκινά ως ένα μονοπάτι προσωπικής εκ νέου ανακάλυψης και καταλήγει να είναι μια ταινία αυτοβοήθειας», αστειεύεται ο Ρίγκο στην άλλη άκρη του τηλεφώνου. «Νομίζω ότι είναι ένα αρκετά διαχρονική ιστορία και ότι σε τριάντα χρόνια από τώρα θα συνεχίσει να φαίνεται επίκαιρο».
Έτσι είναι το Mystery Of The Pink Flamingo ταξίδι που ξεκινά στη Βαλένθια και καταλήγει να χαμογελά σε προορισμούς όπως το Ουισκόνσιν, το Μαϊάμι ή το Λος Άντζελες. «Θέλαμε ένα πολύ κιτς αισθητική , τα νέα του Μιάμι , φλαμίνγκο, ροζ... και η προέλευσή του», λέει ο Javier. Στην Ισπανία, για παράδειγμα, τοποθεσίες όπως η Κόκκινος τοίχος από τον αρχιτέκτονα Ricardo Bofill , στο Αλικάντε. Ή μέλη της αλυσίδας ξενοδοχείων Ομάδα εννοιών (Paradisco, Cubanito και Tropicana), καθώς και το Ροζ λιμνοθάλασσα από την Τορεβιέχα.
«Ήδη στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτό που ψάχναμε ήταν τα ροζ στοιχεία, οι επιρροές του φλαμένκο και αυτό το σημείο Μαϊάμι art deco. María García, διευθύντρια παραγωγής κατάφερε όλες τις άδειες, αν και κάποτε πήγαμε λίγο να πηδήξουμε από τον θάμνο», λέει ανάμεσα στα γέλια. «Μερικές φορές οδηγούσαμε και βλέπαμε μερικά μοτέλ στο δρόμο και έπρεπε να σταματήσουμε για να πυροβολήσουμε... όχι αφού έπρεπε να τους πείσουμε με βάση τον αυτοσχεδιασμό», εξηγεί.
«Για μια στιγμή σκέφτηκα ότι όλα θα γίνονταν πολύ παράξενο , αλλά νομίζω ότι διαβάζεται πολύ καλά και ότι έχει κάποια χαρακτηριστικά που την κάνουν να μην είναι παραδοσιακή ταινία... μάλιστα, μερικές φορές μοιάζει με βίντεο... οπότε ναι, νομίζω ότι με αντιπροσωπεύει», μας λέει ο Ρίγκο όταν Ρωτάμε αν είναι ικανοποιημένος με το τελικό αποτέλεσμα του ντεμπούτου του ως ηθοποιός στη μεγάλη οθόνη, «Θα υπάρξει ροή; Αναρωτήθηκα για το πώς θα ήταν η ταινία. Και ναι, η αλήθεια είναι ότι υπάρχει και ναι, υπάρχει» μας λέει συγκινημένος.