Άποψη του Κίτο από το El Panecillo.
Ο Ισημερινός λέει για τον εαυτό του ότι είναι το πιο παράξενο ον στον κόσμο. Είναι χαρούμενος με τη λυπημένη μουσική. κοιμάται ήσυχος ανάμεσα σε ηφαίστεια και είναι φτωχός ανάμεσα σε τόσο πλούτο. Η πόλη ** Κίτο ήταν η πρώτη στον κόσμο που έλαβε τον τίτλο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς για το αποικιακό της κέντρο.** Αλλά, εκτός από τις εκκλησίες, τα θέατρα και τις πλατείες της, μεταξύ των λόγων που την κάνουν μοναδική είναι ορογραφία –μια προνομιακή γεωγραφία, στη μέση του μεσημβρινού μηδέν–, ένα υψόμετρο που προκαλεί περισσότερους από έναν φόβο στους ταξιδιώτες και ένα πιο ιδιότροπο κλίμα από το ίδιο το Κίτο (όπως λέει η λαϊκή παροιμία).
εκτός θέματος, πράσινες και πολιτιστικές πρωτοβουλίες ξεπηδούν στο Κίτο, μια γαστρονομία που προσπαθεί να σηκώσει το κεφάλι της στο ύψος των γειτόνων της και να διεκδικήσει την κληρονομιά των Άνδεων και, φυσικά, τα πιο όμορφα και τέλεια τριαντάφυλλα στον κόσμο.
ΤΟ ΔΑΣΟΣ
Ο Πάμπλο φοράει ένα total black look σπασμένο μόνο από ένα καπέλο με την εικόνα της Παναγίας της Γουαδελούπης. Μιλάει αργά καθώς σκάβει στο έδαφος κάνοντας μια τρύπα για ένα φυτό ντομάτας σε μια από τις γλάστρες που ετοιμάζει για έναν αστικό κήπο.
Τα φυτά για την καλλιέργεια ή τη διακόσμηση των σπιτιών του Κίτο είναι η ειδικότητά τους, αλλά πουλάει και σπόρους, λιπάσματα, κοπριά... και ο ίδιος είναι ο «επιμελητής» των εκθέσεων τέχνης που εκτίθενται στις εγκαταστάσεις, γενικά εκτυπώσεις, ελαιογραφίες και ανακυκλωμένα αντικείμενα τέχνης φτιαγμένα με τα πλαστικά μπουκάλια που φέρνουν οι ίδιοι οι γείτονες.
Μάλλον, αν πάμε πίσω σε ένα χρόνο, ο Πάμπλο δεν θα είναι πια στη Λα Φλορέστα, γιατί οι ιδιοκτήτες της γης όπου έχει τις εγκαταστάσεις θα έχουν αρχίσει να χτίζουν κάποιο κτίριο των διαμερισμάτων αυτής της γειτονιάς που οι τιμές τους κινούνται με ταχύτητα αντιστρόφως ανάλογη με αυτή των κατοίκων αυτής της φειδωλής πόλης.
Ανθοπωλείο στο Calle Benalcazar στο Κίτο, στη γειτονιά Floresta.
Ο Πάμπλο μπορεί να πληρώσει το νοίκι του τώρα, αλλά ξέρει ότι οι μέρες του είναι μετρημένες. Τα τελευταία πέντε χρόνια έχει δει πώς η γειτονιά, το πρώτο μαζί με τη La Mariscal που αναπτύχθηκε πέρα από το αποικιακό κέντρο, έχει αλλάξει τελείως πρόσωπο. Για πολλούς για καλό. Για άλλους, για το χειρότερο. Επειδή η καφετέριες, εστιατόρια, καταστήματα και γκαλερί τέχνης που τώρα καταλαμβάνουν τα παλιά χαμηλά αρχοντικά με κήπους, εκτός από τον πολιτισμό έχουν φέρει και θόρυβο, gentrification και ναι, αύξηση τιμών στα ενοίκια, μέχρι τώρα αρκετά προσιτή.
Το ογδόντα μισό, α ανεξάρτητος κινηματογράφος με ένα άθλιο όνομα όπου μπορείτε να δείτε εναλλακτικές ταινίες, μη εμπορικά και ντοκιμαντέρ με ένα ποτήρι κρασί, ήταν ο πρώτος που έβαλε τη σημαία. Αυτό που προσέλκυσε μια κοινότητα με έντονο ενδιαφέρον για τον πολιτισμό εδώ.
Σήμερα, ανάμεσα σε τοιχογραφίες και χρωματιστά γκράφιτι, οι δρόμοι που φέρουν το όνομά τους από ισπανικά τοπωνύμια (Μαδρίτη, Λα Κορούνια, Μαγιόρκα, Βαγιαδολίδ...) καλωσορίζουν ατελείωτα μαγαζιά και πολιτιστικές προτάσεις που προσελκύουν τοπικό κοινό και πολλούς ξένους.
Το πολιτιστικό σπίτι Trude Sojka είναι ίσως το πιο περίεργο από όλα λόγω της ιστορίας πίσω από αυτό, το τελευταίο πράγμα που περιμένει κανείς να βρει στον Εκουαδόρ. Εκεί ζούσε η Τσέχο-Εκουαδόρ καλλιτέχνιδα που δίνει το όνομά της, πρωτοπόρος εξπρεσιονίστρια στην τέχνη της ανακύκλωσης και σώθηκε από το Ολοκαύτωμα.
Street food στη γειτονιά της La Floresta.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι είναι σαν ένα είδος ήρωα στη γειτονιά, καθώς, εκτός από τον πολιτισμό, Η άλλη μεγάλη αιχμή του δόρατος στο La Floresta είναι η βιωσιμότητα. Για να συνειδητοποιήσετε αυτή την ανησυχία, αρκεί να κάνετε μια βόλτα, επίσης την ημέρα της αγοράς, και να ρίξετε μια ματιά στη σελίδα της στο Facebook για να ελέγξετε όλα τα ανοιχτά κέντρα δραστηριοτήτων και πρωτοβουλιών που αναδύονται καθημερινά.
Σχεδόν κάθε καφετέριες και εστιατόρια προέρχονται από τοπικούς παραγωγούς και παίρνουν στήθος από ρίζες των Άνδεων. Όπως το Warmi, που σημαίνει γυναίκα στα Κέτσουα. Salinerito, που πουλά μόνο προϊόντα δίκαιης αγοράς, και όλους όσους επιλέγουν μια χορτοφαγική και vegan προσφορά (Úpala, Formosa και Gopal).
Άλλες υβριδικές επιχειρήσεις είναι το καφέ La Cleta (όπου όλα είναι φτιαγμένα από ανακυκλωμένα εξαρτήματα ποδηλάτου) ή το εργαστήριο ποδηλάτων Fullgur (όπου σχεδιάζουν προσαρμοσμένα ποδήλατα), ανεξάρτητα καταστήματα μόδας σχεδιαστών όπως το Libertina και συνεταιρισμοί στο στυλ της La Nueva Comuna, που φέρνει μαζί τη δουλειά διαφόρων τεχνιτών.
Στο εργαστήριο ποδηλάτων Fullgur σχεδιάζουν εξατομικευμένα ποδήλατα.
ΓΙΟΥΝΓΚΙΛΑ
Για να φτάσετε στη Yunguilla από το Κίτο χρειάζεται περίπου μία ώρα. και για αυτό Πρέπει να περάσετε από τη μέση του κόσμου, μια έκφραση που μπορεί να είναι μεγαλειώδης και γενναία, αλλά σε αυτήν την περίπτωση είναι κυριολεκτική. Αυτό είναι το όνομα της πόλης όπου βρίσκεται το διάσημο σημείο του γεωγραφικού πλάτους 0, η γραμμή του ισημερινού.
Ο δρόμος αλλάζει τα ηφαίστεια για άνυδρα τοπία και ανέμους μέχρι να ξαναγίνει ένα καταπράσινο τοπίο. Όχι πολύ καιρό πριν, δεν ήταν έτσι. Αυτό το δάσος είναι αποτέλεσμα αναδάσωσης του έργου των πενήντα οικογενειών που αποτελούν την κοινότητα της Yunquilla. Από το όνειρο των «17 τρελών» που αποφάσισαν να αλλάξουν την παλιά δραστηριότητα, την υλοτόμηση δέντρων και κάρβουνου (και το λαθρεμπόριο νερού), για την ανάκτηση του νεφοδάσους και τον βιώσιμο τουρισμό.
Αυτό συνέβη πριν από 23 χρόνια με τη βοήθεια του Ιδρύματος Maquipucuna και, σιγά σιγά, μόνος και, σε μεγάλο βαθμό, από τη συντριπτική ώθηση των γυναικών, Διαμορφωνόταν μέχρι που έγινε αυτό που είναι σήμερα, ένας αγροτικός προορισμός που δέχεται περίπου 4.000 τουρίστες το χρόνο.
Γυναίκα στα περίχωρα της λίμνης Cuicocha.
Μετά την εκπαίδευση ως οδηγοί, τη μελέτη γλωσσών και την ανακαίνιση του καταλύματος, έφτασαν οι πρώτοι κάποιοι Ολλανδοί που έμεναν στα σπίτια των ίδιων των ντόπιων. Τα σερβίτσια ήταν πολύχρωμα, με ποτήρια και πιάτα που είχε φέρει ο κάθε γείτονας και οι ίδιοι δεν ήξεραν καλά τι να περιμένουν από όλα αυτά.
Αλλά οι Ολλανδοί δεν έδωσαν σημασία σε λεπτομέρειες, αγνόησαν ασήμαντα θέματα και πήγαν στα σημαντικά: η θέα αυτής της κοιλάδας -στη γύρω περιοχή υπάρχουν συνολικά επτά ηφαίστεια-, την ηρεμία που αναπνέει εκεί και την αυθεντικότητα της συμβίωσης με οικογένειες. Επίσης οι βόλτες στα παλιά culuncos (τα παλιά μονοπάτια που χρησιμοποιούνταν για την ανταλλαγή προϊόντων), οι βόλτες με τα άλογα και το ριάλιτι λουτρό του Ισημερινού που προϋποθέτει η επίσκεψη αυτής της κοινότητας.
Σήμερα δεν είναι πλέον μόνο «17 τρελοί» που είναι αφοσιωμένοι σε αυτό το έργο, αλλά όλοι, οι 180 γείτονες, που κάνουν τον προορισμό πιο ολοκληρωμένο κάθε μέρα και νέες πρωτοβουλίες όπως ένας βιολογικός κήπος, ένα σπιτικό εργοστάσιο μαρμελάδας και ένα τυροκομείο.
Plaza de San Francisco στο Κίτο.
ΤΑΜΕΙΟ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ
Η Ρωσία και ο Ισημερινός έχουν συνδυάσει μια περίεργη –και απροσδόκητη– σχέση αγάπης που εκφράζεται με λουλούδια. Είναι τα περίφημα τριαντάφυλλα του Ισημερινού (το τέταρτο εξαγωγικό προϊόν της χώρας μετά το λάδι, το κακάο και τις γαρίδες) που είναι ασυναγώνιστα στον κόσμο.
Δεν είναι υποκειμενικά δεδομένα. Είμαστε μέσα ένας τόπος γόνιμου εδάφους που πληροί εξαιρετικά μοναδικές συνθήκες: Εδώ, στη μέση του μηδενικού γεωγραφικού πλάτους, οι ώρες φωτός ανά ημέρα είναι ίδιες με τις ώρες σκότους (12 από την καθεμία), οι οποίες έχουν επίσης ένα ιδιαίτερο (παράλληλο) και ομοιογενές αποτέλεσμα καθ 'όλη τη διάρκεια του έτους.
Αυτό επιτρέπει στα λουλούδια να μεγαλώνουν σε σχεδόν απεριόριστο μήκος, κάτι που οι Ρώσοι εκτιμούν πάνω από όλα όταν διακοσμούν τα πανύψηλα βάζα τους στη Μόσχα, την Αγία Πετρούπολη ή τη Σιβηρία με τριαντάφυλλα πάνω από ενάμιση μέτρο.
Floral λεπτομέρεια στο Hacienda de la Compa a.
όλα αυτά συμβαίνουν στο Cayambe, ήδη στην επαρχία Imbabura, στο δρόμο του οποίου οι πλανόδιοι πωλητές προσφέρουν την απίστευτη προσφορά των 24 τριαντάφυλλων για ένα δολάριο, κάτι που μπορεί να εξηγηθεί μόνο αν επισκεφτείτε μια από τις χασιέντα όπου παράγονται, όπως η Hacienda La Compañía.
Εδώ καλλιεργούνται, μετά πετάγονται στο Άμστερνταμ και δημοπρατούνται για να προμηθεύουν όλο τον κόσμο. Είναι 38 ποικιλίες που δημιουργούνται με αναπαραγωγή, κάτι σαν τους δασκάλους των τριαντάφυλλων στο κελάρι, που τα σχεδιάζουν ρητά για κάθε αγορά και στους οποίους πρέπει να καταβάλλονται δικαιώματα για κάθε μοντέλο.
Εκεί που δεν φτάνει η γενετική, φτάνουν φυσικές βαφές και σπρέι, που καταφέρνουν να πραγματοποιήσουν τα ακατόρθωτα αιτήματα του μικρού κοινού, εκείνου που απαιτεί πε τάλους με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου σε ένα μόνο στέλεχος, χρυσό ή πολύχρωμο.
Η όμορφη Hacienda de la Compa a, στον Ισημερινό.
Στην εταιρεία δουλεύουν 280 άτομα που είναι οργανωμένα ως μια μικρή πόλη, και οι κανόνες του έχουν αλλάξει τον τρόπο ζωής σε αυτόν τον τομέα, φέρνοντας πολλές κοινωνικές προόδους. Η πλειοψηφία είναι γυναίκες που κερδίζουν ακριβώς τα ίδια με τους άνδρες και ενθαρρύνεται η ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής (υπάρχουν παιδικοί σταθμοί, γιατροί και υπηρεσία μεταφοράς).
Η οικογένεια που το διαχειρίζεται (η έκτη γενιά) κατέχει επίσης το υπέροχη ρεπουμπλικανική χασιέντα σε γαλλικό νεοκλασικό στυλ που βρίσκεται στο κτήμα. Περιτριγυρισμένο από φοίνικες και σιντριβάνια, το εσωτερικό του, αναλόγως αρωματισμένο, έχει παραμείνει ανέπαφο από τη χρονιά που χτίστηκε, το 1919. Διατηρεί τα ίδια χαρτιά που διακοσμούν τους τοίχους, τις καρέκλες από μαόνι, τα χαριτωμένα λαμπάκια, τα ξύλινα γαϊτανάκια που χρησίμευαν ως παιχνίδια και οι περγαμηνές που είναι ακόμα ανοιχτές στα τραπέζια του δωματίου.
Η επίσκεψη περιλαμβάνει και τις δύο πλαγιές, αλλά και αυτή του παρεκκλησίου από την εποχή της αποικιοκρατίας, μια δοκιμή των διάσημων μπισκότων Cayambe ή **ένα τυπικό μεσημεριανό γεύμα του Εκουαδόρ (fritada, locro, encocadas, seco de chivo...)** που σερβίρεται στο πρωτότυπο εκατονταετηρίδα σερβίτσια του σπιτιού. Γιατί, πέρα από το Κίτο, είναι κι αυτό το Εκουαδόρ.
Θόλος που φαίνεται από το εσωτερικό της εκκλησίας La Compa α.