منتظر ما باش، آلیکانته
تابستان زمانی فرا می رسد که آواز مرغان دریایی نامرئی را روی پنجره خود می شنوید. هنگامی که فلامینگو، دونات یا شناور آلپاکا را که به مدت یک سال از تنه گرد و غبار جمع می کرد نجات می دهید. وقتی ماشین را روشن کردید و بله، از این بخش به آن بخش بروید با The Gipsy Kings در پس زمینه که به واحه خاص ما می رود.
و آلیکانته همیشه یکی از مورد علاقه های ما بوده است. از همان دوران کودکی در سواحل بنیدورم جایی که سنجاقی نمی گنجد، به خیابان های رنگارنگ ویلاجویوسا ، از کنار پائلا (یا باید بگوییم برنج؟) در چیرینگیتو مورد علاقه.
چاپ هایی که در سالی که بحران سلامت منجر به عدم اطمینان بیشتر شده است، اندکی به تعویق افتاده است، به امید اینکه دوباره پا برهنه در آن ساحل قدم بگذارم و دنیا را روی بانوج فراموش کنم.
مسیر خود را انتخاب کنید، گوشه های جدید را کشف کنید و چشمان خود را بیشتر از همیشه باز کنید. شمارش معکوس از قبل برای کشف مجدد آلیکانته شروع شده است، گویی اولین بار است.
Villajoyosa یا شهر Alicante که دوست داریم از آن باشیم
از دهکده های سفید و یاروهای مخفی
لورنزو کاربونل، شهردار آلیکانته در دهه 1930، یک بار گفت: "آلیکانته، بیشتر از اهل والنسیا، لوانتینی است". عبارتی که در منطقهای از دنیا در شمال استان رقیق میشود، جایی که درختان پرتقال با آبی ساحلی که خشککنهای اختاپوس در کنار آن قرار دارند، اشتباه گرفته میشود.
نسیم دریا از بالای قلعه ای که هنوز سایه دزدان دریایی باستانی از آن دیده می شود و از میان یک شهر قدیمی ما را نوازش می کند. جایی که برنج سنیورت را با سوکارات اضافی سرو می کنند. اوه و البته با یک لیوان مارینا آلتا.
از دنیا، هبوط به بهشت پیدا می شود جاوه افتخار یکی از بهترین مسافرخانه های اسپانیا.
اگر چه، اگر شما ترجیح می دهید، کابو د لا نائو همچنین در اقامتگاه های پرشور و طبیعت کشف شده توسط منفجر می شود یاروهای آمبولو، گرانادلا یا پورتیکسول، گروهی از خانه های ماهیگیر که به خوبی می توانند با هر روستای دور افتاده ای در میکونوس اشتباه گرفته شوند.
پورتیتکسول
در Calpe، صخره ایفاچ شما را دعوت می کند تا به بالای آن صعود کنید و از مرغان دریایی تهاجمی که از تخم های آنها محافظت می کنند، گول بزنید.
فقط از آنجا، کلپ به نظر ما یک عالم صغیر کنجکاوتر است: نمکزار برای فلامینگوها، حمامهای سلطنتی قدیمی زیر نور خورشید یا میراث معماری ریکاردو بوفیل در اطراف دیوار قرمز همانقدر خواب آور که از اینستاگرامی ها خسته شده ام.
زمان تجدید است، هدف عظیم گم شدن در خیابان های دیگر را فراموش کنید. به عنوان مثال، کسانی که از Altea، شهری که به بهترین شکل نمایانگر دریای مدیترانه است: کافههایی با گالریهای هنری در پشت، کوچههای باریک آهک و بوگنویل، یا منظرهای که از آن میتوان مانند پادشاه کوستا بلانکا احساس کرد.
دیوار قرمز، کالپ
مکانی که در واقعیتی دیگر هرگز در کنارش تصور نمی کنیم بنیدورم، منهتن لوانتین، آسمانخراشهای کیچ که در همان تابستان اول، با شگفتی و نوستالژی به آن نگاه کردیم.
استان آلیکانته اینجا بیش از هر جای دیگری می جوشد به لطف مجموعه ای از تأثیرات، ریتم ها و تضادهایی که آبرنگ های جدید را تشکیل می دهند.
برای تست، فقط ادامه دهید ویلاجویوسا، آن شهر کوچکی که محله قدیمیاش امروز هنوز با رنگهای نماهایی که زمانی ملوانان را به خانه هدایت میکرد میدرخشد. و آنجا، در کوچهای غیرمنتظره، لوانتهای نفس میکشد که بوی شکوفههای پرتقال و برنج میدهد، از لباسهای آویزان که کنار دریا تکان میخورد.
بنیدورم، منهتن شام
MILLION TERRETA DEL MON
بین Villajoyosa و El Campello، دو تا از مکاهای بزرگ آفتاب و ساحل آلیکانته، باید زمانی را برای گم شدن با ماشین اختصاص دهید و به یاروهایی مانند ال کونیل، جایی که یک بار ساحلی مخفی و استخرهای طبیعی آن بهترین پاداش است.
در حال حاضر در الکامپلو و سن خوان ، سواحلی که مردم محلی در طول سال هوس می کنند نیز به خارجی ها می دهند.
و بنابراین، تابستان اسپانیا، به عنوان نماد ما، ادغام می شود (یا، امسال، شاید نه چندان زیاد) در دریایی از توپ های والیبال، شناورهای غیرممکن و لذتی که هرگز از مد نمی افتد.
ساحل سن خوان
با این حال، برای درک یک استان، همیشه خوب است که پایتخت آن را رها کنید. شهر آلیکانته در این سال ها به عنوان یک شهر باز تثبیت شده است. هم به دنیا و هم به دریا، به شکل محله های جشن، بندری منحصر به فرد یا شگفتی های فرهنگی تحت الشعاع عسل های تابستان.
یکی از آنها است قلعه سانتا باربارا، که تپه آن نمایه یک خلیفه باستانی را از ساحل El Postiguet ترسیم می کند.
بهترین نقطه شروع برای یک مسیر از طریق کوهپایه های آن از طریق محله سانتا کروز ، جایی که همسایگانش از تراس های سفید رنگ و کارگاه های سفالگری به گردشگران خیره کننده نگاه می کنند.
اگرچه اگر آنچه می خواهید قلعه و تاریخ است، رودخانه Vinalopó یک مسیر تاریخی خوشمزه را کشف می کند که از میان شهرهایی مانند Villena، Elda یا Sax بافته شده است. ، ایده آل برای دور شدن از هیاهوی ساحلی.
شهرهایی که توسط قلعهها و مکانهایی برای پیوند با آنها دفاع میشود جذابیت مدرنیستی وسوسهانگیز پناهگاه سانتا ماریا ماگدالنا، در نوولدا، و از آنجا رانندگی کنید دریای درختان خرما که الچه را احاطه کرده است.
قلعه سانتا باربارا، آلیکانته
آلیکانته یک حزب بود
الچه اغلب توسط کسانی که ترجیح می دهند در سواحلی مانند آرنالس یا کاراباسی گم شوند نادیده گرفته می شود. که از آن هواپیماها از فرودگاه بلند می شوند با همان فرکانس دنیای خلسه ای که امسال به خود اجازه آتش بس داده است.
با این اوصاف، الچه نه تنها یک رستوران خوشمزه ارائه می دهد (برنج پخته شده آن، یا "با پوسته" مثال خوبی است)، بلکه همچنین تنها شهری در اسپانیا که دارای سه مکان میراث یونسکو است.
اولی که طبیعتی طبیعی دارد، روی میدهد نخل معروف آن، بزرگترین در اروپا ; غیر مادی که اطراف را احاطه کرده است Misteri d'Elx، جشن مذهبی که هر 15 آگوست در یک درخت نخل باروتی بزرگ منفجر می شود. (مفهوم همه چیز است)، یا میراث مختلط که مرکز فرهنگ سنتی-موزه مدرسه Pusol.
نخلستان الچه
را کد ممکن است هرگز به یک میراث ناملموس تبدیل نشود، اما همچنان یک موسیقی متن تکراری در جنوب آلیکانته است.
کافی است به پژواک هایی گوش دهید که هر تابستان هر سفری را از طریق به اصطلاح همراهی می کند وگا باجا ، همان چیزی که طرح کلی باغ معروف مورسیان را ترسیم می کند اما همیشه فضا را برای بهترین سواحل رزرو می کند: آنهایی که در سانتا پولا یا مونتکایو و لاروکوتا د گواردامار دل سگورا توصیه میشوند، تا رسیدن به تورویجا.,
در اینجا، این مکه پر از چماق و دریاچه های صورتی در تضاد است غارهای روجالس، محل سکونت سابق باغات، امروزه به یک مکان هنری عجیب تبدیل شده است.
جزیره تابارکا
اما اگر می خواهید احساس امتیاز کنید، فقط باید این کار را بکنید به سانتا پولا برگردید و با قایق به دختر خراب آلیکانته بروید: جزیره تابارکا ، گوشه ای آرام که قابلمه خوشمزه و معمولی برنج آن به ضرب موج آماده می شود.
فقط در اینجا، جهان برای ما کندتر و بی زمان به نظر می رسد: در کوچهها، پرچمها در طول سال میدرخشند و زمزمههای کورسهای قدیمی به خانههای رنگارنگی سرازیر میشوند که روزی خود را از دنیا جدا کردند.
پناهگاهی که از آن چشم اندازی داشته باشیم و حس های این استان را هضم کنیم، انگار اولین بار است. انگار بیش از یک تابستان منتظرش بودیم.
زیرا همانطور که یک بار گفته بود میگوئل هرناندز، بومی اوریوئلا، آلیکانته: «اگر قطرهای به این میدان برسد، این میدان خاطره دریا را حس میکند. آیا هرگز برمی گردد.» آن زمان امروز است.
Orihuela، مقصد شما در Costa Blanca