یکی از خیابانهای زیبای le quartier de Montsouris، پاریس.
SQUARE DE MONTSOURIS، 75014
در جنوب پاریس، به طور خاص در احتیاط محله پارک مونتسوریس در منطقه چهاردهم، این ریه سبز جذاب در یک خیابان عابر پیاده منزوی و سرسبز در فاصلهای چند قدمی پارک همنام قرار دارد که در سال 1959 به روی عموم باز شد.
این گنجینه شهری با فضایی بوکولیک با جذابیت باورنکردنی اقامتگاه های زیبا با هوای التقاطی که در اوایل دهه 1920 ساخته شده است، مشخص می شود. هنر نو، آرت دکو، سبک منطقه ای و خانه های دیگر در پیر دو تیل یا چوب، با افتخار به عنوان یک نمایشگاه معماری زندگی می کنند.
برای شروع بازدید از این جاده خصوصی زیبا و ساکت با 60 شماره، قرار ملاقات در خیابان نانسوتی 12 وارد میدان مونتسوریس شوید. حدود 200 متر آن با سنگفرش های نامنظم پوشیده شده است پناهگاه بوته های رز، پتره ولوبیلیس و درختان گیلاس از ژاپن . و ماههای بهار و تابستان پوشیده از گلها، پیچکهای کوهنوردی، انگورهای باکره یا ویستریا بنفش است که یک پیادهروی دلپذیر یکشنبه را به شما دعوت میکنند.
میدان مونتسوریس یکی از مخفی ترین گوشه های پاریس است.
این مخفیگاه سبزی که قبلاً زون نامیده می شد و کهنه چین ها در آن رفت و آمد داشتند، تبدیل شد منبع الهام هنرمندان مشهور، که آتلیه های خود را مانند ژرژ براک، راجر بیسییر، نیکلاس واکر، سوتین، ژان چاپن یا تسوگوهارو فوجیتا نصب کردند.
از جمله ساختمان های مورد توجه آن، در شماره 2 Maison Gaut قرار دارد، که - در ابتدا به لوکوربوزیه مشهور سپرده شد - در سال 1923 توسط برادران معروف پرت تصور شد. ساخته شده در بتن مسلح، نمونه ای از این است اصول معماری جنبش مدرن این ساختار را می توان به ویژه در ماه های زمستان مشاهده کرد، زمانی که پوشش گیاهی کمیاب آن را خالی می کند.
معمار Gilles Buisson خانه ای کنجکاو در شماره 6 برپا می کند که ترکیبی از آن است قاب چوبی و پنجره های بزرگ؛ شماره 27 موزاییک های گل خود را در سایه های آبی و طلایی به رخ می کشد و در نمای شماره 28 ساعت آفتابی نقاشی شده در سال 1900 خودنمایی می کند.
پارک مونتسوریس توسط خانه هایی احاطه شده است که در دوره بین دو جنگ ساخته شده اند.
در سال 1940 مزون دیگری وجود دارد که توسط Gilles Buisson ساخته شد که از آن زمان تاکنون تنها چند تغییر مهم داشته است. بر ترکیب او غالب است کلماژ نورمن با عناصر سبک معاصرش، قسمت پایینی از سنگ با پنجره های بزرگ و قسمت زیادی از داخل آن از چوب ساخته شده است.
سه مالک در آن زندگی کرده اند، خود معمار، مادام مارسرون و بعداً دخترش. مادام بوسکو، همسر کلود بوسکو، مجسمهساز، که تا پایان عمر در آن ساکن بود. او اثر خود را با یکی از مجسمه هایش که در حیاط جلویش قرار داشت به جا گذاشت.
در avenue de Reille، La Maison Ozenfant یا Villa Reille آخرین مزون آتلیه در این پاساژ است. این در سال 1922 توسط امده اوزنفانت نقاش کوبیست به دوستش لوکوربوزیه، که همراه با پسر عمویش پیر ژانرت آن را ساخت.
نمای سفید هشیار و متناسب آن با پنجرههای افقی عظیم، راه پلههای مارپیچ خارجی و سقف شیشهای آن به شکل دندانههای اره که بعداً اصلاح شد، غالب بود. این اثر مدرنیستی یکی از اولین خلاقیت های خالصانه است از معمار برجسته، در همان سطح با ویلا La Roche و Maison Jeanneret.
در نهایت، در این رول دلپذیر، خانههای نوع HBM آن (سکونتگاهها و سکونتگاهها) شگفتانگیز است، ۲۸ غرفه محبوب ساخته شده است. در دوره بین جنگ توسط معمار ژاک بونیه، به طور متوسط با آجر یا آجر قرمز پوشیده شده است.
La Maison Ozenfant، در سال 1922 به سفارش نقاش کوبیست Amedée Ozenfant از لوکوربوزیه.
**LA CITE FLORAL, 75013 **
در طرف دیگر پارک دو مونتسوریس، با پشت سر گذاشتن منطقه 14 برای ورود به 13، به منطقه می آیید. سیته فلورال، نوعی شهر کوچک ایده آل که این جذابیت را با نام گلدار خیابان های سنگفرش شده اش دریافت می کند. بنابراین خیابان ارکیده، خیابان گلیسین، کوچه زنبق یا خیابان لیسرون... در اطراف میدان میموساس به هم می رسند.
شرق مینی محله خصوصی، آرام و زیبا، پنهان در میان سازه های مدرن، این یک انحراف غیرمعمول در یک پرتاب سنگ از «Bobo» Butte-aux-Cailles است. این بنا بین سالهای 1925 و 1930 در یک منطقه باتلاقی مثلثی شکل، علفزار سابق که اغلب توسط رودخانه Bièvre در آن نزدیکی سیل میشد، ساخته شد. به همین دلیل برای جلوگیری از اضافه وزن در این زمین که توسعه آن دشوار است، خانه های فردی محقر با ظاهری متنوع ساخته شد.
خانه های پاستلی رنگ در Cité Florale در پاریس.
امروزه با رنگهای پاستلی رنگ آمیزی شدهاند باغ های پر از گل و درخت، آنها توسط دروازه های ساخته شده از آهن محافظت می شوند و توسط بیشه ها مورد هجوم قرار می گیرند، که حباب قطع ارتباط را تشکیل می دهد که زمان را متوقف می کند و از شلوغی و شلوغی پاریس فرار می کند.
پیاده روی شاعرانه را از مقابل خیابان بریلات-ساوارین 45-47 شروع کنید، موبایل خود را خاموش کنید و بگذارید به خیابان ولوبیلیس بروید. همانطور که در یک تصویر عالی از یک شامپتر پاریس، هیچ چیز زیبایی وجود ندارد دوچرخه های پارک شده، گلدان های تمیز روی بالکن ها و گربه های خوش شانس پرسه زدن در میان گیاهان یا در پناه باران در زیر سایبان ها. در پس زمینه آواز پرندگان به گوش می رسد و اگر دقت نکنید، طنین صدای آرام فرانسوا هاردی.
سیته فلورال مانند یک دهکده ی کوچک در کنار پارک مونتسوریس است.