مومپو: میراث اسپانیایی بازیافت شده
اولین کسانی که این محله را اشغال کردند، که نامش از صنعت متالورژی و شبکه راه آهنی که آن را احاطه کرده بود، آلمانی ها در قرن نوزدهم و به دنبال آن لهستانی ها و ایتالیایی ها بودند. شاید به همین دلیل است که دیوید چیس تصمیم گرفت که اینطور باشد محله ای که تونی سوپرانوی محبوب ما در آن متولد شد . در آغاز قرن بیستم، پرتغالی ها شروع به ورود کردند، به ویژه از دهه 1930، همسایگان خود در شبه جزیره: گالیسی ها. Ironbound سپس به عنوان پرتغال کوچک و همچنین (اگرچه تعداد آنها برابر نبود) به عنوان گالیسیا کوچک شناخته شد.
به طور قطع مشخص نیست که چه تعداد گالیسیایی برای زندگی در این منطقه آمده اند. در طول دهه شصت و هفتاد، قوی ترین دوره مهاجرت، آنها می گویند که حدود ده هزار گالیسیایی خواهد بود ، که اکثریت آنها سخت ترین مشاغل را اشغال کردند: ساخت و ساز و در بندر نیوآرک. اما با بهبود وضعیت آنها، بسیاری از آنها محله را ترک کردند. به همین دلیل است که معلوم نیست هنوز چند نفر از گالیسیایی ها در Ironbound هستند. آنها در مرکز اورنسانو می گویند: "خیلی، بسیار". ، باشگاهی که هنوز در آن ملاقات می کنند و باید در آن عضو شوید تا بتوانید در طول هفته غذا بخورید یا از بار آن لذت ببرید. "اما من نمی دانم چند نفر. و ما همه گالیسیایی هستیم، بله، بله».
نیوجرسی یا لوگو؟
در اینجا شما برای خوردن می آیید
در 30 سال گذشته، جمعیت Ironbound تغییر کرده است. برزیلی ها که توسط زبان های غالب جذب شدند، شروع به سکونت در این منطقه کردند و به دنبال آن اکوادوری ها، مکزیکی ها... خیابان مرکزی محله، خیابان فری، مملو از مشاغل کوچک و بارها یا نانواییهای لاتین است که پائو د کیجو میفروشند. (Teixeira Bakery)، و علائم به زبان های انگلیسی، اسپانیایی و پرتغالی است. اما هنوز هم نانوایی هایی مانند نانوایی دلیسیا با تابلویی روی در پیدا می کنید که می گوید: "امپانادای گالیسی وجود دارد" . به صورت قسمتی سرو می شود. “گوشت گاو، کاد، مرغ و گوشت”. یا کامل به سفارش
روی میزهای دلیسیا (همزاد با رستوران و سالن اسپانیایی ویوو) لهجه مکزیکی غالب است، اما در صبح روز شنبه هنوز هم وجود دارد. گروهی از گالیسیایی ها که امپاناداهای غیر گالیسیایی می خورند . کنایه ها گالیسیا کوچک ممکن است بسیار کوچکتر از 30 سال پیش باشد، اما همچنان بیشترین تمرکز رستوران های گالیسیایی در نیوجرسی و نیویورک را دارد (جایی که کازا گالیسیا بیشترین رقابت را ارائه می دهد).
مومپو، مکانی با الهام از اسپانیا
باشگاه اسپانیا وجود دارد، جایی که (معجزه!) وقتی ستاره میخواهی یک درب عدس به تو میدهند . و در حالی که منتظر غذا هستید (چوریزو، اختاپوس...) آشپز با یک پیش غذای رایگان دیگر (عادت ناشناخته برای آمریکایی ها) بیرون می آید. علاوه بر رستوران و بار بودن، به عنوان یک باشگاه اجتماعی با کلاس های فلامنکو و یک تیم فوتبال عمل می کند. در این محله، فوتبال (فوتبال برای آمریکایی ها) ورزش رسمی است.
دیگر غذاهای کلاسیک در این منطقه رستوران اسپانیا (از سال 1978 باز است) و خرچنگ های غول پیکر آن هستند. میخانه اسپانیایی، همچنین از دهه 70 در نیوآرک، و بر اساس چیزی بسیار ساده و بسیار گالیسی: “کیفیت خوب و کمیت خوب” . همه اینها رستوران هایی با اتاق های بزرگ، خدمات خوب و منوی پر از غذاهای آشنا هستند ( با کمی امتیاز به کام آمریکا به عنوان مثال، دیپ یا سس برای آغشته کردن به غذاهای سرخ شده) و نام هایی که از کلیشه اسپانیایی خجالت نمی کشند: Fornos of Spain, Spanish Sangria, Don Pepe, Chateau of Spain, Spain 92…
میخانه اسپانیایی: کمیت و کیفیت خوب
و در میان همه این آثار کلاسیک، یک نفوذی غیرگالیسیایی، که همچنین یک موسسه در همسایگی است: کازا واسکا، که توسط خانواده اور از دهه 70 اداره می شود، جایی که شما ماهی کاد پیل پیل یا هیک سبک باسکی می خورید . آنها در مرکز اورنسانو می گویند: "اما گاهی اوقات امپانادای گالیسی نیز دارد".
غذاهای اسپانیایی و گالیسیایی که در این مکان ها سرو می شود غذاهای کنجکاو نیویورک را جذب می کند به همین دلیل است که آنها همچنان در حال افتتاح مؤسسات جدید هستند، با پیشنهادهای مدرن تر و ترکیبی از غذاهای دیگر، مانند کاتاس و چوب های سرخ شده پنیر مانچگو و مومپو و املت هرمینیا آن.
علاوه بر نابینایی از غذاهای غنی گالیسی، در Ironbound هنوز بقایای فرهنگی از اولین گالیسیایی ها وجود دارد که در آنجا ساکن شدند. در کلیسای Immaculate Heart of Mary، دخمه های سن خوزه، ساخته شده در دهه 1930، و با مجسمه های مومی قدیسان که در اسپانیا به کار گرفته شده بودند، قرار دارد.
غذاهای دریایی در میخانه اسپانیایی