در واشنگتن غیرممکن است که حوصله سر برود
اولین بازدید ضروری برای غوطه ور شدن در فضای شهر، محله است آدام مورگان . این محله فضایی جوان پسند دارد، زندگی دانشگاهی و انواع زیبایی شناسی در هم آمیخته است. هیپسترها، برادران، رپرها، نردها، برخی پیجولی ها و گردشگران . اولین مورد را در مادام مورگان داشتیم. گاریتا است بالاتر از همه چیز در خیابان هجدهم است. نقاشی دیواری با زنی ژولیده که نام آن مکان را روی نیم تنه سخاوتمندانه خود می بندد، به عنوان مرجع عمل می کند. همانطور که از آنجا عبور می کنید، یک تابلوی نئونی روی آن نوشته شده است: «ببخشید، ما باز هستیم». تنها بدی آن این است که باید پوشش -ورودی بدون مصرف 5 دلار- پرداخت کنید. این یک بار است - آنها غذا هم سرو می کنند - با اجرای موسیقی زنده و روح. ارزش دارد اولین آبجو شب را سفارش دهید تا در موسیقی سنتی شهری غوطه ور شوید که دوک الینگتون را به دنیا آورد یا اخیراً کانون صحنه مستقل و پانک دهه 90 به حساب می آمد.
در DC دقیقاً برچسب مستقل ایجاد شد Discord Records ، توسط Ian Mackaye - رهبر گروه Fugazi - تاسیس شد. هنرمند و گروه موسیقی نیز اهل پایتخت هستند. مادام مورگان کم نور است - مانند هر چیز آمریکایی و بیشتر در شب - و به سبک کاباره با نکاتی از گروتسک. چراغهای نئون، گلدستهها، حیوانات عروسکی و ماسکهای دلقک به آن رنگی بین زیرزمین کشتار با اره برقی تگزاس یا کاروان Circo Raluy در دوران اوج خود میدهد. چندین راهرو به یک تراس پشت بام برای گفتگو یا بالکن مشرف به خیابان اصلی منتهی می شود. . در طبقه دوم، گزینه دوم موسیقی وجود دارد که در آن دی جی بهترین لحظه را برای یک پیست رقص با متناقض ترین فضایی که تا به حال دیده شده است می چرخد. برخی با شدت کامل می رقصند و برخی دیگر زمین رقص را اشغال می کنند تا بدون ترس بازی را دنبال کنند که روی صفحه نمایش پخش می شود. از بیرون دیده می شود، خنده دار است. بیش از یک آغوش خود به خود به مناسبت سه گانه، گل، هومران یا تاچ داون.
موسیقی زنده خوب
در خیابان، ارزش دارد به نماهایی که این محله را با گذشته چندفرهنگی مشخص پر می کند، نگاهی بیندازید. این خانهها مربوط به اوایل قرن بیستم هستند و در نتیجه موج مهاجرت لاتینها ساخته شدهاند. اما کم کم جوامع جدید اضافه شده اند. این میراث در انواع غذاهایی که در همسایگی متمرکز شده اند قابل لمس است. یک سازمان ملل کوچک از رستوران ها به شما امکان می دهد گرسنگی خود را با انواع مختلف از پنج قاره برطرف کنید.
در پایین خیابان، با یک مفصل با شهرت مشکوک مواجه شدیم. آیا او کافه دن . فقط یکی تو دنیا در اینجا نوشیدنی در شیشه های خالی سس کچاپ و خردل سرو می شود. مراجعین که بیشتر آنها دانشجو هستند، قوطی ها را فشار می دهند تا مست شوند یا بنا به هدف آن را در صورت همکار خالی می کنند. . دوش ها یکی پس از دیگری می آیند، اما آشوب هم نیست. می توان جایی در بار پیدا کرد و بدون هیچ مشکلی آبجو در بسته بندی سنتی نوشید. گارسونی که خارج از بار راه می رود شایسته ذکر ویژه است. او دو عینک، یکی روی دیگری، در تلاشی بینظیر برای بینایی پیشرو میزند. اتفاقاً در بین این سه فروشنده، دندانهای پرمولر کمتری نسبت به هر شریکی برای طوفان کارتر دارند. به هر حال، پوستر PBR یک پروپوزال است. آنها به این برند خدمات نمی دهند. با این حال، برای انتخاب وجود دارد.
یک کلوپ شبانه که تا ساعت 3 صبح ادامه دارد
یکی دیگر از مکان هایی که اوقات فراغت زیادی در آن متمرکز است خیابان یو است (در DC، خیابان ها با حروف، از شمال به جنوب، یا اعداد، از شرق به غرب حرکت می کنند). تنها خیابان هایی که نام متفاوتی دارند خیابان هایی هستند که به صورت مورب از شهر عبور می کنند. جای کمی برای گم شدن وجود دارد. مانند تمام شهرهای آمریکا، مسافت ها بسیار طولانی است. با این حال، این بخش را می توان با پای پیاده انجام داد. درست در ضخامت آن، در Calle U و 14، ما آن را پیدا می کنیم لانه دزدان . این مکان بیشتر یک دیسکو است -طبق استانداردهای آمریکایی- و حدود ساعت 3 بامداد بسته می شود. دیر رسیدیم و جای خیلی خالی است. برخی از مشتریان آخرین جرعه جرعه را در بار تمام می کنند در حالی که دی جی آخرین ضربات شب را می چرخد. دیگه دیر شده
نوار مجاور، Marvin، صحنه مشابهی را ارائه می دهد. ما رفتیم و پایین تر به سمت تروپیکالیا دویدیم. متعلق به اسپانیاست و چند هفته پیش کیکو وننو در کنسرت بود . به غیر از برنامه های زنده، موسیقی الکترونیک نیز پخش می شود. در اینجا، بله، شب کمی بیشتر عجله می کند. زمین رقص حد نصاب مناسبی را ارائه می دهد. این لحظه عالی توسط یکی از دوستان دی جی ارائه می شود که میکروفون را در دست می گیرد و یک رپ بداهه می گوید: «می خواهم با تو بچه دار شوم. من این را دوست دارم". برای جنگ خروس رقیبی ندارد. مفصل بسته میشود، اما نمیتوانیم بدون پایان کار شب را ترک کنیم.
ایده آل برای آخرین بارهای شب
این یک سنت در دی سی است که با یک پیتزا جامبو به خانه بروید. پیدا کردن آنها آسان است، هر 25-50 متر یک مکان باز وجود دارد که تا ساعات اولیه صبح به آنها خدمات می دهد. یک شرکت دلپذیر از شهر مکانی را به ما توصیه می کند که دقیقاً روبروی آن قرار دارد و مانند یک دیسکو بعد از ساعت کاری، یک توپ کریستالی روی سقف به آنها ارائه می دهد. پیتزا در دست، به اندازه ای که سوراخ لایه اوزون را بپوشاند، به سمت خانه خندیدیم. به عنوان پلان B، چند متر آن سوی تروپیکالیا، کاسه چیلی بن قرار دارد. سوسیسهای تند که با دمی مرتب بلند شدهاند. سایبانهای رنگی، برگری که روی نما کشیده شده است و نقاشیهای خطی با دست، شایسته ژست گرفتن در ورودی برای عکسی مانند یک گروه هیپستر وحی هستند. هیچ کس به هدف نگاه نمی کند.
صبح ناهار است. بدون جایی برای مانور، در خیابان 18، Diner است. آنها به آن می گویند حتی اگر 24/7 باز است. بدون عجله سر یکی از میزها نشستیم تا با _Egg's benedict_، املت پر از ژامبون و سبزیجات، پنکیک، بال مرغ یا چیزهای گیاهی افطار کنیم. قبل از خداحافظی با شهر، هر چیزی شکم شما را پر می کند. ساعت ما در حال اتمام است و نمی توانیم بدون نزدیک شدن به کاخ سفید پایتخت را ترک کنیم. در خیابان شانزدهم با او برخورد می کنیم.
یک رستوران مدرن
اینجا ما در وسط مرکز خرید ملی هستیم، یک پارک کیلومتری که زیر کاخ سفید است و به ساحل پوتوماک منتهی می شود. در سمت چپ، این بخش به یاد ماندنی با ادای احترام به کسانی است که در جنگ کره -بسیار عظیم-، ویتنام، جنگ جهانی دوم یا روسای جمهور سابق روزولت، واشنگتن یا لینکلن کشته شدند. پله های منتهی به دومی از آنجا بود مارتین لوتر کینگ سخنرانی تاریخی را ایراد کرد "من یک رویا دارم". در طرف دیگر مرکز خرید ملی، موزه هایی در هر طرف محوطه وجود دارد. و در پایان، کاپیتول است. از قبل در طرح سیاسی قرار گرفتهاید، میتوانید خودتان را با دندههای BBQ مشترک Freddy's - که House of Cards- در هیل کشور در مرکز قرار دارد، پذیرایی کنید. در همان گوشه Jaleo قرار دارد، یکی از چندین رستوران پراکنده در اطراف شهر که متعلق به آشپز خوزه آندرس است. هر دو مکان انرژی لازم برای بازگشت به فرودگاه و ادامه مسیر از طریق ایالات متحده را فراهم می کنند.
خوب، DC به خوبی سزاوار یک مقیاس است.
آدامز مورگان، مرکز راهپیمایی در واشنگتن