آثار به نمایش گذاشته شده در شبستان هال 14
بیا بشماریم. بر روی کاغذ، Spinnerei از لایپزیگ دارای 11 گالری هنری، پنجاه انباری است که هنرمندان در آن زندگی می کنند، یک مغازه کلاه فروشی، یک فروشگاه پیانو... اما این چیست؟ خوب، تصویر زنده از آرزوهای یک شهر آزاد شده. لایپزیگ پوچ ترین سرکوب فرهنگی آلمان شرقی را در بدن خود تجربه کرد ، بیشتر به فکر حفظ کارخانه ها و کوره های بلند قدیمی در حالت انفجار کامل است تا گوش دادن به انگیزه های خود شهر.
در پایان همه چیز منفجر شد و در سال 1989 شهری را ترک کرد که در جستجوی روحی بود که او را خشمگین کرده بود. روحی که در مدرسه هنری او شکل گرفت، جایی که هنرمندانی مانند ماکس بکمن در آن آموزش دیدند و علیرغم دهههای کمونیستی، همچنان مرجعی جهانی برای دانشآموزانی بود که زندگی و خلق کردن زیر هاله کمونیستی را عاشقانه میدانستند. و با فروریختن دیوار، شهر دوباره به دنبال شناخت خود بود اما چیزی که او پیدا کرد، هکتارها شهرک صنعتی و فضایی تقریبا غیر قابل تنفس بود.
امروزه با گذشت بیش از 20 سال، دوباره قابل تشخیص است. گالری های هنری به طور معجزه آسایی زیاد شده اند و خلاقیت های جدید در فضاهای قابل تشخیصی مانند GFZK به نمایش گذاشته می شود. اما یادبود بزرگ برای بازسازی است اسپینری ، کارخانه ریسندگی قدیمی، مجموعه ای گسترده از بلوک های آجری قرمز بلند که در آن پنبه به نخ نخ تبدیل می شد. این شکوه لایپزیگ صنعتی بود و اکنون شکوه لایپزیگ هنری است.
یکی از آثار به نمایش گذاشته شده در Spinnerei
در مواجهه با خلأ ناشی از تمرکززدایی صنعت در منطقه، این فضا به تدریج با آثار خلاقان جوان پر شد. آنها شروع به آویزان کردن نقاشی های خود روی دیوارهای زنگ زده و خرد شده آن کردند. گفتوگو از نظر اقتصادی نیز مثبت بود، زیرا راهی جایگزین برای استفاده از تودههای رها شده بود. اگرچه تا سال 2000 بخشی از کارخانه ریسندگی قدیمی همچنان کاربردهای تولیدی در مقیاس بزرگ داشت، اسپینری این داشت زمین می خورد تا به همه چیز حمله کند، رنگ کردن کشتی های تاریک نور و آینده
آنا، یکی از داوطلبانی که بازدیدکنندگان را در مجتمع های مختلف راهنمایی می کند، می گوید: «امروزه حتی از نیمی از فضای موجود استفاده نمی شود. آنا کمکی ضروری است زیرا در غیر این صورت پیمایش در راهروهای بزرگ غیرممکن خواهد بود. در یکی از این راهروها، برنامه هنر بین المللی لایپزیگ برگزار می شود، پروژه ای جاه طلبانه که هدف آن گردآوری هنرمندان از سراسر جهان زیر یک سقف است. ایده این است که آنها با یکدیگر آشنا شوند، نظرات خود را تبادل کنند و از یکدیگر بیاموزند. ، آنا را روشن می کند.
ماریا در حال نشان دادن بومهای نقاشیاش با پورتهایی در انبارش
انبارهای بزرگ فردی یا مشترک در پشت درهای پیش ساخته باز می شوند، جایی که استعدادها از سراسر جهان فصول خود را صرف نقاشی می کنند. به همین دلیل است که دیوارهای کثیف آن پر از طرحها، مقالهها، آثار کوچکی است که پتانسیلهای آن و شیوه هنر دیدن آن را به نمایش میگذارد. راهنمای ما مثال میزند: «این تنها راه برای دراگان، که در بلگراد زندگی میکند، و مایکل، که در نیویورک تحصیل میکند، است تا تجربیات خود را با خاک رس و بوم به اشتراک بگذارند». تاکید کرد که گفتگو هدف اصلی این برنامه است.
ماریا هنرمندی اهل سالرنو است که به بنادر وسواس دارد. او به ما اطمینان می دهد: «به نظر یک پارادوکس می رسد، اما من به لایپزیگ آمدم تا آنها را با چشم اندازی بهتر نقاشی کنم. او از فرصت استفاده می کند و برای ما توضیح می دهد که آنها معمولا به عنوان مهمان می آیند و از دانشگاه های خود بورسیه می گیرند تا تکنیک خود را بهبود بخشند. همچنین برای ما راحت است که از محرک های شهرهایمان دور شویم. به نظر من این راهی اساسی برای ریشه کن کردن خود و تمرکز بر جستجوی خود هنرمندمان است. حداقل من اینطور می فهمم.» ماریا توضیح می دهد.
اما همه چیز در Spinnerei نوعی برادر بزرگ با هنرمندان نیست. هدف شماره یک افشاگری است، این اجازه دادن به مهم ترین و پرخطرترین گالری های شهر است که مکانی برای نمایش شرط های خود داشته باشند. الف) بله، تا یازده خانه در غرفه های قدیمی خود به نمایش گذاشته می شوند که در کناره های یکی از شریان های قدیمی کارخانه متمرکز شده اند.
Spinnerei، با آجر قرمز مشخص
در شبستان هال 14، چهره های عظیمی از اتاقی ویران با پرتوهای آشکار مراقبت می کنند. پیش از این، در سالن کوچک آن، بسیاری از علما پشت میزها صحبت می کنند یا از کتابخانه وسیع آن مشورت می کنند. در Eigen+Art، نقاشیها در اتاقهایی با نورگیر به نمایش گذاشته میشوند که به طور طبیعی نقاشیها را روشن میکنند و نور سفید تقریباً فسفری را به مکان میدهند.
Spinnerei علاوه بر کاوش در مفاهیم جدید، جایگاهی برای نوع متعارف گردشگران نیز دارد. در کافه او، هنرمندان در اجتماعات اجتماعی که بر زندگی روزمره متمرکز است، به دنیای پر سر و صدا باز می گردند. یک پانسیون به بازدید کننده اجازه می دهد تا در انباری مشابه با دارندگان بورسیه تحصیلی LAI زندگی کند. یک موزه کوچک زندگی کارخانه قدیمی را نشان می دهد ، با اشیاء کنجکاوی مانند پرچم تیم های فوتبال کارگری یا رادیوهای قدیمی.
علاوه بر این، در بطن خود یک سینمای کوچک با ظاهر آلمودواری را نگه می دارد که در آن همه نوع فیلم، از جمله فیلم های اروتیک، نمایش داده می شود. پیشنهاد جایگزین جایگزین با برخی از فروشگاهها تکمیل میشود که دولت محلی اجازه افتتاح آنها را داده است ، تا زمانی که یک شرط را برآورده کنند: صنایع دستی یا مرتبط با هنر باشند. به همین دلیل، بازدید از فروشگاه کلاه کنجکاو یا کارگاه دوچرخه، حفره های زیبای این مکان باشکوه را نباید از دست داد. استعاره ای زیبا که نشان می دهد هنر می تواند هر کاری را انجام دهد. این زمان های خوبی برای اپرا در لپزیگ است.
فروشگاه دوچرخه