هانری ماتیس: «سیست»، 1905.
ما فکر می کردیم همه چیز را در مورد ماتیس می دانیم، اما در اشتباه بودیم. نمایشگاه ماتیس، مانند یک رومی (ماتیس، مانند یک رمان) آن را ثابت می کند. این بزرگترین بازنگری گذشته نقاش است هانری ماتیس (1869-1954) از کاخ بزرگ ساخته شده در 1970.
این بار این نمایشگاه با ارائه دیدگاهی کاملاً ناشناخته، 150 سالگی نقاش را جشن می گیرد و این رابطه او با ادبیات است..
به 9 فصل تقسیم شده است، مسیر ماتیس را در یک مسیر زمانی ردیابی می کند از آغاز آن، در حدود سال 1890، جایی که هنرمند با استادان در تماس بود و در تلاش برای توسعه واژگان خود بود، تا دهه 1950 و آخرین کارش، که هر لحظه اجازه میداد به یک زندگی برای هنر فکر کند.
تکرار عنوان اثر لویی آراگون، هانری ماتیس، رومن (1971)، این نمایشگاه در هر فصل به رابطه ماتیس با کلمه می پردازد. از آغاز آن در دهه 1890، زمانی که ماتیس دست خود را در نویسندگی متفاوت امتحان کرد، قبل از اینکه در دوره فوو (1906-1905) به بازنویسی رادیکال رنگ و طراحی بپردازد.
در دهه 1910، ماتیس تلاش کرد تا روندهای مختلفی را که در صحنه هنری زمان او وجود داشت، آزمایش کند: کوبیسم، به ویژه، با * Tête blanche et rose * (1914، پاریس، موزه هنر مدرن ملی). در سال 1917، عزیمت ماتیس به نیس و دهه بعد، بعد تجربی هنری را که تقریباً به آستانه انتزاع رسیده بود، کنار گذاشت: نقاش تصمیم گرفت به موضوعی که توسط نور شکل گرفته بود بازگردد.
پرسش ادبی از دهه 1930 چرخش جدیدی به خود می گیرد، زمانی که ماتیس کار بر روی کتاب مصور Poésies de Mallarmé را آغاز کرد ، اثری که برخی از نقاشی های نمادین این دوره مانند * La Verdure * (1935-1943، نیس، موزه ماتیس) را پرورش خواهد داد. در سال 1947، ماتیس با جاز موفق شد پلاستیک و کلمات را در هم آمیخته و گواش های بریده شده و متون دست نویس را با هم ترکیب کند. و در آخر، با یکی از آخرین آثارش، Intérieurs de Vence، جایی که مهاجرت بی وقفه آثار او به سمت نویسندگی بیشتر مشهود است.
این نمایشگاه در مرکز پمپیدو تا 22 فوریه قابل مشاهده است و دارای آثار بزرگ اهدایی خانواده نقاش و سایر مراکز در فرانسه است.
برنامه: با توجه به اقدامات بهداشتی جدید در فرانسه، مرکز پمپیدو تا ساعت 20:00 (با ورود به نمایشگاه ها فقط تا ساعت 18:00) و تا 16 نوامبر 2020 درهای خود را باز می کند.