کمی برقص، مدز.
فکر می کنیم شادی نوردیک، در رفاه دانمارکی و سر ما پر از تصاویر غبطهانگیز است: قهوهها و شکلاتهای بخارپز، شمعهای معطر، چوب، طبیعت. اما آنها به همان اندازه که فانتزی را پیشنهاد می کنند، حسادت می کنند. غیر واقعی بودن چیزی که هر چقدر هم که قسم بخورند به آن اعتقاد نداریم شادترین کشورهای جهان و به نظر می رسد که ما در شک و تردید خود چندان دور نبودیم.
مجبور شده است بیاید اوباش ترین دانمارکی (از بین خیلی ها)، توماس وینتربرگ، تا در فیلم جدیدش به ما بگوید، دور دیگر، که آنجا در شمال آنها هستند که ما اینجا هستیم، حوصله، و آنها همچنین به بهانه هایی نیاز دارند تا به خود یادآوری کنند که زندگی را بیشتر در آغوش بگیرند و جشن بگیرند.
لطفا یک دور دیگر از Juvé & Camps.
چنین چیزی برای خود وینتربرگ اتفاق افتاد. یکی از بنیانگذاران Dogma 95 به همراه لارس فون تریر، کارگردان که در یک کمون هیپی بزرگ شده بود، به آرامش خلاقانه نگران کننده ای می رسید. از آخرین فیلمهای او، دو پروژه به زبان انگلیسی (دور از جمعیت دیوانه، کورسک)، فیلمنامههایی که دیگران نوشتهاند، که برای او جالب و رهایی بخش بودند، اما او را در یک بلوغ کنترلشده به دام انداختند. سپس در مسیر خود از نظریه فیلسوف عبور کرد و روانپزشک نروژی فین اسکاردرود. به گفته وی، همه ما با 0.05 درصد کمتر الکل در خون به دنیا می آییم. به گفته وی، با نوشیدنی در بدن "ما خلاق تر، بازتر، گفتگو بالا می رود، ما شجاع تر هستیم" مدیر جشن می گوید.
از آنجا و پیرامون آن نظریه، وینتربرگ شروع به ساخت فیلمی کرد که الکل را جشن می گرفت زیرا متوجه نقش مستی در تاریخ شد، از همینگوی تا چرچیل خودش اعتراف می کند که یکی از بهترین فیلم هایش را نوشته است. شکار، با یک بطری کنیاک در کنار. اما هر چه بیشتر به آن فکر می کردم، لبه های خشن، چهره دوستانه و چهره تیره را بیشتر می دیدم. "الکل می تواند مردم را بالا ببرد، اما می تواند آنها را نیز بکشد." او می گوید. و آنچه او در آن نوشیدنی های اضافی یافت بهانه ای بود برای صحبت در مورد کسالت و کنترل بیش از حدی که در زندگی راحت غربی خود داریم و اینکه چگونه سعی می کنیم بر آن غلبه کنیم.
کنترل خود را برای یافتن سرگرمی از دست بدهید.
زمانی که به یک منطقه امن در این تمدن غربی می رسید، باید یک عنصر خطر در زندگی شما وجود داشته باشد، بازیابی کنجکاوی در مورد زندگی، به ویژه، در کشور کوچکی مانند کشور من، خطر این است که دچار کسالت، ناامیدی و مواردی از این دست شوید.» وینتبرگ توضیح می دهد. بیا، نه اثری از هیگ
کلمه ای که نباید در دایره واژگان چهار قهرمان دور دیگر (به رهبری مادز میکلسن): چهار معلم دبیرستان در چهل سالگی، متاهل، طلاق گرفته، بی حوصله، بدون اشتیاق برای خانواده یا کار خود، که نظریه روانپزشک نروژی را به معنای واقعی کلمه می گیرند و بررسی می کنند که الکل با رفتار آنها چه می کند. اما آنها زیاده روی می کنند و کلمه دانمارکی دیگری ظاهر می شود که آن نیز تعریف مختصری ندارد: مواد مخدر (عنوان اصلی). «مثل نوشیدن زیاد، اما زیاد، زیاد است. این کلمه بسیار قوی است. توماس وینتربرگ توضیح می دهد که نمی توان آن را (به انگلیسی) ترجمه کرد.
مادز میکلسن مارتین است.
آزمایش برای خود کارگردان دانمارکی همچنان جشنی بود اما نه برای الکل، بلکه برای زندگی. جنگ صلیبی که در نهایت بسیار شخصی بود وقتی که چهار روز پس از شروع فیلمبرداری، دختر بزرگش، آیدا، در یک تصادف رانندگی جان خود را از دست داد. تصمیم سخت بود، اما با حمایت تیمش، تصمیم گرفت ادامه دهد. فیلم را به او تقدیم کنید می خواست در مورد از دست دادن کنترل صحبت کند و غیرقابل کنترل ترین چیز از کنارش رد شده بود. او تصمیم گرفت آن نوشیدنی تلخ را به رقص نهایی تبدیل کند (که توسط میکلسن لذت می برد) که با قدرت بیشتری زندگی و عشق را در آغوش بکشند.
پایان کسالت.