سفر به یک نقاشی: «شب نیمه تابستان»، اثر وینسلو هومر
وقتی سعی می کنیم لحظه ای را به خاطر بسپاریم، نقطه شروع معمولا یک تصویر نیست. بصری پیچیده است . این شامل بسیاری از عناصر است که باید تنظیم شوند. بنابراین، تعجبی ندارد که ما بیاییم به یک صدا، لحن یا احساس . از آنجا بقیه را می سازیم و برای آن ما از synesthesia استفاده می کنیم.
Synesthesia برداشت ها را از یک حس به حس دیگر منتقل می کند. او گفت: عطرها، رنگ ها و صداها به یکدیگر پاسخ می دهند. بودلر . در حافظه، ادراک مکالمه می کند و گیج می شود تا زمانی که نت های ناهماهنگ حذف شوند.
بیایید بگوییم یک شب تابستانی در کنار دریا . اگر چشمانمان را ببندیم ممکن است اول صدای امواج می آید. به این انعکاس، هوای گرم و مرطوب، لمس شن، سنگ یا طعم آبجو اضافه می شود. نتیجه می تواند شبیه به کاری باشد که شما نقاشی کرده اید وینسلو هومر در سال 1890 . این دریای نیوانگلند است، اما چرا جاوه یا فورمنترا نیست؟
را بالکن استودیوی وینسلو در Prout's Neck، مین ، مشرف به دریا. او توانست خم شود و دو زن را ببیند که زیر ماه کامل می رقصند. شب تبدیل به یک ژانر شده بود. ویسلر روی یک بندر آتش بازی نقاشی کرده بود . شوپن قطعاتی رسا و غنایی ساخت که نام آنها را بر عهده گرفت "شب".
«شببازی» ویسلر
روی بوم، شب نیاز به خلق منابع نور دارد . وینسلو زنان رقصنده را با روشنایی برقی یا گازی از جلو روشن می کند. دریا با نت های فلزی و آبی پوشیده شده است. در پس زمینه، در زاویه مناسب، در خط افق، یک نقطه قرمز وجود یک فانوس دریایی را نشان می دهد.
یک نفر آهنگ محبوب و غم انگیزی را پخش می کند. زنان در فکر فرو رفته و با چشمان بسته می رقصند . فراتر از آن، گروهی در سایه خودنمایی می کنند. آنها به دریا فکر می کنند، غافل از موسیقی. نت ها زیر صدای امواج، در چگالی هوا گم می شوند. کنتراست به صدا می افزاید.
دو هواپیما دور می شوند، اما با حرکت متحد می شوند. زن ها در آغوش می چرخند . لباس هایشان در پاسخ به جریان امواج موج می زند. دریا آرام است، اما ساکن نیست. بازتابها ریتمی را نشان میدهند که در آن لحن موسیقی میلرزد. فلاش چراغ جلو نشانگر چرخش مناسب است.
دیدن کار در گالری ریچارد از نیویورک ، کسی را به یاد یک آهنگ آن زمان انداخت: Buffalo Gals. " دختران بوفالو، امشب بیایید و ما در مهتاب می رقصیم." ، او گفت. فروخته نشد. منتقدان فکر می کردند که زنان یادداشتی مبتذل در صحنه وارد کرده اند.
جای تعجب نیست که رئالیسم وینسلو هومر چنین واکنشی را برانگیخت. . سالها قبل، هنری جیمز، نویسنده بیان میکرد که معیارهای هنرمند برای انتخاب موضوعات تصویری نبوده است. او به عنوان تصویرگر آموزش دیده بود. برای مجله کار می کرد هفته نامه هارپر . او جنگ داخلی در ایالت های جنوبی را پوشش داد و در آنجا یک کتاب را تولید کرد وقایع تصویری پایان بردگی . مانند میلت در فرانسه، او کارگر را نقاشی کرد: ماهیگیران، شکارچیان، ملوانان. گاهی صحنه های ساحلی و بازی های کودکانه.
او به دنبال اخلاص بود و گفت معلم ندارد . ده سال پس از نمایش نیویورک، او شب نیمه تابستان را به نمایشگاه جهانی پاریس فرستاد. این اثر جایزه گرفت مدال طلا و توسط دولت فرانسه به دست آورد. دهه آخر قرن نوزدهم دید عمومی را تغییر داد که سینماتوگراف را کشف کردند. برادران لومیر و یک زبان هنری جدید: نمادگرایی . بدون شک، اعضای هیئت داوران از منظری جدید از حرکت چرخشی، نورانی و رویایی و همچنین پیشنهاد حرکتی که هومر پیشنهاد کرده بود، قدردانی کردند.
شب تابستان در موزه اورسی پاریس به نمایش گذاشته شده است.
«صحنه ساحل»، وینسلو هومر