جزئیاتی از "ستایش مجوس"
انگار که پنجرههایی به روی کریسمس باز هستند، برخی را مرور کردیم آثار تصویری که دیدگاه های متفاوتی را در مورد این جشن مسیحی به ما نشان می دهد.
را تولد نوزاد عیسی این یکی از به یاد ماندنی ترین و جشن گرفته شده ترین رویدادها در طول تاریخ است، حداقل برای سال 2017. در واقع، اصطلاح «کریسمس» از کلمه لاتین «Nativitas» گرفته شده است که به معنای «تولد» است.
اگرچه کتاب مقدس تاریخ یا زمان تولد عیسی را مشخص نکرده است، تأسیس رسمی 25 دسامبر به عنوان "روز کریسمس" در قرن چهارم اتفاق افتاد، مصادف با جشن بت پرستی روز خورشید شکست ناپذیر . در این جشن تولد دوباره خورشید، در انقلاب زمستانی جشن گرفته شد، بنابراین از آن به بعد، پادشاه ستاره کاری جز رشد نخواهد کرد و نور شروع به غلبه بر تاریکی می کند.
جزئیات "Natività Mistica"
در یکی از کارمن هایش، کاتولوس شاعر این جشن را که با ضیافت ها، لباس ها و هدایا مشخص شده است، توصیف کرد "بهترین روزها".
وقتی مسیحیت در میان رومیان محبوبیت پیدا کرد، هیچ چیز نمی توانست آسان تر از این باشد جشن های بت پرستی را جمع آوری کنید و آنها را به جشن های مسیحی دیگر تبدیل کنید.
از آن زمان، و تا به امروز، چنین است یکی از جهانی ترین و تأثیرگذارترین جشن های تقویم.
موضوع کریسمس آنقدر زندگی ما را مشخص کرده است که، چگونه میتوانست غیر از این باشد، هنرهای تصویری آن را در طول قرنها تکرار کردهاند. داستان تولد الهام بخش برخی از درخشان ترین، محبت آمیز ترین و ملایم ترین نمایش ها است از تاریخ هنر
اگرچه ممکن است تا حدودی قابل پیش بینی به نظر برسند، اما نقاشی های جشن برای بعضی ها مقدار زیادی مالیخولیا و برای برخی دیگر خوشحال کننده است. به هر حال، این چیزی است که هنر را خاص می کند: هر نقاشی آن لحظه معجزه آسا را از استعداد خود تفسیر کرده است هنری، دینداری خودش و سبکی متمرکز بر زمانی که در آن زندگی می کرد.
و حالا که به آخرین روزهای سال می رویم با کلوچه های شیرینی زنجفیلی که در دهانمان می خرند و تنبورها به صدا در می آیند، حالا که زمستان فرا رسیده است و خورشید تولد دوباره اش را آغاز می کند، حالا که سه مرد خردمند سفر خود را به دنبال ستاره ی ستاره آغاز کرده اند. بیت لحم، ما به کارهای هنرمندان مختلف نگاه می کنیم که از دیدگاه های مختلف خود جزئیات مهم ترین رویداد مسیحیت را دیده اند.
** اعلامیه، فرا آنجلیکو (کواتروسنتو، 1435 - 1445) **
گیدو دی پیترو دا موژلو که بیشتر با نام فرا آنجلیکو شناخته می شود، هنرمند ایتالیایی بود که به دلیل شیوه زندگی و سبک تصویرگری اش، وارسته به شمار می رفت. او یک نقاش بود فلورانس و رنسانس ; بنابراین، یک نقاش زیبایی، بلکه بسیار مذهبی است. او یکی از قهرمانان داستان بود گذار از گوتیک به هنر رنسانس بنابراین در آثار او می توان هر دو سبک را دید.
او بیش از هر چیز به خاطر بازنمایی هایش در این زمینه شناخته شده است بشارت مانند این که اولین شاهکار او محسوب می شود. در این تابلوی ظریف، می توان دید که مریم مقدس چگونه پیش از ظهور فرشته جبرئیل، که سرنوشت متعالی خود را اعلام می کند، در یک حرکت اندک هیبت و سلام، فروتن و مطیع ظاهر می شود.
باکره منبع جدید فیض است که از طریق تجسم، بشر را نجات می دهد. از این رو، در سمت چپ نقاشی، این صحنه رو به صحنه آدم و حوا است. این منبعی است که هنرمند از آن برای نمادسازی استفاده می کند گناه اصلی انجام شده توسط دو ساکن اول بهشت، و رستگاری آنها بر روی زمین که مادی شدن مسیح در مریم است.
دقت جزئیات باعث می شود به یک زرگر واقعی فکر کنیم که به عنوان یک مرد خوب رنسانس، اهمیت زیادی به آن می دهد چشم انداز ، بنابراین در تصویر می توانید تعداد زیادی هواپیما را مشاهده کنید.
چهره هایی با جنبه های کودکانه و فرشته ای و هارمونی بین رنگ های ظریف ، مانند طلایی که بیانگر معجزه ای است که اتفاق می افتد و آبی و سبزهایی که این صحنه را انسانی می کنند. همه اینها در چارچوب یک اتاق تصفیه شده، شاهزاده ای که توسط الوهیت لمس شده است، تنها اتاقی که برای راز مفهوم قابل انجام است.
"بشارت"
** مادونا دل پارتو، پیرو دلا فرانسسکا (رنسانس ایتالیایی، 1460) **
این نقاشی دیواری که توسط پیرو دلا فرانچسکا خلق شده است، یکی از شاهکارهای رنسانس ایتالیا و تنها نقاشی مربوط به آن قرن که باکره باردار را به تصویر می کشد.
این نقاشی که کریسمس را اعلام می کند، یک ادای احترامی که نویسنده به مادر خود انجام داده است. در آن، کاملاً می توان دید که یکی از اصلی ترین وسواس نقاش تقارن بود ، که او با بی شرمی برخی از چهره ها را تکرار کرد، همانطور که در فرشتگانی که پرده ها را باز می کنند دیده می شود.
در مرکز، باکره، در حالت امیدواری، دست راست خود را به سمت شکم برجسته خود می برد، در حالی که چپ خود را بر روی باسن خود قرار داده است. تصویر ما را به عنوان یک خیمه زنده نشان می دهد و همانطور که در کتاب خروج به تفصیل آمده است، این صندوق جدید عهد خواهد بود که گنجینه آن عیسی است که در داخل آن حمل می شود.
کار در نظر گرفته شده است منحصر به فرد در نقاشی ایتالیایی و برای یک پناهگاه کوچک ماریان ساخته شد که بعدها به گورستان مونترچی پیوست.
مدونای زایمان
** NATIVITÀ MISTICA، SANDRO BOTTICELI (رنسانس ایتالیایی، 1501) **
الساندرو دی ماریانو دی وانی فیلیپیپی، معروف به ساندرو بوتیچلی، توسط برخی از مورخان به عنوان یک بینش پرداز شناخته می شود. کارش همیشه کسانی را که به آن نگاه می کنند به فکر وا می دارد. جوانی، عشق و استتار تمثیلی اساطیر باستان، مضامینی هستند که الهام بخش مشهورترین آثار او هستند.
جالب اینجاست که رنسانس رئالیسم و چشم انداز مشخصه کواتروسنتو و او به شمایل نگاری باستانی تری باز می گردد. اعتقاد بر این است که این دید غیر معمول و عرفانی از میلاد مسیح او باید آن را برای خود خلق کرده باشد، زیرا این اثر از بازنمایی سنتی شمایل نگاری لحظه کتاب مقدس فاصله می گیرد.
صحنه ای پر از رمز و راز. ارقام در اندازه های مختلف ، که در آن ویرجین تقریباً غول پیکر نشان داده شده است و نگرش های غیر طبیعی از سنت جوزف و چوپان ها ما را به نقاشی های قرون وسطایی بازمی گرداند.
تصویری که فراتر از شادی و سرور برای آمدن پسر خداست، به نظر می رسد که صحنه ای آخرالزمانی از دلیریوم لیسرژیک است. در زیر، فرشتگان و انسان ها تقریباً با خشونت در آغوش می گیرند، در حالی که همه خلقت نجات دهنده را می پرستند در یک غار کوچک در مرکز صحنه. در بالا، گروهی از فرشتگان شاخه های زیتون را در دست گرفته و زیر آسمان طلایی می رقصند. در همین حال، شیاطین خاکستری کوچک سعی می کنند از طریق سوراخ های کوچک در زمین از ظهور پادشاهی بهشت بگریزند یا پنهان شوند.
میلاد عرفانی
** ستایش مجوس، پیتر پل روبنس (باروک، 1608-1629) **
طبق انجیل مقدس متی، زمانی که عیسی به دنیا آمد، عده ای حکیم به دنبال ستاره ای به بیت لحم آمدند تا به پادشاه جدید ادای احترام کنند. که ماموریتش تغییر زندگی مذهبی میلیون ها نفر بود. با این حال، توصیف نشده است تعداد دقیق، یا نام آنها، یا نژادها، یا سن. حداقل در اناجیل متعارف نه، زیرا توسعه افسانه آن به صورت آخرالزمانی است و از سرزمین های شرقی می آید.
اگرچه نسخه هایی وجود دارد که نشان می دهد بین دو تا شصت جادوگر وجود داشته است. تنها در قرن سوم مشخص شد که مجوس سه نفر هستند و بدین ترتیب این عدد به مسیحیت غربی تحمیل شد.
ستایش مجوس که روبنس تصور می کرد کهن الگوی باروک را با خود نشان می دهد بازی کلاسیک نور و سایه کودک کانونی است که نور از آن خارج می شود و چهره مجوس و همه حاضرانی که او را با دقت و آرامش مشاهده می کنند روشن می کند.
استفاده از کیاروسکورو این یک تکنیک بسیار مورد استفاده و موفق برای نشان دادن، از طریق نقاشی، بود به "خبر خوب" ، همانطور که توسط روایت کتاب مقدس تعریف شده است: اپیزودی که به صورت نور درخشانی آمد که از نوزاد تازه متولد شد و جهان را که در تاریکی فرو رفته بود روشن کرد.
این نقاشی در دو زمان مختلف اجرا شده است. اول، بخشی که مربوط به Adoration است انجام شد بین 1608 و 1609 ; قسمت دوم مربوط به قسمت راست و بالا بزرگ شده بود بین 1628 و 1629.
"ستایش مجوس"