نیکاراگوئه: کانون سرد
ایوان کوسیگ بیا به نیکاراگوئه به پیچیده ترین شکل ممکن: پس از 25 سال خیال پردازی در مورد کاستاریکا. هنگامی که او جوان بود، یکی از دوستانش یک اسکناس پنج کلون (واحد پول کاستاریکا) به او داده بود و او مجذوب صحنهی بینظمی کشاورزان و ماهیگیرانی شده بود که روی آن تصویر شده بود. انگار بروگل در مناطق استوایی نقاشی کرده بود.
کوسیگ (متولد ایتالیا و بزرگ شده در سوئیس) برای من توضیح می دهد: "فکر می کردم آنقدر زیبا است که فکر می کردم یک روز باید به آنجا سفر کنم." . پس از آن، کاسیگ، که شبهای نیویورکی مانند بار d'O و بار پشت بام 60 Thompson را اداره میکرد، سالها تابستان را در کاستاریکا گذراند. تا اینکه در سال 2008 در یکی از این سفرها به آمریکای مرکزی با باران های سیل آسا برخورد کرد و از آژانس مسافرتی خود خواست تا از جایی برایش بلیط ارزان تهیه کند. 'خشک و ناگهان خود را در نیکاراگوئه یافت. در شهر عجیب و کمی رنگ و رو رفته استعمار گرانادا.
نیکاراگوئه، کانون سرد
جذابیت های گذشته آن - مربع های پر از درختان، خیابان های سنگفرش و کلیساهای برجسته - و الف پیاده روی تخته ای مشرف به دریاچه نیکاراگوئه (بزرگترین در کشور) او را بلافاصله شوکه کرد. او به من اطمینان می دهد: «این فقط کمال خانه های نقاشی شده با پاستل نبود. این خانم ها بودند که صندلی ها را به پیاده رو بردند تا زندگی در خیابان را ببینید . آنها من را به یاد مادربزرگ خودم در ایتالیا انداختند.»
این نه تنها به او الهام داد که ریشهها را رها کند، بلکه متوجه شد که میخواهد چیزی بسازد. بنابراین او با دوست دوران کودکیاش ژان مارک هومارد، صاحب شیکترین مکانهای منهتن از جمله Acme، Bond Street و Indochine، عزیز دنیای مد تماس گرفت. " داشتن یک هتل کوچک در یک مکان عجیب و غریب همیشه آرزوی من بوده است. هومارد اعتراف می کند. بخشی از جذابیت نیکاراگوئه این است که هنوز باید انجام شود. یک نقطه کشف در کشور وجود دارد ”.
گرانادا، شهری برای تحسین
زمستان گذشته، کوسیگ و هومارد مکان ایده آلی را برای هتل جدید خود، Tribal، در ساختمانی در مرکز گرانادا قبلا تعاونی صنعتگران بود. در ابتدا، آنها سعی کردند این سازه را بازسازی کنند، اما به گفته هومارد "هیچ چیز قابل نجات نبود". آنها باید از صفر شروع می کردند که کار آسانی نبود. کوسیگ به شوخی می گوید: «فکر می کردم اسپانیایی من مناسب است، اما بعد متوجه شدم که نمی دانم چگونه سپتیک تانک را بگویم.» با این حال، انجام این کار به آنها اجازه داد تا خلاق تر باشند: به جای داشتن یک نگاه استعماری سنتی - که به نظر هومارد می تواند " کمی سختگیرانه ”– ایجاد ترکیبی بین a خانه استعماری، یک مزرعه و یک استراحتگاه کوچک شهری.
هتل حاصل یک است خمیر زیبا از تأثیرات : دیوارهای سفید کاری شده از الهام گرفته شده است قدیمی ترین خانه های گرانادا و پارچه های سیاه و سفید پله ها را از آنجا آورده بودند کنیا . کف استخر یادآور این است موزاییک های روبرتو برل مارکس از پیاده روی کوپاکابانا ، در حالی که تراس ها با تزئین شده اند گلیم از ترکیه . نکات نیویورکی نیز وجود دارد: به عنوان مثال، نقاشی عظیم در لابی، یک کلاژ شبیه به نقاشی است. باسکیات که زمانی در 60 تامپسون آویزان بود. کوسیگ به شوخی می گوید: «ژان مارک آن را از قاب بیرون آورد، پیچید، در کیف تخته موج سواری اش گذاشت و به اینجا آورد.
هفت اتاق هتل تریبل تأثیرات زیبایی شناختی از سراسر جهان را در کنار هم دارند
اما کوسیگ و هومارد تنها کسانی نیستند که امکانات نیکاراگوئه را دیده اند. هر زمان کارآفرینان بیشتری وجود دارد ، بومی ها و خارجی ها (تجار باهوش و رویاپردازان کوچک مقیاس)، که سرمایه گذاری در سراسر کشور را آغاز کرده اند ، به ویژه در نارنجک و در نقاطی در جنوب، اطراف دریاچه نیکاراگوئه و در امتداد ساحل تا رسیدن به دهکده های ماهیگیری سن خوان دل سور . آنها در حال بازیابی حوضهای در حال فروپاشی هستند و باز می شوند اقامتگاه های اکو لوکس ، پدید آوردن سبک کلبه های موج سواری شیک بوهو و در این روند، راه را برای ورود نوع جدیدی از مسافر به نیکاراگوئه هموار می کند.
پشت انقلاب ساندینیستا و جنگ داخلی که ده سال به طول انجامید و در سال 1990 به پایان رسید گردشگران خارجی موج سواران ماجراجو و کوله گردهای اروپایی بودند که کمی از خطر و کمبود امکانات مدرن بدش نمی آمد. اکنون، بازدیدکنندگان با a کشور در حال تغییر ، با مکانی جادویی که در آن توسعه گسترده نیست، اما سبک و راحتی بسیار بالایی دارد، ناگفته نماند ثبات (نیکاراگوئه در حال حاضر یکی از امن ترین کشورهای منطقه است). نوعی ترکیب کامل که باعث شد کارلوس پلاس، یکی از ثروتمندترین صنعتگران کشور، استراحتگاه مجلل Mukul را در سال 2013 در ساحل اقیانوس آرام درست در شمال سان خوان دل سور افتتاح کند. این پروژه 200 میلیون یورویی شامل ویلاهای لوکس ( هر کدام با استخر )، شش آبگرم، یک زمین گلف و به زودی یک مسیر فرود.
یکی از ویلاهای اقامتگاه مجلل موکول
با خروج از گرانادا، 100 کیلومتری جنوب به سمت روستای مادراس، a کلبه موج سواری در ساحل نزدیک سن خوان دل سور . آنجا ملاقات می کنم دیو گراسمن وکیل 31 ساله سابق منهتن و مت 'دیکی' دیکینسون از تورنتو، همچنین 31 ساله. آنها با هم این را باز کردند. 20 اتاق در سال 2011 . گروسمن به یاد می آورد: «سه بطری رام بعد و بیش از صد ساعت مکالمه به ما کمک کرد تا بفهمیم که همان ایده را دنبال می کنیم. آنها توانستند سرمایه اولیه را جمع آوری کنند، شریک سوم با تجربه ساخت و ساز پیدا کردند و اولین پالاپا خود را برپا کردند. دیکینسون غرفه یوگا را به من نشان می دهد که ظاهری نسبتاً مدرن دارد، در حالی که چوب های بومی استفاده شده در ملک را فهرست می کند: tabebuia، اکالیپتوس، jatoba، pachote (هتلداران نیکاراگوئه از چوب با همان لحنی صحبت میکنند که تاککاران فرانسوی در مورد terroir صحبت میکنند).
را منطقه جامعه ، که به عنوان یک اتاق غذاخوری عمل می کند، پر از بانوج ها و مبل هایی که برخی موج سواران برنزه پس از غلبه بر بهترین امواج در آن استراحت می کنند . روی میزها لپ تاپ و یک گیتار آکوستیک قرار دارند، صاحبان آن به تازگی شروع به ساختن کرده اند استودیوی ضبط . چند مرد جوان تختههای موجسواری خود را از ساحل میکشند، در حالی که یکی دیگر روی دوچرخه در همان نزدیکی استراحت میکند. احساس می کنم وارد شده ام توپانگا, کالیفرنیا . درعوض، گروسمن و دیکینسون دارایی خود را بیشتر به عنوان یک انکوباتور برای ایده ها، به عنوان نوعی مرکز مطالعات هیپستر . بسیاری از مردم به اینجا می آیند و مسیر زندگی آنها تغییر می کند. در شام های جمعی همیشه بحث می شود و ایده های جدیدی مطرح می شود "، نظر گروسمن.
Maderas Villas، اقامتگاه موج سواری در ساحل
به طوری که بازدید طراحان ایوان و الیور هسلگریو منجر به ساخت مبلمان گروسمن و دیکنسون شد. خانه ، شرکت برادران مستقر در نیویورک هاسلگریو . در سال 2011، گروسمن و دیکنسون استودیوی طراحی Maderas Collective را به مساحت 1000 متر مربع در ماناگوا ، که در آن 20 نجار محلی را استخدام می کنند.
در طول بازدید من از نارنجک من شهری را میدرخشم، نه تنها به خاطر گرمای خفهکننده تابستان، بلکه به خاطر آن نماهای تازه رنگ شده در رنگ های پاستلی . کوسیگ می گوید: «مردم واقعاً پول زیادی ندارند، اما به خانه های خود افتخار می کنند. به میدان اصلی زیبا و مرتب می رویم، جایی که کلاه های حصیری و انبه های تکه شده فروخته می شود.
درست روبروی کلیسای جامع گرانادا است. حالا می فهمم که چرا همه اهل «نیکا» (به قول مهاجران) این را می گویند گرانادا زیباترین شهر است ، همچنین ثروتمندترین از نظر فرهنگی : معروف به جواهر استعماری نیکاراگوئه ، با آن تقریبا 500 سال قدمت دارد ، پیچ و خم از خیابان های باریک است که در ردیف درختان انبه و عمارت های اسپانیایی با سقف قرمز قرار دارند که در قرن ها ساخته شده اند. هجدهم و نوزدهم . اگر هر یکشنبه از طریق آن پیاده روی کنید شهر قدیمی ، به احتمال بسیار زیاد با یک جشن سنتی مواجه خواهید شد: الف رژه اسب، گاوبازی، شعرخوانی یا حتی اپرا.
شهر استعماری گرانادا
در یک نگاه می بینم رنگ اخرایی از حیاط داخلی خانه ای پر از سرخس های غول پیکر، درختان میوه و صندلی های گهواره ای ساخته شده از چوب و عصا . این را به من گفته اند خرید ملک برای بازسازی آن هزینه بسیار کمی دارد و برای لحظهای به این فکر میکنم که تمام سرمایهام را بیرون بیاورم و آن را صرف بازسازی یک بلوک کامل از این سنگهای قیمتی کنم. ارزان بودن املاک آن چیزی است که این مکان را برای خارجی ها جذاب کرده است (نیکاراگوئه پس از هائیتی دومین کشور فقیر در قاره آمریکا باقی می ماند؛ متوسط درآمد سالانه کمی بیش از 700 نفر است!). اما شروع یک تجارت در اینجا به خوش بینی بیشتری نیاز دارد تا پول نقد. به عنوان مثال، رونق آشپزی در گرانادا را در نظر بگیرید.
رستوران چشم سوم، از سبک آسیایی ، زمانی که در سال 2001 افتتاح شد یک پیشگام بود و به قدری موفقیت آمیز بود که اکنون یک رستوران خواهر در ماناگوا . مالک آن، گلم کاسترو، با اشاره به بلوار عابر پیاده شهر که اکنون مملو از رستوران ها، کافه ها و بارهاست، به من می گوید: «وقتی رسیدم، گزینه های کمی در لا کالزادا وجود داشت. در میان این مکان ها، نانوایی صنعتگر را داریم نان زندگی ، توسط یک زوج کانادایی-ونزوئلایی پس از موفقیت در اولین مکان آنها در سان خوان دل سور و همچنین غذای دریایی فوق العاده افتتاح شد. تپه های جنوبی.
رنگ حتی روی میز
یکی از نکات برجسته جدید این است اسپرسونیست ، مکانی که سال گذشته توسط اندرو لازار ، که در ریواس نزدیک به دنیا آمد و شریک مجارستانی او زولتان پوزار. را رستوران روشن حال و هوای خودمانی دارد اما منو جاه طلبانه است: پنیرها، اوسوبوکو لطیف روی تالیاتل خانگی، و بستنی تهیه شده با ریحان تازه، پوست پرتقال و شکلات تیره نیکاراگوئه.
لازار به من توضیح می دهد که فراوانی زمین های کشاورزی حاصلخیز، تهیه مواد اولیه باکیفیت تازه را آسان می کند . همچنین به من کمک میکند تا بفهمم تغییرات در کشور او تا چه حد بوده است: او به من میگوید: «شبی که ما را باز کردیم، خاموشی بود. و خاطره روزهای سیاه جنگ داخلی به ذهنش خطور کرد. اما بعد همه همسایههایمان را در خیابان دیدم و فکر کردم: سالها تمام ثروت در دست عدهای بود، اما اکنون ما کسانی هستیم که روی موج هستیم، حتی اگر منتظر تاج باشد. برای رسیدن، کنایه می کند. ممکن است مجبور نباشند خیلی منتظر بمانند.
اکسپرسیونیست، یکی از برجسته ترین مکان های آندرس لازار
در آخرین شب اقامتم در نیکاراگوئه، گروهی از خانم های آمریکایی در دروازه های هتل قبیله ظاهر شدند. آنها در مورد سایت شنیده اند و می خواهند نگاهی بیندازند. به عنوان طنین "اوه!" و "اوه!" بیرون آمدن از دهان آنها با محیط گرمسیری -و صدای فانوسهای مراکشی و سرخسهای تابخورده- سرزده میکنم و از زندگیشان میپرسم. همه آنها در دهه گذشته به اینجا نقل مکان کرده اند. یکی هتل کوچکی را اداره می کند و دیگری یک مشاور املاک است (توجه داشته باشید: کارت او را بگیرید). این مرد پنجاه ساله از تاکستان مارتا به من می گوید که تا همین چندی پیش گرانادا شهرت بسیار پایینی داشت، اکثرا خارجی ها سعی می کردند بازنشستگی ارزانی پیدا کنند. من آماده بودم که به پاناما سیتی نقل مکان کنم، اما بعد دیدم که چگونه این کار را انجام دادم جوانان شروع به انجام کارهای جالب کردند او میگوید و یک موهیتو مینوشد. بنابراین فکر می کنم اگر نزدیک باشم بهتر است ”.
* این مقاله در شماره دسامبر 79 مجله Condé Nast Traveler منتشر شده است. این شماره به صورت دیجیتالی برای iPad در iTunes AppStore و به صورت دیجیتال برای رایانه شخصی، مک، تلفن هوشمند و iPad در کیوسک مجازی Zinio (در دستگاه های تلفن هوشمند: Android، PC) در دسترس است. /Mac، Win8، WebOS، Rim، iPad). همچنین، میتوانید ما را در دکه مطبوعاتی Google Play پیدا کنید.
*** شما همچنین ممکن است علاقه مند باشید ... **
- نیکاراگوئه بیدار شد
- کارائیب در 50 جزیره - نیکاراگوئه برای مبتدیان
کودکان در بازار ماسایا