پاریس هاوسمان

ساختمانهای هاوسمانی در پاریس، با سقفها و دودکشهای سنتی رویی.

در اواسط قرن نوزدهم، پاریس پاسخگوی نیازهای بهداشتی، حمل و نقل، امنیت و مسکن بورژوازی مرفه نبود، بنابراین در سال 1852 با الهام از مدرنیته لندن، ناپلئون سوم بارون ژرژ اوژن هاسمان را به عنوان بخشدار سن منصوب کرد تا بر نوسازی عظیم شهر نظارت کند. این عملیات «آشکارسازی پاریس» را آغاز کرد و آثار تاریخی گذشته را تخریب کرد، باریک، هزارتویی، کثیف، تاریک و قدیمی و در عین حال پر از جذابیت.

تعداد کمی از محله ها مانند محله ها توانستند خود را از ویرانی نجات دهند لو مارایس قرون وسطایی و جذاب، بخشی از منطقه 5، سن ژرمن دو پر، فوبورگ سنت اونوره، محله لاتین و ایله سنت لوئیس... امروز به دلیل زیبایی، اصالت و قدمت آن تحسین شده است.

بنابراین هاوسمن با ایده بهبود پاریس قرن نوزدهم، چیدمان شهری را دوباره سازماندهی کرد. در یک کار نامتناسب که حدود 20 سال به طول انجامید. او میدانها، پارکها، سیستم فاضلاب، فوارهها، حمامهای عمومی و ایستگاههای راهآهن، اپرای پاریس، تئاترهای Place du Châtelet، بازار منقرض شده Les Halles و دوازده شریان که از میدان شارل دوگل شروع می شوند، تحت سلطه طاق پیروزی.

اپرا گارنیه (اپرای پاریس)، یکی از شاخص ترین ساختمان های منطقه IX پاریس.

او با رفتن از 12 به 20 منطقه، شبکه ای از آثار تاریخی را طراحی کرد خیابانها و بلوارهایی که ردیفهایی از ساختمانهای متقارن در کنار هم قرار گرفتهاند، که همچنین در مواقع ناآرامی به سربازان فرانسوی این امکان را می دهد که به راحتی برای حفظ نظم حرکت کنند.

برای شناخت ساختمانی به سبک هاوسمان، اولین عنصر متمایز کننده نما است که به صورت افقی سازماندهی شده است تا به بلوک ها تداوم دهد. ساخته شده از pierre detaille، با سنگ آهک کرم رنگ محلی، آنها به یک ارتفاع احترام می گذارند، این ارتفاع متناسب با عرض جاده است و به 20 متر می رسد، بدون بیش از شش طبقه، علاوه بر ارتفاع آنها. سقفهای معروفی که با سقفهای مانسارد روی زیبا و شیبدارشان مشخص میشوند.

طراحی نماهای آن از قوانین سختگیرانه پیروی می کرد قصد ایجاد یک خط معماری واحد، جزئیات آن، ستونها، کندهکاریها، کوربلها یا پوششها، آنهایی که معمار را که آنها را امضا کرده است متمایز میکرد.

برخلاف گذشته که محلههای ثروتمند و فقیر از هم جدا شدند، با هاوسمان شروع به زندگی در زیر یک سقف کردند. ایجاد یک انقلاب اجتماعی اصیل که آداب و رسوم را تغییر داد ساختمان های آن در هر سطح یک خانه و زیبایی شناسی هر طبقه نشانگر سلسله مراتب اجتماعی بود، به دلیل تجمل پرهیز از بالا رفتن از پله، قیمت اجاره با افزایش ارتفاع کاهش می یابد.

برج ایفل بین ساختمانهای هاوسمانی در خیابان دانشگاه.

ساختار

rez-de-chaussée یا طبقه همکف دارای سقف های بلند و برای قرار دادن مغازه ها، فروشگاه ها و کافه ها، که زندگی اجتماعی را به محلهها آورد، به استثنای ساختمانهای به اصطلاح «بورژوازی بالا».

طبقه اول دارای سقف کم و به طور کلی است به عنوان انبار استفاده می شد از مشاغل مذکور

طبقه دوم "نجیب" توسط ثروتمندترین خانواده ها اشغال شده بود. قاب های پنجره بزرگ هستند با تزئینات غنی شده و به بالکن های پیوسته خود می بالند، 'en enfilade'، با آهنگرهای آهنی کار شده.

طبقه سوم و چهارم موجود است پنجره های یکسان، کمتر مفصل

طبقه پنجم معمولا یک اما ساده دارد بالکن بزرگی که در امتداد کل نما قرار دارد، برای ایجاد تعادل و یکنواختی به ساختمان.

دسترسی به طبقه بالا با استفاده از یک راه پله خدماتی مجزا و باریک انجام می شد که گاهی به آشپزخانه ها می رسید. سقف های آن سقف های شیب دار است و به اتاق های کوچک با پنجره های کوچک تقسیم می شد. از آنجایی که به طور سنتی کارمندان داخلی را در خود جای داده بودند، اینها در نهایت به عنوان "chambres de bonne" نامیده شدند. آنها اکنون **به استودیوهای کوچک تبدیل شده اند. **

با ظهور آسانسور در سال 1870 وضعیت معکوس شد. به طور کلی طبقات بالایی برای درخشندگی و مناظر بیشتر مورد توجه قرار می گیرند.

طراحی نماهای آن یک خط معماری واحد ایجاد می کند.

داخل

خانه های آنها با سالنی که به راهرویی منتهی می شود دریافت می کنند که تمام اتاق های آپارتمان به آن منتهی می شود. اینها تزیینات فراوانی دارند – تزئین شده با آینه های طلایی و شومینه های مرمری متمایز – بزرگ هستند و با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند. که به آنها ظاهری کاخی می بخشد.

سقف و دیوارهای آن زیباست تزئین شده با عناصر کلاسیک، قالب گیری، گل رز و قرنیز کف ها از چوب بلوط اغلب به شکل شاه ماهی و درهای بزرگ اغلب دارای پنل هستند.

اتاق های کاربری اصلی رو به خیابان هستند و مناطق مرطوب به حیاط داخلی. کم کم آسایش آنها تکامل می یابد و آب لوله کشی و گاز برای روشنایی در اختیار آنها قرار می گیرد.

فضای داخلی هتل ریتز در پاریس آن طعم تاریخی و باشکوه را حفظ کرده است.

پاریس هاوسمانین حدود 60 درصد از شهر را تشکیل می دهد. از جمله مهمترین خیابانهای اوپرا، خیابان ریوولی، بلوار سن میشل، بلوار سباستوپل، خیابان توربیگو، خیابان دو 4 سپتامبر، خیابان گیلوساک، خیابان اکولس یا بلوار پورت رویال، برخی از آنها توسط هنرمندان بزرگ آن زمان مانند گوستاو کایلبوت به تصویر کشیده شده است.

قطعا، میراث مشهور هاوسمان کیفیت زندگی در پاریس را بهبود بخشید. اما این پروژه هولناک مخالفان زیادی داشت که آن را هوی و هوس بزرگ امپراتور و گمانه زنی فراعنه ای املاک و مستغلات می دانستند، که با حمایت از نیاز به اصلاح شهر، مصادره های اجباری را اعمال کردند، خیابان های متعدد و حدود 20000 ساختمان قدیمی را حذف کردند.

اگر در آن دوره زندگی میکردیم، آیا مجذوب طرح شهری باشکوه، رویایی و مجلل هاوسمان میشدیم یا آن را به عنوان جنون خودنمایی رد میکردیم و اصیل سازی بزرگ پاریسی قرن 19؟

آیا میراث هاوسمان اصالت بخش بزرگ پاریسی قرن نوزدهم بود؟