نسل 27
در شماره 31 Calle Infantas، در جایی که به خانه هفت دودکش معروف است (یکی از مقرهای وزارت فرهنگ) در حال حاضر اولین لوح به افتخار زنان نسل 27 را دارد. مانوئلا کارمنا، شهردار مادرید، مسئول کشف آن در مکانی بوده است که از سال 1926، باشگاه لیسیوم زنان، یکی از اولین انجمن های زنان در کشور را در خود جای داد. که برخی از اعضای نسل 27 بخشی از آن بودند.
اگرچه هنوز تاریخ مشخصی مشخص نشده است، اما شورای شهر اعلام کرده است که در طول سال پلاکهای مختلفی در نظر گرفته میشود ساختمان هایی در مادرید که در آن زندگی می کردند، نقاشی می کردند، می نوشتند یا ملاقات می کردند زنان محترم بنابراین، در Calle Marqués de Riscal 5 لوحی به افتخار این وکیل و سیاستمدار وجود خواهد داشت. ویکتوریا کنت ; در شماره 45 پاسئو د لا کاستلانا، نویسنده و سیاستمدار را خواهیم دید مارگارت نلکن ; نویسنده ماریا لجاراگا در خیابان مالاسانا 18 به رسمیت شناخته می شود. نام نقاش ماروجا مالو فضایی را در خیابان ونتورا رودریگز 245 اشغال خواهد کرد. لوئیزا کارنس ، روزنامه نگار و نویسنده، لوح خود را در Fernández de la Hoz 356 خواهد داشت. و شاعر و داستان نویس ارنستین دو شامپورسین در شماره 23 بارکیلو.
گروهی از زنان در یک کتابخانه درس می خوانند
این ابتکار بخشی از طرح حافظه مادرید است که در سال 1990 برای یادآوری افراد، رویدادها یا فضاهای مرتبط با تاریخ شهر در نمای ساختمان ها ایجاد شد. در این 27 سال 367 لوح نصب شده که 275 لوح به آقایان و 32 لوح به بانوان اختصاص دارد. بر اساس داده های شورای شهر. برای پایان دادن به این عدم تعادل، Consistory معیارهای برابری جنسیتی را در قضاوت های آینده در نظر خواهد گرفت.
در مورد نیاز به دانستن داستان کامل
تکه تکه شدن تاریخ باعث می شود که بخشی از داستان کسانی را که می خواهید از آنها دفاع کنید از دست بدهید. همه بازیگران و عوامل مکمل یکدیگر هستند. دیدی را که برای زنان نسل 27 سلب شده بود، تسخیر کنید "این نه تنها یک ادعای جنسیتی است که بدیهی تلقی می شود، بلکه یک ادعای فرهنگی است زیرا تاریخ را به خوبی به ما نمی گویند." تانیا بالو، هماهنگ کننده پروژه انتقال رسانه Las Sinsombrero توضیح می دهد. این ابتکار که همراه با سرانا تورس و مانوئل جیمنز نونیز توسعه یافته است، شامل یک مستند، یک مستند تعاملی، یک پروژه آموزشی، شبکه های اجتماعی، یک وب سایت و یک کتاب است.
پلاکی بر روی ساختمانی که محل باشگاه لیسه زنان بود قرار داده شد
بالو که هشت سال پیش به طور اتفاقی به سراغ این زنان آمده است، می گوید که سکوتی که در اطراف آنها ایجاد شده بود، او را گرفتار کرده است. «به دلیل قدرت ادعا و اینکه آن غیبت قرار بود تأثیر زیادی داشته باشد، تصمیم گرفتم پروژه را اجرا کنم»، هرچند تصور نمی کردند چقدر. در واقع، در حال حاضر آنها در حال آماده سازی قسمت دوم پروژه هستند که امیدوارند تا پایان سال 2017 یا اوایل سال 2018 آماده شوند. و در آن می خواهند نمایشگاهی را در مادرید در طول سال آینده برگزار کنند.
برای بخش اول، "ما بدیهی ترین، غیرقابل انکار و غیرقابل مذاکره را انتخاب کردیم." بنابراین، در مواجهه با پروژه جدید، آنها فهرست زنانی را که قبلاً ادعا کرده اند به آنها ملحق خواهند شد: ارنسینا د شامپورسین، ماریا ترزا لئون، کونچا مندز، ماروخا مالو، ماریا زامبرانو، رزا چاسل، ژوزفینا د لا توره و مارگا گیل روزست.
پوستر تبلیغاتی مستند Las Sinsombrero
همه آنها از تاریخ رسمی نسل 27 حذف شدند. «شما باید داستان را تغییر دهید. آنها چیزی به نسل 27 کمک نمی کنند، آنها بخشی از نسل 27 هستند. آنها در شرایط برابر با آنها هنرمند هستند. ما باید داستان نسل 27 را مجدداً فرمول بندی کنیم و آنها را در آن بگنجانیم.» بالو، که معتقد است به لطف پروژه متقابل رسانه ای و انواع دیگر ابتکارات، این زنان کمی بیشتر حضور دارند، ادعا می کند: «زمانی است که اینرسی برای ادعای آنها بسیار قوی است، اما این هنوز باید چیزی طبیعی باشد، به عنوان یک اقدام عدالتخواهانه برای شهروندانی که شایسته دانستن تمام تاریخ هستند.»
زیرا همانطور که لویزا کارنس در سال 1934 در رمان اتاق های چای خود نوشت. زنان کارگر می گویند: «زمانی که زنان نگران زندگی اجتماعی و سیاسی جهان را مضحک و مردانه می دانستند گذشته است. قبلاً معتقد بودیم که زنان فقط برای جوراب زدن برای شوهرانشان خوب هستند و برای نماز خواندن (...) امروز می دانیم که ارزش زنان بیشتر از ترمیم لباس های کهنه، برای تخت و ضربه هایی به سینه است. ارزش زنان به اندازه مردان برای زندگی سیاسی و اجتماعی است».
@mariasanzv را دنبال کنید