وقت میله هاست
بیایید در مورد آنها صحبت کنیم "میله های پیرمرد" که الویرا لیندو خیلی خوب نوشته است: «بله، آن میلههایی با نوار مرمر یا روی که میتوانید با قیمت مناسب چند نوشیدنی بنوشید. میله هایی که پیشخدمت هایی با پیراهن های سفید پرتاب می کنند و مدل موی راه راه و چند ساندویچ ماهی مرکب فاوت را بخور ”.
در نقطه ای از این تماس احمقانه مدرنیته بخش خوبی از هیپستر حیات وحش او آنها را به عنوان معبدی مقدس از آنچه (ظاهراً) سرد بود، ایده آل کرد. مدرنها در جستجوی موجی بزرگتر در جستجوی سیری ناپذیر خود برای دیدنیها (دیوارهایی با تقویمهای چرب و عکسهای گاوبازان، بازیکنان فوتبال و فولکلور)، یا آنچه من بدتر از آن را درک میکنم: هویت از طریق نوستالژی.
این چیزی است که پالنتینو جدید به نظر می رسد
پیراهن پالنتینو برای ترسیم این پوچی وجود دارد: "ایده پشت پالنتینو جشن گرفتن "فرهنگ" است که برای ما به معنای پرستش بذر است."
مورد پالنتینو جدید پارادایم است: در 15 مارس، لولی و فرزندان کاستو آنها بسته شدن قطعی ال پالنتینو را قرار دادند تا یک سال پس از بسته شدن دوباره بازگشایی شود به مارتین پرسومد و نارسیسو برمجو با تمرکز واضح: "ستایشی برای روزمره". این دقیقاً همان چیزی است که یک نوار باید باشد، اینطور نیست؟
به هر حال، اسپانیا کشوری در جهان است که بیشترین تعداد بار برای هر ساکن را دارد. 175، تا مجموع 260000 موسسه.
نوار یک نماد است، هویت یک شهر (ما) که به بار و قهوه در یازده داده شده است. به هر حال، همان کشوری که خانه برخی از بهترین سرآشپزها (و رستورانهای) جهان است و بیتفاوتی که پرچم آوانگارد غذا.
پس چگونه ممکن است این همه نابرابری استانداردها بین بار مادام العمر و هر میخانه جدید ? قهوه های برشته، دستمال های خواب، بشقاب های داغ شده و آن کارت های لمینت شده با چهار بشقاب معمولی.
همینطور فکر کن بگونا رودریگو، مالک لاسالیتا ، «همانطور که ما با دموکراتیزه کردن غذاهای عالی که به بسیاری از رستوران های کوچک رسیده است، انجام دادیم. اکنون وقت آن است که کار با میله ها را انجام دهیم و آنها را احیا کنیم : سعی کنید مکان هایی را ایجاد کنید که بتوانید هر روز با یک بلیط متوسط 20 یورویی غذا بخورید.
برای Javi Estévez، سرآشپز La Tasquería و صاحب آن نئوباری که ما خیلی دوستش داریم به نام جان باریتا (که اتفاقاً چند ماه پیش به مرکادو د سان میگل نقل مکان کرد): "درست است که هیچکس در طول عمرش مفهوم نوار را لمس نکرده است، که باید به سمت قالب ها گام بردارند مهربان تر سر و صدای بسیار کمتر، دکوراسیون جذاب تر و حداقل قهوه درست.
برای استیوز، کلید دادن است گام هایی به سوی غیر رسمی بودن (برای جذب مخاطبان جوان تر) و هزینه های کمتر برای ادامه حفظ یک بلیط کم متوسط: مبلمان، کتانی رومیزی یا کارد و چنگال...
آزمایشهای زیادی توسط سرآشپزهای برتر انجام شده است که فرهنگ بار را تجربه کردهاند: خود جان باریتا، ویوا مادرید توسط دیگو کابررا یا بیا و کالا توسط الخاندرو پلاترو، که به آنها پروژههای عرضی مانند Bar La Esperanza، Entrepanes Díaz یا بازگشت شگفتانگیز اضافه شده است. از قهوه تجاری .
الکس پرز آلبوکرکی یکی از اعضای کافه، سرنخ هایی از آنچه قرار است در پیش باشد به ما می دهد: «فکر می کنم این یک تغییر نسل بسیاری از مؤسسات مانند Café Comercial باید پیشنهاد خود را گسترش دهند و آنها را برای عموم فعلی جذاب تر کنند تا بتوانند سودآور باشند، اما بدون تغییر مسیرشان: ما آن را در کافه های پاریس یا در مؤسسات افسانه ای در لندن و نیویورک می بینیم. . همه می خواهند در کافه کامرشال در یک محیط بازسازی شده بنشینند، همچنین می خواهند یک پنچو د تورتیلا بخورند. نوار بعدی؟ با رول فعلی اما با هویت و محصول تمام زندگی ”.
خوردن و آشامیدن با خانواده - فقط می تواند خوب باشد.
من این احساس را دارم که خانه را از پشت بام شروع کرده ایم . من به مادرید فکر می کنم، جایی که 18109 بار وجود دارد (مخصوصاً در منطقه Centro) که اتفاقاً بسیاری از آنها به دست شهروندان چینی در طول بحران آجر اما حفظ هر اینچ از آنچه قبلا بود بار پپه ; و واقعیت این است که به جز استثناهای شگفت انگیز - وجود دارد، و بسیاری از آنها: ** Ardosa، Sylkar، la Catapa، Casa Revuelta یا El Boquerón** - سطح خوراکی در چیزی که همه ما به عنوان "بار معمول" می شناسیم، کمترین میزان است. هشدار دهنده .
ما موفق شده ایم یک طبقه متوسط و عالی استثنایی بسازیم (رستوران های عالی و فرمت های معمولی) اما ادامه می دهیم دست کم گرفتن قهوه و درب هر روز.
شاید وقت آن رسیده است که این کار را انجام دهم، زیرا حداقل من آن را واضح می دانم: تا زمانی که میله هایی باقی مانده است، امید وجود خواهد داشت.
آردوسا