طراحی مبلمان، توسط اریک بنکو.
"در سمت مدیترانه، با داشتن رون بسیار نزدیک، آب با سرعت زیادی از تاج فرود می آید که عمیقاً دره ها را حک می کند در امتداد شیب های تند قرار گرفته است. در سمت اقیانوس اطلس برعکس است: اقیانوس دور است، آب از شیب ملایمی به پایین سرازیر می شود تا به آن بپیوندد، و چشم انداز ملایم یک دشت مواج در برابر چشمان ما ارائه می شود.
بر روی این بوم بوکولیک و وحشی که به این ترتیب تعریف می کند دیوید معینارد، مدیر هنری Le Partage des Eaux ، می توانید این موزه در فضای باز شگفت انگیز را که کار تیم پارک طبیعی Ardèche است، در منطقه Auvergne-Rhône-Alpes پیدا کنید.
میرس ها، اثری از ژیل کلمان.
"بود پارک طبیعی منطقه ای کوه های آردچه کسی که ماموریت طراحی یک تور هنری را در اینجا به من سپرد. من باید راهی برای آشتی دادن این همه تنوع چشمانداز باورنکردنی پیدا میکردم.» تور هنری را پوشش می دهد 100 کیلومتر، از سنت آگرو در شمال تا سنت لوران لس بین در جنوب.
دسترسی به هر محل ساخت و ساز در نقاط مرجع با ماشین ضروری است و سپس برخی از آنها فقط با پای پیاده، سواره یا با دوچرخه قابل دسترسی هستند. بازدید از مجموعه می تواند زمان تقریبی بیننده را بگیرد پنج تا هشت روز (اگرچه «میانبرهایی» با ماشین وجود دارد که به شما امکان می دهد تجربه را به چند روز کاهش دهید... توصیه ما نیست!).
طراحی مبلمان، توسط اریک بنکو.
از جمله آثاری مانند **Mobilier Design by Eric Benqué**، مجموعه ای از مبلمان ساخته شده از چوب شاه بلوط، بسیار مقاوم در برابر شرایط آب و هوایی شدید و با این حال، انتظار می رود که در نتیجه ارتباط آن با هوا تغییر کند. ، بازدید ، طبیعت…
همچنین مداخلهای از ** فلیس وارینی در صومعه سیسترسین که به عنوان بنای تاریخی طبقهبندی شده است ** و دیگری توسط استفان تیدت در Chartreuse de Bonnefoy وجود دارد. ساختمانی متعلق به قرن دوازدهم در ارتفاع 1310 متری.
برای ایده این موزه، مدیر خلاق به ما می گوید که انتخاب کرده است به خط بین اقیانوس اطلس و حوضه مدیترانه تکیه کند و آن را به موضوع مشترک تبدیل کند، دقیقاً به این دلیل که تنوع چشم انداز را توضیح می دهد.
“ خط جداکننده آبها مانند یک ماتریس جذاب است : چیزی جادویی در مورد ملاقات در نقطه ای که هر دو حوضه رودخانه به هم می رسند وجود دارد. خود این عبارت (در فرانسوی ligne de partage des eaux به معنای خطی که آبها در آن مشترک یا توزیع می شوند دیوید معینارد توضیح می دهد که ) وزن شعری زیادی دارد، اما وزن سیاسی نیز دارد، زیرا ما به خوبی می دانیم که در مقیاس جهانی، موضوع توزیع آب در حال تبدیل شدن به اهمیت است.
La Tour à Eau اثر ژیل کلمنت.
علاوه بر این، در Ardèche یک نقطه شروع فوق العاده وجود داشت، یکی از اولین آثار هنر انسانیت: غار شووه . «در آن زمان که فضایی که در آن بازسازی شده بود قرار بود درهای خود را در غار باز کند. پونت دارک معینارد می گوید، پارک این شهود زیبا را داشت که افتتاحیه را با پروژه ای مرتبط با آفرینش معاصر همراهی کند.
“ هنر توانایی فوق العاده ای در برجسته کردن میراث، مناظر، ویژگی های یک قلمرو دارد . کار در خارج از کشور، در فضای عمومی، به معنای راه اندازی یک پروژه سخاوتمندانه، به روی همه باز است: نیازی به عبور از هیچ دری نیست، آثار آنجا هستند، جلوی چشمان ما! بنابراین هیچ مخاطب هدفی برای پرداختن وجود ندارد، همه خوش آمدید، از هنردوست گرفته تا کوهنوردی که در حال عبور است "، او تمام میکند.
از L'autre Côté، توسط استفان تیدت.
البته توجه ویژه ای به ساکنان آردچه و به ویژه به ساکنان کوهستانی می شود، جایی که پیشنهاد فرهنگی کمیاب است: "آنها اولین دست اندرکاران و سفیران واقعی پروژه هستند".
باد، هوا، مجوزهای اداری، امنیتی و... هیچ وقت تیم را دلسرد نکرد . "من معمولاً می گویم که نقطه ملاقات دقیق بین اتوپیا و واقعیت است که باعث می شود اثر و زمینه آن یکدیگر را تقویت کنند - منعکس کننده دیوید - است. اتوپیا موتور هر پروژه آفرینش هنری است زیرا هیچ ایده جدیدی بدون اتوپیا وجود ندارد. اگر نتوانیم رویای یک پروژه هنری داشته باشیم، نمیتوانیم رویای زیادی داشته باشیم.»
Terre Loire، اثر کویچی کوریتا.
چیزی که او را بیش از همه به این پروژه احساس غرور می کند این است که «خانمی که در ابتدا خیلی تمایلی به نصب نداشت. اثری از هنر معاصر بر روی عنصری از میراث شهر شما بعد از ارائه پروژه به هنرمند گفتم ادامه بده و مهمتر از همه چیزی را تغییر نده!» و به بازدیدکنندگان توصیه می کند که وقت بگذارند.
آنچه من از این تور هنری در فضای باز انتظار دارم این است که نگاه ما را به آنچه که ما را احاطه کرده تیز می کند . جغرافیای این قلمرو اجازه نمی دهد یک روز هم بیایید و این چیز خوبی است، زیرا به آن ویژگی استثنایی می دهد: آب خالص است و مناظر مانند تعداد کمی در اروپا حفظ شده است . و به عنوان یک اپیکوری که هستم، به لطف تعداد زیادی از مردم محلی که به طرز شگفت انگیزی کار می کنند و چرخه های طبیعت را می شناسند و به آنها احترام می گذارند ”.
Le Phare، اثری از گلوریا فریدمن برای Le Partage des Eaux.
در مورد اسکان، مسافرخانهها، هتلها، رستورانها، مسافرخانهها، خانههای روستایی مهیب در این منطقه وجود دارد، که در آنجا با سادگی گرم و صمیمی پذیرایی میکنند. اینگونه است که میتوانیم واقعاً یک قلمرو را بشناسیم: قدم زدن در مناظر آن، چشیدن طعم آنها و ملاقات با افرادی که در آنها زندگی و کار میکنند. ”.
این تنها ابتکار در نوع خود در جهان نیست. در میان مراجع، کارهای تحسین برانگیز انجام شده در ** ژئوپارک Haute-Provence (Haute-Provence) وجود دارد. ، جایی که نادین گومز هنرمندان افسانه ای را دعوت می کند که از دهه 90 رابطه عمیق و صمیمی با طبیعت دارند: ** herman de vries، Andy Goldsworthy، Richard Nonas...
"چند سال پیش من هم به اندازه کافی خوش شانس بودم که به آنجا رفتم استان ایچیگو-تسوماری، در ژاپن، جایی که کمیسر فرام کیتاگاوا، اصالتا اهل این منطقه سه سالانه ای را آغاز کرده است که در آن هنر کاملاً با مناظر آمیخته شده است و زندگی ساکنان آن معینارد که قبلاً روی راهاندازی یک تور هنری دیگر در خور Loire کار کرده بود، میگوید، برای این قلمرو که توسط مهاجرت روستایی به شدت مجازات شده، هنر تبدیل شده است. -نظیر **.
Le Phare، اثری از گلوریا فریدمن در Moure de l'Abéouradou.
انتخاب هنرمندان شرکت کننده در Le Partage des Eaux از یک معیار پیروی می کرد: نشان دادن تنوع خلقت معاصر. «هنرمند امروز همه زمینه ها را لمس می کند. دیوید توضیح میدهد که هنر دیگر به مجسمههای روی پایهها یا نقاشیهای دیواری محدود نمیشود، بلکه خود را به همان اندازه که مواد و ظاهر وجود دارد بیان میکند.
از **برج آب سنگی خشک ژیل کلمان** تا انجمن جمعی هنرمندان GeoPoetica توپلامک – «یک اثر «غیر مادی» که به شکل یک اپلیکیشن تلفن همراه است»–، آثاری که Partage des Eaux را تشکیل میدهند با یکدیگر بسیار متفاوت هستند، اگرچه همه آنها به چشم انداز می چسبند.
دیوید میگوید: «البته، من با کار و عملکرد هر یک از این هنرمندان و همچنین توانایی آنها در خلق یک اثر در محل، یعنی از نسبت به واقعیت مکان و زمینه آن واکنش نشان می دهد . چیزی که باید در پروژه ای از این دست به دست آورید، دیالوگی است که در آن اثر از محیط الهام گرفته شده است، که به نوبه خود باید توسط کار آشکار شود.
میرس ها، اثری از ژیل کلمان.
آیا شباهت ها یا جنبه های مکملی بین آثار تور وجود دارد؟ " وقتی کویچی کوریتا ما را تشویق میکند که آنچه را که معمولا زیر پا میکنیم، زمین را تحسین کنیم گلوریا فریدمن، با فار (فانوس دریایی) خود، ما را به آسمان آبی می برد! امروز متوجه می شوم که آثاری که تور را تشکیل می دهند از عناصر بزرگ منظره صحبت می کنند: زمین، آب، نور، هوا، زندگی ”.
آیا توسعه یا تداوم پروژه در آینده وجود خواهد داشت؟ "تور، همانطور که در ابتدا تصور می شد، کامل شده است، اما موفق به ایجاد پویایی و خواسته هایی شده است که امکان توسعه بعدی آن را فراهم می کند . برای مثال، از زمان شروع پروژه، ما انجمنها، گالریها و مؤسسات منطقهای متعددی را پیدا کردهایم که در هنر معاصر کار میکنند و نمایشگاههای موردی را ایجاد میکنند، چیزی که ما آن را les échappées («نشتها») نامیدهایم».
جزئیات کار فلیسه وارینی در ابی مازن.
برای اولین بار این سایت ها فدرال شدند و در طول تابستان 2017 حدود بیست و پنج نمایشگاه در سراسر قلمرو به روی عموم باز شد. با موفقیت بزرگتر، این تجربه امسال نسخه دومی را دریافت کرده است و مواد لازم برای رفع شبکه «نشتها» وجود دارد. در مورد خود تور، امیدواریم در آینده آن را با آثار همیشگی جدید غنی کنیم و به خصوص اینکه بتوانیم یک هنرمند را دعوت کنیم تا اثری را تصور کند که ارتباط مستقیمی با آن دارد غار شووه ... ”.
La Tour à Eau اثری از Gilles Clément.