آنجا، همیشه، جایی در پسزمینه است. شاید به این دلیل که بین Cudillero و Tapia واقع شده است، دو مورد از بازدیدهای ضروری برای هر کسی که به نیمه غربی سواحل آستوریا سفر می کند. در کنار لوارکا و ناویا، دو ایستگاه محبوب دیگر
Puerto de Vega وجود دارد و شاید به دلیل همین نقش ثانویه، چون هرگز مقصد گردشگری منطقه نبوده است، همچنان تمام ویژگی خود را حفظ کرده است. این بدان معنا نیست که او از آن دور بماند. برعکس، در طول تابستان شهر پر از گردشگران است، بازدیدکنندگان عبوری و افرادی که در اینجا متولد شده اند برای چند روز به محل اصلی خود بازگردید.
اما بقیه سال، Vega -Veiga، در آتوریزی - دوباره لباس یک بندر ماهیگیری کوچک می پوشد. ژست آن مکان ساکتی را که واقعاً هست، در آخر هفتهها توسط کسانی که برای غذا خوردن به اینجا میآیند، متحرک میشود، اما قابل کنترل، دوستانه، با آن ریتمی که کسانی که در شهرهای بزرگ زندگی می کنند از دست می دهند.
و اگر چه این یکی از جاذبه های بزرگ آن است، اگرچه مناظر دارای جذابیت اصیل و شهر در حال بالا رفتن از دامنه ها هستند یکی از آن ورودیهایی که سواحل آستوریایی بین صخرهها از آن استقبال میکند، پر از گوشه و کنار است، چیزی که پورتو دو وگا را به مکانی خاص تبدیل میکند، توانایی آن در ترکیب همه اینها با پیشنهاد هتل شگفت انگیز
بندر وگا
کجا بخوریم و بخوابیم
این ترکیب بین سنتی و جدید، بین مقیاس کوچک و پروژهها است که به دلیل گرد بودنشان تأثیر میگذارند. این بندر خانگی شکار نهنگ در مکانی به همان اندازه که جذاب و غیرمنتظره است.
به محض اینکه وارد رستوران می شوید آن را کشف می کنید رگیرو، در ویلایی متعلق به دهه 50 قرن گذشته در حومه شهر. استقبال گرمی دارد که در خانه های بزرگ انتظار می رود، خدمات پذیرایی و اتاق غذاخوری فضایی آرام را منتقل می کند از لحظه ای که از در عبور می کنید. با این حال، چیز واقعاً قابل توجه هنوز در راه است.
دیگو فرناندز در اینجا پیشنهاد می دهد یک غذای منحصر به فرد، مسافرتی اما با منطق (همیشه این اتفاق نمی افتد، به همین دلیل ارزش توجه دارد)، خوشمزه است. او یک رستوران غذاهای سنتی نیست، اگرچه اگر در منوی او شیرجه بزنید، آن را پیدا خواهید کرد ارجاعات مداوم به محصول و کتاب دستور العمل های منطقه. اگر در یک شهر بزرگ میتوانیم رستورانهایی با غذاهای محلی پیدا کنیم و سایرین که از غذاهای مختلف از سراسر جهان تغذیه میکنند، چرا اینجا، در مکانهای کوچکتر، باید خود را به غذاهای محلی محدود کنیم. سنتی یا در یک کلید جاری تفسیر شده است؟
بنابراین سرآشپز جرأت می کند، بدون هیچ ترسی، پیشنهاد یک مارماهی لاکی در روباتا، یک گریل با منشاء ژاپنی، با یک ورقه جلبک دریایی نوری برشته شده و برنج با پودر چغندر و زنجبیل سرو می شود. یا یکی بادمجان پخته شده با تمر هندی که با کاری هندی سرو می شود بادام زمینی، آهک کافیر، برنج پف کرده و برگ کاری سرخ شده. پیشنهاداتی وجود دارد که نگاه دقیق تری دارد، مانند آنها کروکت های ژامبون، از جمله مرغوب ترین ها در آستوریاس. و این حرف برای گفتن زیاد است. یا راویولی ماهی مرکب با ماهی کاد، با تمام طعم خلیج بیسکای.
دسرهایی وجود دارند که علیرغم تصور فعلی، خاطره آشپزخانه های آهنی مادربزرگ ها را حمل کنید، مثل بستنی شیر سوخته با فوم خامه ای و ماسه فندقی.
نما و باغ در Regueiro.
و ظروف مانند نان روتی پولکی که در رستوران تهیه می شود و با یک خورش تایلندی راه راه این به تنهایی این دیدار را توجیه می کند. ماهی شیرین، نان شکننده، آیولی زعفرانی. بادام، گل سیر، پیاز بهاره چینی، پوست لیموترش. کنتراست ها، تفاوت های ظریف، بافت ها… فراموش کردن آن زمان می برد.
اگر هوا خوب باشد و همه چیز در آن امکان پذیر باشد این پاییز آستریایی، پایان دادن به غذا با یک قهوه در باغچه، در پای درخت خرما، شما را به زمانی دیگر می برد. و از اینجا به هتل، جایی که Vega نیز یک شگفتی است.
در فاصله چند کیلومتری از شهر، هتل روستایی La Sobreisla، خانهای که به تازگی افتتاح شده است، در فاصله چند کیلومتری با ماشین قرار دارد. در حال حاضر بخشی از علامت کیفیت است عمارت های آستوریایی، در انتهای دهکده نصب شده است با همه چیزهایی که نیاز دارید تا همیشه بخواهید یک شب بیشتر بمانید.
اتاق ها راحت هستند، مکان بسیار آرام. بین خانه و صخره باغی وجود دارد در آن، اگر باران نبارد، می خواهید در خواندن بمانید و همه چیز را فراموش کنید. و سپس آن وجود دارد صبحانه خانگی با شیرینی های سنتی و مهمتر از همه، آن مناظری که وقتی آن را در اتاق ناهار خوری شیشه ای کوچک می بینید، اطراف شما را احاطه کرده است. باغ، دریا سکوت.
ایوان با منظره دریا.
بندر
بازگشت به شهر، باید قدم بزنی، بی هدف بروی، برو پایین بندر - زمانی که اینجا ده کارخانه کنسروسازی وجود داشت - از پلهها بالا بروید دیدگاه La Riva و ادای احترام آن به نهنگداران. به سنگر قدیمی نزدیک شوید تا شهر را از جلو ببینید و سپس در راه بازگشت به دنبال میدان ها و گوشه های کوچکی باشید که به سمت شما می آید.
در یکی از آنها، Plaza de Cupido، شاید جذاب ترین شهر، Mesón el Centro وجود دارد، که همان است که می گویند مریم و مون اینجا هستند تا شما را در خانه خود پذیرایی کنند و باعث می شود از کل دریای کانتابریا لذت ببرید.
در اینجا شما باید آنها را بخواهید کروکت خرچنگ آلبارینو، شاید صدف تیغ، و سپس اجازه دهید مریم شما را بین غذاهای کلاسیک و ماهی های روز راهنمایی کند. و اجازه دهید او به شما بگوید، زیرا او می داند که چگونه به شما این احساس را بدهد که در خانه هستید. در پایان با یادآوری ظروف، و همچنین شراب ها و صحبت ها، اینجا را ترک خواهید کرد. و این همان چیزی است که یک رستوران را به یکی از مکان هایی تبدیل می کند که می خواهید به آن بازگردید.
همه در شهری با جمعیت کمتر از 2000 نفر. اطراف آن خور کوچک نهر رومیاند که در آن ملوانانی که به سمت شمال رفتند به جان خود را در برابر نهنگ ها به خطر بیندازید
همه در یک قدمی ناویا و معماری تاریخی آن یک پرتاب سنگ از ساحل Frejulfe، ساحل با ماسه های تیره. برای شما سخت نیست که خارج از فصل پرطرفدار بیایید و آن را برای خود داشته باشید. همه در نمک و معماری با طعمی استعماری پیچیده شده است که در ویلاهای اینجا و آنجا پیدا می شود: ویلا هاتو ری، ویلا آریستلا، ویلا دیدنی لئونور، اما همچنین در کازینو قدیمی، بازار ماهی.
ساحل بارایو، در ناویا.
انبوه کلیسای سانتا مارینا، سد قدیمی نبرددار که وقتی خورشید طلوع می کند، همان است مکانی عالی برای نوشیدن یک لیوان شراب نوار چیکوت. خانه های اعیانی، اینجا و آنجا. را مناظر بی پایان از لا آتالایا -اگر روز روشن باشد، می توانید سواحل گالیسیا را در پس زمینه ببینید- و مسیرهایی که به آن منتهی می شوند ال کاستیل، قلعه ای باستانی از عصر آهن روی صخره هایی که از آن به نظر می رسد روبروی جزیره کوچک ویگا.
Puerto de Vega جعبه ای از شگفتی ها است، این مکان عالی برای آمدن بدون عجله و غرق شدن است، با دانستن اینکه آنجا خیلی بیشتر از چیزی است که انتظار می رود و دانستن اینکه باید به بازگشت ادامه دهید. برای کشف گوشه های بیشتر، محصولات بیشتر، گفتگوهای بیشتر و غروب های بیشتر.