نمی توان به طور کامل از موضوع زیبایی مالیخولیایی و گذشته باشکوه فرار کرد بندر ، تلاش بی فایده خواهد بود، اما زیبایی دیگری وجود دارد که شاید کمتر تحمیلی و جاری تر باشد، که شما را به کشف آن با چشمانی جدید دعوت می کند.
چند روزی در شهر گشت می زنم، دوربین در دست، با راهنمایی کلمات ادواردو سوتو دی مورا: "برای ساختن چیزهای زیبا باید ترس از زشت کردن آنها را از دست داد". این معمار اهل پورتو در سال 2011 برنده جایزه پریتزکر و دوست و همسایه اش شد آلوارو سیزا من قبلاً آن را در سال 1992 دریافت کرده بودم. آنها از جمله دیدگاهی را نشان می دهند که عملکرد و زیبایی شناسی را در بهترین حالت خود ترکیب می کند.
نمای هتل Duas Portas و آن دسته از دوچرخه هایی که همیشه در دسترس مهمانان هستند
با این پیشفرض، لذت کشف دوباره این شهر بزرگ را میدهم که مانند رودخانهاش به سمت افقی وسیعتر میرود. هر روز صبح نقطه شروع من است هتل Duas Portas
دلایل زیادی برای انتخاب این هتل وجود دارد، از جمله صاحبان آن و موقعیت مکانی آن. لوئیزا، معمار، و برادر شوهرش میگل، یک عکاس، روح این واحه سادگی و راحتی هستند. هر گوشه به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از یک فضا در نظر گرفته شده است که نور، سر و صدا و حواس پرتی معمول هر شهر را فیلتر می کند. این یک مفهوم کاملا بومی است، اگرچه در اصل کاملاً شبیه به آنچه که یک ریاد در مراکش یا یک ریوکان در کیوتو است. همچنین، لوئیزا دختر بزرگ سوتو دو مورا و شاگرد سیزا بود. از این رو میراث زیبایی شناختی آن در تمام جزئیات وجود دارد.
در مورد مکان، بدون شک، ممتاز است، در محله فوز دودورو، جایی که رودخانه به اقیانوس اطلس می رسد. فقط عبور کنید Rua das Sobreiras من در وسط تفرجگاهی هستم که در امتداد ساحل رودخانه قرار دارد: اگر به سمت چپ بروید به مرکز پورتو یا اگر به سمت راست بروید به سمت دریا، در جهت ماتوسینهوس. دوچرخه همیشه در دسترس مهمانان است تا این سه مایل را رکاب بزنند.
از اتاقم کشتیای را میبینم که با بادبانهای متورم، مانند گونههای شیپور، تلاش میکند تا از رودخانه بالا برود. من تصمیم میگیرم همین جهت را در پیش بگیرم تا اینکه مرکز تاریخی شاید هم بگیرم خط 1 تراموا ناز، اما من پیاده روی را ترجیح می دهم.
رستوران Casa d'Oro
محله Foz do Douro پس از آن از لردلو د اورو، و در ساحل، گویی شناور است خانه طلا، یک بلوک بتنی شیک با پنجرههای بزرگ و دکور که تقلید از زمان گذشته است که کاملاً در آن جا میشود. عقل گرایی دهه شصت از دو طبقه اول که به رستوران اختصاص دارد می گذرم تا به تراس برسم، جایی که یک اجاق هیزمی بزرگ، پیتزاهای بخارپز را به میزهای مشرف به دورو می رساند. از این منظر، پل آرابیدا بر روی طاق های بتنی آرمه خود می ایستد.
درست قبل از رسیدن به توریستی ترین مناطق، از آنجا می گذرم محله میراگایا، با بالکن های قدیمی اش که به سمت ویلا نوا د گایا می نگرند، شهری که در امتداد کرانه مقابل رودخانه کشیده شده است. در واقع می توان از یکی از بهترین مناظر لذت برد از استخر هتل تورل آوانتگارد.
از زمان افتتاح آن در سپتامبر 2017، تبدیل شده است بوتیک هتل مرجع در پورتو. هر یک از 47 اتاق آن به یک هنرمند آوانگارد از فریدا کالو تا سالوادور دالی، و بقیه هتل به ادای احترام میپردازند بهترین طراحی و ساخت پرتغالی.
پشت دروازه چوبی جامد هیپنوتیزمی، کار مجسمه ساز پل نوس، من را دریافت می کند اینگرید کوک. این اتریشی پرانرژی مالک است، همراه با به ژائو و باربارا، از بوتیک های تورل، زنجیره کوچکی از هتلها و مهمانخانهها در پورتو و لیسبون.
یکی از بهترین مناظر را می توان از استخر هتل تورل آوانتگارد تماشا کرد
اینگرید مرا در هتلی که به من نشان می دهد راهنمایی می کند فضاها و آثار سفارش شده به خلاقان، مانند هنرمند گرافیتی فدریکو درو و هنرمند تجسمی خورخه کوروال. بهترین هارا برای آخر بگذار رستوران دیگبیس، اولین گسترش در خارج از لیسبون تحسین شده خانه غذا.
طعم و مزه گلابی آغشته به شراب بندری یادداشت های ذهنی من را اشغال می کند تا زمانی که به شلوغی و شلوغی برسم محله ریبیرا در میان کوچه هایش و تراس های پر جنب و جوشش را می بینم خوزه میگل و آندره، بنیانگذاران صلح. است یک شرکت پوشاک مردانه 100% ساخت پرتغال با الهام از دریا این یک فروشگاه در پورتو و یک فروشگاه دیگر در لیسبون دارد، اگرچه در بقیه اروپا، ایالات متحده و ژاپن نیز به فروش می رسد. از زمان آغاز به کار، کمپین های آن به عنوان یک مدل طلسم بوده است ملوانی پیر با ریش سفید پرپشتی که در آفورادا برای گردشگران تور میبافد، یک دهکده ماهیگیری کوچک واقع در ساحل مقابل.
هر بهانه ای، این نیز، خوب است که عبور کنید پل دوم لوئیس اول، به خصوص زمانی که خورشید کم است و زنگ های گرم ساختار فلزی عظیم را منعکس می کنند.
که در ویلا نوا د گایا ما سواحل شنی و دهکده های ماهیگیری را می یابیم، اما مهمتر از همه، اینجا معروف است انبارهای شراب بندری جذابیت بزرگی که آنها نشان می دهند باعث ایجاد اخیر شده است WOW (دنیای شراب)، منطقه ای مدرن که به دنیای شراب و فرهنگ اختصاص دارد.
با فرا رسیدن غروب، تعدادی مکان وجود دارد که ارزش آن را دارد که از آنجا دیدن کنید، و یکی از آنها این است باشگاه فوتبال Bar Guindalense، در همسایگی Sé. برای رسیدن به آنجا باید از یک پلکان زیبا پایین برویم، Escada dos Guindais، که از ارتفاع کلیسای جامع آغاز می شود. جو و مناظر از تراس آن ارزش پیاده روی را دارد.
کارخانه های شراب سازی در ویلا نوا د گایا
روز بعد به سمت دیگر تفرجگاه روبروی هتل می روم، به سمت ماتوسینهوس شهری که در کنار رودخانه جمع شده بود در حال تبدیل شدن به یک فضای باز فزاینده است. با سواحل طولانی، موج سواران و افق بی نهایت.
کم کم از خیابان هایی که در صف اول هستند به سمت خیابان های موازی داخلی دور می شوم. جستجو کنید رستوران سالتا او مورو، که ظاهراً آنجاست مردم محلی ترجیح می دهند ساردین تازه کبابی بخورند. در نگاه اول چیزی پیدا نمیکنم که آن را از سایر رستورانهای کوچکی که در همان خیابان شلوغ میکنند، با همان عطر ساردین کبابی متمایز کند. در هر صورت، توصیه من را ناامید نمی کند. کاملا.
همچنین یک پورتو ضروری دیگر وجود دارد که در آن رودخانه و اقیانوس چندان وجود ندارد. موزه بنیاد سرالوز داخل یک قطعه زمین بزرگ است که خانه دارد یک خانه تاریخی آرت دکو، باغهای مربوط به دهه 1930 و جنگلی با مسیر پیادهروی که از لابه لای درختان میگذرد. این موزه مجموعه بزرگی از خود ندارد، اما در نظر گرفته شده است نمایشگاه های موقت را دریافت کنید که به دنبال یکدیگر فضا را متحرک می کنند.
آلوارو سیزا این ساختار را به عنوان یک ارگانیسم انعطاف پذیر که با محیطی که آن را احاطه کرده، با نور در حال تغییر و مداخلات پی در پی هنرمندان سازگار می شود. نتیجه شد شاهکار معماری معاصر، جایی که هیچوقت از دیدنش خسته نمیشم
خانه موسیقی
من راه میروم خیابان بواویستا تا رسیدن به یک مکعب یکپارچه عظیم که سالن اجتماعات شهر را در خود جای داده است. خانه موسیقی توسط معمار هلندی طراحی شده است رم کولهاس با هدف روشن مبادله مفهوم فضای عمومی با فضای کل عموم، شامل رهگذر
راه رفتن در اطراف این پوسته بتنی نفسانی به اندازه دسترسی به فضای داخلی آن جالب است. از هر زاویه چین های مختلفی دیده می شود و زمینی که در آن قرار دارد فرشی از آن است کاشیهای تراورتن با موجهای عمیق که برخی از اسکیت بازها از آن سر میخورند.
Bolhão دورترین محله در شرق و یکی از محبوب ترین محله ها است: بازارها، مغازه های دست دوم، موسیقی زنده، گالری های هنری...
یکی از مکان های بسیار دیدنی در این منطقه است تعاونی پدریروس، که در سال 1914 توسط کارگران سنگ تاسیس شد. در این مجتمع صنعتی قدیمی بازدید می کنم گالری هنری Nuno Centeno
Tasquinha dos Guindais، در Barrio Sé
بنیانگذار آن در را به روی من باز می کند، نونو، که معیاری در میان گالریداران اروپایی است. ساختمان فضایی منحط دارد، اما آثار بی عیب و نقص ارائه شده اند. ترکیب بسیار پیشنهادی است از چند اتاق می گذریم تا اینکه با دو هنرمند جوان روبرو می شویم که در آخرین ساعات روز عجله می کنند تا چیدمان های ساخته اخیر خود را به پایان برسانند. معماری به عنوان ابرمتن.
نونو متوجه می شود که من از مناظر گالری او خوشم می آید و به من توصیه می کند که بدون بالا رفتن از آن خارج نشوم طبقه بالای ساختمان مجاور، هتل Miradouro، به نظر می رسد که استقبال از فیلمی از جیمز باند گرفته شده است، سبک یکپارچهسازی با سیستمعامل معتبر و بدون ژست گرفتن. وقتی درهای آسانسور باز می شود، خیال می کنم ببینم شان کانری بیرون آمده است... اما باید به یک توریست روسی بسنده کنم. من دوباره روی دستورالعمل های Nuno تمرکز می کنم: به طبقه چهاردهم (به رستوران Portucale) می روم، آخرین عکس گزارش را می گیرم و در غروب، از بالاترین نقطه، پورتو را در نظر می گیرم.
همان پورتو قدیمی، آن زیبایی غم انگیز و گذشته باشکوه، بلکه که به لطف آوانگارد و ساکنان بی قرارش به آینده می نگرد.
***این گزارش در *شماره 145 مجله مسافرتی Condé Nast (بهار 2021) منتشر شده است. . در نسخه چاپی مشترک شوید (18.00 یورو، اشتراک سالانه، با تماس با 902 53 55 57 یا از وب سایت ما). شماره آوریل Condé Nast Traveler در نسخه دیجیتالی آن برای لذت بردن در دستگاه دلخواه شما موجود است