O Porriño: 400 سال تاریخ پخت
برای بسیاری از مردم نام ای پورینو چیز زیادی به شما نمی گوید این یکی از محبوب ترین شهرهای گالیسیا نیست و مطمئناً یکی از دیدنی ترین شهرها نیز نیست. برای بسیاری دیگر، چیزی بیش از یک نام روی آن است حاشیه ویگو ، شاید آن سایت شناخته شده توسط گرانیت صورتی یا شهری در کنار شهرک صنعتی بزرگ که تا کناره های بزرگراه پرتغال امتداد دارد.
از دست دادن آنها. زیرا یا پورینو همین است ، شهری در منطقه ویگو که در آن معادن و صنایع واقع در املاک جزء جدایی ناپذیر چشم انداز و شیوه زندگی است. اما همچنین بسیار بیشتر است.
مثلاً این است که زادگاه معمار آنتونیو پالاسیوس معمار تصویری که ما از آن مادرید در آغاز قرن بیستم داریم. Palacios نویسنده ساختمانهایی مانند کازینو مادرید است کاخ ارتباطات امروز چه روزی است دفتر مرکزی شهرداری ، بانک اسپانیایی ریور پلیت (امروز مقر موسسه سروانتس)، از حلقه هنرهای زیبا ، یا بسیاری از ایستگاه های اصلی خط 1 مترو مادرید.
تالار شهر O Porriño (و آنتونیو پالاسیوس)
پس از مادرید، مکانی که بیشترین آثار پالاسیوس را در خود نگهداری می کند این شهر شماست . اصلیترین اثر، که مطمئناً مهمترین بنای تاریخی شهرداری است، تالار شهر قابل توجه است. کمی بالاتر، به سختی 100 متر، قرار دارد پرازا دو کریستو ، مطمئناً جذاب ترین گوشه مرکز. در اینجا پالاسیوس داروخانه را برای برادرش ساخت که امروزه هنوز هم داروخانه ای با آن هوای قدیمی از زمان دیگر و بنای تاریخی در مرکز میدان نگهداری می شود.
برای داشتن، O Porriño حتی دارد تنها ایستگاه مترو در گالیسیا، همچنین توسط Palacios طراحی شده است . این پورتال قدیمی ایستگاه Gran Vía است که معمار در آن ساخته است شبکه سنت لوئیس و وقتی در سال 1971 تخریب شد به پارکی که امروز روبروی قبرستان است منتقل شد.
بنابراین O Porriño خیلی بیشتر از آن چیزی است که اگر فقط در امتداد بزرگراه رانندگی کنید تصور کنید. اما گنجینه بزرگ شهر، معماری آن نیست: این نان آنهاست، نان تاریخی که این شهر را به یکی از پایتخت های پخت گالیسیا تبدیل می کند.
و مانند این، در گالیسیا، با شهرهایی مانند Cea، Carballo، Carral یا Neda خیلی می گوید، بهتر است کمی داستان او را متوقف کنیم.
آسیاب های O Porriño
نانوایان O Porriño آنها احتمالاً مدت زیادی است که نان درست می کنند، اگرچه اولین مرجع شناخته شده ما مربوط به سال 1575 است. بد نیست. می دانیم که در آن زمان چندین آسیاب در این منطقه وجود داشت. و هرجا آسیاب هست نان هست.
من قبلا انجام دادم در سال 1600 یک کارخانه نان در اینجا نصب شد که بعداً تبدیل به a نانوایی رویال ، یکی از معدود در گالیسیا، چرا اینجا؟ زیرا در آن زمان مهمترین شهر منطقه تویی بود که چند کیلومتری جنوب آن فاصله داشت.
آنجا، در آن شهر مرزی، کلیسای جامع با اسقف و دادگاه روسای آن، کانون ها و سایر اعضای شورا و نیروهایی که از رایا محافظت می کردند، قرار داشت. به همین دلیل است که نانی که در کارخانه برای سربازان به نان مهمات معروف بودند.
O Porriño، در آن زمان دهکده کوچکی در آن بود یک مکان استراتژیک ، کمی بیش از نیم روز سفر از Tui، بلکه از بنادر ویگو، بایونا و ردوندلا . و در مهمترین چهارراه استان. در اینجا جاده ای که از سانتیاگو و پونتودرا به پرتغال منتهی می شد با جاده ای که از ویگو به مرز می رفت روبرو شد. هر دو در اینجا با جاده قدیمی به کاستیل بودند - بعداً با قطار به فلات - که از طریق آن آرد و غلات مورد نیاز برای تکمیل محصولات تولید شده در منطقه وارد می شد.
نان به عنوان مهمات
بنابراین مسافران و بازرگانانی که از مادرید، سالامانکا یا اورنسه آمده بودند، در اینجا با کسانی ملاقات کردند آنها از کورونیا، سانتیاگو، ویگو، پورتو یا لیسبون آمده بودند آنها با سربازان تویی و با مسئولین تامین کشتی هایی که در بنادر خور توقف می کردند مخلوط شدند. به زودی بازاری به وجود آمد، یکی از مهم ترین بازارهای جنوب گالیسیا، که در اولین روز هر ماه برگزار می شد. و نانی که در اصل برای سربازان درست می شد، شروع به سفر کرد و به فراتر از منطقه شهرت یافت..
در سال 1665 پرتغالی ها به این منطقه حمله کردند و هر دو کارخانه سلطنتی را به آتش کشیدند مانند بسیاری از آسیاب های روستایی . با این حال، سنت پخت ادامه یافت . اولین نانوای پورینو که نامش را می دانیم، دیگو گونزالس ، تنها 10 سال بعد فعال شد. و در دهه های بعد کوره های بیشتری در محله الوک ، که به نام " نانوایی بزرگ" یا در سن بیتو و سن سباستین ، جایی که برخی از نانوایی های تاریخی هنوز در آن پابرجا هستند.
شهرت آن و ظرفیت تولید نانوایی شهر به حدی بود که وقتی سربازان فرانسوی دوپون استان را در سال 1809 تسلط یافتند، یکی از پست های تدارکات خود را در اینجا راه اندازی کردند. آنها کارخانه سلطنتی قدیمی را به طور انحصاری برای آنها پخت کردند.
اما، اگرچه داستان جالب است، امروز از همه اینها چه باقی مانده است؟
از یک طرف یک کل وجود دارد مجموعه ای از مسیرهای پیاده روی که به شما اجازه می دهد تا از برخی از نزدیک دیدن کنید 30 آسیاب توسط شهرداری حفظ شده است . مسیرهای Muiños do Castro، Muiños de Chenlo، مسیرهای Mosende یا مسیرهای ای کوتینو آنها باعث میشوند که چشماندازی را که بزرگراه را احاطه کرده است فراموش کنید و اینکه کمی بیش از 15 دقیقه با مرکز بزرگترین شهر گالیسیا فاصله دارید.
اگرچه مهم این است نان . و آن یکی هنوز آنجاست، تقریباً 500 سال بعد، زنده تر از همیشه. 15 سال پیش، یک گروه 14 نفره از نانوایان شهر برای محافظت از نان O Porriño همراه بودند ، تولید نسبتاً بالا** هیدراتاسیون** - حدود 60٪ ، پوست نیمه سخت و خرده لانه زنبوری کرکی ; این میراثی بود که از پدر و مادر و پدربزرگ و مادربزرگشان آمده بود و می خواستند آن را برای آینده حفظ کنند.
پس از آن بود که ای نمایشگاه نان Porriño . و در کنار آن، کار پخش خستگی ناپذیر: گفتگوها، دوره ها، نشریات و مبارزه، آن مبارزه ابدی، با ادارات برای رسیدن نوعی محافظت.
در O Porriño، نان همچنان بخشی اساسی از زندگی روزمره است. چندی پیش، یک نشریه تخصصی 80 نانوایی برتر اسپانیا و دو تای آنها را انتخاب کرد -O Forno de Mosende و آماچی - آنها اینجا بودند، در روستا. در کنار آنها، نان های تاریخی مانند چینچین یا ارگی بای و بسیاری دیگر همچنان سطح نان محلی را حفظ می کنند.
یکی از نانوایی هایی که Pan do Porriño را سرو می کند که قبلاً یک مارک محافظت شده است
و این بالاخره به ثمر نشست. از چند هفته نان پورینو هست یک نام تجاری رسمی محافظت شده که معیارهای کیفی جزئیاتی را که با این مهر مشخص می شود را تعیین می کند . زمان آن فرا رسیده است که O Porriño را به عنوان یکی از پناهگاه های نانوایی در شبه جزیره ایبری ببینیم و به نانوایی های آن ارزشی که دارند بدهیم.
برخی از ساختمانهایی که احتمالاً برجستهترین معمار اوایل قرن بیستم در اسپانیا بودند، مسیرهایی در طبیعت، یکی از بهترین مجموعههای آسیابهای حفظشده در گالیسیا و گویی این کافی نبود، نانی که قرن ها تاریخ و سنت را در خود گنجانده است . و یک ایستگاه مترو دلایل زیادی برای توقف در O Porriño وجود دارد.