ونیز که کشیده اند توماس مان Y لوچینو ویسکونتی بدبخت و تاریک بود او در حال گذراندن چندمین بار اپیدمی وبا بود و صحنه فیلم به سادگی شبح آور و دراماتیک بود. شیرین شده فقط از زیبایی افسانه ای تادزیو جوان، که آهنگساز به طور افلاطونی عاشق او می شود. گوستاو فون اشچنباخ ، هنوز از آخرین بحران قلبی خود لنگیده است. او را در سینما با چهره دیرک بوگارد و ملودی مقبره گوستاو مالر.
کمی بیش از یک قرن از آن سال 1911 فلاکت بار می گذرد، اما ونیز این دوباره در شرف فروپاشی است تا برای خود عزاداری تازه بسازد. و این است که با توجه به موسسه علوم دریایی تریست ، دریای آدریاتیک -از سال 1890- تقریباً سی سانتی متر بالا رفته است (اوستاتیسم).
ونیز
به این باید اضافه کنیم که زمین باتلاقی تالاب تسلیم شده است به دلیل هزاران قایق روزانه که از آن عبور می کنند، که پروانه های آن آسیب قابل توجهی به دیوارهای حائل کانال ها وارد می کند.
عکاس تاریخی ایتالیایی دقیقا شوخی نداشت جیانی برنگو گاردین هنگامی که او در SLR خود را منعکس می کند کشتیهای تفریحی که برای دههها و دههها آنقدر از ونیز تغذیه میکردند تا اینکه در نهایت آن را بلعیدند، خشک کردند، تکان دادند و آلوده کردند. . همچنین پول.
پل ریالتو، ونیز
تصادفی نیست که از تابستان 2022 برای ورود به آن باید هزینه پرداخت کنید (بلیت بین سه تا ده یورو خواهد بود). اندازه گیری سخت برای دقیقا از پره های خود محافظت کنید، روح خود را پرورش دهید.
یک بار دیگر این کار را انجام دهید تا آن درخشش درخشانی را که در قرن نهم با جمهوری دریای سرنیسیما داشت، بازیابید... یا حتی در XI، جایی که او قبلاً ملکه مدیترانه بود و فتوحات خود را با غرور و بیهوده به نمایش گذاشت پیاتزا سن مارکو. شیر برنزی مثلاً آن را از ترکیه غارت کردند.
تصویر سیسیل بیتون از کتاب چشم مد 2021 لویی ویتون.
شهر دوزیستانی
ونیز بالا می رود مساحتی بیش از 500 کیلومتر مربع تالاب نه چندان عمیق این دارد تقریباً 120 جزیره در فاصله بسیار کمی از یکدیگر . برخی حتی کمی بالاتر از سطح دریا. زمانی که رومیان در گرگ و میش امپراتوری غربی، در جستجوی قلمرویی نه چندان دور از دریا فرار کردند، توسط رومیان تأسیس شد.
آنجا بود، در قرن پنجم، که دادند تمام نبوغ و استعداد، جنون و نمایش را رها کنید برای ایجاد دنیایی رویایی با استفاده از تکنیک های جدید ساخت و ساز. آنها می خواستند از خود محافظت کنند، اما همیشه منحصر به فرد بودند، بهترین ها در این کار.
فراتر از کلیشه ها، ونیز میراث رشک برانگیزی را حفظ کرده است.
آن مجمع الجزایر توتتیمو ( بورانو و مورانو آنها در جهان منحصر به فرد هستند ) امروزه به لطف کاشت عظیم درختان، برعکس، حفظ شده است. یعنی جنگل ونیزی زیر آب است و هست کسی که دقیقاً شهر و خواهرانش را حفظ می کند، که به لطف ماجراجویی ها در کتاب های تاریخ شهرت زیادی به دست آورد مارکو پولو, کازانووا ، Canaletto، Otello و یک مشت نابغه دیگر. زیرا ونیز تاریخ است.
دارای تکه هایی از نور در حال حاضر مانند جشنواره فیلم لیدو دوسالانه ، اما عمدتاً تاریخ است، نوستالژی برای گذشته اش. شهر بانکداران یهودی و بازرگانان بزرگ، تجمل و گناه، ترفندهای جادویی نامرئی تا چند دهه دیگر شناور باشد. "در گذشته، برای مهار گل و لای، هزاران و هزاران تنه میخکوب شدند که بعدها تکیه گاه ها روی آن ها تکیه داده شد. برای ساختن خانه های ونیزی
پونتا دلا دوگانا (ونیز).
آن چوب ها به آن ثبات می دهند. آنها می توانند صدها هزار سال بدون پوسیدگی دوام بیاورند زیرا در آنجا اکسیژن وجود ندارد. مایکل اسکات نویسنده و مورخ ایرلندی که دورههای طولانی را در آنجا سپری میکند، توضیح میدهد، از سوی دیگر، اگر آنها شناور شوند، حتی دو روز هم دوام نمیآورند.
آنها ردیف های بی پایانی از تنه درختان هستند - که به لطف آب نمک نیز سخت شده اند - تا به عنوان تکیه گاه عمل کنند. آنها برخی از استحکام و پایداری را برای زمین های باتلاقی و در حال تغییر تضمین می کنند. گنجینه زمین شناسی زیر آب.
این تصویر تاریخ است (خوشبختانه).
بدون راه حل
همه چیز آنقدر ساده یا آنقدر دشوار نیست که خلاصه کنیم ونیز به خودی خود می میرد و به طور غیرقابل جبرانی آسیب دیده است. با جذب گردشگری عظیم یا تغییرات آب و هوایی کنونی. نه، زیرا دقیقاً تغییرات دریای آدریاتیک به بیش از یک قرن قبل باز می گردد.
جمهوری قدیمی دریایی در حال کاهش جمعیت است و آزمایش MOSE ( سیستم عظیمی از سیل های متحرک که برای محافظت از شهر در برابر جزر و مد در نظر گرفته شده است باعث ایجاد سیل های بسیار) ناموفق بوده است.
و اگر این کافی نبود، هدر دادن پول عمومی که به همراه داشت با زندانی شدن گروه مهمی از سیاستمداران و بازرگانان به پایان رسید. کندوی گمانه زنی و فساد با ظرافت بسیار کمتر از مهمانی های گناه آلود کازانووا در گذشته.
همیشه ونیز
مهندسان یا معماران مهم اخیراً در ونیز کار کرده اند. از کالاتراوا به رافائل مونئو با عبور از استفانو بوئری (نویسنده فوق العاده جنگل عمودی در میلان ). دقیقاً او بود که تابستان گذشته با کاردینال جیانفرانکو راواسی درباره معماری و معنویت، هندسه و روح صحبت کرد.
کلیسا از قبل می داند که شرکت در دوسالانه ونیز به چه معناست ترکیب مفاهیم ظاهراً متضاد مانند سنت و مدرنیته، فضاهای معاصر با آیین های مقدس عمل گرا و ماوراء طبیعی، استعاره ای از این واقعیت شناور و جنگل های زیر آب و کاخ های شناور. با گوندولا، مرغ دریایی و مرثیه.
ونیز ابدی
ونیز است آغاز و پایان تاریخ بشر محکوم به مردن بارها و بارها برای اینکه خودش بماند. شاید در زندگی های دیگر به دنیا بیایم. تصادفی نیست که چندمین بار نزدیک به مرگ او در بحبوحه یک بیماری همه گیر دوباره اتفاق افتاده است. که اتفاقاً به دنبال رستگاری خود با زیبایی افلاطونی است.