دنیای بدون بیتلز؟
و ناگهان خاموشی جهانی. هیچ کس توضیحی ندارد، اما برای چند ثانیه دنیا خاموش می شود. **جک (هیمش پاتل)** در حال دوچرخه سواری به خانه به سمت سافولک دستگیر می شود و در آن ثانیه های تاریک اتوبوسی جلوتر از اوست. او در بیمارستان از خواب بیدار می شود، دردناک و با دو دندان از دست رفته، اما یک خاطره معجزه آسا: ظاهرا، او تنها ساکن زمین است که پس از محو شدن به سیاهی، بیتلز را به یاد می آورد. تنها کسی که می داند زمانی وجود داشته اند و موسیقی و جامعه را متحول کرده اند.
این داستانی است که شما نوشته اید ریچارد کرتیس _(Notting Hill, Love Actually) _ و کارگردانی می کند دنی بویل _(Trainspottin, Slumdog Millionaire) _in دیروز.
و اگر تنها کسی باشید که میدانید بیتلز چه کسی بود، چه میکنید؟ جک، یک خواننده و ترانه سرا که حتی میخانه های شهرش را هم پر نمی کند، تصمیم می گیرد از آن استفاده کند و شاهکارهای بزرگ جان، پل، رینگو و جورج را به دست آورد. از Yesterday شروع کنید، کار شما (که کار کمی نیست) این است که نه تنها عنوان ها، بلکه اشعار و ملودی ها را نیز به خاطر بسپارید. کاری که فقط برای بیتلمنیاک های حرفه ای مناسب است.
هیمش پاتل بیتل جدید است.
دقیقاً به دلیل مشکلی که او در به خاطر سپردن کلمات دقیق برخی از آهنگ ها پیدا می کند و غرق دروغی است که زندگی می کند و باعث شده است که او بالاتر از اد شیران (در حال نواختن خودش) بزرگترین وعده موسیقی پاپ باشد. تصمیم می گیرد به لیورپول، شهر مادر بیتلز سفر کند، گشت در مکان هایی که برخی از مضامین در آن متولد شده اند، خیابان هایی که در آنها بسیار بیشتر از یک اسطوره تبدیل شده اند.
برای جک عجیب است که به لیورپول برود زیرا او به نوعی آهنگ ها را می دزدد. اما این ارتباط بین استعداد یک خواننده-ترانه سرا و سرزمینش، تمام آن بافت و فرهنگی که موسیقی را تغذیه و تولید می کند... جک به آنجا می رود و به آن گیر می کند.» دنی بویل می گوید. من حدس میزنم او را میتوان معذور کرد زیرا این خطر وجود دارد که آهنگها فراموش شوند و او آنها را به مردم پس میدهد. به نظر کار درستی بود که به لیورپول برگردیم و در آنجا شوت کنیم که انگار اولین بار بود که آن ست ها را می دیدیم. آنجا سخت است، زیرا آنها به گروه بسیار افتخار می کنند. مجبور شدیم مقداری پاک کردن دیجیتال انجام دهیم!»
دروازه هایی با نام پر از گرافیتی های بیتلمانیک.
مدیر جاه طلب او (کیت مک کینون) می پرسد: "لیورپول چه چیزی دارد که لس آنجلس ندارد؟" جک پاسخ می دهد: «نخود فرنگی له شده، باران...». و البته که دارید پنی لین، خیابانی در لیورپول که پل مککارتنی آهنگی به همین نام را به آن تقدیم کرد که در آن شخصیتها و مکانهای دوران کودکیاش را به یاد میآورد.
در لیورپول هم همینطور است توت فرنگی، املاکی که در آن یتیمخانه ارتش رستگاری در وولتون، حومه لیورپول، بسیار نزدیک به جایی که جان لنون در کودکی زندگی میکرد و آن پارک را برای نوشتن به یاد داشت، قرار داشت. زمین های توت فرنگی برای همیشه.
هنگامی که گروه فیلم دیروز وارد شدند، بسیار ناامید شدند: فقط درها باقی مانده اند، با پوستر اسطوره ای. خانه تخریب شده بود. بویل می گوید: «دلخراش بود. آن خاطرات مختص لیورپول بود.
جک آواز می خواند کمک! روی یک سقف
آنها هم نزدیک می شوند قبر النور ریگبی، آهنگی که بیشتر از همه در برابر جک مقاومت می کند.
و کارگردان همچنین برای آن دسته از بیتلمنیهای حرفهای سورپرایزهایی در نظر گرفته است. " صحنه دیگری وجود دارد که در آن جک در تونل مرسی به آهنگ مورد علاقه من بیتلز، Hello Goodbye گوش می دهد. او می گوید. فکر می کنم این چیزها فقط برای مردم لیورپول معنی دارند، اما من به آنها افتخار می کنم. چند چیز در فیلم وجود دارد که برای بقیه جهان گیج کننده خواهد بود، اما ما آنها را قطع نکردیم زیرا ارتباط با شهر مهمتر از تلاش برای درک همه چیز است. آنها خواهند دانست" او می گوید.
بدون بیتلز، جاده ابی فقط یک خیابان دیگر خواهد بود.
ما تشخیص می دهیم جاده صومعه و چطور در دنیایی که بیتلز وجود نداشت، این یک خیابان دیگر در لندن است. "جایی که از طرف اشتباه رانندگی می کنند" در خود فیلم مورد تمسخر قرار می گیرد.
دیروز اجرا می شود، علاوه بر این، ساحل ادواردی سوفولک (جایی که ریچارد کورتیس و خود اد شیران زندگی می کنند)، با آن شروع کنید Clacton-on-Sea و در پایان گورستون-آن-سی، جایی که، بالای پشت بام هتل اسکله، جک به آن لحظه افسانهای ادای احترام میکند که گروه لیورپول Don't Let Me Down و Get Back را روی پشت بام اپل در Saville Row اجرا کردند. آنجا دل شکسته می خواند کمک! درخواست کمک زیرا بله، شکی نیست، "دنیای بدون بیتلز، دنیایی بی نهایت بدتر است." و لیورپول هم همینطور
و در پایان... تنها چیزی که نیاز دارید عشق است.