Vila Real de Santo António، اولین – یا آخرین – توقف در راه
آنهایی از ما در سی سالگی - و از آنجا به بالا - به وضوح به یاد داریم آن سال های تعطیلات با ماشین که در آن باتجربه ترین والدین پشت فرمان جرأت کردند از مرز عبور کنند تا به دنبال جذابیت های همسایگان پرتغالی ما باشند.
آن سفرها، حداقل، ذاتاً به یک صبح خرید مرتبط بودند. خریدهایی که با صندوق عقب پر از حوله، ملحفه، لحاف... و آن خروس خوب که رنگش عوض شد به پایان رسید. بسته به اینکه باران ببارد یا خورشید می درخشد - ها! تو هم یکی داشتی، درسته؟
مکانی برای ذخیره انواع منسوجات خانگی به گونه ای که گویی کارخانه های تولید کننده آنها برای همیشه تعطیل می شوند، در بسیاری از موارد، آخرین توقف قبل از بازگشت به اسپانیا. در مورد جنوب، با Algarve به عنوان قهرمان، ما در مورد صحبت می کنیم ویلا رئال د سانتو آنتونیو.
حیف که آن بازدیدهای زودگذر از آنجا فراتر نرفتند: از فروشگاه هایشان. خوب، و شاید از رستورانی که در آن، شکمتان را پر کنید. در آن زمان توجه چندانی به همه چیزهای زیبایی که شهر کوچک قدیمی آن ارزشمند بود، شد.
به تمام آن داستانهایی که در پشت نماهای خانهها و بناهای جذابش پنهان شده است. داستان هایی که امروز، همانطور که می توانید تصور کنید، آمده ایم تا برایتان تعریف کنیم.
Vila Real de Santo António، بسیار بیشتر از حوله
به دستور مارکیز پومبال
و این است که، توجه: Vila Real de Santo António اولین و تنها شهر پرتغالی بود که از ابتدا ساخته شد - و اتفاقاً فقط در دو سال - به دستور مارکیز پومبال ، دست راست خوزه اول و مسئول بازسازی کشور پس از زلزله بزرگ لیسبون در سال 1755.
و او این کار را در مکانی بسیار نزدیک به جایی که شهر منقرض شده Santo António de Arenilha در گذشته قرار داشت انجام داد: این شهر جدید به عنوان شهر ایده آل روشنگری نامیده شد.
و چرا در این مرحله تصمیم به مطرح شدن آن گرفته شد؟ تاکتیک ساده: به عنوان یک منطقه مرزی مهم، در سواحل گوادیانا و رو به اقیانوس اطلس، برای کنترل تجارت با اسپانیا و روابط سیاسی با کشور همسایه ایده آل بود. در 13 می 1776، شهر جدید تأسیس شد.
ماشین را روی پله بزرگی که به عنوان پارکینگ رایگان در کنار Rua 25 de Abril است رها می کنیم و مستقیم به سمت خیابان می رویم. Praça Marqués de Pombal، مرکز شهر و مکان ایده آل برای آگاهی از دقت شبکه ای که مانند یک شبکه، چیدمان شهری را تشکیل می دهد: طراحی هندسی 100٪ مارک پومبالین است. در واقع می گویند که از چیدمان خیابان های مرکز لیسبون الهام گرفته شده است.
Praça Marqués de Pombal، مرکز شهر
میدان وسیع است و نقاشی روی زمین به لطف آن سنگفرش های بسیار پرتغالی و فوق العاده مشخص شده است. مرکز با یک ابلیسک مشخص شده است که شکل آن را گرامی می دارد جوزف I و از آنجا می توان برخی از بناهای تاریخی کلیدی شهر را در نظر گرفت.
گذشته از، کلیسای مادر بانوی ما که در قرن 18 ساخته شده است و مانند بسیاری از کلیساهای دیگر، با گذشته ای پر از ترس از آتش و بازسازی های مربوط به آنها. در طرف دیگر، تالار شهر.
بقیه فضا پر از نقطه است غرفههای کوچکی که صنایع دستی محلی را میفروشند - مسئله این است که تنقلات بخورید یا نه - و چندین تراس که در آن در زیر آفتاب الگاروی یک میان وعده میل کنید. و هی، این برنامه بدی نیست.
از اینجا زمان شروع راه رفتن خواهد بود. نه خیلی زیاد، همه چیز همانطور که هست: مرکز تاریخی فقط از تعداد انگشت شماری خیابان تشکیل شده است. اما با نماهای خانه های کوچک آن را در نظر بگیرید که همه به خوبی چیده شده اند و از یک الگوی مشابه پیروی می کنند - در هر صورت از دو طبقه تجاوز نمی کنند - و درها و کاشی های زیبایش ، مدتی تکلیف خواهیم داشت.
بیش از 190 ساختمان اصلی حفظ شده است که امروزه در بسیاری از موارد توسط مغازه های کوچک، بستنی فروشی ها و بارها اشغال شده است. همه مشاغل، بله، متعهد هستند ظاهر را دست نخورده نگه دارید و همه آنها برای یکی کردن فرم ها، یک علامت شناسایی در کنار درب خود دارند.
ویلا رئال د سانتو آنتونیو از کشور همسایه استقبال می کند
با او برخورد کردیم مرکز فرهنگی آنتونیو آلیکسو و ما نمی توانیم چند دقیقه را صرف آن کنیم. با طراحی الهام گرفته شده، در قسمتی بسیار کوچک، در شرق، از آن به عنوان یک پادگان نظامی، به عنوان بازار مواد غذایی و در حال حاضر به عنوان مرکز زندگی فرهنگی استفاده می شد.
در کنار است Rua Dr. Teofilo Braga، خیابان اصلی عابر پیاده شهر جایی که - اوه، شگفتزده! - مغازههای لحاف، ملحفه و حولهفروشی همه جا هستند.
در حالی که یکی از آن خروسها-ردیابهای رطوبت از ویترین مغازه به استقبال ما میآیند - بله، آنها هم در گذر سالها مقاومت کردهاند - پیادهروی ما را به یکی از خیابانهای فرعی زیبایش میبرد، آن هم با کف سنگفرششده، خانههای کم ارتفاع و بدون ترافیک. : در Rua Benemérito António Capa، D Tudo Um Pouco را خواهید دید، بهشتی برای دوستداران سرامیک پرتغالی.
و پیدا کردن او دشوار نخواهد بود زیرا علاوه بر این که خیابان بسیار کوچک است، مطمئناً یک صف از مردم در انتظار ورود خواهند بود: اقدامات بهداشتی توسط کووید-19 به این معنی است که آنها فقط به 6 نفر در یک زمان اجازه ورود می دهند.
البته: انتظار ارزشش را دارد. و لیاقتش را دارد زیرا دوست من بشقاب ها، کاسه ها و فنجان ها حوله های جدید پرتغالی هستند: با چند یورو با یک ظروف غذاخوری کامل به خانه باز خواهید گشت. صندوق عقب را باز کن...
مرکز فرهنگی آنتونیو آلیکسو
کنسرو کردن گذشته: ساردین و ماهی تن
دقیقا: ساردین و ماهی تن. قهرمانان بلامنازع دوران تقریباً فراموش شده ای که در آن ویلا رئال د سانتو آنتونیو نقش اساسی در توسعه صنعت ماهیگیری و کنسرو در منطقه آلگاروه ایفا کرد: در سال 1773 بود که Companhia das Reais Pescarias استان دقیقاً در اینجا تأسیس شد.
گذشته ای که جرات می کنیم آن را بازیابی کنیم در امتداد Avenida da República قدم بزنید در حالی که ما از یک طرف از Guadiana لذت می بریم با مارینا و قایق های تفریحی زیبا که روی آب شناورند، ساختمان گمرک قدیمی و پایانه ای که کشتی که شهر را با آیامونته در هوئلوا وصل می کند از آنجا حرکت می کند. -در 15 دقیقه!-.
در طرف مقابل آنچه به نظر می رسد قرار دارد ساختمان های زیبا که زمانی متعلق به برخی از ثروتمندترین خانواده های شهر بودند و بنابراین، از صنعت. همچنین ساختمان هایی مانند هتل مجلل گراند هاوس، به سبک هنر نو. مقر کاپیتانی که زمانی کارخانه کنسرو سازی ویکتوریا یا کازا دوس فولکس را اشغال می کند. کارخانه قدیمی کنسرو رامیرز.
بین یکدیگر، آرشیو تاریخی شهرداری آنتونیو روزا مندز ، جایی که علاوه بر انواع اسناد در مورد شهر می توانید از آن بازدید کنید نمایشگاهی که ادای احترام به گذشته قوطی های ویلا رئال د سانتو آنتونیو است و به همه کسانی که این امکان را فراهم کردند: تابلوهای اطلاعات، کشتیهای مدل، نمایش تکنیکهای ماهیگیری، عکسهای کارخانههای قدیمی و مجموعهای رنگارنگ از برچسبها و قوطیها تولید شده در این منطقه بازدید را بسیار لذت بخش می کند.
بعد از؟ خوب، پس وقت آن فرا می رسد که غذاهای لذیذی را که آنها در این سرزمین ها سرو می کنند، امتحان کنید. فقط چند قدم دورتر Sem Espinhas، مکانی ایده آل برای لذت بردن از محصول Algarvian با تمام حواس: تازه ترین ماهی، اختاپوس، ماهی کاد و صدف. آنها از لذت خواهند مرد، حتی اگر با شراب هایی که منوی بسیار کامل آنها را تشکیل می دهد، شسته شوند.
برای تکمیل بازدید از شهر پومبالین، و با شکم پر، آخرین توقف: توقفی که باید انجام شود فانوس دریایی آن که در سال 1923 ساخته شده است، از منظر ارتفاع 50 متری خود، بهترین مناظر شهر، اقیانوس اطلس، جنگل های کاج اطراف شهر و سواحل وسیعی از شن های سفید ریز را ارائه می دهد که فقط یک چشم انداز را نشان می دهد. چند متر چطور می شود طعم آنها را بچشیم؟
فانوس دریایی ویلا رئال د سانتو آنتونیو
جهانی فراتر از پرونده تاریخی
این که طبیعت این گوشه از جهان را برای برپایی نمایشگاهی مطلق از زیبایی عظیم خود انتخاب کرده است، خوشبختانه: محیطی که ویلا رئال د سانتو آنتونیو را احاطه کرده است به قدری شگفت انگیز است که ما نمی خواهیم حتی یک جزئیات را ناشناخته بگذاریم.
و همه چیز را دارد، با شروع 16 کیلومتر سواحل مواج از جمله سانتو آنتونیو، مونت گوردو، مانتا روتا یا سواحل مربوط به شبه جزیره کاسلا وله ، جایی که نمایش منحصر به فرد از پارک طبیعی ریا فورموسا بهترین؟ بله، مردم در آنها هستند، اما ازدحام ندارند.
تپههای شنی، آبهای بهطور شگفتانگیز گرم و آرام، جنگلهای انبوه کاج که توسط آفتابپرستها زندگی میکنند و لمس رنگی که توسط قایقهای ماهیگیری بیشمار داده میشود. که اینجا و آنجا پاشیده میشود، مدام به ما یادآوری میکند که سنتها در این نقطه از جهان باقی میمانند.
اما موارد بیشتری نیز وجود دارد: فلامینگوها و لک لک ها در Marismas de Castro Marim و Vila Real de Santo António منتظر ما هستند تا ما را غافلگیر کنند. ، جایی که نمایش گونه های پرندگان، سخت پوستان، صدف ها و ماهی ها بی نظیر است. جای تعجب نیست که آنها از تشکیل شده اند بیش از 2000 هکتار منطقه حفاظت شده که بخشی از آن معادن نمک ساخته شده است که حتی امروزه نیز تولید این ماده معدنی ادامه دارد.
و همگی پر از آسیابهای بادی قدیمی، خانههای سفید با روح الگارویی و هزاران منطقه ایدهآل. بایستم و بگویم بله، درست است که این شهر کوچک که با آن الگاروه را آغاز می کند، درست است. خیلی بیشتر از حوله
وای اگه باشه
پارک طبیعی Ria Formosa، یکی از جذاب ترین مناظر در Algarve