گروهی از کودکان و جوانان در حال پریدن به استخر طبیعی لاس سالیناس د فوگو.
به محض شروع برنامه ریزی برای سفر به کیپ ورد، بررسی می کنیم چقدر دشوار است به دست آوردن اطلاعات در مورد ناشناخته ترین مجمع الجزایر ماکارونی. حتی بیشتر از آن زمانی که به دنبال اصالت مکان هستید و از تمرکز گردشگری دور می شوید. چه تصادفی و چه به دلیل مشکلات بیماری همه گیر، ستارگان در یک راستا قرار گرفتند و همه چیز حتی بیشتر از آنچه در نظر داشتیم "واقعی" شد.
اولین مکالمه با مردم محلی، که قبلاً در هواپیما بودند، ما را با اولین دوز واقعیت مواجه کرد: کیپ ورد کشوری فقیر، یکی از فقیرترین کشورهای آفریقاست و اگرچه یکی از منابع اصلی درآمد آن گردشگری است. 80 درصد توسط سرمایه گذاران اروپایی و آمریکایی اداره می شود که اخیراً منبع سودی در این بهشت دیده اند.
نمای پانوراما از سیرا د مالاگوئتا، در سانتیاگو، کیپ ورد.
جزیره سانتیاگو و پایتخت آن، پرایا، اولین مقصد ما بود. حداقل برای چند ساعت، چون بلافاصله با کشتی به مایو میرفتیم. Admilson از Bu Country Tours تمام تلاش خود را کرد تا کمی به ما استراحت دهد. در Casa Sodadi، هتلی دنج واقع در یک خانه استعماری که توسط سینتیا مهربان اداره می شود.
پس از یک رویای زودگذر، تماشای طلوع خورشید از روی عرشه یک قایق بهترین صبحانه بود: دریا، رنگ ها، قایق های ماهیگیری نسیمی که پشت سر گذاشتیم، نسیم روی صورتمان بود تا اینکه در نهایت، مایو را دیدیم، جزیره ای کوچک با آب شفاف و شن کم رنگ که در آن بیشتر جمعیت ناچیز آن از ماهیگیری امرار معاش می کنند... زیرا چیزهای زیادی وجود ندارد.
شهرهای کوچک با خانه های رنگارنگ و حیوانات مزرعه بی شمار پرسه زدن آزادانه در خیابان های متروکه با تپه های شنی رویایی همزیستی برای بالا رفتن و تفکر امواج عالی که هر عاشق موج سواری را عاشق می کند.
کلیسا در ماه مه
تصمیم گرفتیم بخوریم در دهکده مورو، پشت مینی مارکت کازابلانکا، پاسیو کوچک و رنگارنگی که ماریاما، صاحب آن، برای ما برنج با ماهی و سبزیجات آماده کرد. در حالی که ما حساب خوبی از Strela، آبجو سنتی کیپ ورد داشتیم. مردم شهر هر از چند گاهی به دیدن ما می آمدند برای آنها معجزه به نظر می رسید که ما بعد از تقریبا یک سال بدون بازدید کننده در آنجا ظاهر شده بودیم.
پس از حمام کردن، آماده بازگشت به کشتی شدیم تا به سانتیاگو برگردیم، بدون اینکه روی این واقعیت حساب کنیم که برنامهها و فرکانسها در اینجا چیزی گواهی بود. جولی پس از بیش از دو ساعت نشستن زیر نور خورشید (و در چهره مردم متوجه شد که اصلاً ناراحت نیستند) ناگهان ظاهر شد. فرشته خوش شانس ما جولی یک کیپ ورد است که بین کشورش و ایالات متحده زندگی می کند، او یک آژانس مسافرتی به نام A Vontade را اداره می کند و همه کمک های لازم را برای مسیرمان به ما ارائه کرد. یک تصادف باورنکردنی، زیرا فلسفه ای که او به ما منتقل کرد با رویکردی که می خواستیم به سفر ارائه دهیم، مطابقت داشت.
نمایی از صخره های سن نیکلاس، در فوگو.
بلافاصله، جولی درباره شهری به نام اوس رابلادوس به ما گفت، همچنین در مورد زنانی که سرامیک میسازند، درباره کوسکوس فوقالعاده کیپ ورد... او توانست دو ساعت آفتابی که گردن ما را می سوزاند کوتاه کند. تلفن ها را به هم دادیم و قول دادیم وقتی از فوگو برگشتیم با هم تماس بگیریم. مقصد بعدی ما از سانتیاگو
بازگشت به پریا ما به توصیههای سینتیا، میزبانمان گوش دادیم و برای صرف غذا به Kaza Katxupa رفتیم، جایی که بارها و بارها به آن باز میگردیم. در طول روزهای ما آنجا Katxupa یک غذای اصلی کیپ ورد است که از ذرت و لوبیا، گوشت یا ماهی و بسیاری از سبزیجات تهیه می شود. در خانه ها همیشه آن را زیاد می پزند تا روز بعد به صورت سرخ شده یا «رفوگادو» میل شود.
کاتزوپا سنتی در Kaza Katzupa.
صبح روز بعد به سمت فوگو، جزیره ای است که توسط یک آتشفشان فعال شکل گرفته است که آخرین فوران آن به سال 2014 باز می گردد. ادمار به توصیه ادمیلسون راهنما و راننده ما خواهد بود و ما خوش شانس بودیم که او اسپانیایی کامل صحبت می کرد. به زودی او ما را به دیدن سالیناس برد، استخری طبیعی در پای دهانه آتشفشان که به ما سندروم استاندال بی نهایت داد. پس از مدتی در منظره، لذت بردن از قایق های رنگارنگ ادغام شده در چشم انداز آتشفشانی و از دریایی که در وسط طوفان با صخره ها شکست، احساس کردیم که بخشی از چیزی عظیم هستیم، پردازش غیر ممکن
پرتره مرد جوانی در سن نیکلاس، فوگو.
چهار روز در Casa Colonial ماندیم، یک هتل کوچک جذاب در سائو فیلیپ که توسط یک زوج متاهل آلمانی و کیپ ورد اداره می شود، و از آنجا جزیره را گشتیم. شب آخر با ادمار در حال خوردن پیتزا و نوشیدن شرابی که از تاکستان هایش در پای آتشفشان آورده بود سپری شد.
صبح روز بعد به سانتیاگو برمی گردیم، جایی که جولی برای سه روز گذشته نقشه ای آماده کرده بود که باعث شد قطعا عاشق این جزیره شویم. از مکانهایی مانند فونته لیما، شهر کوچک سرامیکها که چندی پیش زنان ۵۰ تا ۸۰ ساله از روی ناچاری شروع به کار خشت کردند و اکنون از آن امرار معاش میکنند. همچنین از طرافال، یک روستای ساحلی که ما قسم خوردیم که به آن بازگردیم، زیرا انرژیای را برایمان به ارمغان میآورد که توضیح آن دشوار است.
سفال های ساخته شده توسط زنان در فونته لیما.
و البته از اوس رابلادوس، جامعه مذهبی که در سال 1940 علیه اصلاحاتی که مذهب کاتولیک می خواست اجرا کند شورش کرد، به کوه ها گریخت و خود را از جامعه منزوی کرد. برای حفظ سنت های خود امروزه بسیاری از آنها به هنر اختصاص داده شده اند و تعدادی نیز آثار خود را در ARCO به نمایش گذاشته اند.
در Quintal da Música، در پرایا، باتوکو، یک رقص سنتی را کشف کردیم که زمانی هدف آن ارتقای باروری عروس در روزهای عروسی بود، قبل از پایان سفر با قدم زدن در هنرهای خیابانی شهر و کوسکوس لولوشا را امتحان کنید، زنی که شایسته داشتن یک کانال یوتیوب با سه میلیون مشترک است، یک زن نمایشی واقعی که از نشان دادن طرز تهیه غذای ستاره خود دریغ نمی کند.
عکس آنالوگ جزیره مایو.
غافلگیری نهایی نیز وظیفه جولی بود: یک کاتسوپا در خانه، با موسیقی زنده و احاطه شده توسط دوستانی از نقاط مختلف جهان که به هر دلیلی به کیپ ورد ختم شدند. و هرگز نمی خواستند آنجا را ترک کنند. بعد از این سفر فهمیدیم و ما این را بدیهی فرض کردیم که به آن کلمه ای که همه در اینجا صحبت می کنند مربوط می شود ... اما هیچ کس نمی داند چگونه ترجمه کند. و نه توضیح دهید مورابزه اش یعنی.
یک مینی مارکت در چا داس کالدیرس.
***این گزارش در *شماره 145 مجله مسافرتی Condé Nast (بهار 2021) منتشر شده است. . در نسخه چاپی مشترک شوید (18.00 یورو، اشتراک سالانه، با تماس با 902 53 55 57 یا از وب سایت ما). شماره آوریل Condé Nast Traveler در نسخه دیجیتالی آن برای لذت بردن در دستگاه دلخواه شما موجود است