وقتی دکتر دیوید لیوینگستون به قسمت جنوبی دریاچه رسید مالاوی در سپتامبر 1859، او با این تصور که اولین اروپایی بود که آن آینه عظیم آب را از نزدیک دید، چنین کرد. او حق نداشت، زیرا اسناد متعددی این را ثابت می کند یک تاجر پرتغالی حدود 13 سال قبل از آنجا عبور کرده بود معروف کاشف اسکاتلندی.
قایق در دریاچه مالاوی.
برای ادامه دادن کمی به مزخرفات، نام دریاچه را «دریاچه نیاسا» گذاشت. "Nyasa" در زبان محلی به معنای "دریاچه" است، بنابراین نام اصلی اعلام شده "لاگو لاگو" باقی مانده است. بهتر بود آن را با نام دیگری تعمید می داد: «دریاچه نینیسی» که به معنای « دریاچه ستارگان»، نامی که با دیدن نقاط نورانی زیاد به ذهنش خطور کرد که هر شب سطح دریاچه را روشن می کرد. آنها فقط ماهیگیران محلی بودند که به دنبال امرار معاش بودند، اما خلق کردند فضایی مرموز، زیبا و غیر واقعی.
امروزه آب های دریاچه مالاوی هنوز با قایق ها از آن عبور می کنند ماهیگیری صنایع دستی. ضربان قلب مردمی است که برای آن دریاچه یعنی خون و جان او . شهری کهن که آن محیط زیبا را مثل پشت دستش می شناسد و با تنوع زیستی اش ارتباط عمیقی برقرار می کند، به گونه ای که هیچ مسافری نمی فهمد.
فعالیت در دریاچه
دریاچه مالاوی، مخزن عظیمی از آب شیرین
اگر به ما گفته شود که دریاچه مالاوی حدود 570 کیلومتر طول و در عریض ترین نقطه آن حدود 75 کیلومتر است، بیش از 700 متر عمق در عمیق ترین منطقه آن (یک فرورفتگی بزرگ در مرکز دریاچه)، ممکن است ابعاد آن را به طور کامل درک نکنیم غول پیکر آب شیرین
و همچنین وقتی می دانیم که چیست، با توجه به حجم، پنجمین دریاچه بزرگ جهان و سوم از آفریقا ، دوم پس از دریاچه های ویکتوریا و تانگانیکا.
با این حال، وقتی این را بدانیم، همه چیز تا حدودی واضح تر به نظر می رسد حدود 7 درصد از ذخایر آب شیرین (بدون در نظر گرفتن آب های زیرزمینی) کل سیاره را شامل می شود. بدون شک چاه واقعی زمین است.
ماهیگیران در دریاچه مالاوی.
مقصر این امر رودخانه هایی هستند که آن را تغذیه می کنند، که مهمترین آنها رودهو است که پس از یک سفر طولانی از تانزانیا به مالاوی می ریزد.
یکی از چشمگیرترین کنجکاوی های مالاوی این است که دریاچه ای مرومیکتیک است، یعنی اینکه آبهای لایههای عمیقتر دریاچه هرگز با لایههای سطحی مخلوط نمیشوند . بنابراین ماهی هایی که در یک منطقه زندگی می کنند و در منطقه دیگر کاملاً متفاوت هستند.
یک تنوع زیستی تماشایی
این دقیقاً ماهی است که بسیاری از افراد کنجکاو را به مالاوی جذب می کند.
و شمارش شده اند بیش از هزار گونه مختلف از آنها در آب های دریاچه. خانواده غالب سیکلیدها (70 درصد از کل)، با بسیاری از گونه های بومی و تنوع تقریبا بی پایانی از اندازه ها و رنگ ها.
غروب خورشید بر فراز دریاچه مالاوی
همچنین، دید بسیار خوبی که دریاچه مالاوی دارد - تا 30 متر در فصل خشک سال - آن را به مکانی بی نظیر برای تحسین این شگفتی تبدیل می کند.
پرندگان نیز بسیار حضور دارند، مانند ماهیماهی که بر فراز آبها به دنبال غذا در انباری تقریبا بینهایت پرواز میکند.
شستشو با آب، دو حیوان قانون خود را به صراحت تحمیل می کنند: اسب آبی و کروکودیل. هر دو واقعاً سرزمینی هستند و برای انسان بسیار خطرناک هستند، اما، خوشبختانه، معمولاً در دلتاهای شیری رودخانههایی که دریاچه را تغذیه میکنند، قرار دارند و نه در مناطقی با آب شفاف. علاوه بر این، در مواقع نادری که آنها به آنها سر می زنند، می توان آنها را از راه دور دید.
مردم مالاوی
در حالی که گردشگران تمایل دارند بر استراحتگاههای جنوب و جزایر دریاچه تمرکز کنند، مردم محلی در امتداد سواحل دریاچه پراکنده هستند و در مکانهای محقری زندگی میکنند و هنوز از ماهیگیری زندگی میکنند. در دهه های اخیر، قایق های ماهیگیری بزرگ این منبع حیات را به طرز خطرناکی تخلیه کرده اند..
دریاچه مالاوی
گاهی، برای ملاقات با مردان و زنان تیره پوست تنها باید چند متر از آخرین کابین یک استراحتگاه غربی قدم بزنید. با توجه به موانع زبانی پیچیده، اختلاط با آنها آسان نیست اما اگر با تواضع، نجابت و صداقت تلاش شود، نگاه ها، نشانه ها و لبخندها به ما کمک می کند تا بیشتر مسیر را طی کنیم.
آنها آنها نه تنها در مالاوی ماهی می گیرند، بلکه حمام می کنند، لباس می شویند، شنا می کنند، می خندند و تفریح می کنند. اگر بخواهند ما را راهنمایی کنند، مسیرهای پنهانی را به هر چشم بیتجربهای به ما نشان میدهند و بخشهایی کاملاً بکر از سواحل عظیم دریاچه را آشکار میکنند. آنها بهترین هستند، جایی که انسان در برابر نیروی طبیعت احساس کوچکی می کند و شما باید با نهایت احترام با آن رفتار کنید.
در بخش مرکزی مالاوی وجود دارد دو جزیره مسکونی: لیکوما (کمی بیش از 10000 نفر) و Chizumlu (4000 نفر). آنها جاهایی هستند که هیچ جاده آسفالته ای وجود ندارد و چراغ برق در ساعت 10 شب ناپدید می شود. با این حال، در لیکوما پیدا می کنیم ساختمانی عظیم به سبک گوتیک که از سنگ ساخته شده و نام کلیسای جامع انگلیکن سنت پیتر را یدک می کشد.
جزیره لیکوما
ماهیگیری، غواصی و فعالیت های دریایی در استراحتگاه ها
در استراحتگاه های جنوبی - به ویژه در منطقه کیپ مکلر و خلیج میمون - و برخی در شمال (Chinteche و Nkahata Bay)، مسافران غربی از دریاچه مالاوی مانند هر مقصد گرمسیری کارائیب لذت می برند. و تقریباً هیچ تفاوتی بین یکی و دیگری وجود ندارد.
ماسههای سواحل ریز و سفید و آبها شفاف و شفاف است. علاوه بر این، چندین شرکت وجود دارد که فعالیتهایی را در این دریاچه سازماندهی میکنند که محبوبترین آنهاست غواصی، غواصی، قایقرانی و قایقرانی.
با کمک باله ها و اسنورکل می توانیم شگفت زده شویم زندگی رنگارنگ زیر آب مالاوی. در حالی که با پارو زدن، یک قایق رانی میتواند ما را به کشف خلیجها و مناطق دورافتادهتر دریاچه و آنهایی که با جادههای آسفالتشده دسترسی ندارند، ببرد.
ساکنان خلیج میمون در حال شستن لباس هایشان.
استراحتگاه ها از همه نوع هستند. کوله گردها بهشت خود را در خلیج میمون پیدا می کنند، در حالی که وجود دارد اقامتگاه لوکس معتبر در جزایر خصوصی در دریاچه، داشتن چیزی برای حسادت به استراحتگاه های معمولی 5 ستاره در سایر نقاط جهان. علاوه بر این، در اینجا ما آنها را با قیمت کمتر و احاطه شده توسط یک محیط طبیعی منحصر به فرد پیدا می کنیم.
نبردی کنجکاو در دریاچه مالاوی
دریاچه مالاوی کنجکاوی جنگجویانه ای را پنهان می کند که توجه بسیاری را به خود جلب می کند. همانطور که مورخان ادعا می کنند در آب های آن اتفاق افتاد، اولین نبرد دریایی جنگ جهانی اول.
کشتی انگلیسی اس اس گوندولن کشتی بخار آلمانی Hermann von Wissmann را در یک حمله غافلگیرانه مدت کوتاهی پس از اعلام جنگ از کار انداخت. یک افسانه می گوید که ج ناخدای هر دو کشتی با هم دوست بودند و شب های مستی بی شماری را با هم داشتند.
به همین دلیل وقتی انگلیسی ها شروع به گلوله باران آلمانی ها کردند، ناخدای خوب برنت (افسر ارشد کشتی آلمانی) سوار قایق شد و به سمت کشتی انگلیسی رفت. تا ببیند دوستش زیاد مشروب خورده است یا خیر. ای کاش در این زمانه که دنیا دیوانه شده است، همه جنگ ها اینگونه حل می شد.
امروز، صلح در مالاوی پیروز شد و در هنگام شب، ستاره ها همچنان در سطح آن روشن می شوند. آن ستاره هایی که مانند همه چیز در آفریقا، مدت ها قبل از ورود لیوینگستون شروع به ضرب و شتم کردند اروپایی هایی که هرگز به این مهمانی دعوت نشده بودند.