دو زن یک نانوایی را از زن دیگری که نمی شناسند به ارث می برند». خلاصه داستان چقدر سریع و مستقیم است که به ما می دهد کریستینا کامپوس از رمان او نان لیمویی با دانه خشخاش.
داستانی که او در سال 2016 منتشر کرد با بیش از 300000 نسخه در سراسر جهان به یک پرفروش (پرفروش ماندگار) تبدیل شد و اکنون به کارگردانی به سینما می آید. بنیتو زامبرانو (اکران در 12 نوامبر).
از این طرح ساده، کامپوس (که در نگارش فیلمنامه نیز شرکت داشته است) داستانی بسیار پیچیده تر و کاملتر خلق می کند. "درباره سخاوت دوستی زن" "ادای احترام به آن دسته از دوستان بسیار صمیمانه"، به آن لحظات صمیمیت و خنده بین دوستان که تمام زندگی را حل می کند.
این نقطه شروع داستان او بود. کامپوس، فیلمساز، فیلمنامهنویس ناامید، با پیشفرض و پیامی که در ذهن داشت، تصمیم گرفت که اگر میخواهد آن را بنویسد، باید خود را منزوی کند. و فکر کرد مایورکا، برخی از شهرها را در سیرا د لا ترامونتانا گم کرده و به آنجا ختم شد "خانه ای سنگی در مرکز Valldemossa". در آنجا شکل گیری زنانشان به پایان رسید.
آنا (اوا مارتین) و مارینا (الیا گالرا) در ساکالوبرا.
در کنار آن خانه اجاره ای، او نانوایی را پیدا کرد که به عنوان فضایی الهام بخش عمل می کرد. او با مردم شهر ملاقات کرد، بدون ماشین، با یک تلفن همراه اولیه، از ساعات بدون گردشگر استفاده کرد تا خود را در جادوی شهری گم کند که پناهگاهی برای آن بود. شوپن و معشوقه اش
پنج سال بعد، Lemon Poppy Seed Bread به کارگردانی بنیتو زامبرانو (Solas، Intemperie) و با بازی در سینماها وارد سینما شد. الیا گالرا و اوا مارتین در نقش دو خواهر بسیار متفاوت.
اولی یک پزشک یک سازمان غیردولتی است که سال ها در آفریقا زندگی می کند، دومی هرگز مایورکا را ترک نکرد و با همسرش ناراحت زندگی می کند. بعد از 15 سال بدون اینکه همدیگر را ندیده باشند، آنها در شهر خود ملاقات می کنند والدموسا، آنها با هم آشتی می کنند و مجموعه ای از زنان از نسل ها و ریشه های مختلف را پیرامون نان و گذشته تشکیل می دهند.
"این داستان رشد، غلبه، بهبود زخم ها است، مدعی زنان بالغ و باهوش آنها برای تصمیم گیری نیازی به اجازه یا تایید مرد ندارند. اما بالاتر از همه، این داستان عشق و مهربانی است.» زامبرانو توضیح می دهد که فیلم را به قبیله شخصی خود از زنان اختصاص داده است.
در کار کان مولیناس.
PARADISE VALLDEMOSSA
از همان لحظه اول فکر کردند که فیلم در آن فیلمبرداری خواهد شد همان مکان های مایورکا که به کریستینا کامپوس برای ساختن تاریخ کمک کرده بود. تیم به Valldemossa نقل مکان کرد و مکان های اصلی را پیدا کرد.
نانوایی، کان مولیناس، این همان کوره ای است که در مرکز شهر می توانید پیدا کنید، کوره ای تاریخی مربوط به سال 1920، که از نمای بیرونی آن استفاده کردند و فضای داخلی آن را بازسازی کردند، کارگاهی در مکانی دیگر، در Ca's Garriguer، یک خانه بزرگ در حومه شهر برای داشتن فضای بیشتری برای دوربین ها و تجهیزات. اما اگر وارد کان مولیناس شوید دقیقاً مانند فیلم است.
آنها همچنین در گوشه و کنار این شهر سنگفرش شده که شوپن عاشق آن شده بود تیراندازی کردند. را هتل کوچک هتل است اورسولا (ماریلو مارینی) در فیلم گل فروشی است اتاق آنا. و گوشه شگفت انگیزی که در آن دو خواهر با گذشته و آینده خود آشتی می کنند که در یک لالوت سنتی به آن می رسند. Sa Calobra و Torrent de Pareis.
کان مولیناس در والدموسا.
برای بخش آفریقایی آنها موفق شدند در سنگال قرار بگیرند (اگرچه رمان در اتیوپی اتفاق افتاد)، اما با شیوع بیماری همه گیر مجبور شدند آن صحنه ها را در آنجا قرار دهند. نخل های گرن قناری. کالج قدیمی فروشندگان بیمارستان است. La Finca Los Dolores، یتیم خانه. و خانه ای که مارینا (الیا گالرا) در آن زندگی می کند، در هتل روستایی مولینو دل آگوا هدف گلوله قرار گرفت.
نان لیمویی
این فیلم به موضوعات جهانی بسیاری می پردازد، اما در مورد چندین موضوع مرتبط با این موضوع صحبت می کند اهمیت خانواده، برادری، احساس اینکه شما ریشه دارید.» بنیتو زامبرانو در حین تبلیغ گفت. «تاریخ ایجاب می کند که به ارزش های سنتی خاصی که نباید از دست می دادیم بازگردیم. مثلا، نان خوب بخورید یا گوجه ای که مزه اش شبیه باشد گوجه فرنگیها". به همین دلیل است که نانی که طعم نان دارد و آن کارگاه صنعتگری که هر روز صبح باز می شود، بیش از یک بهانه در تاریخ است.
در اصل، کریستینا کامپوس از شیرینی دیگری، معمولی ترین شیرینی Valldemossa، به عنوان ماکگوفین استفاده می کرد: کک سیب زمینی اما اگرچه طعم آن لذیذ است، اما به عنوان یک نام، عنوان کتاب را اشتها آور نبود.
در Torrent de Pareis.
اینطوری به این کیک رسید "غزلی تر" نان لیمویی با دانه های خشخاش، که دستور پخت آن در رمان آمده است، که قهرمانان سعی می کنند درست مانند لولا، زن مرموز که کارگاه را از او به ارث برده اند، کامل کنند.
کامپوس می گوید: «دستور پخت مال من است. "این دستور العملی است که من گرفتم و سعی کردم و تلاش کردم تا زمانی که آن را پیدا کردم که بیشتر از همه دوست داشتم: مقدار دقیق دانه خشخاش، شکر بسیار کمتر، آرد کامل…».
نان صنعتگر.