ایرالا، محله ای که همیشه بوی نان می داد
ایرالا محله ای است که همیشه بوی نان می داد. چون آنجا بود، در منطقهای که در آن زمان فقط چند باغ میوه و خانههای کشاورزی در حومه بیلبائو داشت، جایی که خوان خوزه ایرالا نانوایی خود را در آنجا نصب کرد.
این نطفه یک پروژه تجاری و املاک بود که تنها در یک دهه به یک محله جدید و مدرن شکوفا شد. از آن اشتیاق این نام همچنان باقی مانده است -Iralabarri-، بخشی از کارخانه قدیمی و تعداد انگشت شماری از خانه های بعید الهام گرفته از انگلیسی.
این ویلاهای کوچک اکنون دارای نماهای رنگی روشن هستند و بیشتر در خیابان ها گسترده شده اند بایونا، کیریکینو و زوبروآ.
مانند بخش بزرگی از ساخت و سازهای انجام شده در این منطقه در دهه اول قرن بیستم، آنها توسط معمار فدریکو اوگالده، که همچنین بازسازی کننده تئاتر آریاگا بود، و انریکه اپالزا، نویسنده بیمارستان مشخص باسورتو.
این خانه ها، به شکل کلبه های کوچک یا خانه های نیمه مستقل، آنها دو یا سه اتاق داشتند علاوه بر اتاق نشیمن، آشپزخانه و حمام و در نماهای آن نفوذ انگلیسی و سبک نئو باسک در هم آمیخته شد. بدون از دست دادن برخی از جزئیات مدرنیستی، معمولی آن زمان.
خیابان زوبروا
دهکده ای در داخل شهر
خانه های انگلیسی ایرالا بخشی از آن پروژه املاک و مستغلات است که در پناهگاه هارینو-پانادرا متولد شد. شرکتی که توسط Juan José Irala ایجاد شد و چندین کسب و کار کوچک را متحد کرد و مکان آن با دقت انتخاب شد.
آن زمین های وسیع واقع در پشت میدان گاوبازی ویستا آلگره حومه بیلبائو را تشکیل می دادند، بنابراین فضای مهمی داشتند. چیزی حیاتی برای موضوع املاک و مستغلات، و آنها به ریل قطار و ایستگاه راه آهن باری نزدیک بودند، موضوع بسیار مرتبط برای نانوایی.
در آن زمان چند صد نفر از قبل در کارخانه مشغول به کار بودند. به همین دلیل کارآفرین تحت تأثیر جریان های بهداشتی که به اروپا سفر کردند -اینکه خانه ها بهداشتی باشند تا کسانی که در آن زندگی می کنند نیز چنین باشند- می خواهد خانه هایی در همان منطقه بسازند و بدین ترتیب رفت و آمد کارگران خود را تسهیل کنند.
اگرچه همچنین با یک حرفه روشن برای اصلاح در جنبه های مسکونی طبقات پایین تر که در شهرهای صنعتی آن زمان تولید می شد.
آسیاب در نانوایی هارینو
بسیار تحت تاثیر مفهوم باغ شهر ابنزر هاوارد قرار گرفت، خوان خوزه ایرالا مجموعه ای از خانه های مناسب، در دسترس و نزدیک را برای کارگرانش طراحی کرد که اتاق هایشان با 25 پزتا اجاره شده بود. زمانی که اجاره بها در بیلبائو در آن زمان بین 35 تا 50 پستا بود.
تنها در یک دهه، 15 خیابان با کلبه، ویلا و بلوک آپارتمان ساخته شد و از کمتر از 200 نفر در سال 1908 به تقریباً 3000 نفر در سال 1920 رسید. تازه متولد شده بود. ایرالاباری، چیزی که روزنامه های آن زمان به آن «روستای درون شهر» می گفتند.
خیابان کیریکینو
مدارس، کمیسیون ها، سلامت رایگان و هویت محله
رویکرد ایرالاباری توجه یکی دیگر از شهرسازان بزرگ آن زمان را به خود جلب کرد. آرتورو سوریا که در آن زمان جایگزین مشابهی را در مادرید پیشنهاد می کرد. شهر خطی
در مجله ای که توسط خود آرتورو سوریا ویرایش می شود، می توان موارد زیر را خواند: «بنابراین محله ایرالاباری همان هدف شهر خطی را دارد، اگرچه از نظر وسعت و یکنواختی خیابانهایش، و مهمتر از همه، در ویژگیهای اساسی که هر خانه برای یک خانواده واحد است، با سابق تفاوت دارد. و اینکه حداقل زمین برای هر مزرعه باید 400 متر مربع باشد که ساختمان نتواند بیش از یک پنجم آن را اشغال کند و پنجم دیگر به باغ و باغی در اطراف خانه اختصاص داده شود تا کاملترین استقلال آن باشد. .
خانه های انگلیسی، نگهبانان تاریخ ایرالاباری
اما علاقه ایرالا فقط به ساخت خانه ها نبود. تاجری که بارها به اخلاق مداری و پدرسالاری متهم شده بود، مطرح کرد یک شبکه کامل متشکل از مدارس، فروشگاهها – که کمکهای پزشکی رایگان نیز ارائه میکردند –، مراکز اجتماعی، جشنوارههای مردمی با هدف ترویج احترام به محیطزیست و آنچه او «انجمن اعتدال» نامید که وظیفه آن مبارزه با اعتیاد به الکل بود. یکی از مشکلات بزرگ آن زمان بود، هرچند که «استفاده متوسط از شراب و نوشیدنی های تخمیر شده» را مجاز می دانست. ایرلا به دنبال ایجاد یک سبک زندگی جمعی و از ایجاد هویت جمعی در محله حمایت می کنند.
هر چند آن را دریافت کردم حدس و گمان و فراز و نشیب گذر زمان آنها کار را برای بسیاری از خانه های ساخته شده در آن زمان کمی دشوارتر کردند.
امروز بخشی از نانوایی قدیمی که توسط دولت باسک به عنوان یک بنای یادبود اعلام شده است، استفاده عمومی خود را با تعمیر و نگهداری ماشین آلات برای آسیاب گندم جایگزین می کند.
و در میان قدیمی ترین خیابان های محله پنهان شده است خانه های انگلیسی با نقش ابدی خود به عنوان نگهبانان تاریخ ایرالاباری.
روستایی در داخل شهر