به A Coruña از استخر (یا جکوزی) فکر کنید
سقف های هتل نوح _(rúa Concepción Arenal، 51) _ قدشان بلند است، فضاها باز است. این حس ورود به جایی را نمی دهد، زیرا در همان زمان شما در حال حاضر جایی هستید.
به سختی چند تخته چوبی نازک پذیرایی را از کافه تریا جدا می کند مردم با شوق وارد می شوند و با دلتنگی خداحافظی می کنند از قهوهها و نوشابهها و هضمها و دستهای افتاده و کتابهای گوشهای که بیحال میافتند، کتابهایی که فقط در تابستان خوانده میشوند.
هر 32 اتاق دارای منظره دریا هستند
من یک آب می خواهم، و برای من یک سیخ تورتیلای نیم پز می آورند که دوستش دارم چون من را به یاد تابستان می اندازد، آن فرورفتگی ها در داخل و خارج - چون سواحل حمام شده توسط اقیانوس اطلس به شما اجازه نمی دهند چند دور بزنید، مگر اینکه فکر کنید هیپوترمی نام علمی قارچ است-، آن پرخوری های ساحلی با تورتیلا، استیک سوخاری، سالاد روسی و کروکت، و امکان نوشیدن کوکاکولا که قبلا فقط برای مناسبت های خاص و زمانی که در خانه بازدید کننده وجود داشت خریداری می شد.
در اینجا شما محصول محلی می خورید و با احتیاط رفتار می کنید
اگرچه هوای من به هم ریخته است، اما آسمان خاکستری، آرام، حیله گر و آرام است. چگونه نه چوب و بتن اکسپوز و خطوط ساده وجود دارد که با رنگ شیری پوست من که به سختی در معرض نور خورشید قرار گرفته است خودنمایی می کند.
نشستن در این مکان که یک کافه تریا است اما به شما این حس را می دهد که گویی بدون بودن در تراس هستید. این هتل درست در وسط خلیج بندر سانتا کروز واقع شده است ، می توانید افق ** A Coruña را ببینید. ** می توانید ببینید برج کنترل ترافیک دریایی تبر شکل که پس از فاجعه دریای اژه ساخته شد. یا گنبد زغال سنگ ، که به این دلیل انجام شد که قبل از آن زغال سنگ دیوارهای ساختمان های مجاور را آغشته به سیاه می کرد. یا ارتفاعات شهر قدیمی و برج هرکول.
یکی از اصحاب جاناتان آرمنگل ، برداشت خود را در مورد فضاهای یکپارچه می گوید، در مورد آن احساس خوشایند نبودن در هیچ کجا و همه جا همزمان.
تمامی اتاق های این هتل چهار ستاره رو به دریا هستند. ساعت 32 آنها از ابتدا روی دیدگاه ها شرط بندی کردند. آنها می توانستند یک ردیف دیگر از اتاق ها رو به پارک پشت سر بگذارند، Luis Seoane، اما فکر می کردند که اینطور نخواهد بود. یاگو لوپز، کارگردان، فکر میکند که دادن اتاقی به مهمان که دریا از آن دیده نمیشود، ضرر دارد. از هر یک از آنها در مرکز خلیج احساس می کنید. با منظره قلعه جزیره سانتا کروز، امیلیا پاردو بازان بزرگ تابستان های خود را در آنجا سپری می کرد.
تخت های بی نهایت
تخت های بزرگ، کوسن های بزرگ، یک وان حمام توکار و یک قهوهساز - ما که قهوهساز هستیم، این جزئیات را میپسندیم، زیرا تمام روز آن را مینوشیم. یک سالاد میوه، توت فرنگی و شکلات به عنوان خوشامدگویی. بیش از حد کافی اگر باور ندارید پرده ها را باز کنید.
اگر به نظر شما کم است، در طبقه بالا یک استخر شنا و یک حمام حباب در فضای باز وجود دارد. دارای تراس برو شکل راه رفتن با لباس حمام مانند یک دیوای پاپ با یک لیوان شراب سفید، در یک هواپیمای ثابت که آن را در حالی که پایتان را در آب داغ و مارهای بخار می گذارید، می اندازید. در جزئیات مراقب باشید، ممکن است تمام روز بمانید.
اگر دوست دارید پیاده روی کنید شهرداری از اولیروس گوشه های بسیار جذابی دارد. این شهر شورشیان گالی پر از صخره های ناهموار، سواحل شنی خوب، مسیرهای احاطه شده توسط درختان شاه بلوط و بلوط، هیدرانسیای وحشی، فلوریپوندیو، بوگنویل و آراوکاریا.
و از خانه های هندی، از ساختمانهایی که به نظر میرسد از دوران استعمار آورده شدهاند، از آن گالیسیاییهایی که در قاره آمریکا ثروت به دست آوردند و بازگشتند تا مدارس و بیمارستانهایی را در کشوری راهاندازی کنند که در آن چیزی وجود نداشت.
O Pasatempo de Betanzos: باغ اسرار
از پورت های سرگردانی مانند آن در لوربه، جایی که میتوانید قایقهایی از صدفها و صدفها را ببینید -زیرا عملاً همه آنها در جنوب هستند، در ریاس بایکساس -. منظره را تصور کنید صدها سازه چوبی که مانند چتر دریایی شناور هستند ، با انتهای آن به سمت قعر دریا، بدون اینکه هرگز آن را لمس کند تا از طلوع ستارگان (دریا) جلوگیری کند.
در میان همراهانی که مسیری را طی کردند، ما آمدیم تا مینی سریال بسازیم، دعوای شکسپیر بین دو خانواده که صاحب بیتی هستند، یک عشق جوان غیرممکن، چند تاجر از پایتخت، یک شهردار فاسد و یک کشیش میلطلب. و ما بین خنده و بوی دریای شدید، فوم و ماسه ریز، دی متیل سولفید, به جنسیت جلبک ها و امواج، ما آن را باور کردیم.
دریا، دریا برای ما اهل ساحل، آن چیزها را دارد. طبیعی است که بخواهیم بلاتکلیفی مشخص خود را با شراب سفید و غذاهای دریایی برطرف کنیم.
سگ پر زرق و برق ارمنگل در حالی که ما راه می رفتیم از بوییدن دیوانه شد ساحل دکسو، که از فانوس دریایی Mera به بندر Lorbé می رود، در حالی که همراهان در طرح مینی سریال عشق غیرممکن ما پیشرفت کردند. کسی که می نویسد، نبردهای دانشگاهی اش را بازگو می کرد، گوشه هایی که افراد بی ریش می بوسیدند و اولین نوشیدنی های ما را به عنوان افرادی جوان که خوب مطالعه می کردند، می خوردند.
پیاده روی ما در بتانزوس به پایان می رسد
تا اینکه پیدا کردیم رگ سیکسو برانکو -کوارتز سفید-. پاهای خود را دراز کنید و هیچ کاری نکنید. در مکانی مانند این، که به نظر می رسد توسط یک غول در حال بازی هاپسکاچ گچی شده است، بهتر است باد را در صورت خود احساس کنید تا اینکه موبایل خود را برای عکس گرفتن بیرون بیاورید برای اینستاگرام متاسفم که با این کار شما را ناامید می کنم، اما چیزهایی وجود دارد که حتی هزار عکس هم نمی توانند ثبت کنند. همانطور که سوزان سونتاگ گفت، تصاویر کمی به ارزش هزار کلمه وجود دارد و اولیروس تعداد کمی دارد.
این پیاده روی در ** Betanzos به پایان می رسد. ** این یک محیط قرون وسطایی و هندی است، گویی برای یک فیلم روی صحنه رفته است. بخش هند بزرگترین بیان خود را با پارک سرگرمی _(Avenida de Fraga Iribarne, 63) _. آنها هندی های دیگری بودند، برادران نویرا، که می خواستند در بازگشت آن را راه اندازی کنند و تاریخ و خاطرات خود را روی دیوارهایشان نقاشی، حکاکی و قالب گیری کنند. غواصان، شیرها و غارها. این یک موزه در فضای باز از مکان هایی است که آنها بازدید کرده اند، در زمانی که اطلاعات با صحبت گفته می شد.
بخش قرون وسطایی سنگی باستانی و خیابانهای باریکی است که داستانهایی را روایت میکنند، املت کمیاب -نبرد تنومندی بین Casa Miranda و Mesón O'Pote انجام میشود، و ادریسیهای خشک روی لنگه ورودی، به مسافر نشان میدهند که این میخانه شراب قدیمی خود را ارائه میدهد.
یاد آوردن خیابان ونلا کامپو و تراوزیا پروگرسو، این جایی است که آنها هستند. هیچ چیز مانند یک شراب سفید و یک تورتیلا کمیاب نیست که اشتهای شما را باز کند. اگر مجبور شدید کمی استراحت کنید، در پاساژهایی که مشرف به آن دو کوچه هستند، تراس هایی وجود دارد که شما را خسته می کند.
مزون یا تورتیلا قابلمه
ما در رستوران هتل Noa a شام خوردیم منوی مزه اجازه دادیم با معیارهای آرمنگل اسیر شویم. محصول محلی و با دقت درمان می شود -ما گالیسیاییها خیلی خالص هستیم، چه پخته یا کبابی و چیزهای دیگر. و با شراب های محلی شسته شد.
این مینی سریال در نهایت دو عنوان ممکن داشت: مروارید سیاه یا باتیاس و ما در جنون خود خندیدیم، انگار که یک عشق تابستانی است. در مورد من مهمان داخلی خود را فراموش کردم و برای او آرزوی سفر خوبی کردم.
صبح برای گالیسی مانند ماهی مرکب سبک است. با اشتیاق به سوی آن می رویم زیرا اگر روشن و نورانی باشد مانند این است که از غار بیرون آمده و خیره شویم. در گالیسیا، سحر مانند آزمون رنگ امپرسیونیست است. ما نور کمی می بینیم، پس در آن غسل می کردیم، آن را روی صورت خود پخش می کردیم.
صبحانه هتل غول پیکر است: تخم مرغ با ژامبون، نان برشته - نوعی که آنقدر خرده دارد که نور را به خود جذب می کند - کره با ترافل، کروسانت و ناپلی، سوسیس و پنیر، آب پرتقال فشرده، آب و قهوه.
دوباره به قلعه نگاه کردم. جزر و مد کم است و می توانید در کنار ساحل قدم بزنید. سپس به استخر برمیگردم، در حالی که رنگها در جای خود قرار میگیرند و زندگی روزمره به جای خود بازمیگردد، آب میروم.
آیا می توانید تصور کنید که اینگونه بیدار شوید؟