در خیابان به شما نگاه می کنند
بیشتر زندگی کنید، کمتر بخوابید
ساعت 20:00 است. شما کار کردهاید، خوردهاید، دوباره کار کردهاید و هنوز برای انجام کارها وقت دارید (خیلی چیزها)، قبل از ملاقات برای شام. البته در زمانی که در فرانسه (از آلمان، انگلیس و دانمارک هم نگذریم) مترادف با خوابیدن است.
بداهه
اما نه اینجا. اینجا زمان ملاقات با "یک لقمه برای خوردن" است، یک تعبیر عالی که همانطور که کشف می کنید، از آجیل گرفته تا مفصلترین سیخها را میپوشاند و از بخشهایی از چماق میگذرد (آه، کله پاچه مادرید). و هیچ اتفاقی نمی افتد اگر هفته ها برای آن برنامه ریزی نکرده باشید، که شرط لازم برای ماندن در لندن یا پاریس است، زیرا در مادرید، ماندن در آخرین لحظه آسان است و به این دلیل که کانا مقدس است.
سر میگو
آنجا، در نوار، شاید بزرگترین شگفتی پنهان است: قادر به پرتاب کردن سرهای میگو بر روی زمین، در ژستی نیمه آنارشیسم دلپذیر ، هسته های زیتون، دستمال کاغذی سخت و گذشته، ته سیگار. ماه ها را با دست های گره کرده می گذرانید گرفتن خلال دندان استفاده شده خود را تا زمانی که جرات کنید و انگشتان یکی یکی بلند می شوند، رها می کنند و... SPLASH: شما خلال دندان استفاده شده خود را روی زمین می اندازید.
وقتی پیشخدمت «بار پیرمرد» معمولی گم می شود... چیزی در روح می میرد
یخ مقدس است
همچنین جایی است که آنها به شما می آموزند، از پیشخدمت هایی با معابد شیاردار که یکی یکی آنها را انتخاب می کنند، تا مشتریانی که با دقت این مراسم را انجام می دهند و از درخواست "یکی دیگر" با لحنی توهین آمیز دریغ نمی کنند. که یخ در لیوان یک عنصر اساسی است که تقریباً به سطح دین ارتقا یافته است توسط برخی از مردم مادرید که البته نوشیدنی (و زیاد) دوست دارند. ممکن است باورنکردنی به نظر برسد، اما برای تأیید آن کافی است به خارج از این مرزها سفر کنید: میلیون ها اروپایی نمی دانند که در یک دروغ بزرگ زندگی می کنند : یکی با یخ نازک، غمگین، اغلب تنها در ته لیوان خود، "دوسپویر" لیوان آبکی.
برای صبحانه در ساعت 12:00 ملاقات کنید
یک د سا یو نار. بله، بله: وقتی در فرانسه در حال تمیز کردن میزهای ناهار هستند، در مادرید می توانید با عجله قهوه خود را بخورید و به این فکر کنید که "روز" چه چیزی برای شما در نظر گرفته است . البته فقط در اینجا می تواند کار کند، زیرا هنوز ساعات زیادی تا پایان روز باقی مانده است (نقطه 1 را ببینید).
منطقه زمانی مادرید آداب و رسوم آن است
"کلین کلین" کسانی که قند را در قهوه خود حذف می کنند
گویی زندگی آنها به جذب کامل قند بستگی دارد باشد که ناپدید شود و همراه با آن، هر اثر گناه. بگذارید قند مقصر ته فنجان شما بمیرد. این روش هم زدن قهوه با شیر، آن صدای کم به عنوان موسیقی متن فیلم مادرید، هرگز مرا شگفت زده نمی کند...
از-ماشین-با-شیر-گرم-در-فنجان-بزرگ
منظور من این است که گستره وسیعی از انتخاب ها در مورد نوشیدن قهوه : از-ماشین-با-شیر-گرم-در-یک-فنجان-بزرگ-از-ماشین-با-شیر-گرم-در-یک-فنجان-بزرگ-از-کیسه-بدون کافئین-در-ماکرامه-روکش-شیشه-ساخته-در-آلمریا (یا چیزی شبیه به آن).
این یک فشار عظیم است که بخواهیم بخشی از این گروه از مردم باشیم که ظاهراً کل جمعیت کشور را شامل می شود. که دقیقاً می داند صبح چه می خواهد . من قبلاً برای "قهوه با شیر" ثبت نام کرده بودم، علیرغم اینکه از شیر متنفر بودم، به دلیل تنبلی محض پس از گذراندن سالها صرف درخواست یک قهوه سیاه و آوردن آن به تنهایی با شیر. زیرا همان چیزی است که صبح می نوشید. و اشاره کنید. اما علیرغم تلاشهای فراوان، باز هم فشار به من وارد میشود و از سوال وحشتناک "شیر گرم یا سرد؟" نمی دانم!
شهری با قوانین خاص خود
کروسان های چسبناک
با عنوان همه چیز گفته شده است. بدون هیچ شوونیسم، چون یک عاشق غذای اسپانیایی می گوید. اما آن شربت ... من هنوز نمیفهمم چرا و من گریه می کنم.
ژامبون
کشف کنید که دنیایی بین آنچه در تعطیلات در اسپانیا خواسته اید، یک ژامبون ساده و ارزان سرانو و صد در صد Iberico de bellota وجود دارد. و گریه کن فقط گریه کن. لذت.
بشقاب ژامبون خالص تغذیه شده با بلوط
لوله ها
یا بهتر است بگویم مانتوهای لوله ای که مادریدی ها می گذارند (از گروه های نوجوانی که رپ می کنند تا خانم های مسن که صحبت می کنند)، پس از یک ساعت گذراندن روی نیمکت در حال جویدن روی زمین. و کشف کنید که همه، کاملاً همه می دانند چگونه یک لوله را باز کنند، دانه آن را بیرون بیاورند و بدون استفاده از دستانشان آن را بچشند. مانند این: clack، فقط با پیچاندن زبان و زور دندان ها.
**چون همه چیز نوشیدن و خوردن نیست (اما تقریبا) **
در فروشگاه ها "GUAPA" و "CORAZÓN" نامیده می شود
یا چگونه با سفارش دو سینه مرغ احساس فوق العاده ای داشته باشیم.
آنها در خیابان به شما نگاه می کنند
که جهانی و مستقل از جنسیت است. برای همه ما خارجی ها وقتی به اینجا می رسیم این اتفاق می افتد: برای چند روز بدبخت، چند ساعت فکر کنیم که ناگهان ماجراجویی زندگی کردن کشور دیگری شما را غیرقابل مقاومت کرده است ، که دیگران نمی توانند مستقیماً در چشمانشان با پیشنهادهای غیرقابل بیانی که تصور می کنید در مردمک چشمانشان پنهان شده اند دست بردارند. تا زمانی که متوجه میشوی، وقتی «گاباچو» دیگری (در مورد من) به تو اعتراف میکند که در خیابان احساس مقاومتناپذیری میکند، این فقط این است که مردم اینجا خیلی به چشمان شما نگاه می کنند، حتی اگر شما را نادیده بگیرند.
تاپاس، آبجو و تراس: شادی از مادرید
از شما گرفته تا حتی با رئیس جمهور
مهم نیست. زمانی که اعتراف کردید که ژیزل بوندشن نیستید، سخت گرفتید، شما از کشف این که می توانید با همه صحبت کنید خوشحال هستید . رئیس شما، رئیس رئیس، همسایه مرزی، پیشخدمت... در ابتدا سخت است، حتی می توان آن را به عنوان یک روش تا حدی خشونت آمیز برای بی احترامی تجربه کرد. اما پس از صدها نگاه خیره، وقتی از گارسون از بار میپرسید "لطفا، ببخشید که مزاحمتان میشوم، آیا میتوانید صورتحساب را به من بدهید اگر اشکالی ندارد"، با احساس رهایی شدید یاد میگیرید که فریاد: "تو از من اتهام میزنی؟"
فریاد
این دقیقاً (و با خطر بازگشت به موضوع نوار) یکی از مواردی است که بیشترین تأثیر را دارد. جیغ، سر و صدا، گفتگوهای دیوانه وار، این فکر که همسایه ها با هم دعوا می کنند و خانوادههایشان هفت نسل با همدیگر صحبت نکردند که بالاخره متوجه شدی آنها فقط در حال بحث هستند که چه نوع کروکت سفارش دهند.
آسمان مادرید
می گویند به خاطر آلودگی است، می گویند کلاه سیاه ما را می کشد، می گویند آخرالزمان در راه است. فرقی نمی کند: قرمز، نارنجی، صورتی : آسمان مادرید مجذوب کننده است.
آن آسمان ها...