پالومارس، بسیار بیشتر از حمام فراگا
هر روز صبح حوالی ساعت 10 دو هواپیما بر فراز پالومارس، آلمریا پرواز کردند. هر روز صبح حوالی ساعت 10، آن دو هواپیما آنقدر به هم نزدیک می شدند که از روی زمین به نظر می رسید که قرار است با هم برخورد کنند. آنها برای چند لحظه و خیلی نزدیک به هم ایستادند و به مسیر خود ادامه دادند. برای کبوترها آن گذر هواپیما تقریباً شبیه ساعت بود، آنها با نگاه کردن به آسمان می دانستند ساعت چند است. را 17 ژانویه 1966، آن دو هواپیما واقعاً با هم برخورد کردند. صدای انفجار به حدی بود که اهالی این محله را به وحشت انداخت. گلوله آتشین در هوا با تکه هایی از تصادف به زمین افتاد.
گارد مدنی در مقابل بقایای هواپیمای آمریکایی.
60000 هزار لیتر سوخت ناگهانی سوخت، 125000 کیلو زباله هواپیما در پالومارس سقوط کرد. به طور معجزه آسایی، بدون ایجاد آسیب به انسان یا ساختمان. چندین چتر نجات از تخریب نجات یافتند، چهار خلبان جان سالم به در بردند و توسط ساکنان منطقه، توسط ماهیگیرانی از آگیلاس نجات یافتند. اگر در محل، تصادف یک شوک ایجاد کرد. دور از آنجا، در دفاتر واشنگتن و در کاخ الپاردو، آنها وحشت کردند زیرا حقیقت را می دانستند: یکی از این دو هواپیما یک بمب افکن B-52 بود که حامل چهار بمب اتمی بود که 75 برابر مخرب تر از بمب هیروشیما بود. آنها باید پیدا می شدند.
بمب کشف شده در ساحل
این فاجعه می توانست بزرگی باشد که حتی تصورش را هم بهتر نیست. سالها قبل از چرنوبیل، هیچ مقایسه ای وجود نداشت دو دولت مرتبط، ایالات متحده و اسپانیا، تصمیم گرفتند که ساکت شوند تا او را ساکت کنند. اولی، تا دشمنان شوروی خود را آگاه نکنند. دوم، ادامه دوران شکوفایی کشوری در رونق کامل گردشگری.
پالومارس: روزهای ساحلی و پلوتونیوم این است یک سریال چهار قسمتی (در Movistar + قابل مشاهده است) که آنچه در آن اتفاق افتاده را دوباره زنده می کند آن 80 روز بین سقوط هواپیما تا کشف چهارمین بمب در وسط دریا. 80 روزی که در آن شهر کوچک پالومارس با 1600 سرباز آمریکایی و با تشعشعات پلوتونیوم، ذرات منتشر شده توسط دو بمب که بدون چتر نجات افتاد و به یکدیگر برخورد کردند، زندگی کرد.
مستند تراژدی را بازسازی می کند از طریق شهادت شاهدان و قهرمانان مستقیم، مانند جو رامیرز و ویلیام بی جکسون، اولین اعضای ارتش آمریکا که به پالومارس رسیدند. یا آنتونیا فلورس و خوزه مانوئل گومز ساکنان شهر که در کودکی این حادثه را تجربه کردند. همچنین کارشناسانی مانند روزنامه نگاران رافائل مورنو و آمریکایی، باربارا موران یا جوزف هررا، پالومار و "زندگی وقف تصادف را اندازه گیری کرد".
خوزه هررا در مقابل یکی از بمب های هیدروژنی که در پالومارس افتاد.
آنها نیز بازسازی می کنند صحنه های تخیلی با بازیگران و افراد اضافی چند صحنه از منطقه آلمریا و از طریق تصاویر آرشیو شناخته شده و برخی از طبقه بندی خارج شده و برای اولین بار دیده می شود. "از یک طرف، این داستان بیش از حد غیر قابل باور است که واقعیت داشته باشد. اگر آن را مانند یک داستان تخیلی تعریف کنید، هیچ کس آن را باور نمی کند." کارگردان آلوارو ران توضیح می دهد. و از سوی دیگر، ساختن یک مستند ناب، با مصاحبه، آرشیو، بسیار سخت بود، زیرا موقعیتهای زیادی وجود داشت که قهرمانهای داستان برای ما تعریف میکردند و هیچ تصویری از آنها وجود نداشت. بازآفرینی آنها فرصتی برای آشکار شدن حقیقت داستان است که به ما می گویند، تا تماشاگر آنجا احساس کند».
فراگا به آب
55 سال پس از حادثه وحشتناک، فکر کردن به پالومارس همچنان به حمام فراگا فکر می کند. وزیر اطلاعات و گردشگری وقت در ساحل Quitapellejos شیرجه زد، همراه با سفیر ایالات متحده، آنژیر بیدل دوک، تا نشان دهند که هیچ آلودگی در آنجا وجود ندارد. با این حال، گزارشهای مربوط به آلودگیهایی که این منطقه متحمل شده و هنوز هم از آن رنج میبرد، هرگز روشن نشده است. در پایان این سال، دولت باید آن را طبق اولتیماتوم ارائه شده توسط اتحادیه اروپا گزارش دهد.
در ساحل، نزدیک پالومارس.
پالومارس بود یک درگیری جنگ سرد تراژدی ناشی از اضطرابی که دو قدرت جهانی در آن زمان در آن زندگی می کردند: ایالات متحده روزانه چندین هواپیما داشت که بر فراز جهان پرواز می کردند، پر از بمب اتمی برای پاسخ فوری به اتحاد جماهیر شوروی در صورت حمله. سوخت گیری یکی از این هواپیماها در میانه پرواز، که یک کار معمولی بود، خطر غیرضروری را آشکار می کرد. این داستان دسیسه ها، توطئه ها، سیاست... و حمام فراگا است. “من فکر می کنم که برای افرادی که از طریق آن زندگی کردند، این سریال یک کشف خواهد بود.» رون اصرار دارد. و کسانی که آن را زندگی نکردهاند توهم خواهند داشت که چنین چیزی ممکن است اتفاق بیفتد.
برای نجات بمب گم شده.
اما مهمتر از همه، ران می گوید، آنچه از این چهار قسمت انتظار دارید این است "به کبوترها کمک کن". «دانه شن ما را بگذار بگذار صدایت شنیده شود بله، یک واقعیت وجود دارد و آن این است که آنها بسیار دور از پایتخت هستند، اگر این اتفاق در یک مکان پرجمعیتتر، نزدیکتر به محل تصمیمگیری رخ میداد، مطمئن هستم که احتمالاً اقدامات دیگری انجام میشد. . و همچنین اصرار دارند که ننگ برای آنها ناپدید شود، در حال حاضر از دیدن روزنامه نگارانی که هر 17 ژانویه در شهر خود ظاهر می شوند خسته شده اند. پالومارس مکانی فوقالعاده است و ویلاریکوس شهر ساحلی، وقتی از آلودگی صحبت می کنیم فقط دو حوزه خاص وجود دارد، اما آنها کاملا امن هستند. و محصولات آنها نیز فوق العاده است.
«پالومارس: روزهای ساحلی و پلوتونیوم»، فراگا، حمام کننده.