اگر یک گل باید با مادرید مرتبط می شد، احتمالاً تخیل جمعی کانون توجه را معطوف خواهد کرد میخک برخی از شما گمراه نمی شوید، زیرا میخک گلی است که چولاپا در دستمال خود می پوشند و چولاپو در سوراخ دکمه های خود. گلی کاملا سنتی که این روزها در مراسم جشن از دیده شدنش نمانده است سن ایسیدرو اما در مادرید گل های بسیار بیشتری وجود دارد. برخی از آنها با تاریخچه زیادی پشت سر گذاشته اند.
در سیرا مادرید طیف عظیمی از گل ها را رشد می دهد که برخی از آنها بومی جامعه هستند مانند شمعدانی ال پاولار، گونه ای بسیار کنجکاو از رنگ های پر زرق و برق که چندان شناخته شده نیست.
آب نبات بنفش از La Violeta.
را رنگ بنفش همچنین در سیرا د مادرید رشد می کند و در نظر گرفته می شود یکی از گل های رسمی پایتخت اسپانیا. در قد رشد می کند، نزدیک مکانهایی که آب در آن جریان دارد و به وفور زیاد، که در یک لحظه خاص باعث شد که بسیاری از خانواده ها از این هدیه طبیعت برای بقای خود قدردانی کنند. و تقریباً برای چند قرن همینطور بود.
همانطور که ما قرن بیستم را افتتاح کردیم، عطری که توسط بنفشه منتشر می شود نمی تواند مورد توجه قرار گیرد. هنرمندان، شیرینیپزها، نویسندگان و فیلمسازان. در زمان خود به کسانی غذا می داد که نداشتند، اما می توانستند از فروش آنها امرار معاش کنند. امروزه است یکی از ذات مادرید، زیرا مادرید بلد نیست بدون بنفش برقصد، گلی که تبدیل شد یکی از افسانه ای ترین آب نبات های پایتخت، که الهامبخش نویسندگان و موسیقیدانان بود و در حال حاضر بخشی از ستون فقرات آنهاست. مادرید بخشی از تاریخ خود را مدیون بنفشه است و آن را شناخته است.
فیلم La Violetera به کارگردانی لوئیس سزار آمادوری.
LA VIOLETERA، یک شخصیت بسیار مادریدی
دنیای سینما و موسیقی هم از چشمها دور نمانده است داستان عاشقانه که مادرید را با بنفشه حفظ می کند. زیرا یک دسته بنفشه بیش از یک واقعی هزینه نداشت، یا حداقل این چیزی است که عالی است سارا مونتیل در فیلمی که کاپلی توسط استاد خوزه پادیلا ساخته شد، بنفشه. باید برگردی به سال 1958، زمانی که سارا مونتیل با بزرگان هالیوود به عنوان ستاره شناخته شده ای که قبلاً بود و حضورش در رسانه های آن زمان ثابت بود، دست و پنجه نرم کرد.
La violetera داستان زن جوانی است که در اواخر قرن نوزدهم در مادرید با فروش دسته های کوچک بنفشه امرار معاش می کرد. زن جوان عاشق مرد جوانی ثروتمند می شود یک عشق غیر ممکن که در نهایت با یک ازدواج راحت ازدواج می کند و دختر بنفشه را متروک می گذارد. یک سرمایه دار فرانسوی متوجه آواز خواندن بنفشه می شود و او را به آنجا می برد پاریس، جایی که او از او یک ستاره آهنگ می سازد، اگرچه او احساس می کند که نمی تواند بدون مادرید زندگی کند. بیوه، غم و اندوه بنفشه را بدون صدا رها می کند، اما سرنوشت او را می خواهد دوباره عشق اولت را ببین...
تاریخچه بنفشه مادرید اگرچه در سینما با اجرای سارا مونتیل به یاد میآید، اما در ابتدا توسط تهوع خوانده شد. راشل ملر، که شواهدی از آن وجود دارد اولین ضبط او در سال 1918. البته نسخه سینمایی یک بمب واقعی باکس آفیس در مادرید بود و بیش از یک سال روی صورتحساب باقی ماند، حتی زمانی که خود قهرمان داستان (سارا مونتیل) در همان اولین نمایش حضور نداشت.
La Violetera، اثر خوزه پادیلا.
به لطف این شخصیت، دنیای بنفشه ها از اواخر قرن نوزدهم توانست 180 درجه بچرخد. واقعیت بنفشه ها بسیار متفاوت بود. گفته می شد که بنفشه ها زنانی بودند که مردان را خیره می کردند تا آنها را بی پول رها کنند. آنها به عنوان زنان بسیار پایین طبقه واجد شرایط بودند زندگی او مخاطره آمیز بود و قبلاً آنها را جنایتکار یا اراذل و اوباش می دانستند. حتی طبیعی بود که باور کنیم آنها درب سالنها و کازینوها به تن فروشی پنهانی میپرداختند.
در واقع در سال 1916م او حتی به استاندارد سازی آنها فکر کرد، شاید برای جلوگیری از انجام اعمال ناشایست در آن زمان. Violetera از Padilla در حال حاضر شروع به بازی در تئاتر کرده بود و با راکل ملر، گذشته تاریک احتمالی بنفشه ها ناپدید شد.
مادرید از بنفشه پادیلا با محبت فراوان تشکر کرده و به یاد آورده است. به طوری که در سال 1991 بنای یادبودی برای ادای احترام به این شخصیت از مادرید در Parque de las Vistillas، اثری از مجسمهساز سانتیاگو دو سانتیاگو.
در ابتدا در تقاطع Calle Alcalá و Gran Vía قرار داشت، اما در نهایت در سال 2002 در Parque de las Vistillas نقل مکان کرد. یکی از پر عکسترین تصاویر در طول جشن جشنواره های کبوتر در ماه آگوست. و این برای مردم مادرید خوشایند نبود، زیرا بنفشههای مادریدی قرن نوزدهمی در اطراف منطقهای که در ابتدا این بنای تاریخی قرار داشت حرکت میکردند. در مکان جدید به نظر می رسد که ادای احترام رقیق شده است، اما به نظر می رسد بیش از آن غلبه شود.
بنای یادبود La Violetera.
داستان بنفشه در آب نبات
مربع از ناودان مادرید گوشه ای بسیار خاص از پایتخت است که یکی از کسب و کارهای صد ساله خود را در خود پنهان کرده است، نمادی که در طول سال ها به لطف بنفشه توانسته خود را حفظ کند. در طول ماه می، برای بازدید از شماره 6 ضروری است بنفشه, شیرینی فروشی که از سال 1915 شروع به کار کرده است آب نبات های بنفش معروف که شهر مادرید را بسیار تعریف می کند.
همیشه شیرینی فروشی نبود. در حقیقت ترزا و پیلار، نوه های بنیانگذاران، آنها به کسب و کار خود ادامه داده اند و خستگی ناپذیر در این فروشگاه کوچک که زمانی "El Postre" نام داشت، کار می کنند. را آب نبات تقریباً به ترتیب دقیق در کابینت های چوبی قدیمی انباشته شده اند گویی غنائم یا آثار هنری هستند، ظریف و نفیس در میان کمان های بنفش.
بسیاری از مردم از روی کنجکاوی به اینجا می آیند، زیرا هرگز آنها را نخورده اند و از پدربزرگ و مادربزرگ خود در مورد آنها شنیده اند. دیگران هستند گردشگرانی که به دنبال هدیه ای هستند که بسیار از شهر باشد و چه چیزی بهتر از بنفشه؟ به ما خنده دار می گویند
بنفشه.
آنها همچنین چیزهای بسیار کنجکاوی را برای ما توضیح می دهند. ایجاد این آب نبات خوشمزه تقریباً به همان اندازه آمد ادای احترام به بنفشه ها که هنوز در پایتخت دسته گل بنفشه می فروخت. آب نبات فروشی در Plaza de Canalejas نیز تقریباً به یک مکان مذهبی تبدیل شد ویترین مغازه شما در سایه های ارغوانی، بنفش و بنفش است توجه بسیاری از رهگذران و خارجی های آن زمان را به خود جلب می کرد. آب نبات آنها با قند گلوکز و اسانس بنفشه، یک دستور العمل ساده اما اینکه آنها با تسلط کامل می کنند و با اطمینان کامل می توان آن را به عنوان نامگذاری کرد "جوهر مادرید".
بنفشه های او توانستند خیلی ها را خیره کنند سنبل بنونته، که با اعتیاد واقعی به این آب نبات های گرانبها به پایان رسید. خوب، و در پادشاه آلفونسو سیزدهم، که قبلاً در زمان او به شما گفته بودیم که او یک دندان شیرین دارد و خوب شده است piononos. او هم به طلسم نبات های بنفشه افتاد و مشتری همیشگی بود.
امروزه ما توانسته ایم آب نبات های بنفش را در جشن های سن ایسیدرو در همه جا ببینیم، حتی بیشتر در حومه شهر. دروازه خورشید. اما بنفشه یکی از شیرینی های مادریدی است که با وجود پشیمانی، آنها هرگز از مد نمی افتند. البته، بسیاری از آب نبات وجود دارد اما مانند La Violeta de la Plaza Canalejas، هیچ کدام.
وسوسه شیرین!