آرشی بانرجی و رومن کولینکا: سفر نهایی به هند.
میا هانسن-لوو او در «اوایل دهه 20» شروع به رفتن به هند کرد. او می گوید: «من پنج یا شش بار رفته ام. "خیلی به گوا، به بمبئی، اگرچه سفر از طریق کرالا بیشترین تاثیر را بر من گذاشت." در هند بخشی از پدر فرزندانم، فیلمی که او را به شهرت نسبی در یک محیط سینمایی که با هر فیلم جدید گسترش مییابد، رساند.
او توضیح می دهد: «سپس من یک دختر [با شریک سابقش، کارگردان و فیلمنامه نویس اولیویه آسایاس] داشتم و سال ها نتوانستم بروم. اما در پایان فیلم قبلی او، _ آینده، _ با ایزابل هاپرت، او خود را «گمشده، بی قرار» میدید، او مانند آن زن بالغی بود که به تنهایی نقش هاپرت را بازی میکرد. او استدلال می کند: "و من برای تحمل این پذیرش تنهایی بسیار جوان بودم." من نیاز داشتم که به جوانی و جذابیت خاصی برگردم." و او می دانست که او را در هند خواهد یافت.
مایا
تمام فیلم های هانسن-لوو مستقیماً به لحظه ای که او در حال زندگی است، احساس می کند. به همین دلیل است که سفر قهرمان مایا به هند سفر اوست، جستجوی او.
نام او گابریل (با بازی بازیگر رومن کولینکا) او یک گزارشگر جنگی است که زمانی با او آشنا می شویم که به تازگی توسط داعش آزاد شده است. او به پاریس برمیگردد و خودش را نمیشناسد، او را نمیتوان پیدا کرد، او یک مرد نجاتیافته است، یک قهرمان، یک همراه دیگر رها شده، هنوز ربوده شده است. او باید از آن، از خود فرار کند تا دوباره خود را بیابد و به هند بازگردد، جایی که بخشی از دوران نوجوانی خود را در آنجا گذراند. برو به گوا، در آنجا دوست قدیمی پدر و مادرش را می بیند و دخترش را ملاقات می کند. مایا (آرشی بانرجی)، یک زن جوان کنجکاو، شاد، با آرامشی که او ندارد، که گوا و بخشی از کشور را به او نشان خواهد داد.
غروب هایی که زندگی شما را تغییر می دهد.
کارگردان همچنین بخشی از آن سفر را قبل از فیلمبرداری، هنگام نوشتن و در حین انجام داد. می خواستم درباره هند بیشتر بدانم. او میگوید: «فکر میکردم ساختن فیلم بهترین راه برای شناخت خوب او و کنکاش در لایههای مختلف جامعه او باشد، زیرا باید با مردم کار کرد، واقعیت آنها را شناخت. بدون اینکه وانمود کنم که کشور را کاملاً می شناسم. در واقع سخت ترین کار این بود که فاصله دقیق را پیدا کنیم تا نگاه توریستی نباشد و در عین حال تظاهر به هندی بودن نداشته باشد.
و در آن فاصله عادلانه جایی است که زیبایی مایا پیدا می شود. برای بیننده ای که هرگز به هندوستان رفتن فکر نمی کرد یا برای رفتن تردید داشت، ممکن است این دعوت نهایی باشد. به طوری که او از قبل او را می شناسد، شاید این یک دید جدید باشد. میا هانسن-لوو با تمام فروتنی، وضوح و صداقت در آن خیابان ها ایستاد. این دیدگاه او از کشور است، بدون اینکه بخواهد وانمود کند یا چیزی را تحمیل کند.
چشمان مایا چشمان ما در هند است.
او می گوید: «به عنوان یک فیلمساز، صداقت در قلب هر کاری است که می خواهم انجام دهم. «همانطور که من داستان میگویم، از جهان عکس میگیرم، شخصیتها را تعریف میکنم، چگونه از موسیقی استفاده میکنم تا دستکاری نکنم. من همیشه همین کار را میکنم، اما در این فیلم مهمتر بود، به عنوان یک فرد سفیدپوست که در هند زندگی می کند، باید از خود بپرسید که چگونه در مکانی که دنیای شما نیست، جا می شوید. این سوالی است که همیشه در ذهنم وجود دارد، پاسخی ندارم، کاری که سعی می کنم انجام دهم این است که هند را همانطور که می بینم شلیک کنم. این هند نیست، تجربه من از هند است، رابطه من با هند است."
آن تجربه و آن رابطه از طریق نگاه گابریل که چشمانش به هر آنچه مایا به او یاد می دهد می نگرد. او در خانه ای محقر در گوا زندگی می کند در سفر از طریق کرالا، او به تنهایی سوار قطار می شود و به سمت بمبئی می رود، جایی که مادرش زندگی می کند.
همان سفر به تنهایی توسط بازیگر، میا هانسن-لوو، مدیر فیلمبرداری و دو تهیه کننده هندی انجام شد. هانسن-لوو همانطور که آنها ضبط کردند نوشت، آزادی کامل، غریزه کامل
کشف هند برای اولین بار یا دوباره.
بعد از این فیلمبرداری، این سفر، هانسن-لوو می گوید که "او تغییر کرده است"، او دیگر همان فرد قبلی نیست. او حس نفسانی و آرامشی را که به دنبالش بود پیدا کرده است. او مریض بود، خیلی مریض، اما فقط میتوانست به راهش ادامه دهد، و این کار را هم کرد. "به همین دلیل است که برای من قبل و بعد از این فیلم وجود دارد، چون باید به درون خودم نگاه می کردم و به دنبال نیرویی می گشتم که نمی دانستم دارم. اکنون احساس می کنم برای خیلی چیزهای دیگر آماده هستم.» این کاری است که هند می تواند با شما انجام دهد، کاری که سینما می تواند با شما انجام دهد. شما باید به سفر روی صفحه و خارج از آن ادامه دهید. و اگر می توانید با همان موسیقی متن استفاده شده توسط کارگردان آن.
یک عشق معصوم و جدید.