وقتی گردشگران با قاطر به اسپانیا رسیدند
در قرن هجدهم تور بزرگ این وظیفه در تربیت مردان جوان اشراف و طبقه بالای بورژوازی شمال اروپا شده بود. اولین گردشگران به مدت دو سال به سوئیس و ایتالیا سفر کرد. و مملو از نقاشی های Canaletto و مجسمه های کلاسیک به خانه بازگشتند. سفر همچنان یک تمرین فکری بود.
اسپانیا من دور بودم. نه تنها به دلیل مشکلات حمل و نقل، بلکه به دلیل تخیلی که آن را از بقیه کشورها متمایز می کند اروپا لا سلستینا، دون کیشوت، لازاریلو، گدایان موریلو و بقای آداب و رسوم اسلامی در میان خود آشفته شد. افسانه سیاه و ایده شرقی.
پرتره لرد بایرون
این هاله ناشناخته بود که لرد بایرون را در سال 1809 جذب کرد. روح روشن فکر جای خود را به ایده ای متفاوت از سفر داده بود. تجربه شخصی بر دانشگاهیان غالب بود از چشم انداز و عجیب و غریب. ایتالیا تبدیل به کلیشه شده بود. دور بودن اسپانیا را جذاب کرد.
بایرون فرود آمد لیسبون و گذشت استرمادورا و سیرا مورنا سوار بر اسب. متوقف شد در سویل . جنگ استقلال در حال پیشروی بود. آگوستینا د آراگون پر از مدال در شهر قدم زد.
شاعر در خانه ای اقامت کرد که متعلق به دو خواهر مجرد ثروتمند بود. وقتی او رفت، یکی از آنها، دونا جوزفا، یک دسته موی بلند را کوتاه کرد و به او داد.
آزادی در اعمال حس شهوانی زن اسپانیایی در آن متجلی شد کارمن دی مریمی. این برای اولین بار به اسپانیا آمد در سال 1830 ، با 26 سال.
از ناحیه باسک ، از کاستیل گذشت و مانند بایرون به سمت جنوب رفت. زمانی فراتر از پیرنه، شهرهای فلات علاقه چندانی نداشتند. ** اندلس مقصد بود.**
در سویل، گردشگران در خروجی کارخانه رویال توتون منتظر کارگران بودند. فقر و شرایط سخت کار به نفع زیبایی ادبی نادیده گرفته شد. مسافر رمانتیک واقعیت ذهنی را تعالی بخشید و واقعیت را از درک خود تفسیر کرد.
«حمله دزدان»، اثر گویا
گاوبازی مدرن در قرن هجدهم شکل گرفته بود قبل از طرد روشنفکران که آن را یک نمایش وحشیانه می دانستند. خانه اوباش ، همراه بایرون در سفر، هیجان عمومی را از مرگ اسب های پیکادور با شیفتگی توصیف کرد. در عرصه، گاوباز به یک قهرمان تبدیل شد. مریمه یک آنتاگونیست زن در کارمن خلق کرد که در آن به ماجا، کولی و دختر سیگاری پیوست.
در سفر دوم خود، نویسنده وارد شد کادیز و از آنجا رفت به نارنجک . من آن را تأیید می کنم جاده رمانتیک ترین جاده دنیا بود مسیر نعل اسب را صدا می زند شما فقط می توانستید با قاطر یا سواره سفر کنید، در مقابل چرخ ها
دومی، سنگ فرش شده، که اجازه داد گردش دادرسی، آنها کمیاب بودند آنها با ساختاری شعاعی شبیه به آنچه در قرن بیستم باقی مانده بود از مادرید خارج شدند: جاده های آراگون، اندلس، اکسترمادورا و کاستیل.
راهروها فاقد تعمیر و نگهداری بودند و در باران غیر قابل عبور می شدند. حمله راهزنان پیوسته بودند. برای مسافران ماجراجوتر، این حوادث بخشی از فولکلور بود.
تئوفیل گوتیه از یک بزرگراه معروف صحبت می کند: چوب غذاخوری، که در جاده های لامانچا اقدام کرد و کاروان ها را برای باج خواهی ربود. بسیاری از این شخصیت ها نیروهای فرانسوی را آزار داده بودند و در پایان جنگ، آنها کمین های خود را تغییر مسیر دادند.
عکسی از حیاط شیرها که توسط چارلز کلیفورد در سال 1862 گرفته شده است
وضعیت پس از 1850 تغییر کرد، زمانی که شبکه راه آهن شروع به رشد کرد و گارد مدنی برای محافظت از جاده ها تأسیس شد. اما این افسانه قبلاً ثابت شده بود. مسافران به جستجوی ایده اسپانیا که در نیمه اول قرن خلق شد ادامه دادند. انواع گاوباز و کولی و بقای اندلس آنها در صدها کتاب سفر، یک ژانر بسیار محبوب در قرن نوزدهم، بازتاب یافتند.
داستان ها به دنبال این بودند که از طریق اختراع درجاتی را به کلیشه اضافه کنند. بارون ماسیاس، دیپلمات فرانسوی، اظهار داشت که، در Alameda de مالاگا ، مردان با مونترا راه می رفتند. هانس کریستین اندرسون که در زمان خود نه به خاطر داستان هایش بلکه به خاطر سفرنامه هایش شناخته شده بود، کلیسای جامع بارسلون را به عنوان یک مسجد توصیف کرد و فصل اختصاص یافته به شهر را با چاپی الهام گرفته از حیاط شیرها در الحمرا به تصویر کشید.
در جریان بازدید ملکه الیزابت دوم از گرانادا، چارلز کلیفورد، عکاس مسئول آلبوم رویال دیز، یک خانواده کولی را برای تصاویر این پاسیو استخدام کرد. یک نشریه رسمی بود. خود اسپانیایی ها کلیشه خود را فرض کرده بودند.
راهنماهایی که تعدادشان در شهرهایی مانند تولدو آنها ادعا کردند یا سویا در هنگام پذیرایی از مسافر، از نوادگان سانچو پانزا باشند. مشتری او برای یک روز کیشوت شد.
تولدو توسط چارلز کلیفورد دیده شد